ตอนที่ 57 สร้างบุพเพเชื่อมวาสนา1

ในห้องอีกฝั่ง หมิงเยว่ยืนเบิกตามองซิงเยว่นิ่งค้าง

“เจ้ามิได้ความจำเสื่อมแล้วหรือ?”

หมิงเยว่เอ่ยปากถามออกมาในที่สุด ยิ่งเห็นท่วงท่าสุขุมนุ่มลึกทั้งสงบเยือกเย็นของซิงเยว่ที่แตกต่างจากวันที่นางแบกออกมาจากคฤหาสน์หลิวก็ยิ่งมั่นใจ

“เจ้าจำเรื่องของตัวเองได้แล้วใช่หรือไม่?”

ซิงเยว่ยืนตรงริมหน้าต่างค่อยๆ หันมาผลิยิ้มหวานชวนเหน็บหนาวออกมา “ต้องขอบคุณฝ่ามือนั้นของท่าน ที่ซัดข้าจนกระอักเลือด”

หมิงเยว่ได้ฟังพลันหัวเราะ “หากข้ารู้ว่าทำเช่นนี้แล้วเจ้าจะหายจากอาการความจำเสื่อมคงซัดเจ้าให้กระอักเลือดตั้งนานแล้ว”

หญิงสาวถอนหายใจอย่างโล่งอก ตบบ่าน้องสาว

“เจ้าจำตัวตนที่แท้จริงได้แล้วก็ดี จากนี้จงเลิกยุ่งกับนายน้อยหลิวเสียเถิด กลับไปปกครองเหมืองแร่แดนใต้ซะ”

ซิงเยว่ส่ายหน้า “ข้าทำไม่ได้”

หมิงเยว่มุ่นคิ้ว “เหตุใดจะทำไม่ได้ เจ้าบ้าไปแล้ว”

ซิงเยว่ยิ้มขื่น “เป็นเพราะหายดี ข้ายิ่งไม่อาจตัดใจ”

ครั้นได้ยินเช่นนั้น ความรู้สึกเจ็บปวดพลันเสียดแทงเข้ามาในหัวใจ น้องสาวผู้เย่อหยิ่งทะนงตนของนาง เหตุใดจึงเปลี่ยนไปเป็นคนละคนถึงเพียงนี้ ทุกสิ่งเป็นเพราะความผิดของนางใช่ไหม? เพราะนางไม่ดูแลน้องสาวให้ดี

“ซิงเยว่ เกิดอันใดขึ้นกับเจ้ากันแน่ เจ้ากับบุรุษผู้นั้น มีความเป็นมาอย่างไรกันแน่ กระทั่งเขามีภรรยาอยู่แล้ว  เจ้ากลับยอมบั่นทอนศักดิ์ศรีอันสูงส่งที่มีจนหมด เจ้า...”

หมิงเยว่รู้สึกพูดไม่ออก จุกแน่นจนอาการวิงเวียนเริ่มกำเริบขึ้นมา จึงระงับวาจา สูดลมหายใจเข้าอกลึกยาว แล้วสาวเท้าไปนั่งลงบนเตียงนอน ทอดถอนใจเหนื่อยอ่อน

ความเงียบงันเกิดขึ้นทันที

เป็นความเงียบที่แสนอึดอัดคับอกคับใจยากบรรยาย อย่างที่สุด คำถามมากมายยังระบายออกมาไม่หมดด้วยซ้ำ

เพราะเหตุใดคนที่ควรเสวยสุขบนกองเงินกองทองที่พี่สาวทิ้งไว้ให้ก่อนตาย มาบัดนี้ถึงกลายเป็นสาวใช้ห้องข้างของบุรุษที่มีภรรยาแล้ว 

หมิงเยว่ไม่กล้าถาม ได้แต่หลุบตาซ่อนแววปวดร้าว

ซิงเยว่ทอดถอนใจ ดวงหน้านวลเนียนระบายยิ้มอ่อน “ท่านยังไม่บอกข้าเลย ว่าเหตุใดถึงสำเร็จวิชาจันทราเย็น อย่าบอกนะว่าท่านคือสตรีที่วิญญาณของพี่ใหญ่ข้าเข้ามาอาศัยร่างแทนที่”

หมิงเยว่พลันชะงัก “จ่ะ เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”

สิ่งหนึ่งที่หมิงเยว่ไม่แปลกใจคือผู้เยี่ยมยุทธ์สามคนรู้จักเคล็ดวิชาจันทราเย็นของนาง เพราะพวกเขาเคยประมือกับนางมาก่อน ไม่ว่าจะเป็นหยางเจี้ยนที่เคยสู้ศึก ซิงเยว่ที่เป็นน้องสาวร่วมฝึกฝน และโม่เฟิงที่เป็นสมุนมือขวาที่นางสอนสั่งเองกับมือ แต่สิ่งที่หมิงเยว่ประหลาดใจที่สุดก็คือ  การที่หยางเจี้ยนพูดเหมือนล่วงรู้ว่าร่างกับวิญญาณของนางคือคนละคนกัน ยิ่งกว่านั้น ซิงเยว่ยังเอ่ยประโยคเมื่อครู่

สองคนนี้ต้องมีความลับอันใดเป็นแน่!

ไม่ปล่อยให้หมิงเยว่สงสัยนาน ซิงเยว่หมุนกายเดินมานั่งลงบนเตียงข้างกายพี่สาว

“ข้าขอสารภาพ วันนั้นยามที่ท่านสั่งให้ข้าพาทุกคนหนีออกไปก่อน ส่วนท่านเพื่อพวกเราทุกคน ท่านสละชีพด้วยการลดดาบตัวเองลงจนตัวตาย ข้าแอบย้อนกลับมา”

ซิงเยว่ยกยิ้มเจ้าเล่ห์ “ท่านรู้หรือไม่? ว่าข้าบังเอิญพบเห็นสิ่งใด”

หมิงเยว่กะพริบตา “พบเห็นอะไร?”

ซิงเยว่ขยับกายอีกนิดแล้วก้มหน้ากระซิบที่ใบหูขาว “ข้าเห็นกับตาว่าแม่ทัพหยางอาลัยอาวรณ์ต่อศพของพี่สาว  สุดท้ายเขากลับทำในสิ่งที่ข้าคาดไม่ถึง บุรุษหยิ่งทะนงผู้หนึ่งถึงขั้นไม่กลัวไฟร้อน เขาใช้มือหยิบดาบจันทราในกองเพลิงแล้วกรีดมือของตนเอง หลั่งเลือดอันสูงค่าในกายตน เพื่อสร้างบุพเพเชื่อมวาสนาระหว่างเขากับท่าน”

วิชาเร้นลับผิดจารีตในใต้หล้ามีมากมาย หนึ่งในนั้นคือวิชาผนึกดวงใจผ่านจิตวิญญาณผสานพลังปราณขั้นสูงสุด

วิชานอกรีตนี้ในยุทธภพเป็นเคล็ดวิชาที่ปรมาจารย์ในตำนานคิดค้นเพื่อหญิงคนรักที่ลาโลกไปก่อนจนกลายเป็นเรื่องเล่าขานมาช้านาน มีผู้สืบทอดเป็นปริศนา ไร้คนล่วงรู้ และความลับนี้มีเพียงซิงเยว่ที่ลอบศึกษามาช้านานเท่านั้น ถึงได้ล่วงรู้ว่าวันนั้นหยางเจี้ยนแอบทำสิ่งใด

ซิงเยว่กระซิบอีก “มิคาดว่าพี่เขยของข้าจะรักท่านถึงเพียงนี้ พี่ใหญ่...”

ดวงตาของหมิงเยว่เบิกกว้างอย่างมิอาจเบิกกว้างได้มากกว่านี้ นางตกตะลึงพรึงเพริดจนวิญญาณแทบหลุด ลมหายใจสะดุดจนทรวงอกกระเพื่อมผิดจังหวะอย่างรุนแรง

ต้องขอบคุณที่ซิงเยว่ความจำกลับคืนมา ความลับอันยิ่งใหญ่นี้จึงถูกเปิดเปลือยให้เจ้าตัวได้รับรู้เสียที

ซิงเยว่ยังคงหยอกเย้า “บุพเพรักของแม่ทัพสุริยันเป็นสิ่งที่สตรีทั่วเมืองใฝ่ฝัน แต่เขากลับมอบให้พี่ใหญ่ของข้า เฮ้อ...เคล็ดวิชาในตำนานหายากเช่นนี้ ข้าคงต้องรบกวนขอให้พี่เขยถ่ายทอดให้ข้าบ้างแล้วล่ะ”

หมิงเยว่นิ่งอึ้งไปชั่วขณะ

ที่แท้ก็เช่นนี้ เรื่องราวเป็นเช่นนี้หรอกหรือ?