บทนำ เกมรัก

“ไว้เจอกันครั้งต่อไปครับนักศึกษา” สิ้นเสียงของอาจารย์ ไลลาริน ริสา และ น่านฟ้า พวกเขาซึ่งเรียนสาขาเดียวกันก็รีบรวบของทุกอย่างบนโต๊ะลงในกระเป๋าสะพาย แล้วเร่งฝีเท้าเดินเร็วสลับวิ่งไปยังโรงยิม ที่รุ่นพี่นัดซ้อมเชียร์เพื่องานรับน้องที่จะมาถึงอีกสองสัปดาห์

ไลลารินจูงกึ่งลากริสาที่ทำท่าจะวิ่งต่อไม่ไหว พร้อมกับเอ่ยปากเร่ง

“สาเร็วหน่อย อีกแค่นิดเดียวก็ถึงแล้ว” ริสาโบกมือเป็นสัญญาณบอกให้ไลลารินไปก่อน

“ไม่ ไปพร้อมกัน ถ้าจะโดนลงโทษก็โดนด้วยกันนี่แหละ” น่านฟ้าที่ไม่ได้สนิทกับสองสาวเขาก็แค่ปรายตามองนิดๆ แล้วรีบเดินจ้ำอ้าวต่อ

1 2 3 4 5 6….ด้านขวาวิ่งกระหืดกระหอบมาถึงโรงยิมก่อนที่พี่ว้ากจะนับถึง 10 น่านฟ้านั่งท้ายแถว พลางเหลือบตามองประตูโรงยิม ดูว่าสองสาวร่วมสาขาจะมาถึงหรือยัง 7 8 9 10

สิ้นเสียงนับ 10 ไลลาริณกับริสาและเพื่อนคณะอื่นอีก 2-3 คนก็วิ่งมาถึงประตูโรงยิมแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว ทั้งหมดถูกเรียกไปยืนด้านหน้าแถวแล้วสั่งให้รายงานตัวด้วยเสียงที่ดังฟังชัดให้รุ่นพี่พอใจ กว่าที่ทั้งหมดจะถูกปล่อยตัวมานั่งรวมกับเพื่อนๆ ก็ตะโกนรายงานตัวจนเสียงแหบแห้งไปหมดแล้ว

“วิ่งมาก็เหนื่อยจะตายห่าอยู่แล้ว ยังต้องมาตะโกนรายงานตัวอีก” ไลลาริณบ่นพึมพำด้วยความเหนื่อยหอบ ริสารีบกระตุกแขนพร้อมกับส่ายหน้าไม่ให้อีกคนพูด เดี๋ยวรุ่นพี่มาได้ยินก็ถูกสั่งซ่อมอีกหรอก

หลังจากที่รุ่นพี่พูดถึงกฎของคณะจบแล้ว ก็เป็นการฝึกซ้อมเพลงเชียร์ของคณะวิศวกรรมศาสตร์ เพื่อขับร้องในงานรับน้องซึ่งเป็นประเพณีสืบต่อกันมาของคณะ ในวันนั้นหากรุ่นน้องคนใดสามารถทำกิจกรรมทุกอย่างลุล่วง รุ่นพี่ก็จะมอบเกียร์เป็นของขวัญ เป็นสิ่งยืนยันว่าทุกคนเป็นชาวคณะวิศวกรรมศาสตร์เต็มตัวแล้ว

หลังจากที่ทุกคนซ่อมร้องเพลงเชียร์ติดต่อกันเกือบ 2 ชั่วโมง ต่างก็เหนื่อยล้า บ้างก็หิว จนทำให้แรงถดถอย ซึ่งเป็นที่ไม่พอใจของรุ่นพี่เฮดว๊าก ยิ่งร้องเสียงเบามากเท่าไหร่ รุ่นพี่ก็สั่งให้ทุกคนลุกขึ้นยืน แล้วให้ลุกนั่งพร้อมกับร้องเพลงเชียร์ไปด้วย

ซึ่งมันทำให้รุ่นน้องผู้หญิงบางคนถึงกลับเป็นลมล้มพับ หรือแม้แต่รุ่นน้องผู้ชายก็เข่าอ่อนไปต่อไม่ไหว แต่พี่เฮดว๊าก ก็ไม่ได้สนใจ ยังคงสั่งให้ลุกนั่งพร้อมกับร้องเพลงเชียร์ให้ดังกว่าเดิม

เมื่อไลลาเห็นเพื่อนร่วมรุ่น โดนรุ่นพี่ซ่อมหนัก เธอก็อดทนไม่ไหว จนพูดออกไปว่า

“พักก่อนไม่ได้เหรอคะพี่ ตอนนี้ทุกคนไม่ไหวแล้ว” แต่ถูกรุ่นพี่ตอบกลับมาด้วยถ้อยคำไร้น้ำใจ

“ถ้าลำบากแค่นี้อดทนไม่ได้ ก็ย้ายไปเรียนคณะอื่นเถอะ คงไม่ผ่านไปถึงพิธีรับน้องหรอก”

แต่มันก็ไม่ได้ทำให้คนอย่างไลลาริณหยุดได้ เธอก็ตอบออกไปอย่างถือดีเช่นกัน

“พวกเราเข้ามาเรียนเพื่อหาความรู้ ไม่ใช่มาทำกิจกรรมบ้าๆ นี้”

“ใครพูดว่ากิจกรรมบ้าๆ ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้!!” สิ้นเสียงอันแสนเกรงขาม ทุกคนในโรงยิมต่างหันไปมองชายหนุ่มสามคนที่เพิ่งเดินเข้ามาใหม่

รุ่นน้องต่างพากันเคารพรุ่นพี่ปีสี่และคนที่เดินมาหนึ่งในนั้นเป็นถึงลูกหลานเจ้าของมหาลัยแห่งนี้ และยังเป็นตระกูลใหญ่พ่อแม่มียศเรียกว่าคาบช้อนเงินช้อนท้องมาเกิดเลยก็ว่าได้

“ผมถามว่าใครพูดเมื้อกี้!” ไต้ฝุ่นเข้ามาได้ยินเสียงรุ่นน้องปีหนึ่งพูดพอดี หากการทำกิจกรรมแค่นี้ทนไม่ไหวในอนาคตข้างหน้าจะทำอะไรได้ เขาปรายตามองไปยังกลุ่มผู้หญิงที่มีแค่ไม่กี่คน แต่ต้องสะดุดกับหญิงสาวคนหนึ่งที่น่าตาก็งั้นๆ

แต่ทำไมเขาถึงละสายตาไม่ได้ แววตาถือดีดื้อรั้นและคงจะดื้อน่าดู ได้มาอยู่ได้ร่างของเขาคงจะสนุกน่าดู ‘แม่งกูคิดอะไรกับเด็กอยู่วะ’

“เธอคนนี้เลยค่ะ” หนึ่งในนั้นชี้ไปที่ไลลาริณที่นั่งอยู่ไม่ไกล ไม่มีใครอยากโดนทำโทษไปด้วยแค่ซ้อมร้องเพลงก็เหนื่อยจะยาแล้ว

ไต้ฝุ่น กองทัพ แม็ก อดีตเฮดว๊ากและรองเฮดทั้งสองคน ที่เพิ่งคุยกับอาจารย์เรื่องงานรับน้องเสร็จ เดินเข้ามาได้ยินคำพูดของไลลาริณพอดี ไต้ฝุ่นก้าวมายืนด้านหน้า พร้อมกับพูดเสียงดังว่า

“หากใครคิดว่าพิธีกรรมที่ทำต่อกันมาจากรุ่นสู่รุ่นเป็นเวลาหลายสิบปี เป็นกิจกรรมบ้าๆ ก็เดินออกจากที่นี่ไป เพราะพวกเราก็คงไม่ต้อนรับรุ่นน้องที่ไม่มีความเคารพรุ่นพี่ เคารพประเพณีที่ทำสืบต่อกันมา เชิญ!”

สิ้นคำพูดของไต้ฝุ่น ไลลาริณจะอ้าปากตอบโต้ แต่ถูกริสาห้ามไว้เสียก่อน

“ไลลาไม่เอา ถ้าไม่อยากจะเป็นแกะดำ ไม่ต้องพูดแล้ว”

เธอจึงไม่ตอบโต้และนั่งจ้องหน้าของรุ่นพี่โดยไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร ถึงเธอจะเป็นเด็กบ้านนอกเข้ามาเรียนในเมืองหลวงแต่พ่อก็สอนว่าให้บวกตลอด ไม่อย่างนั้นเราจะถูกรังแกเสียเอง

“ลุกขึ้นมา!...”

เมื่อได้ยินแบบนั้นเธอจึงลุกขึ้น ถึงแม้จะมีหวานหวั่นอยู่บ้างและใจก็ฮึดสู้ ยืนเชิดหน้าอย่างเย้อหยิ่งจนทำให้ไต้ฝุ่นรู้สึกไม่พอใจ

“แนะนำตัวพูดให้ดังๆ เหมือนตอนที่โวยวาย”

“กูคิดว่ามันจะทำโทษน้องเขา” แม็กนัสเริ่มคิดอะไรสนุกๆ ออก เขาเห็นเพื่อนยืนจ้องหน้ารุ่นน้องไม่วางตา ปกติใครปากเก่งต้องถูกลงโทษไปแล้ว

“พูดสิครับในปากอมอะไรไว้!”

“ไลลาริณ วรรณดำรง เรียกไลลาก็ได้อยู่สาขาวิศวกรรมโลจิสติกส์”

“วันหลังอย่าปากเก่งกับรุ่นพี่ ไม่พอใจก็เดินออกไป!!”

เมื่อเห็นรุ่นน้องยืนนิ่งไม่มีใครคิดที่จะตอบโต้หรือเดินออกไปจากโรงยิม ไต้ฝุ่นจึงออกคำสั่งเสียงลั่น

“หากไม่มีใครออกไปจากที่นี่แล้ว ก็ซ้อมเพลงเชียร์กันต่อ เอาให้เสียงดังเหมือนเวลาเถียงรุ่นพี่ด้วยนะ” ช่วงท้ายประโยคเขาจงใจจะประชดไลลาริณ พร้อมทั้งปรายตามองและยิ้มเยาะหยัน

“ไปวิ่งรอบสนาม 3 รอบ!”

สิ้นเสียงของเขาทั้งโรงยิมจึงมีเสียงซุบซิบขึ้น เพราะสนามที่เขาหมายถึงนั้นแค่วิ่งรอบเดียวก็ไม่ไหวแล้ว นี่สั่งให้วิ่งตั้งสามรอบไม่ตายก็เลี้ยงไม่โต

“ตะ...แต่”

“ผมสั่งให้ไปวิ่ง”

“ค่ะ” เธอไม่ตอบโต้และเดินออกไปเตรียมตัววิ่งตามคำสั่งของรุ่นพี่หน้าโหด โดยไม่ยอมบอกรุ่นพี่ว่าตัวเองนั้นมีโรคประจำตัว

ไต้ฝุ่นมองคนปากเก่งที่ไม่คิดจะเถียงหรือค้านเขาเลย เขากำลังจะเดินออกไปแต่ได้ยินเสียงเพื่อนของเธอ พูดขึ้นมาก่อนถึงแม้จะเบาแต่เขากลับได้ยินอย่างชัดเจน

“ไอ้น่านไลลามันเป็นหอบหืดตั้งแต่เด็ก ไปวิ่งแบบนั้นตายลูกเขาทิ้งแน่ๆ”

“แล้วทำไมถึงไม่ยอมบอก”

“ใครจะกล้าบอก”

ไต้ฝุ่นได้ยินแค่นั้นจึงรีบวิ่งออกไปจากโรงยิมทำให้เพื่อนต่างพากันงุนงง ว่าไต้ฝุ่นจะรีบออกไปแม็กนัส และกองทัพจึงรีบวิ่งตามไป

“ไอ้ฝุ่นรอพวกกูด้วย”

“ไอ้ห่า รีบไปไล่ควายที่ไหน”

เขามองหาไลลาริณเห็นหญิงสาวกำลังวิ่งกลางแดดที่ร้อนจัด เขาเห็นเธอวิ่งช้าลงเรื่อยๆ วิ่งรีบวิ่งเข้าไปหาแต่ไม่ทันเพราะเธอเป็นลมหมดสติเสียก่อน

โชคดีที่เขามารับตัวไว้ได้ทันร่างกายจึงไม่ได้กระแทกลงที่พื้น เขารีบอุ้มเธอพาไปส่งที่ห้องพยาบาลทันที โดยเพื่อนจะอุ้มช่วยเขากลับไม่ยอม

“ที่วิ่งมาเพราะรู้ว่าเขาจะเป็นลม?”

“มึงอย่าพูดมาก”

“เธอเป็นยังไงบ้าง” เขาถามพยาบาลอย่างร้อนใจเกรงว่าจะเกิดอันตรายขึ้น

“มียามั้ยคะ? ถ้าไม่มีต้องส่งโรงพยาบาลค่ะ”

“ส่งโรงพยาบาลเลย”

“แต่ต้องมีค่าใช้จ่ายค่ะ”

“นี่ใคร! ไอ้ทัพมึงไปเคลียร์ทางดิ” ไต้ฝุ่นสั่งให้เพื่อนไปจัดการเคลียร์ทุกอย่าง ไม่นานไลลาริณก็ถูกส่งตัวไปรักษาที่โรงพยาบาลของครอบครัวไต้ฝุ่น

“คนไข้ปลอดภัยดีครับ”

เมื่อได้ยินแบบนั้นไต้ฝุ่นจึงโล่งใจ เมื่อเห็นว่าเพื่อนของเธอมาแล้ว เมื่อเห็นว่าทุกอย่างปกติจึงเดินทางกลับและเขาไม่สามารถลบใบหน้าของเธอออกไปจากความคิดได้เลย