All Chapters of บุพเพรักแม่ทัพสุริยัน: Chapter 51 - Chapter 60

หมิงเยว่ให้รู้สึกร้อนรุ่มยิ่งนัก จึงเดินปรี่ไปเรียกเสี่ยวเอ้อร์ที่ยืนหน้าประตูออกมา จัดการยัดถุงเงินใส่มือให้อีกฝ่ายก่อนถามอย่างรวดเร็ว“สตรีหนึ่งเดียวในกลุ่มนางนั้นเหตุใดถึงอยู่ที่นี่ได้ นางมากับใคร? เชิญนางมาพบข้าได้หรือไม่?”คำถามเยี่ยงนั้น ทำเอาเสี่ยวเอ้อร์ได้ฟังก็กะพริบตามองหมิงเยว่สลับกับหันมองเข้าไปในห้องที่กำลังจัดงานเลี้ยงพบปะระหว่างสหายทางการค้า “สตรีผู้นั้นย่อมเป็นสาวใช้ข้างกายคุณชายหลิวขอรับ นางมาด้วยกันกับเขาย่อมต้องเป็นคนของเขา การเชิญนางมาพบท่าน ข้าน้อยต้องขอเข้าไปแจ้งก่อนขอรับ”เขาตอบอย่างสัตย์ซื่อพลางหมุนกายเดินเข้าห้องนั้น หมิงเยว่ยืนมองอย่างลุ้นระทึก เห็นเสี่ยวเอ้อร์โค้งกายถามอย่างนอบน้อมไปทางคุณชายหลิวผู้นั้นนางเห็นอีกฝ่ายชะงักงันคล้ายตะลึงก่อนมองออกมาทางนางอย่างระแวดระวัง พลางจับซิงเยว่กดให้นั่งลงอีกฝั่งโดยมีเขาบดบังสายตา ประหนึ่งสามีหวงแหนภรรยาหมิงเยว่มองกิริยานั้นอย่างแปลกใจหากเป็นสามีภรรยากันจริงๆ ฝ่ายหญิงไยมิใช่สมควรแต่งกายหรูหราเทียบเท่าฝ่ายชายเล่า เช่นนี้คงไม่แคล้วเป็นคุณชายเจ้าสำราญที่พาสาวใช้ห้องข้างไม่ต่างจากนางบำเรอติดสอยห้อยตามให้ปรนเปรอทุกที่ทุกยา

เหยาฟู่หรงคิดแผนการในใจได้อย่างเฉียบขาดอาศัยชั่วจังหวะที่หลี่เฟยเทียนเสวนากับไป๋หมิงเยว่โดยมีไป๋ลี่ถิงยืนถมึงทึงมองแค่พี่สาวซึ่งบดบังตนพอดิบพอดี เหยาฟู่หรงหันไปทางสาวใช้คนสนิททันที“เสี่ยวเตี๋ย เจ้าช่วยไปเขียนข้อความแล้วแอบส่งข่าวถึงแม่ทัพหยางสักหน่อย ข้าเห็นขบวนทหารอยู่ทางนั้น”ขบวนที่ว่าคือทหารตรวจตรารอบเมืองยามกลางวัน ในขบวนมีหยางเจี้ยนควบอาชาอย่างสง่างามเหนือกลุ่มคนเหยาฟู่หรงวาดนิ้วชี้ไปทางทิศหนึ่งนอกโรงเตี๊ยมพลางกระซิบต่อ “เขียนบอกท่านแม่ทัพว่าฮูหยินของเขาแอบนัดพบกับอดีตชายคนรัก”เสี่ยวเตี๋ยผู้ภักดีต่อนายตนได้ฟังเช่นนั้นสองตาก็พลันทอประกายวาบ รีบพยักหน้าแล้วหมุนตัวจากไปทันทีทว่าไม่ทันได้ไปทางใดได้ไกล บุรุษร่างสูงใหญ่สมส่วนในอาภรณ์แม่ทัพก็พลันปรากฏกายขึ้นเบื้องหน้าเขาพาใบหน้าอันหล่อเหลาเข้มขรึมเข้ามา แต่ละก้าวที่เดินมั่นคง ท่าทีนิ่งขรึม ดูสุขุมนุ่มลึก พาให้หญิงสาวทั่วบริเวณนั้นอกสั่นหวั่นไหวกันถ้วนทั่ว คิดอยากม้วนตัวแล้วละลายกลายเป็นของเหลวเจิ่งนองไปกับพื้น ซึมไปกับไม้ หวังในใจได้ละลายหลอมรวมไปกับเขาบุรุษรูปงามจะเป็นใครได้ หากมิใช่หยางเจี้ยนเสี่ยวเตี๋ยผู้กำลังไปส่งข่าวคาวเน

กลุ่มคนเดินหายไปรวดเร็วราวลมวูบหนึ่ง ทิ้งไว้เพียงบุคคลอีกกลุ่มให้มองตามด้วยอาการเบื้อใบ้ แม้แต่การทำความเคารพยังไม่อาจกระทำได้ทุกคนได้แต่ลุกขึ้นยืนยกมือประสานหมัดเคารพเตรียมคำนับค้างกลางอากาศกันถ้วนหน้าเหยาฟู่หรงมองหยางเจี้ยนราววิญญาณออกจากร่าง แผนการที่ปรารถนาให้สามีภรรยาระหองระแหงแตกหักหมดสิ้นในพริบตาในขณะที่หลี่เฟยเทียนให้รู้สึกผิดหวังยิ่งนัก เขาคิดจะอวดอ้างบารมีจากจวนแม่ทัพเพื่อความราบรื่นในการเจรจาการค้าเสียหน่อย กลับล้มไม่เป็นท่าไม่ง่ายเลยที่คนระดับเขาจักสามารถขึ้นมาถึงชั้นสามของโรงเตี๊ยมแห่งนี้ และยังได้สนทนากับผู้ทรงอิทธิพลอย่างคุณชายหลิวทว่าเมื่อมองกลับมาที่ไป๋ลี่ถิงกับเหยาฟู่หรงก็คิดได้ว่าอย่างน้อยก็เหลืออีกสองสตรีที่ใช้เป็นเครื่องมือเจรจาการค้า ดังนั้นเขาไม่ควรเสียเวลา เพราะคุณชายหลิวรออยู่ชายหนุ่มคิดอย่างเห็นแก่ตัวไร้ความคิดผิดชอบชั่วดี ทั้งที่คนหนึ่งเขามอบฐานะเป็นถึงหญิงคนรักแบบเต็มตัวหลังจากที่พี่สาวนางแต่งงานไปแล้ว ส่วนอีกคนก็เป็นสหายหลี่เฟยเทียนยกยิ้มเชื้อเชิญสองสตรีเข้าไปด้านใน คล้ายเมื่อครู่ไม่เคยมีสิ่งใดเกิดขึ้นทั้งสิ้นสำหรับบุรุษล้วนไม่นิยมคิดเล็กคิดน้อยเฉก

หยางเจี้ยนถอนจูบอย่างหงุดหงิด ก้มหน้ามองนางที่กำลังทำท่าปฏิเสธรสสัมผัสเขาโดยการเอียงคอเอี้ยวลำตัวเบือนหน้าหนีก่อนหันกลับมาถลึงตาโตใส่เขาแบบนั้นดวงตาคมเข้มจึงจับจ้องนางยังกดดันไม่คิดยินยอม กลิ่นกายเฉพาะบุรุษแผ่ซ่านความปรารถนาออกมาเข้มข้น เขาทำท่าจะจูบอีก ทำหมิงเยว่ขนลุกซู่กับอาการนี้ของสามี“ท่านพี่...” “เจ้าอย่าลืมว่ามีข้าเป็นสามีแล้ว ย้ำว่าสามี” เขาตรึงนางด้วยความร้อนแรงประกาศกร้าวในเนตรคมกริบ “เจ้าแซ่หลี่ผู้นั้น ไม่นับเป็นตัวอะไรทั้งสิ้น”“เจ้าแซ่หลี่...” หมิงเยว่กะพริบตา ทำท่านึกครู่หนึ่ง “ท่านหมายถึงหลี่เฟยเทียนเหรอ?”“ไม่ใช่มันผู้นั้นแล้วจะเป็นใคร? อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ว่า ผู้แซ่หลี่คืออดีตคนรักของเจ้า ข้าขอสั่ง จงหยุดคิดถึงมัน!”หมิงเยว่ตะลึงวูบ คล้ายปรับตัวไม่ทัน ถามเสียงงุนงง “ข้าคิดถึงเขาเหรอ?”เห็นคนเฉไฉไม่ยอมรับทั้งยังคล้ายละเมอไม่จางหาย หยางเจี้ยนให้รู้สึกเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันเกินจะกล่าว จึงก้มหน้าจูบนางแรงๆ อีกหนึ่งที อ้อมแขนที่กอดร่างนุ่มจากด้านหลังยิ่งรัดแน่นอย่างโกรธาแต่ก่อนที่จะมีอะไรเกินเลยบนหลังม้ากลางป่า เสียงพร่าสั่นพลันเล็ดลอด “ข้าเปล่านะ ท่านปรักปรำผู้อื่น”สายตา

แต่ไหนแต่ไร หยางเจี้ยนมักเย็นชา วาจาน้อยนิด เรื่องที่คิดมีมากกว่าเรื่องต้องจำนรรจาทว่าตั้งแต่แต่งภรรยา เขาได้รู้ซึ้งแล้วว่าความเปลี่ยนแปลงคืออะไร ไยต้องเปลี่ยนไปคล้ายมิใช่ตนเอง กับผู้อื่น เขายังคงเป็นเขา มีเพียงกับหมิงเยว่เท่านั้น ที่เขามิใช่หยางเจี้ยนคนเดิมเริ่มตั้งแต่ชอบกลับจวนทุกวัน บังคับกอดนางทุกคืน ยามตื่นยังต้องให้นางคอยดูแล มิใช่แค่ปรนนิบัติแต่งกาย หากแต่เป็นช่วยอาบน้ำขัดแผ่นหลัง กระทั่งชำระล้างเส้นผมยังต้องเป็นนางเท่านั้นที่ได้ทำหน้าที่นี้ ศีรษะของเขานอกจากมารดาก็มีเพียงภรรยาที่ได้รับสิทธิ์สัมผัสลูบไล้ใจของหยางเจี้ยนให้ความพิเศษแก่หมิงเยว่โดยมิรู้ตัว ปรารถนาชิดใกล้ ได้อยู่ข้างกายไม่ห่างหายในขณะที่หมิงเยว่กลับหวาดกลัวต่อเขาเกินจะหยั่ง ยามนี้ยังนึกระแวงเข้าขั้นวิกฤตแล้ว เพราะหลังจากดูแลปรนนิบัติสามีตามกิจวัตรประจำวันเสร็จสิ้นกระทั่งเข้านอน นางก็ถูกเขามอมเมาก่อนเคี่ยวกรำทั้งคืนแทบไม่ได้นอน เขาประทับตรานางอย่างยาวนานราวกับโกรธแค้นเวลาดึกดื่นเดินทางมาถึงรุ่งสาง เสียงครางแผ่วหวานสะอื้นไห้จึงจางหาย การเคลื่อนไหวค่อยๆ หยุดลงในที่สุด กรงเล็บพยัคฆ์กับวงแขนของสามีตัวร้ายจึงไ