Semua Bab บุพเพรักแม่ทัพสุริยัน: Bab 121 - Bab 130

หลังจากวันนั้น ซิงเยว่จึงพำนักอยู่ที่เรือนพักผ่อนริมทะเลสาบ โดยที่หมิงเยว่ดูแลไม่ห่าง“ฮูหยินน้อย ข้ามิบังอาจเจ้าค่ะ”ซิงเยว่เอ่ยเสียงเบาอย่างเกรงใจเมื่อหมิงเยว่นำขนมที่ทำเองมาให้ชิม“ข้าบอกให้เรียกว่าอย่างไร?” หมิงเยว่ชักสีหน้าซิงเยว่กะพริบตา “เอ่อ...พี่หมิงเยว่ ...อันที่จริงควรเป็นข้าที่ปรนนิบัติท่าน”“ไม่ต้องพูดแล้ว ข้าตั้งใจทำให้แม่สามี จานนี้ของเจ้า กินให้หมด ห้ามเหลือสักชิ้นเชียว”ซิงเยว่จึงรับมาอย่างเสียมิได้ กระทั่งกัดไปหนึ่งคำถึงได้รู้สึกว่ารสชาติคุ้นเคยนัก ความเค็มระดับนี้เสมือนเคยกินมาโดยตลอดอย่างไรอย่างนั้นหมิงเยว่มองน้องสาวผู้ความจำเสื่อมอย่างพึงพอใจ “ครั้งหน้าเจ้าต้องเข้าครัวช่วยข้าทำขนมรากบัว ตกลงไหม”นางทำเป็นแค่อาหารที่ทำจากรากบัวและน้องสาวก็มักจะเข้าครัวทำร่วมกัน เป็นความทรงจำระหว่างพี่น้องตั้งแต่ชาติปางก่อน เผื่อซิงเยว่จะเริ่มจำได้บ้างไม่มากก็น้อย“รับทราบเจ้าค่ะ ข้าจะช่วยท่านทำขนมรากบัว”“อืม...ดีมาก” นางหัวเราะชอบใจ หันมาทางแม่สามี “ท่านแม่ ข้าชงชาให้นะเจ้าคะ จะได้กินกับขนม”ฟางเหนียงเลิกคิ้ว “เจ้าชงชาเก่งแล้วหรือ?”หมิงเยว่ค้อมศีรษะ “ข้าได้ท่านแม่สอนอย่างไรเล่า

จังหวะรุกไล่ฟาดดาบกรีดกันกลางอากาศปราดหนึ่งก่อนสกัดกั้นไขว้กันรอจังหวะผลักดันพลังในระยะประชิด หมิงเยว่แค่นเสียงฉุนใส่หน้าบุรุษ “ท่านไม่มีสิทธิ์ในตัวซิงเยว่ จงกลับไปดูแลภรรยาของท่านซะ”หลิวไท่หยางหรี่ตา แววขึงเครียดไม่ยินยอมสักเสี้ยว “ภรรยาของข้าอยู่ที่นี่ ข้ามีสิทธิ์ต่อนางทุกประการ”หมิงเยว่ยิ่งเดือดดาลฟาดดาบจนสะบั้นเส้นผมบุรุษขาดร่วงหลายเส้น “ภรรยาของท่านคือโจวซู่ฉิน!”หลิวไท่หยางไม่สนใจเส้นผมของตน เขาสะบัดดาบปล่อยพลังปราณอันตราย “ภรรยาของข้าคือซิงเยว่!”ทั้งสองสู้กันอย่างดุเดือด ไม่ออมมือ ไม่มีใครยอมใคร ฝ่ายหนึ่งตะวันเดือด อีกฝ่ายจันทราเย็น คลื่นพลังจึงคล้ายเห็นฟ้าแลบร้อนฉ่ากรีดลงกลางอากาศอันเย็นเยียบกระนั้นช่างเป็นความต่างอย่างไม่อาจเข้ากันได้เลยสักเสี้ยว ราวกับต้องการเป็นศัตรูคู่แค้นกันไปทุกชาติยามนี้หมิงเยว่จึงได้ประจักษ์ชัดว่าบุรุษหนุ่มตรงหน้าคือผู้เยี่ยมยุทธ์ที่หาตัวจับได้ยากผู้หนึ่งผู้ใดว่าเขาคือนายน้อยตระกูลคหบดีของเมืองหลวง ที่นางเห็นมิใช่ยอดฝีมือจากสำนักตะวันเดือดหรอกหรือ?ท่ามกลางเสียงฟาดฟันดังกระหึ่มกึกก้องกรีดม่านฟ้า กำลังมีคำถามเกิดขึ้นในสมองเล็กของหมิงเยว่ชั่วขณะห

แม่ทัพหนุ่มย่อมรู้ใจภรรยา สายตารู้สึกผิดระคนกังวลเป็นห่วงเป็นใยของหมิงเยว่ มิใช่สิ่งที่เขาจะละเลยได้ นางต้องได้เห็นกับตาว่าสตรีในอ้อมแขนบุรุษแซ่หลิวปลอดภัยไร้กังวล คนถึงจะมีสิทธิ์จากไปจังหวะนั้นองครักษ์และชายชุดดำติดตามกลุ่มหนึ่งพลันเดินห้อมล้อมปิดทางเข้าออกของหลิวไท่หยางจนมืดมิด รอบทิศแปดด้านถูกตัดขาดทันใดหยางเจี้ยนแค่นเสียงอีกครา“นายน้อยหลิวเหลือทางเลือกเดียว!”ทางเลือกเดียวที่ว่าคือจำต้องพาซิงเยว่เข้าด้านในของเรือนพักริมทะเลสาบแห่งนี้เท่านั้นหลิวไท่หยางขบกรามข่มกลั้นโทสะทะเลเพลิงในอกมิให้ปะทุกัมปนาท พลางกระชับวงแขน โอบอุ้มร่างไร้สติของซิงเยว่อย่างหวงแหนเดินเข้าเรือนด้านในหยางเจี้ยนหันไปสั่งจิ้นเหอเสียงเฉียบ “รีบไปเชิญท่านหมอมาสองคน เร็วที่สุด!”“ขอรับ!”จิ้นเหอกับลูกน้องอีกสองคนรีบหมุนกายหายวับไปหยางเจี้ยนจับร่างนุ่มของสตรีจอมซุกซนขึ้นอุ้ม “ส่วนเจ้าเข้าห้องกับข้า หากท่านหมอยังไม่มาตรวจร่างกาย เจ้าไม่มีสิทธิ์ขยับไปทางใดทั้งสิ้น”ยามนี้หมิงเยว่ย่อมหมดสิทธิ์ทัดทานแม้ครึ่งคำ นางยิ้มเจื่อนแก้ตัวงึมงำ “ข้าไม่เป็นอันใดจริงๆ แค่เครียด”หัวคิ้วหยางเจี้ยนขมวดขรึมกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น “

หมิงเยว่ให้รู้สึกผิดขึ้นมา นางไม่น่าพาซิงเยว่มาจากนายน้อยหลิวผู้นั้นเลย ให้ตายเถอะ!หญิงสาวเก็บงำความคิดด้วยหัวใจอันร้อนรุ่มว้าวุ่น มิรู้ว่าผ่านไปนานเท่าใดสวรรค์พลันเปิดออกมอบแสงสว่าง เพราะท่านหมอจับชีพจรจนแน่ใจในคำตอบแล้วลุกขึ้นยืนค้อมกายกล่าว “เรียนนายท่าน ข้าน้อยขอแสดงความยินดี ฮูหยินของท่านกำลังตั้งครรภ์ได้สองเดือนแล้วขอรับ”ประหนึ่งฟ้าผ่ารอบที่สอง หมิงเยว่อ้าปากเบิกตา หยางเจี้ยนเองก็ตื่นตะลึงยิ่งเดิมทีเขาเพียงคาดหวัง มิได้คิดหรอกว่าจะเป็นจริง ในเมื่อก่อนหน้านี้ร่วมเตียงไม่รู้กี่ครั้ง หมิงเยว่ก็ยังไม่ตั้งครรภ์ ต่อมายังตกน้ำทะเลสาบจนถูกไข้พิษเย็น นอนซมหลายวัน แท้จริงเหตุที่เขาแอบมาหานางล้วนเป็นเพราะความคิดถึง เพราะอาการคะนึงหาและความรู้สึกห่วงใยจนปวดใจ หาใช่ต้องการมาจับผิดอันใดไม่ ดังนั้นเหตุการณ์ทั้งหลายล้วนเป็นเพราะบังเอิญทั้งสิ้นหยางเจี้ยนเหม่อมองภรรยา สติเตลิดโบยบินไปไกลครั้นเห็นสามีกำลังตกตะลึงกับข่าวดี หมิงเยว่จึงถือโอกาสเฉไฉเรื่องที่คุยค้างไว้ก่อนหน้าทันที รีบกะพริบตาจนขนตาแพงอนกระเพื่อมไหวเบาๆ อย่างสวยงาม ร่ายมารยาออดอ้อนเสียงหวานว่า“ท่านพี่ข้าอยากกินลูกเหมยดองเกลือหรื

“ท่านแม่ทัพ นายน้อยหลิว” จิ้นเหอทักทายทั้งสอง จากนั้นก็ดูแลจัดเตรียมสุราและกับแกล้มด้วยความรวดเร็วเพียงครู่ บนโต๊ะในศาลาพลันมีทุกสิ่งพร้อมสรรพ บุรุษทั้งสองนั่งลงดื่มกินเงียบๆ สายตาพวกเขาล่องลอยไปตามสายลมที่โชยไล้แสงตะวัน ปล่อยความคิดอยู่เนิ่นนาน ไกลแสนไกล...กระทั่งหยางเจี้ยนหันกลับมาสนใจหลิวไท่หยางและเป็นฝ่ายเปิดปากเอ่ยขึ้นก่อน“สตรียุทธภพมิเหมือนสตรีในห้องหอของเมืองหลวง เรื่องนี้ท่านน่าจะทราบดีกระมัง?”หลิวไท่หยางมุ่นคิ้วพลางถามกลับเสียงเคร่งขรึม “ท่านแม่ทัพคงมิได้กำลังหมายถึงซิงเอ๋อร์ของข้า?”มีความเป็นไปได้ค่อนข้างสูงที่คนอย่างหยางเจี้ยนจะสามารถสืบจนล่วงรู้ตัวตนที่แท้จริงของซิงเยว่ นายน้อยหลิวจึงระมัดระวังตัวขึ้นมาหยางเจี้ยนยังคงมีรอยยิ้มในหน้าแม้แววตาจะเย็นชา“ท่านอย่าได้ห่วง ฐานะที่แท้จริงของซิงเยว่มีเพียงเป็นคหบดีหญิงแดนใต้ผู้ร่ำรวยมหาศาล”แม่ทัพหนุ่มจำต้องโกหกว่าเขารู้แค่นั้น เพื่อความสบายใจของทุกฝ่าย แต่เมื่อเห็นหลิวไท่หยางรับฟังนิ่งๆ หยางเจี้ยนจึงหรี่ตา “ท่านคงรู้อยู่แล้วกระมัง”หลิวไท่หยางไม่ตอบ หยางเจี้ยนจึงยกสุราขึ้นดื่มก่อนเอ่ยเสียงเนิบ “สิ่งที่ข้าต้องการบอกท่านก็คือ ฮ