Lahat ng Kabanata ng เกมรักวิศวะเพลย์บอย: Kabanata 11 - Kabanata 20

ไลลาริณไล้ลิ้นไปตามแท่งเนื้อของเขาอย่างช้าๆ เธอตวัดลิ้นเลียหัวเขื่องของเขาอย่างรวดเร็ว จนเขาครางเสียงกระเส่า “อ่า...เก่งมาก” ไต้ฝุ่นเงยหน้าขึ้นมองโคมไฟและครางอย่างมีความสุข ไลลาริณเก่งมากที่เรียนรู้ได้ไวเขาสอนแค่ครั้งเดียวเท่านั้น “อมมันเข้าไปลึกๆ แบบนั้นแหละ...ซี๊ดดด” “อึก” เขามองการกระทำของเธอที่ริมฝีปากของไลลาริณกำลังกลืนกินหัวแดงของเขา อย่างเอร็ดอร่อยจนทั้งสองสบตากัน ‘แม่งโคตรอ่อยกูเลยเวลาเลียแล้วมองหน้า’ ไต้ฝุ่นทนไม่ไหวอีกต่อไปเขาจับท้ายทอยของเธอไว้แน่น และกระแทกเอวเข้าไปอย่างแรง เขาทำแบบนั้นอยู่หลายครั้งจนน้ำกามฉีดพ่นเข้าไปในปากของเธอ “ลองกลืนมันดู” “อึก แค่กๆๆๆ” เธอไอออกมาเมื่อกลืนน้ำคาวลงคอไปทั้งเหนียวและฝืดคอ เธออยากรู้ว่าใครบอกว่าน้ำอสุจิมันกินได้ “เป็นไงครับไอติมรสโปรดอร่อยมั้ย?” “หนูไม่คุยด้วยแล้ว” “ไม่คุยนั้นก็นอนคุย แต่พี่ขอ...” เขาก้มลงไปกระซิบบอกความต้องการของเขาให้เธอได้ยิน “มะ...ไม่ได้ค่ะ” ไลลาริณไม่ยอมหากเขาจะทำแบบนั้น เธอยังเรียนไม่จบและยังไม่พร้อมในหลายๆ เรื่อง

Rrrrrrrrrrrr เสียงเรียกเข้าในตอนเช้าตรู่ทำให้ไต้ฝุ่นต้องคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดรับ เขาเพิ่งจะได้นอนเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ เขาเห็นว่าคนข้างกายขยับตัวจึงลุกออกไปคุยโทรศัพท์ข้างนอกห้องนอน “ว่า” “เมื่อคืนมึงทำอะไรของกำนัลวะ” แม็กนัสโทรมาถามแต่เช้า เห็นว่าฝ่ายนั้นถูกตำรวจรวบตัวไปเรียบร้อย คงเป็นฝีมือเพื่อนเขาแน่ “เห็นร่านมากเลยส่งเข้าไปข้างในจะได้หายคัน” “ไอ้เหี้* มึงนี่ใจถึงเพิ่งได้จริงๆ” “โทรมาแค่นี้ใช่ไหม” เขาอยากกลับไปนอนต่อเต็มทนแล้ว “เออ ได้รถไปแล้วก็เลิกกันได้แล้ว” ไต้ฝุ่นมองโทรศัพท์ด้วยสายตาที่ว่างเปล่า เขาจะต้องทำอย่างไรกับไลลาริณดี เธอก็แค่สดใหม่เขาแค่ยังไม่เบื่อแค่นั้นเอง เมื่อคืนเขาก็ว่าจะลองเอากับคนอื่นดูแต่ทำไม่ลง เหตุการณ์เมื่อคืนที่สนามแข่งรถ “อุ้ย มิกิช่วยไหมคะ?” มิกิเดินตามเขามาจนถึงลานจอดรถ ไม่คิดว่าเขาจะใจร้อนกับเธอเสียขนาดนี้ “ไอ้พันไมล์มันคิดจะทำอะไร!” มันต้องมีอะไรมากกว่านั้นไม่อย่างนั้นมันไม่ยอมมาเจอหน้าเขาเด็ดขาด “เปล่านี่คะ?” “เธออยากมากขนาดเลยเหรอ”

บ้านของกองทัพ กองทัพถูกเรียกตัวให้กลับบ้านด่วนเขาจับต้นชนปลายไม่ถูกว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง และคนที่อยู่ตรงหน้าเขาร้อยวันพันปีไม่เคยอยากเจอหน้าเขาเท่าไร “อารันพูดความจริงใช่มั้ย?” “อาจะโกหกเราไปทำไม” พารัน อธิการบดีคนล่าสุดของมหาลัยซึ่งเป็นญาติกับกองทัพเล่าสิ่งที่รู้มาให้หลานชายฟัง เขานั่งทำงานอยู่ในห้องและเลขามารายงานเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับคณะวิศวกรรมจนเด็กปีหนึ่งถูกพักการเรียน เขานั่งอ่านรายงานไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เตชนิธิ สุรบดินทร์ นักศึกษาสาขาเครื่องกลก็พรวดพราดเข้ามา เขาจำได้ว่าคนนี้คือไต้ฝุ่นเพื่อนรักของหลานชาย “สวัสดีครับ” “มีอะไรไต้ฝุ่น” “ผมเข้าเรื่องเลยนะครับและผมมาในฐานะที่เรารู้จักกันไม่ใช่ฐานะนักศึกษา ผมขอร้องให้อารันช่วยเหลือผมสักครั้งได้ไหมครับ” “เรื่องอะไรไต้ฝุ่นปกติเราไม่เคยมาหาอานะ” และใบหน้าที่ดูเหมือนเครียดจนกุลธวัชแปลกใจ เขานั่งตำแหน่งนี้มานานแต่ไม่เคยได้เจอหน้าหลานๆ ที่มหาลัยเลย “เรื่องของนักศึกษาที่ถูกพักการเรียนอาช่วยไปคุยกับอาจารย์สาขาอย่าพักการเรียนน้องเขาเลยนะครับ” “เราจะ

ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์เต็มที่ความสัมผัสของทั้งสองคนจบลง ไลลาริณไม่เคยเจอหน้าไต้ฝุ่นอีกเลย เธอเก็บเสื้อผ้ากลับหอพักตัวเองตั้งแต่วันที่รู้ความจริง และพยายามใช้ชีวิตตามปกติ มีบางครั้งที่มีผู้หญิงของเขาตามมาหาเรื่องเธอ“ไอ้น่านทำไมแกต้องมานั่งใกล้ฉันด้วย” ริสาด่าน่านฟ้า ไม่ว่าเธอจะเดินไปไหนเขาก็ตามติดเธอตลอด“ไม่มีที่ว่างเลยน่านขอนั่งด้วยนะ”“ยุ่งจริงๆ เลย”ไลลาริณหันกลับมาสองคนนั้นเริ่มสนิทกันมากขึ้น จนเธอเริ่มแปลกใจในความสัมพันธ์ของทั้งสองคน แต่รอให้ริสาเล่าให้ฟังเองดีกว่า“ขอนั่งด้วยคนนะ”“ตามสบาย”ณภัทรซึ่งสนใจในตัวไลลาริณอยู่แล้ว เมื่อเห็นเธอซึมเศร้า เสียใจเขาก็อยากเข้ามาปลอบประโลม แต่ไลลาเมินเฉย เพราะเธอเข็ดขยาดกับความรัก และพลอยคิดว่าผู้ชายทุกคนมันก็นิสัยเหมือนกัน แต่ณภัทรก็ไม่ละความพยายาม แม้จะถูกเมินใส่หรือไล่ให้ไปห่างๆ ชายหนุ่มก็ไม่ท้อ“สวัสดีครับนักศึกษาวันนี้ผมจะให้นักศึกษาทำกิจกรรมกลุ่มกันโดยแบ่งออกเป็น 4 คนต่อกลุ่ม พวกเราจะได้สนิทกันมากขึ้น”“ไลลาเรามีกันแค่สองคนเอง”“ริสาน่านก็นั่งอยู่ตรงนี้”น่านฟ้าเริ่มน้อยใจเพราะริสาไม่สนใจเขาเลย เขาแสดงออกขนาดนี้ ผัวตัวเองก็นั่งหัวโด่รอมีโอ

“พี่มันโคตรทุเรศเลยว่ะ สนใจผู้หญิงแต่เขาไม่เล่นด้วยถึงกับต้องใช้วิธีสกปรกเลยเหรอ น่าเวทนา”ไต้ฝุ่นโกรธจัดกระชากคอเสื้อของรุ่นน้องพร้อมกับจะเหวี่ยงหมัดแน่นๆ กระแทกหน้า แต่แม็กนัสเข้ามาห้ามไว้เสียก่อน“ไอ้ไต้ฝุ่นมึงหยุด มึงจะมีเรื่องชกต่อยตรงนี้ไม่ได้ ที่นี่มหาลัย” เขาว่าแล้วมันไปหายนานแปลกๆ เขาจึงตามมามันเริ่มไม่มีเหตุผลมากขึ้นทุกวัน“มึงปล่อยน้องเขาก่อน”“กูเจอหน้ามึงข้างนอกเมื่อไร มึงเตรียมเลือกวัดเผาตัวเองได้เลย”เขาจำใจต้องปล่อยตัวณภัทร แล้วเดินจากไป แต่..ก็แค่ในมหาวิทยาลัยเท่านั้นแหละ เพราะถ้าเกิดเขาเจอหน้ามันข้างนอกเมื่อไหร่ เขาจะสั่งสอนรุ่นน้องปากดีให้มันหลาบจำไม่กล้ามาต่อปากต่อคำกับเขาอีก“มึงไปล่อไลลามาเจอกูที่หลังตึก”“ไอ้ไต้ฝุ่นมึงควรพอ”“ไม่อย่างนั้นกูจะไปบอกน้องขมิ้นว่ามึงแอบไปลงอ่าง”“เรื่องมันก็นานมาแล้วมึงจะรื้อฟื้น...เออไปก็ได้” แม็กนัสยอมจำนน เพราะไม่อยากทะเลาะกับเด็กของเขาเกิดอะไรมาเขาไม่เกี่ยวแม็กนัสมองหาเป้าหมายทันทีไม่รู้จะใช้วิธีไหนหลอกให้น้องมันเชื่อ เมื่อยังไม่เห็นว่าณภัทรเข้ามาที่โดมจึงใช้จังหวะนี้เป็นโอกาส“น้องไลลาไปดูณภัทรหน่อย พี่เห็นเหมือนมีเรื่องที่หลัง