Semua Bab บุพเพรักแม่ทัพสุริยัน: Bab 111 - Bab 120

องค์หญิงเจ็ดมิใช่สตรีโง่เขลาเบาปัญญา นางจึงมองปัญหาที่กำลังเผชิญออกอย่างชัดแจ้งหญิงสาวกำหมัดเกร็งเม้มปากแน่น เมื่อเริ่มรู้ตัวแล้วว่าเกิดสิ่งใดกับตนเองกันแน่นางสูดลมหายใจลึกยาว แล้วลุกขึ้นยืนก่อนสาวเท้าออกจากห้องบรรทม เดินไปตามทางริมระเบียงอย่างเหม่อลอย วังกู้กงเหยียนแห่งนี้เหมือนในฝันมิผิดเพี้ยน ทางเดินเป็นแบบใด เลี้ยวไปเจออะไร ซ้ายเจอภูเขาจำลอง ขวาเจอสวนพฤกษา ทั้งหมดทั้งมวลล้วนคล้ายห้วงนิทรานางชอบยืนชมนกชมไม้ ชายผู้นั้นก็มักกอดนางจากด้านหลัง ร่วมชื่นชมด้วยกัน นางชี้นกบอกว่าปลา เขายังตอบรับว่าปลา ยามหลับตายังมีไออุ่นโอบล้อมบนเตียงนอนยามนี้หญิงสาวกำลังเดินล่องลอยมาเรื่อยๆ ตามทางเดินในอุทยาน เพื่อรวบรวมสติสัมปชัญญะให้กลับมาทั้งหมด เยี่ยนลู่เสียนเพียรขบคิดหาทางออกและใช้อำนาจที่ตนมี หมายจัดการกับสวามีจอมปลอมฉับพลันสายตาพลันปะทะกับบุรุษร่างสูงผู้หนึ่ง เขาอยู่ในอาภรณ์สีน้ำเงินเข้มปักลายพยับเมฆา กำลังยืนชมบุปผาในจุดที่นางชมชอบเขาผู้นี้แลดูสง่าหาใดเทียมและเมื่อเขาหันมา สายตาหญิงสาวพลันเบิกกว้างใบหน้าหล่อเหลาของเขาผู้นั้น คือคนในฝันทุกคืนวัน“เป็นท่าน” เยี่ยนลู่เสียนพึมพ

น้ำเสียงที่เอ่ยทั้งแหบพร่าและเจือแววอาลัยอาวรณ์หลายส่วน เขารู้ว่าสนามรบมีอันตรายมากเพียงใด แต่ก็รู้ว่าไม่คณามือเขาเช่นกัน จะไปจะกลับล้วนไม่เคยรู้สึกอะไร แต่พอมีภรรยารออยู่ที่บ้าน เขาก็เริ่มรู้สึกห่วงหา ไม่อยากไปขึ้นมา แต่ทว่าคนเป็นภรรยากลับมองเหม่อด้วยดวงตากลมโต ไร้แววเศร้าโศกให้เห็น ช่างน่าน้อยใจยิ่งนักหมิงเยว่เห็นสามีเริ่มมีสีหน้าบึ้งตึง แววตาเจือโทสะอย่างเด็กชายตัวโตที่ชอบเอาแต่ใจเช่นนั้น นางพลันคลี่ยิ้ม“ยามสามีออกรบ สิ่งหนึ่งที่คนเป็นภรรยาพึงกระทำคือส่งยิ้ม น้อมส่งด้วยความสุข ห้ามทำกิริยาไม่เป็นมงคล”หญิงสาวไม่รู้ว่าคนเมืองเป็นเช่นใดยามสามีออกรบ แต่นี่คือกฎเหล็กของนางเมื่อชาติก่อน ยามสมุนโจรออกศึกเพื่อพิชิตสิ่งที่ต้องการ ภรรยาต้องร่วมเต้นระบำ หัวเราะดังๆ ยามส่งสามีออกจากค่ายไปเสี่ยงตายหมิงเยว่จัดเสื้อผ้าจับสาบเสื้อของหยางเจี้ยนให้เรียบร้อยกล่าวอีกว่า “ข้าจะรอท่านชนะศึกกลับมา จำไว้ว่าข้ารอท่านอยู่ที่บ้าน ภารกิจของท่านคือดูแลตัวเองให้ดี”แม่ทัพหนุ่มได้ฟังวาจานาง หัวใจในอกพลันอ่อนยวบ ความน้อยใจมลายไปสิ้น ได้ยินนางเอ่ยสำทับอีกว่า“ระหว่างที่ห่างกันข้ายอมให้ท่านจ่ายเงินซื้

ราชบุตรเขยยกยิ้มเปี่ยมมิตร ฮูหยินแม่ทัพแย้มยิ้มอ่อนหวานสองคนเสวนากันพาให้บรรยากาศรอบกายอบอุ่นอ่อนโยนดุจมีลมวสันต์โชยผ่านบรรยากาศเริ่มดีขึ้นมาจากช่วงก่อนหน้าเล็กน้อย กลับเป็นเยี่ยนลู่เสียนที่ทำลายมันลงอีกครั้ง“ข้าได้ข่าวว่าท่านแม่ทัพต้องเดินทางรอนแรมไปไกลเพื่อจัดการชายแดนบูรพา” น้ำเสียงองค์หญิงเย้ยหยันนัก “หยางฮูหยินเป็นอย่างไรบ้าง จวนหยางเงียบเหงาหรือไม่?”ยามเอ่ย เยี่ยนลู่เสียนอยากจะหัวเราะเยาะยิ่งนัก นางรู้สึกดีเหลือเกินที่สามารถตัดใจจากทหารผู้นั้นได้เสียที เพราะยามนี้นางได้สามีที่อยู่ด้วยกันตลอดเวลาอย่างโม่เฟิงอิจฉาข้าหรือไม่เล่าแม่นางไป๋! เจ้าจงนอนกอดตัวเองไปเถิดนะ!หมิงเยว่ย่อมเข้าใจความนัย คิ้วเรียวพลันกระตุกถี่ เพราะหมากตานี้ นางรู้สึกพ่ายแพ้ยับเยินโดยแท้นางนอนกอดตัวเองจนแขนช้ำไปหมด ฮึ!เท่านั้นยังไม่พอ เยี่ยนลู่เสียนยังเชิดหน้ายิ้มๆ ยกมือลูบหน้าท้องตนเองอย่างยั่วเย้า สื่อความนัยว่า ท่านแม่ทัพคงไร้น้ำยามาก แต่งเจ้านานแล้วกลับไม่ท้องสักที!หมิงเยว่แทบกระอักเลือด...นางพ่ายแพ้ราบคาบเยี่ยนลู่เสียนเหยียดยิ้ม “หากเจ้าเหงามาก มานั่งเล่นที่วังของข้าได้นะ”หมิงเยว่จึงชำเลืองมองโม

โจวซู่ฉินพลันหรี่ตา ปฏิกิริยาที่มีต่อซิงเยว่ชัดเจนนัก หมิงเยว่จึงฉวยโอกาสนี้ที่คิดว่าภรรยากำลังหึงหวงสามี“เท่าที่ข้ารู้มา ซิงเยว่ผู้นั้นกำลังสร้างปัญหาหลังเรือนให้หลิวฮูหยิน ถูกต้องหรือไม่?”โจวซู่ฉินเม้มปากแน่น การไม่ปฏิเสธจึงชัดเจนแล้วว่านั่นคือการยอมรับ หมิงเยว่เดินเข้าหาแล้วประกาศศักดา“ข้าต้องการพบซิงเยว่ผู้นั้น แค่ท่านพานางมาพบข้า บางทีปัญหาหลังเรือนของท่านอาจหมดไป”ทว่าคาดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะปฏิเสธ โจวซู่ฉินส่ายหน้าเอ่ยเสียงเย็น “หากง่ายเช่นนั้นคงดีไม่น้อย”นี่ย่อมเป็นเรื่องลำบากใจของสตรีครองเรือนทุกคน หากเป็นสาวใช้หรือบ่าวไพร่ทั่วไป ย่อมไม่ต้องคิดอะไรให้มากความ จะขายทิ้งขว้างอย่างไรก็ได้ทั้งสิ้น แต่ถ้าเป็นสตรีที่สามีพึงใจนั่นคืออีกเรื่องหมิงเยว่มีหรือจะยินยอมรามือ เพราะคือน้องสาว ต่อให้ต้องถล่มเรือนผู้อื่น นางก็ต้องพบหน้าถามให้รู้เรื่อง “เช่นนั้นรบกวนหลิวฮูหยินพาข้าไปพบซิงเยว่ได้หรือไม่?”นี่มิใช่การขอความเมตตากรุณาหรือขอความเห็น แววตาของหมิงเยว่สาดประกายดุดัน น้ำเสียงเข้มข้นจริงจัง “ข้าต้องการพบซิงเยว่วันนี้เดี๋ยวนี้”แต่โจวซู่ฉินกลับเชิดหน้าท่วงท่าสุขุม “ต้องขออภัย ข้าคงไ

ฟางเหนียงจึงเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้อย่างหมดแรง ยกมือขึ้นคลึงขมับ ทอดถอนใจอย่างเอือมระอา “เจ้าคงไม่รู้กระมัง คฤหาสน์ที่เจ้าไปก่อเรื่องเป็นของสกุลหลิว ผู้ทรงอิทธิพลหนึ่งในสี่แห่งแคว้นเยี่ยน แม้แต่ขุนนางขั้นหนึ่งยังต้องไว้หน้าถึงสามส่วน นายน้อยหลิวผู้นั้นยังเป็นถึงทายาทผู้สืบทอด เป็นสหายของเชื้อพระวงศ์ กับเจี้ยนเอ๋อร์แม้หลิวไท่หยางเป็นเสมือนน้ำคลองไม่ยุ่งน้ำบ่อ ทว่าหากเกิดการปะทะหรือมีปัญหากันขึ้นมา ฮ่องเต้ต้องไม่พอพระทัยอย่างมากแน่”หมิงเยว่ที่เงียบอยู่นาน ค่อยๆ ช้อนตาขึ้นมองแม่สามี เมื่อสังเกตเห็นอารมณ์ของอีกฝ่ายมิคล้ายห่าฝนโหมพายุซัด ดังเช่นคราแรกที่เดินเข้าห้องมา นางจึงเริ่มเปิดปาก“ท่านแม่ใจเย็นก่อนเจ้าค่ะ ข้าทำไปเพราะมีเหตุผล”ฟางเหนียงถอนหายใจ รู้สึกหนักอึ้งในอกไปหมด“เหตุผลอะไรกันเล่าที่ทำให้เจ้ากล้าทำเรื่องไร้สาระไม่เกรงฟ้าไม่กลัวดิน ไม่คำนึงถึงสามีเช่นนี้ แล้วถ้านายน้อยผู้นั้นมาทวงคน จนเกิดการขัดแย้งกันขึ้นมาจะทำอย่างไร”เขามาทวงคนก็ดี ข้าจะได้คิดบัญชีกับเขาอีกคน!หมิงเยว่คิดในใจอย่างเดือดดาล นางยังคงคุกเข่าอย่างมั่นคง เงยหน้ามองแม่สามีช้าๆ วาจาราบเรียบ“ท่านแม่ สาวใช้ของหลิวไท่