All Chapters of เกมรักวิศวะเพลย์บอย: Chapter 1 - Chapter 10

“ไว้เจอกันครั้งต่อไปครับนักศึกษา” สิ้นเสียงของอาจารย์ ไลลาริน ริสา และ น่านฟ้า พวกเขาซึ่งเรียนสาขาเดียวกันก็รีบรวบของทุกอย่างบนโต๊ะลงในกระเป๋าสะพาย แล้วเร่งฝีเท้าเดินเร็วสลับวิ่งไปยังโรงยิม ที่รุ่นพี่นัดซ้อมเชียร์เพื่องานรับน้องที่จะมาถึงอีกสองสัปดาห์ไลลารินจูงกึ่งลากริสาที่ทำท่าจะวิ่งต่อไม่ไหว พร้อมกับเอ่ยปากเร่ง“สาเร็วหน่อย อีกแค่นิดเดียวก็ถึงแล้ว” ริสาโบกมือเป็นสัญญาณบอกให้ไลลารินไปก่อน“ไม่ ไปพร้อมกัน ถ้าจะโดนลงโทษก็โดนด้วยกันนี่แหละ” น่านฟ้าที่ไม่ได้สนิทกับสองสาวเขาก็แค่ปรายตามองนิดๆ แล้วรีบเดินจ้ำอ้าวต่อ1 2 3 4 5 6….ด้านขวาวิ่งกระหืดกระหอบมาถึงโรงยิมก่อนที่พี่ว้ากจะนับถึง 10 น่านฟ้านั่งท้ายแถว พลางเหลือบตามองประตูโรงยิม ดูว่าสองสาวร่วมสาขาจะมาถึงหรือยัง 7 8 9 10สิ้นเสียงนับ 10 ไลลาริณกับริสาและเพื่อนคณะอื่นอีก 2-3 คนก็วิ่งมาถึงประตูโรงยิมแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว ทั้งหมดถูกเรียกไปยืนด้านหน้าแถวแล้วสั่งให้รายงานตัวด้วยเสียงที่ดังฟังชัดให้รุ่นพี่พอใจ กว่าที่ทั้งหมดจะถูกปล่อยตัวมานั่งรวมกับเพื่อนๆ ก็ตะโกนรายงานตัวจนเสียงแหบแห้งไปหมดแล้ว“วิ่งมาก็เหนื่อยจะตายห่าอยู่แล้ว ยังต้องมาตะโกน

ไต้ฝุ่นเริ่มแผนการของตัวเองทันที เรื่องแบบนี้เสียเงินไม่ว่าเสียหน้าไม่ได้ เสือแบบเขาตามจีบแค่สามวันผู้หญิงก็ใจอ่อนยอมสยบแทบเท้าแล้ว ไต้ฝุ่นมองไปยังเป้าหมายที่นั่งอยู่ใต้ร่มไม้คนเดียว ไม่รู้ว่าเพื่อนของเธอไปไหนกันหมดเขาไม่รอ ที่จะเดินเข้าไปทักทาย “พี่ขอโทษนะครับไม่รู้ว่าน้องมีโรคประจำตัว” “คะ?” “พี่ซื้อมาฝากแทนคำขอโทษ” ไลลาริณมองแก้วน้ำในมือของรุ่นพี่ที่ยื่นมาให้เธอด้วยความสงสัย ว่าวันนี้เขาเป็นอะไรทำไมถึงได้ทำตัวแปลกไป ด้วยความที่ไม่อยากปฏิเสธจึงยอมรับน้ำมาถือไว้ “ขอบคุณนะคะ” “เย็นนี้มีซ้อมเชียร์อีกน่าจะเลิกดึก เราไปหาอะไรกินกันมั้ยครับ ถือว่าเป็นการเลี้ยงต้อนรับน้องใหม่” อ่อยขนาดนี้แล้วต้องมีหวั่นไหวบ้าง “เย็นนี้เหรอคะคงไม่...” “พาเพื่อนน้องไปด้วยก็ได้ครับพี่เลี้ยงเอง” ขั้นตอนแรกคือทำให้เธอไว้ใจและมองเห็นว่าเขาเป็นสุภาพบุรุษ ถึงแม้จะไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษก็ตาม “ไลลา! ขอโทษที่มาช้า” ริสาเห็นว่ารุ่นพี่ปีสี่ยืนคุยกับเพื่อนจึงรีบวิ่งเข้ามา กลัวว่าเพื่อนจะถูกรังแกอีก “เย็นนี้เจอกันนะคร

“พิมพ์เธอต้องการอะไร!” “พิมพ์ก็แค่...” “เธอน่าจะรู้สันดานมันดีนะ” กองทัพเอ่ยขึ้นมาเมื่อบรรยากาศเริ่มอึดอัด ไต้ฝุ่นเวลามันเด้าใครมันจำชื่อเขาได้ก็บุญแล้ว “ฝากพวกมึงด้วยกูไปละ” “ไต้ฝุ่นอาจารย์ยังไม่มาเลยจะไปไหน” พิมพ์พลอยตะโกนเรียก เพราะใกล้ถึงเวลาเรียน ไต้ฝุ่นเดินออกมาจากห้องเรียน เมื่อไม่รู้ว่าจะไปไหนจึงคิดว่าจะไปรอไลลาริณที่โรงอาหาร แต่ขาทั้งสองข้างของเขามาหยุดที่หน้าห้องเรียนของเธอแล้ว “ไอ้เหี้*ฝุ่นมึงมาทำอะไรวะ” เขากำลังจะหันหลังกลับแต่ไม่ทันเมื่อประตูห้องเรียนนั้นถูกเปิดออก ตามด้วยกลุ่มนักศึกษาหลายคนเดินออกมา ทั้งหมดต่างพากันยกมือไหว้เขา “อ้าวพี่ไต้ฝุ่นมาหาใครคะ?” เนยหวานรีบเสนอหน้าเข้ามาใกล้เขา เพื่อหวังว่าเขาจะได้สนใจเธอมากกว่าคนอื่น “เรียนเสร็จแล้วเหรอ?” “อาจารย์ยกคลาสค่ะ เสียเวลามากเลย” เธอต้องรีบตื่นเช้าเพื่อให้ทันเช็คชื่อ แต่พอมาถึงอาจารย์กลับมาสอนไม่ได้ “เสียเวลาก็ไม่ควรมาเรียนนะ พ่อแม่ส่งมาเรียนไม่อยากเรียนก็ลาออกไปนอน” คนที่อยู่บริเวณนั้นได้ยินถึงกับหัวเราะออกมา ทำให้เน

ไลลาริณนอนกระสับกระส่ายรู้สึกหงุดหงิด พยายามจะข่มตาให้หลับแต่ต้องลุกขึ้นมานั่ง แค่เห็นภาพของเขาอยู่กับผู้หญิงคนอื่นทำไมเธอถึงไม่ชอบนัก “มันเป็นสิทธิ์ของเขาไลลา” ตอนนี้เขายังโสดก็มีสิทธิ์ที่จะจีบใครก็ได้ คนแบบเขาคงไม่จีบเธอแค่คนเดียวหรอก เลิกหวังอะไรลมๆ แล้งๆ เสียที แค่ลมปากผู้ชายตอนอยากได้อะไรก็พูดดีไปหมด ติ้ง ติ้ง ติ้ง Typhoon : พี่อยู่ด้านล่างมองลงมาสิ Typhoon : รับสายพี่หน่อยนะครับ เธอตกใจและรีบกระโดดลงจากเตียงค่อยๆ ใช้มือเปิดผ้าม่าน และเห็นรถหรูของไต้ฝุ่นจริงๆ ไม่ใช่แค่รถแต่เป็นตัวเขาที่ออกมายืนพิงอยู่หน้ารถและโบกมือทักทายเธอ Typhoon : ถ้าไม่ลงมาก็รับสายพี่ อย่าให้พี่ต้องขึ้นไปหา เมื่อเห็นว่ามีสายจากไต้ฝุ่นไลลาริณจึงรีบกดรับสายเพราะกลัวว่าเขาจะขึ้นมาจริงๆ “ถ้าพี่เมาก็กลับไปดีกว่าค่ะ” “พี่จะกลับไปได้ยังไงในเมื่อมีคนเข้าใจพี่ผิด” น้ำเสียงของเขาเหมือนไม่สบายใจเป็นอย่างมาก แค่นี้ก็ทำให้เธอใจอ่อนได้แล้ว “รูปที่น้องเห็น พี่กับพิมพ์เราเป็นเพื่อนกันในห้องนั้นก็มีเพื่อนๆ อยู่กันตั้งหลายคน”

“อื้อ...อ๊ะ...พี่ไต้ฝุ่นขา” นานิครางออกมาเมื่อถูกของใหญ่เล่นจนแทบจะไม่อยากลงจากเตียง เธอเพิ่งเคยขึ้นเตียงกับรุ่นพี่ครั้งแรก ก็เล่นเอาติดใจจนไม่อยากลงจากเตียง ร่างใหญ่กระแทกสะโพกด้วยความหนักหน่วงโดยไม่กลัวว่าคนใต้ร่างจะเจ็บ เขาแค่ต้องการระบายเท่านั้นหลังจากที่หงุดหงิดมานานหลายวัน เขาต้องได้ปลดปล่อยไม่อย่างนั้นคงได้ตายกันพอดี “อ๊ะ!!” “อ่าส์” ครั้งสุดท้ายเขากระแทกเข้าไปจนสุดลำและพ่นน้ำกามใส่เครื่องป้องกัน กันจะดันตัวเองลุกขึ้นโดยไม่สนใจคนใต้ร่างว่าจะเป็นเช่นไร “ไม่ต่อเหรอคะ?” “ไม่มีถุง นี่เงิน” เขาวางเงินจำนวนหนึ่งให้นานิ ที่เขาไม่ไปรับไลลาริณเพราะเรื่องนี้ ไม่ได้โกหกแต่ไม่มีความจำเป็นอะไรที่ต้องบอก “มาทำแบบนี้กับนานิไม่กลัวแฟนพี่รู้เหรอคะ?” “ถ้าเธอไม่พูดใครจะรู้ นอกจากอยากจับฉันจนตัวสั่น” เขาบอกกฎของเขาทุกครั้งเวลาจะมีอะไรกับใคร แต่ส่วนมากก็ไม่เห็นมีใครทำตามที่ตกลงกันได้ “แล้วถ้าเธอรู้เอง...” “เธอจะโดนฉันกระทืบคนแรก” “ขะ...เข้าใจแล้วค่ะ” คนหล่ออะไรใจร้ายจังเลย แต่นานิชอบและถูกใจมาก เม