บทที่ 111

ในที่สุดวันที่หลี่เหวินหลางตั้งตารอคอยก็มาถึง อ้อ ไม่ใช่เพียง

หลี่เหวินหลางคนเดียวเท่านั้นที่รอคอย เหล่าองครักษ์ประจำกายและทหารใต้อาณัติของเขาก็ตั้งตารอคอยเช่นกัน มิใช่อยากทำภารกิจให้เสร็จสิ้นโดยเร็วแล้วกลับไปหาครอบครัว แต่เป็นการรอคอยที่จะทำภารกิจให้ดีเรียบร้อยไร้ความผิดพลาด เพราะพวกเขาเกินที่จะทนแม่ทัพหนุ่มผู้นี้ได้แล้ว

คนอะไร นอกจากจะคิดถึงภรรยาอย่างมาก เอาพวกเขามาเป็นข้ออ้างแล้วไม่พอ ตนเองยังมากดดันผู้อื่นโดยการฝึกซ้อมอย่างหนักเพราะกลัวการผิดพลาดอีก ฝึกซ้อมหนักเพียงใดนั้นไม่เป็นปัญหา ปัญหาอยู่ที่ว่าถึงเวลาหยุดพักคราใด แม่ทัพหนุ่มผู้นี้เป็นต้องพูดถึงภรรยาของตนเองทุกที คำก็ดีอย่างนั้น สองคำก็น่ารักอย่างนี้ บ้างก็เอ่ยชมว่านางเก่งกาจถึงที่สุดให้พวกเขาฟังอย่างไม่อายปาก พวกเขาอยากจะบอกเหลือเกินว่า

รู้แล้วขอรับว่าท่านคิดถึงภรรยามากเพียงใด แต่ช่วยหยุดพูดสักทีได้หรือไม่ พวกข้าทนฟังการเอื้อนเอ่ยชมภรรยาของท่านไม่ไหวแล้ว!

“อย่าให้มีอันใดผิดพลาด ทำหน้าที่ของตนให้เต็มที่ แล้วรักษาชีวิตตัวเองให้ดี ทราบไม่ทราบ”

“ขอรับ!”

“ดี! แยกย้ายไปประจำจุดได้” จบคำพูดคนที่อยู่ในกลุ่มเดียวกับหลี่เหวินหลางก็แยกไ