ตอนที่ 55 ความจริงของเจ้า ความลับของข้า1

ย้อนกลับไปครานั้น บนเกาะลึกลับกลางทะเล ยามทำศึกกับเจ้าแห่งหุบเขามรณะฉายาเงาดาบจันทรา

หยางเจี้ยนใช้ดาบนางกรีดนิ้วตนอย่างสงบเยือกเย็น ‘จิตวิญญาณเจ้าผสานหยดเลือดข้า ขอชาติหน้าได้ผูกวาสนา มิต้องเข่นฆ่าเฉกเช่นชาตินี้’

‘คนที่ตายล้วนตายไปถือว่าชดใช้กรรม แต่คนที่หายสาบสูญนั้น ข้ารับปากว่าจะไม่ตามหาหรือหมายหัวอีก...’

ชายหนุ่มจดจำได้แม่นยำ การกระทำทั้งหมดยิ่งรู้ดี

เหตุที่ระลึกได้ในวันนี้ ล้วนเป็นเพราะสิ่งที่หมิงเยว่หลุดปากเมื่อครู่ อีกทั้งยังแอบติดตามและลอบมองหมิงเยว่ตลอดหลายวัน

เชิงยุทธ์ของเงาดาบจันทราเขาเคยเจอมากับตัว พิสูจน์ด้วยตนเองมาหลายกระบวนท่า มีหรือจะมองไม่ออก

เขารู้มาว่าเคล็ดวิชาจันทราเย็นมีเพียงอดีตเจ้าสำนักจันทราแดงเท่านั้นที่ครอบครอง ใต้หล้านี้ไม่มีคนที่สอง กระทั่งน้องสาวของนางยังฝึกไม่สำเร็จ

เดิมทีเมื่อค่ายจันทราแดงล่มสลาย วิชาจันทราเย็นอันโหดร้ายย่อมหายสาบสูญ

แต่หมิงเยว่ ...นางประมือกับหลิวไท่หยางด้วยฝีมืออันร้ายกาจอย่างคาดไม่ถึง เขาถึงขั้นยืนตะลึงยากละสายตา  ฝ่ามือยังยกขึ้นปิดปากตนเองมิให้อุทานออกมา

ท่วงท่าของเขายามนั้น ช่างน่าขบขันสิ้นดี

เดิมทีเขาลืมสตรีผู้เป็นหัวหน้าค่ายโจรไปแล้วจนสิ้น ใจรักยามนี้มีเพียงสตรีผู้เป็นฮูหยินเท่านั้น

ทว่านางทั้งสองกลับเป็นคนเดียวกัน!

เมื่อหยางเจี้ยนคิดถึงตรงนี้ เรียวคิ้วคมที่แม้กำลังขมวดเครียดแต่ทว่ามุมปากกลับค่อยๆ ยกโค้ง เกิดเป็นรอยยิ้มค้างนิ่งในหน้า

ใครจะรู้ยามแอบมองภรรยาเปิดศึกกับนายน้อยหลิว เขายืนยิ้มอยู่เช่นนั้นเป็นนาน...

กระทั่งเกือบเข้ามาช่วยนางจากคมดาบช้าไป!

และเมื่อเขานึกถึงความพยายามของจอมโจรผู้หนึ่งซึ่งทำเรื่องชั่วช้าผิดศีลธรรมมากมาย ท่าทางมุทะลุโหดร้าย ทว่านางต้องกลายมาเป็นเพียงสตรีเรือนหลังในจวนใหญ่ ต้องทำตัวสงบเสงี่ยมเรียบร้อย ต้องคอยรักษาจารีตอันดีงาม

สิ่งที่นางพากเพียรกระทำ ต่อให้ไม่ดีพอสำหรับใคร ทั้งดูขัดตาขัดใจอย่างยิ่ง ทว่ากลับดีที่สุดสำหรับเขา

แววตาหยางเจี้ยนยิ่งนานยิ่งทอแสงอ่อนโยน

แม้กำลังคิดรื่นรมย์ ทว่าใบหน้าของหยางเจี้ยนกลับเคร่งเครียดเงียบขรึมยิ่ง เขาเอ่ยคาดคั้นน้ำเสียงจริงจังว่า

“ข้าเคยได้ยินจิ่นซินเอ่ยเรื่องของเจ้าครั้งหนึ่ง ทว่ากลับมิใส่ใจเท่าใด กระทั่งวันนี้ถึงได้ครุ่นคิดลึกซึ้ง”

แววตายามเอ่ยขณะทอดมองภรรยาลึกล้ำเกินหยั่ง หมิงเยว่เพียรกลั้นหายใจมิให้ก้อนเนื้อในอกกระดอนออกมา

หยางเจี้ยนยังคงเปล่งวาจาชัดถ้อยชัดคำอีกว่า

“ก่อนแต่งงานเจ้าเคยป่วยจนหมดสติสามวันสามคืน เมื่อฟื้นขึ้นมาก็คล้ายเป็นคนละคน”

ชายหนุ่มยื่นใบหน้าคมคายเข้าใกล้ใบหน้านวลเนียน เพ่งพิศแววตาวูบไหวของหญิงสาวใกล้ๆ ลมหายใจอุ่นร้อนของเขาคล้ายไฟร้อนพร้อมเผาไหม้ทุกความจริงกระนั้น

หมิงเยว่ถึงขั้นลืมหายใจ คิ้วกระตุกถี่

ทั้งสองอยู่บนเตียงในระยะประชิด หยางเจี้ยนเอ่ยต่อด้วยใบหน้าเรียบเฉย

“เพราะเหตุผลนั้นบางที ร่างกายกับวิญญาณของเจ้า อาจเป็นคนละคนด้วยเช่นกัน ข้าพูดถูกไหม?”

ประหนึ่งอสนีบาตฟาดหน้า หมิงเยว่เบิกตาโพลง 

และปฏิกิริยาแค่เท่านั้นล้วนมากพอแล้วสำหรับหยางเจี้ยน...

ความเงียบปกคลุมเนิ่นนานคล้ายหลุดดำอันมืดมิด กระทั่งจิ้นเหอเคาะประตู ส่งเสียงทำลายความเงียบนั้น

“ท่านแม่ทัพ ท่านหมอมาถึงแล้วขอรับ”

หยางเจี้ยนเอ่ยปากเสียงขรึมโดยที่ดวงตาคมดำยังคงไม่ละจากดวงหน้าของคนเป็นภรรยา

“เชิญท่านหมอเข้ามา ส่วนท่านหมออีกคนส่งไปห้องฝั่งตรงข้าม ดูแลแม่นางซิงเยว่ให้ดี”

จิ้นเหอส่งเสียงตอบ “ขอรับ”

เพราะสามีภรรยากำลังคุยเรื่องเคร่งเครียดค้างคา ท่านหมอผู้หนึ่งซึ่งเดินเข้ามาด้วยท่วงท่าสุขุม พลันรับรู้ได้ถึงบรรยากาศกดทับผู้คน เขาจึงเหงื่อแตกพลั่ก หยางเจี้ยนรีบเก็บกระแสเย็นเยียบที่แผ่ซ่านรอบกาย ลุกขึ้นจากขอบเตียง

หมิงเยว่จึงนอนลงนิ่งๆ นึกอยากแกล้งหลับเสียจริง แต่จะทำเช่นนั้นได้อย่างไร ซิงเยว่ยามนี้มิใช่กำลังกลายเป็นตัวประกันอยู่อีกห้องหรอกหรือ?

มิคาดว่าคนที่ร้ายที่สุดกลับเป็นหยางเจี้ยน!