บทที่ 92

หลังจากถามออกไป หลี่เหวินหลางก็จับจ้องดวงหน้างามอย่างรอคอยคำตอบ แม้จะรู้ว่านางรู้สึกเช่นไรกับตน ทว่าเขายังอยากได้ยินนางพูดมันออกมาอยู่ดี หากถูกนางบอกรัก เขาคงมีความสุขอย่างมากเป็นแน่

ส่วนคนที่ถูกถามอย่างไป๋ฟางเซียนก็นิ่งงันไป นางรู้หัวใจตนเองดีว่ารู้สึกเช่นไรกับเขา แต่การถูกถามอย่างไม่ทันตั้งตัวเช่นนี้ก็ทำให้นางอดขวยอายไม่ได้

หัวใจของไป๋ฟางเซียนเต้นแรง ยิ่งเห็นสายตาอ่อนหวานที่มองมาของเขาด้วยแล้ว อัตราการเต้นของหัวใจก็สูงขึ้น จนนางเกรงว่าจะกระดอนออกมานอกอก ดวงตากลมโตกวาดมองไปทั่วใบหน้าหล่อเหลาคมคาย ค่อย ๆ ไล่มองอย่างละเอียดไปตามลำดับ กระทั่งมาถึงริมฝีปากหยักได้รูป ลำคอของนางก็แห้งผาก จนต้องกลืนน้ำลายลงไป ครั้นมองมากเกินไปก็รู้สึกแปลก ๆ ภายในใจรู้สึกวูบวาบ ภายในช่องท้องวูบโหวงราวกับมีผีเสื้อบินวน เป็นความรู้สึกที่นางไม่สามารถบรรยายได้

“ว่าเช่นไรเล่า เจ้ารู้สึกเช่นไรกับข้า” เห็นนางไม่ตอบเขาจึงได้ถามซ้ำ ไป๋ฟางเซียนหันหน้าหนีด้วยรู้ว่าอีกฝ่ายจงใจจะทำให้นางเขินอาย สายตาของเขาบอกนางว่ารู้อยู่แล้วว่านางรู้สึกเช่นไร ทว่าถึงรู้ก็ยังจะถาม นี่ไม่ใช่เป็นเพราะว่าอยากกลั่นแกล้งนางหรอกหรือ

“เซียนเซีย