ตอนที่ 56 ความทุกข์ของบุรุษ 1

เมื่อหยางเจี้ยนออกจากห้องไปแล้ว หมิงเยว่ก็รีบลุกขึ้นจากเตียงไปเข้าห้องอีกฝั่งทันที

ครานี้นางไม่มีท่าทีเป็นศัตรูกับหลิวไท่หยางแล้ว  เหตุเพราะนางไม่ต้องการต่อสู้อันใดกับใครสักกระบวนท่า ลูกน้อยในครรภ์สมควรได้รับการทะนุถนอมอย่างที่สุด นางกำลังจะเป็นมารดา นิสัยแย่ๆ หลายอย่างจำต้องเปลี่ยนแปลงทั้งหมด รวมถึงแนวคิดอันมุทะลุโลดโผนด้วย

ทว่าขอสะสางเรื่องผิดศีลธรรมของน้องสาวก่อน

ครั้นมาถึงจึงได้เห็นว่าท่านหมอผู้ที่มาดูแลซิงเยว่ท่านนั้นออกไปแล้ว คงเหลือเพียงหนุ่มสาวกำลังพูดคุยต่อคำด้วยรอยยิ้มหวานล้ำ

สิ่งหนึ่งที่หมิงเยว่รู้ดีที่สุด คือพลังปราณจันทราเย็นของนางไม่อาจทำอันตรายใดๆ ต่อซิงเยว่ได้ ต่อให้อีกฝ่ายกระอักเลือดออกมาจนสลบแน่นิ่งไปก็ตาม สมดุลหยินหยางที่ซิงเยว่เพียรฝึกมานับแต่เกิดแม้วิชาไม่บรรลุถึงขั้นสูงสุด  แต่ยังคงมีพลังต้านทานในกระแสเลือดแม้จะความจำเสื่อม

ยามนี้ฝ่ายสตรีนั่งอิงแผ่นหลังกับหมอนบนเตียงนอน ส่วนฝ่ายชายนั่งอยู่ที่ตั่งข้างเตียงนอน สองคนส่งตาหวาน

น้ำเสียงบุรุษฟังดูเว้าวอน น้ำเสียงสตรีสดใสกังวาน

หมิงเยว่มุ่นคิ้ว นึกขุ่นเคืองขึ้นมา นางเดินมาหยุดยืนตรงหน้าเตียง กระแอมไออย่างไร้มารยาทใส่พวกเขา

คิ้วเรียวยาวของหลิวไท่หยางขมวดเข้าหากันทันที หมิงเยว่เชิดหน้าใส่เยี่ยงอันธพาล

เป็นซิงเยว่ที่รีบเอ่ยขึ้นหมายห้ามทัพ “นายน้อยหลิว ข้ามีเรื่องจะคุยกับหยางฮูหยินสักครู่ แล้วข้าจะติดตามท่านกลับคฤหาสน์สกุลหลิวเจ้าค่ะ”

ชายหนุ่มหันมอง “เจ้ารับปากข้าแล้ว ห้ามบิดพลิ้ว”

ซิงเยว่ยิ้มหวาน “เจ้าค่ะ”

ร่างสูงลุกขึ้นยืนแล้วเดินจากไปด้วยท่าทีสุขุมนุ่มลึก ปล่อยให้สตรีผู้หนึ่งยืนเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันจนกรามแทบแตก

หมิงเยว่เม้มปากแน่นอย่างแค้นเคือง ก่อนหันมามองซิงเยว่อย่างช้ำใจ

“ซิงเยว่ เขามีภรรยาแล้วนะ เหตุใดเจ้าไม่เชื่อฟังข้า”

ซิงเยว่ค่อยๆ เก็บรอยยิ้มหวานล้ำที่มีต่อหลิวไท่หยาง แปรเปลี่ยนเป็นใบหน้าเย็นชา แววตาเย็นเยียบ

“ข้าย่อมเชื่อฟังท่าน” นางเงยหน้าจ้องนิ่งที่หมิงเยว่ “แต่ข้าขอถาม เหตุใดท่านถึงใช้วิชาจันทราเย็นได้?”

“...!?”

ครั้นหลิวไท่หยางเดินออกมาจากห้องของซิงเยว่

เขาเห็นหยางเจี้ยนกำลังยืนเอามือไพล่หลังเหม่อมองไปที่ไกลแสนไกล มิรู้ว่ากำลังคิดสิ่งใด

แม่ทัพหนุ่มผู้สง่างามยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นไม่ขยับเขยื้อน ดูเย็นชานิ่งขรึม ท่าทีสูงส่งเกินเอื้อม แม้ว่าจะแต่งกายชุดดำไม่ต่างจากโจรผู้ร้ายต่ำทรามก็ตาม

สำหรับหลิวไท่หยาง หยางเจี้ยนคือบุคคลต้องห้าม ไม่ควรเกี่ยวข้องด้วยทั้งสิ้น ด้วยอำนาจของเขายามนี้ที่เป็นหนึ่งในสี่ของผู้ทรงอิทธิพลที่สุดของแคว้น หากทำตัวใกล้ชิดสนิทสนมกับอีกฝ่าย เภทภัยคงกระจายมาสู่สองตระกูลอย่างเที่ยงธรรม อีกสามตระกูลใหญ่ที่แข่งขันคานอำนาจกันมาตลอดคงถือโอกาสเหยียบซ้ำเป็นแน่

ทว่าการหันหลังเดินจากไปเงียบๆ นับว่าไม่เหมาะ หลิวไท่หยางจึงเอ่ยปากทักทายตามมารยาทในที่สุด

“ท่านแม่ทัพ...”

และเมื่อได้ยินเสียง หยางเจี้ยนก็หันมา

“นายน้อยหลิว สนใจดื่มสุรากับข้าหรือไม่?”

หลิวไท่หยางเผยสีหน้าลังเล

หยางเจี้ยนเอ่ยต่อยิ้มๆ “ที่นี่ไม่มีผู้อื่น มีแค่พวกเรา สตรีทั้งสองในห้องนั้น คนหนึ่งคือฮูหยินของข้า อีกนางคือคนของท่าน ไม่มีข่าวแพร่งพรายแน่นอน”

ผู้ถูกชักชวนจึงพยักหน้าตกลง ทั้งสองเดินเลี้ยวไปทางหนึ่ง จึงพบศาลาริมทะเลสาบท่ามกลางแมกไม้ร่มรื่น  ไร้ผู้คน มีเพียงจิ้นเหอยืนอยู่