ตอนที่ 55 ความจริงของเจ้า ความลับของข้า2

หมิงเยว่ให้รู้สึกผิดขึ้นมา นางไม่น่าพาซิงเยว่มาจากนายน้อยหลิวผู้นั้นเลย ให้ตายเถอะ!

หญิงสาวเก็บงำความคิดด้วยหัวใจอันร้อนรุ่มว้าวุ่น  มิรู้ว่าผ่านไปนานเท่าใดสวรรค์พลันเปิดออกมอบแสงสว่าง เพราะท่านหมอจับชีพจรจนแน่ใจในคำตอบแล้วลุกขึ้นยืนค้อมกายกล่าว “เรียนนายท่าน ข้าน้อยขอแสดงความยินดี ฮูหยินของท่านกำลังตั้งครรภ์ได้สองเดือนแล้วขอรับ”

ประหนึ่งฟ้าผ่ารอบที่สอง หมิงเยว่อ้าปากเบิกตา หยางเจี้ยนเองก็ตื่นตะลึงยิ่ง

เดิมทีเขาเพียงคาดหวัง มิได้คิดหรอกว่าจะเป็นจริง ในเมื่อก่อนหน้านี้ร่วมเตียงไม่รู้กี่ครั้ง หมิงเยว่ก็ยังไม่ตั้งครรภ์ ต่อมายังตกน้ำทะเลสาบจนถูกไข้พิษเย็น นอนซมหลายวัน แท้จริงเหตุที่เขาแอบมาหานางล้วนเป็นเพราะความคิดถึง เพราะอาการคะนึงหาและความรู้สึกห่วงใยจนปวดใจ หาใช่ต้องการมาจับผิดอันใดไม่ ดังนั้นเหตุการณ์ทั้งหลายล้วนเป็นเพราะบังเอิญทั้งสิ้น

หยางเจี้ยนเหม่อมองภรรยา สติเตลิดโบยบินไปไกล

ครั้นเห็นสามีกำลังตกตะลึงกับข่าวดี หมิงเยว่จึงถือโอกาสเฉไฉเรื่องที่คุยค้างไว้ก่อนหน้าทันที รีบกะพริบตาจนขนตาแพงอนกระเพื่อมไหวเบาๆ อย่างสวยงาม ร่ายมารยาออดอ้อนเสียงหวานว่า

“ท่านพี่ข้าอยากกินลูกเหมยดองเกลือหรือลูกท้อก็ได้ ใส่เกลือมากหน่อย ท่านช่วยออกไปหามาให้ข้าเถิด”

หยางเจี้ยนมุ่นคิ้ว แม้รู้ว่านางกลบเกลื่อนเรื่องเมื่อครู่ แต่ก็ยอมร่วมมือ “เจ้าจะกินเค็มเผื่อชาติหน้าเลยหรือไร?”

“ไอ๊หยา! ผู้อื่นกำลังตั้งครรภ์ลูกให้ท่านอยู่ แค่นี้ก็ดูแลจัดการให้มิได้หรือ?” หมิงเยว่แสร้งโอดครวญ

“ไปเถิด ท่านรีบไป ภรรยาอาจแพ้ท้องจนล้มป่วย สามีควรตามใจไม่ว่าอยากกินสิ่งใด” กล่าวพลางลุกขึ้นแล้วดุนดันบ่ากว้างให้หมุนกายเดินออกนอกห้อง

หยางเจี้ยนอดใจไม่ไหวต้องเอื้อมมือขึ้นหยิกแก้มนางทีหนึ่ง “ครึ่งชั่วยามที่แล้วข้าเห็นแม่นางผู้หนึ่งเก่งกาจนัก ไฉนยามนี้บอบบางนักเล่า”

หมิงเยว่ดึงมือใหญ่มาตบหลังมือเบาๆ เอ่ยอย่างอ่อนหวาน “แม่นางผู้นั้นมิได้เก่งกาจสักนิด นางแค่เสแสร้ง หากไม่แกล้งทำตัวแข็งแรงเพื่อตบตาผู้อื่นแล้วถูกทำมิดีมิร้ายจะแย่เอา สามีนางอยู่ห่างไกล ต้องออกรบนานหลายเดือน คิดอยากช่วยเหลือก็ยากนัก”

“อ้อ...” แม่ทัพหนุ่มยกมือลูบคาง “นางน่าห่วงจริง”

หมิงเยว่หัวเราะออกมา “ใช่แล้ว”

สามีภรรยาหยอกเย้าไปมา ลืมสิ้นว่ามีผู้อื่นอีกคน กระทั่งท่านหมอกระแอมไอกลบเกลื่อนอาการขัดเขิน ถึงได้รู้ตัวว่าเสียมารยาท

หมิงเยว่อับอายยิ่ง จึงรีบหมุนตัวยืนหันหน้าไปอีกฝั่ง

หยางเจี้ยนรีบประสานหมัดกล่าว “ท่านหมอมีสิ่งใดชี้แนะหรือไม่?”

“ข้าจะเขียนเทียบยาบำรุงให้”

จากนั้นยังกำชับถึงเรื่องสำคัญที่ต้องพึงระวังระหว่างตั้งครรภ์อีกหลายประโยคด้วยเสียงหนักแน่นแต่แผ่วเบา

บรรยากาศที่พลิกตาลปัตรไปมา จากหนาวเหน็บชวนพรั่นพรึงกลายเป็นอบอุ่นฉับพลันนั้น ทำให้ในบางครา คนเป็นหมอชราต้องรู้สึกหวาดหวั่นเหลือเกิน

ภาวะอารมณ์ของคนหนุ่มสาวยากแท้หยั่งถึงเกินไป ท่านหมอหยิบล่วมยาขึ้นมาถือ กดข่มอาการเร่งรีบไว้มิดชิด

“เอ่อ...ในเมื่อไม่มีอะไรแล้วข้าขอตัวกลับโรงหมอ”

หยางเจี้ยนน้อมส่ง “ขอบคุณท่านหมอ”

ท่านหมอรีบเก็บสีหน้าแดงเรื่อหมุนตัวเดินไปทางประตูอย่างคนพยายามปิดบังท่าทีกระอั่กกระอ่วน

ที่หน้าประตู จิ้นเหอยืนรอเพื่อไปส่งท่านหมออยู่แล้ว “ท่านหมอ เชิญทางนี้ขอรับ”

หมอชราให้รู้สึกอุ่นใจขึ้นมา “รบกวนคุณชายแล้ว”

พวกเขาเดินจากไป ทิ้งไว้เพียงบรรยากาศอันดีงามของสามีภรรยาให้อบอวลทั่วห้อง

ยามนี้หยางเจี้ยนไม่ประสงค์คุยเรื่องราวเคร่งเครียดกับหมิงเยว่อีก เรื่องใดควรตำหนิ เรื่องใดควรห้ามปราม กลับไม่คิดสืบความถามไถ่แล้วทั้งนั้น

“เจ้าพักผ่อนเถิด ข้าจะไปหาผลไม้แช่เกลือมาให้  แต่มีข้อแม้ว่าต้องดื่มน้ำแกงบำรุงครรภ์ก่อน”

หมิงเยว่รีบนอนลงบนเตียงอย่างเชื่อฟัง มองสามีด้วยสองตากลมใสไร้เดียงสา น้ำเสียงอ่อนโยนดุจสายน้ำ

“เจ้าค่ะท่านพี่...”

ช่างมารยาสาไถยเหลือเกิน หยางเจี้ยนยกยิ้มเอ็นดู หากเอ่ยถึงสตรีที่ชอบยั่วยวนชวนหวามไหวอย่างหน้าไม่อาย แม่ทัพหนุ่มชอบให้หมิงเยว่ทำกับเขาแค่นางเดียว...