Semua Bab บุพเพรักแม่ทัพสุริยัน: Bab 101 - Bab 110

เจียวหั่วแย้มยิ้มเอ่ยไปทางแม่สามีด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานอย่างมีหลักการและเหตุผลว่า“การมีทายาทเป็นเรื่องสำคัญสูงสุด หากคนเป็นภรรยาไม่อาจมีบุตรให้สามีได้ง่าย ต่อให้วันนี้รักมากเพียงใด รักจนรอได้ถึงปีสองปีหรือสิบปี วันหน้าก็ยังต้องตัดใจอยู่ดี มิสู้อาศัยวันนี้ที่ร่างกายยังหนุ่มแน่นแข็งแรง บุตรชายที่เกิดมาย่อมเฉลียวฉลาดเก่งกาจทุกด้านเหมาะสมกับตำแหน่งผู้นำตระกูล ตัวข้าเองก็เป็นกังวลแทนเจี้ยนเอ๋อร์เสมอมา รอว่าเมื่อใดเขาจะมีเจ้าก้อนแป้งสืบสกุลที่แข็งแรงปราดเปรื่องเสียที หากถึงวันดีๆ วันนั้น ทุกคนในจวนย่อมมีความสุขเหลือเกินเจ้าค่ะ”ยิ่งเจียวหั่วพูดฮูหยินผู้เฒ่ายิ่งพยักหน้าเห็นด้วย นางดึงมือของสะใภ้คนรองมาตบเบาๆ แสดงออกว่าชื่นชมอีกฝ่ายอย่างมาก“ช่วงนี้เจ้าทำให้คนแก่อย่างข้ารู้สึกสบายใจจริงๆ ไม่เสียแรงที่บุตรชายคนรองของข้าปักใจเพียงเจ้า เอาเถอะ! ที่เจ้าพูดมาล้วนมีเหตุผลทั้งสิ้น ข้าเองก็ตระหนักลึกซึ้ง”นางหันไปทางฟางเหนียง “สะใภ้ใหญ่ก็ช่วยเร่งมือจัดหาหลานสะใภ้คนใหม่ให้หลานชายของข้าด้วยล่ะ อย่าชักช้าเชียว”ช่างบังอาจยิ่งนัก หลานชายเจ้าแต่บุตรชายข้ามิใช่รึ? ฟางเหนียงพยายามรักษาสีหน้ามิให้บึ้งตึง

นั่งเฝ้าดูแลเตาอุ่นให้คนเป็นภรรยาอยู่ครึ่งค่อนคืน ในที่สุดนางก็ตื่นขึ้นมาหยางเจี้ยนที่นั่งเฝ้าหน้าเตียงรีบรินน้ำอุ่นใส่ถ้วย บนโต๊ะกลมยังมีเตาเล็กต้มน้ำชา ถัดมาคือกาต้มน้ำขิง เตาเล็กเรียงรายคือกาต้มยาสมุนไพรตามใบสั่งของท่านหมอคนป่วยไม่จำเป็นต้องฝังเข็มจึงไม่ต้องตามหมอ แต่เขาไม่เคยต้องดูแลใครแบบนี้จึงไม่แน่ใจว่าแรกตื่นลืมตาคนป่วยต้องการสิ่งใด“เจ้าอยากกินอะไรหรือไม่ ก่อนหน้านี้ข้ายังสั่งคนไปตุ๋นเนื้อแพะเอาไว้ ให้ยกเข้ามาเลยไหม?”จบคำก็ลุกขึ้นไปสั่งการให้คนยกเนื้อแพะตุ๋นเข้ามา โดยไม่ดูยามเวลาว่าดึกดื่นปานใด ขอเพียงภรรยาอิ่มท้อง ชดเชยยามเย็นและหัวค่ำที่นางเอาแต่หลับมิได้กินอะไร“เนื้อแพะมีฤทธิ์อุ่นช่วยขจัดพิษเย็นได้ ข้าสั่งให้ครัวตุ๋นไว้แล้วบดละเอียดใส่ในโจ๊กเคี่ยวรอจนเจ้าตื่นมากิน”หมิงเยว่เห็นสามีผู้ดุดันดูแลปรนนิบัติเช่นนี้ก็อึ้งงัน ความรู้สึกน้อยใจที่ก่อนหน้านี้เขาหายตัวไปพลันมลายสิ้น“ท่านเฝ้าข้าตลอดเลยหรือ?”“ย่อมใช่” กล่าวพลางใช้ผ้าซับเหงื่อให้คนบนเตียง “เจ้ามีสิ่งใดฟ้องร้องข้าหรือไม่? องค์หญิงเจ็ดกลั่นแกล้งเจ้า ผลักเจ้าตกน้ำ ยังสั่งคนลอบทำร้ายเจ้าถูกไหม? ขอเพียงเจ้ายืนยันข้าจะ

ทางเดินทอดยาวลาดพรมตั้งแต่หน้าประตูห้องจนถึงโต๊ะทรงงาน เรือนร่างสูงใหญ่สง่างามของหยางเจี้ยนค่อยๆ ปรากฏขึ้นพร้อมกลิ่นอายอันน่าเกรงขามตามธรรมชาติ ทว่าใบหน้าหล่อเหลาแลดูอิดโรยอย่างยิ่ง ฮ่องเต้เลิกคิ้วมองหากคนสำคัญของแว่นแคว้นล้มลงสักคนย่อมเป็นเรื่องใหญ่แน่นอน จะอย่างไรหยางเจี้ยนผู้นี้พระองค์ก็เห็นมาตั้งแต่เด็ก บิดาของเขายังเป็นสหายร่วมรบกันมากับพระองค์ความพิการของหยางจงยังคงเป็นบาดแผลในใจ เพราะอีกฝ่ายปกป้องพระองค์จนชีวิตตนแทบจะหาไม่หากตัดฐานันดรยิ่งใหญ่และอำนาจที่มิอาจสั่นคลอนจำต้องจำกัดขุนนางผู้หนึ่งให้อยู่ในกรอบที่ฮ่องเต้วางไว้ เยี่ยนหลงเซียนย่อมเป็นห่วงเป็นใยหยางเจี้ยนจากใจจริง ไม่ต่างจากลุงห่วงหลานชายคนสำคัญหยางเจี้ยนเดินมาถึงหน้าพระพักตร์ก็คุกเข่าลง ทำความเคารพเต็มพิธีการ “ถวายบังคมฝ่าบาท ขอพระองค์ทรงพระเจริญหมื่นปีหมื่นๆ ปี”“ไม่ต้องมากพิธี ลุกขึ้นเถอะ”“ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ”“วันนี้เจ้ามาเข้าเฝ้าเราตั้งแต่ฟ้าสาง มีสิ่งใดหรือ? คงมิใช่ฟ้องร้องเรื่องที่ฮูหยินของเจ้าตกน้ำกระมัง? เรื่องนั้นเราส่งคนไปตรวจสอบและสืบสาวแล้ว น่าจะเป็นอุบัติเหตุ องค์หญิงเจ็ดเองก็ตกน้ำ ยามนี้อาการยังไม่ดี

หยางเจี้ยนสุดความสามารถจะห้ามปรามอาการชอบอวดโอ่เยี่ยงนี้ของภรรยาจริงๆ กระนั้นเขากลับสั่งให้คนไปหาสิ่งที่นางกล่าวมาทั้งหมด แล้วใช้สมองเร่งขบคิดบทกลอนให้นางด้วยตนเองอย่างเคร่งเครียด จากนั้นยังสลักให้นางเองกับมือ‘วาจาข้าดุจขุนเขา เราสองร่วมเรียง เคียงคู่นิรันดร์’รอบนี้ไม่เหมือนรอบแรก เพราะแววตาคมเข้มดำจัดที่มักจะสุขุมสงบเยือกเย็นตลอดเวลา บัดนี้ฉายแววรื่นรมย์เปล่งประกายกรุ้มกริ่ม ยามมอบบทกลอนให้คนเป็นภรรยาได้เปิดอ่านอย่างผ่าเผยอีกครั้งหมิงเยว่ได้อ่านพลันเบิกตากว้าง หัวใจเต้นระรัว นางไม่คิดไม่ฝันเลยว่าหยางเจี้ยนที่เอาแต่ทำหน้าเคร่งขรึม พูดน้อยถนอมคำ จะมีวาทะศิลป์เป็นเลิศถึงเพียงนี้แม้จะสั้นแต่ความหมายกินใจเหลือเกิน...หญิงสาวแทบจะเดินทางไปยังทะเลแล้วดำน้ำลงไปอย่างไม่คิดชีวิต เพื่อนำหัวใจจ้าวสมุทรมามอบให้เขาโดยแท้ หากไม่ติดปัญหาว่าสายน้ำย่านธาราทั่วหล้าอาจแห้งเหือด จนผู้คนล้มตายระเนระนาด หากหัวใจจ้าวสมุทรถูกขุดขึ้นมาดังนั้น หมิงเยว่จึงทำได้เพียงเขียนกลอนแทนใจ บอกความรู้สึกทั้งหมดที่มี มอบให้เขาอย่างห้าวหาญ‘นิรันดร์ข้าถือกำเนิด แม้เกิดตายสิบชาติ จักรักมั่นเพียงท่าน ทำทุกทางเพื่อยืนห

เป็นดังคาด หมิงเยว่รอไม่นาน เงาร่างสง่างามของบุรุษในอาภรณ์มงคลก็ปรากฏบนเส้นทางโคมแดงรอยยิ้มเย็นเยียบเริ่มปรากฏบนมุมปากที่แต้มชาดยามนี้หมิงเยว่มิใช่สตรีอ่อนแอบอบบางเช่นก่อนแล้ว ต้องขอบคุณอาการป่วยจากไข้พิษเย็นในครานั้นนางฝึกวิชาจันทราเย็น อาการหยินพร่องจากพิษเย็นสำหรับสตรีอื่นคือโทษมหันต์แต่นางกลับเสมือนยาชูกำลัง มันเป็นการเสริมพลังขั้นสูงสุดถึงจิตวิญญาณซึ่งในโบราณ มีวิธีการฝึกเช่นนี้ พวกเขาใช้วิธีจับดรุณีลงสระเยือกแข็ง ถ้ารอดจะฝึกวิชาสำเร็จเปี่ยมพละกำลัง แต่ข้อเสียคือสิบคนจะตายเก้าคนรอดแค่หนึ่งคนเท่านั้น ต่อมาบรรพชนยังให้ฝึกดูดพลังจากแสงจันทรา แม้สำเร็จช้า แต่นั่นหมายถึงผู้กล้าที่ได้สืบทอดสุดยอดวิชาในตำนานในชาติก่อน หมิงเยว่มีสมญานามเงาดาบแห่งจันทรา ฆ่าคนไม่กะพริบตา นั่นเพราะสำเร็จวิชาจันทราเย็นถ้าสู้ภายใต้แสงจันทร์ นางสามารถบงการแสงจันทร์ฆ่าคนได้อย่างไร้เสียงไร้เงา ฆ่าใครก็ได้ในร้อยจั้ง กระทั่งเดินเหินบนพื้นน้ำดุจพื้นดินด้วยซ้ำในชาตินี้ เพราะแสงจันทร์ที่สอดส่องแบบเงียบเชียบในวันที่นางนอนซมเพราะพิษไข้คืนนั้น ทำให้พลังฟื้นคืนจากจิตวิญญาณ ก่อเกิดความอุ่นซ่านแทรกผสานความเย็นเยีย