All Chapters of พยัคฆ์สาวจ้าวดวงใจ: Chapter 41 - Chapter 50

ในห้วงความคิดชั่วขณะนี้นั้น รัชทายาทหนุ่มกำลังนึกถึงใครบางคน จึงเอ่ยถามเสียงขรึมไปทางอู๋เจี๋ย“ระหว่างที่ข้าหมดสติ เจ้าได้ไปสืบดูหรือเปล่า ว่านางกำลังวุ่นวายทำสิ่งใด?”จ้าวเหว่ยแน่ใจว่าคนฉลาดเยี่ยงซานซาน ย่อมดูออกได้ไม่ยาก ว่านั่นคือศพปลอมและนิสัยไม่ชอบอยู่เฉยของนาง บางทีอาจจะกำลังออกตามหาเขา ถึงขั้นติดประกาศตามหาสามีจนเรื่องราวบานปลาย ต้องเสี่ยงอันตรายเกินรับมือระหว่างครุ่นคิด เสียงอู๋เจี๋ยพลันดังแทรก“ทูลองค์ชาย กระหม่อมย่อมรู้พระทัย ช่วงที่พระองค์ทรงหลับใหลมิได้สติ กระหม่อมหาได้ใจเย็นไม่ จึงออกไปสืบข่าวของแม่นางชิงหลินโดยตลอด เพื่อรอรายงานพ่ะย่ะค่ะ”จบคำก็ยิ้มกริ่มภาคภูมิใจยิ่ง ทว่าสิ่งที่ได้กลับมาคือสายตาคมกริบ คล้ายใบมีดจ่อคอหอย อันบอกเป็นนัยจากนายเหนือหัวว่า จงรีบเล่ามาอย่ามัวพล่ามไร้สาระอู๋เจี๋ยจึงกระแอมหนึ่งที แล้วรีบรายงาน“นับแต่เกิดเรื่องแม่นางชิงหลินก็เสียใจสุดทานทน ร่ายรำทั้งน้ำตา หลังจากนั้นก็เฝ้าหลุมศพไม่ผละจาก ปลูกเพิงอยู่อาศัยริมลำธารไม่ยอมไปไหน มิได้วุ่นวายอันใดด้วยพ่ะย่ะค่ะ”จ้าวเหว่ยรับฟังเงียบเชียบ เม้มปากสนิท สองมือกำแน่น นัยน์ตาคมดำทอประกายลึกล้ำ ได้ยินคนสนิท

เมื่อหันไปเจอสายตาของผู้เป็นมารดาที่เผยความนัยว่าบุตรสาวตรงหน้ามีชีวิตที่น่าสมเพชเวทนา ซานซานพลันหรี่ตา เอ่ยเสียงเย็นว่า“ท่านแม่ออกไปก่อนเถิด ข้าอยากอยู่คนเดียว”เจียหรู๋ได้ยินเช่นนั้น คิ้วโก่งก็ขมวดวูบ นึกสงสัยกับน้ำเสียงห่างเหินไม่เหมือนเดิมของบุตรสาว แววตายังแข็งกร้าว ทั้งยังกล้าไล่นางออกจากห้องเจียหรู๋ยืนอึ้งครู่หนึ่ง จึงเอ่ยถามตามตรง “เจ้าโกรธแม่เรื่องที่ส่งเสริมให้แต่งงานกับกงหนิวหรือ?”ซานซานไม่ตอบกลับคำถามนั้นเพียงเอ่ยเสียงเรียบ “ขอบคุณท่านแม่ที่เป็นห่วง ข้าคิดได้แล้วเจ้าค่ะ”แม้ยังรู้สึกฉงนกับความเปลี่ยนแปลงนี้ แต่เจียหรู๋ก็ทำได้แค่ถอนหายใจโล่งอก “อืม...เช่นนั้นย่อมดี เจ้าพักผ่อนเถอะ อย่าได้ฟุ้งซ่านจนเกินไป”นางเอ่ยอย่างจนใจ ก่อนหมุนกายเดินจากไป ในใจคิดว่า บุตรสาวคงเจอเรื่องสะเทือนขวัญจนนิสัยเปลี่ยนไปแล้วกระมังเมื่อได้อยู่เพียงลำพัง ซานซานจึงค่อยๆหยัดกายลุกขึ้นนั่ง ปรับลมหายใจครู่หนึ่งก็ยืนขึ้น แล้วเดินไปที่หน้าต่าง รับสายลมและแสงแดด เรียกสติสัมปชัญญะทั้งหมดกลับคืนให้แก่ตนเองไม่ว่าจะจากเป็นหรือจากตาย แต่เหย่หนิวของนางก็นับได้ว่าจากไปแล้วถึงแม้จะไม่อาจตัดใจแต่ก็ไม่อาจเว้า

ซานซานยังเน้นทีละคำไปทางชิงลี่ “อันดับแรก ...เจ้าควรไปขอร้องให้ท่านพ่อยกเจ้าเป็นบุตรสาวของภรรยาเอกเสียก่อน บอกท่านพ่อว่า เมื่อฐานะเพิ่มสินสอดจะได้เพิ่มขึ้นมามากหน่อย”ชิงลี่ได้ฟังพลันเบิกตา “หา!”ซานซานคลี่ยิ้มละมุน “เห็นหรือไม่ ว่าข้าย่อมช่วยเจ้า”ชิงลี่กลายเป็นเบื้อใบ้ ไม่กล่าวสิ่งใดอีกอนุจูมองดรุณีทั้งสองตาปริบๆหลังจากปล่อยให้สตรีตรงหน้าเบื้อใบ้ ครานี้ซานซานหันมาทางอนุจูบ้าง นางกล่าวอย่างมีเหตุผลอันน่าเชื่อถือให้อนุจูฟังว่า“ท่านแม่รองลองตรองดูเถิด นานวันท่านก็ยิ่งโรยรา หมดเสน่หา ความงามยากย้อนคืน ต่อให้ไม่มีจี้เหยา ก็ต้องมีสตรีอื่น บุรุษนั้นแม้อายุมากขึ้น น้ำพิสุทธิ์ของพวกเขามีตลอดจนตัวตาย แค่สตรีฝ่ายเดียวที่ไม่อาจคงความเปล่งประกายมีน้ำมีนวลค้ำฟ้า ถึงเวลาก็ต้องแห้งเหี่ยว ในขณะที่อีกฝ่ายมีสตรีเคียงข้างได้ตลอดไปไม่จบไม่สิ้น มิสู้แม่รองหาหนทางยืนหยัดด้วยตัวเอง อาศัยช่วงนี้ที่บ้านหานยังมีเงินทองมากมาย เอ่ยปากขอตามไปดูแลบุตรสาวสุดที่รักออกเรือน ท่านพ่อย่อมต้องมอบทรัพย์สินให้ท่านไปตั้งตัว แต่หากท่านยังรั้งอยู่ไม่ยอมไปไหน ใจเย็นดั่งแม่น้ำไหลเอื่อยเฉื่อย รอจนน้ำแห้งเหือด แม้หิวกระหายก

สิ้นวาจาซานซาน จางฉวนกับชิงลี่พลันผงะทว่าเพียงอึดใจเท่านั้น ก็กลับมาเป็นปกติชิงลี่เอ่ยว่า “พี่หลินล้อข้าเล่นแล้ว”ซานซานเพียงยกยิ้มไร้วาจา เผยสีหน้าเจ้าเล่ห์แวบหนึ่ง จากนั้นก็นั่งชมนกชมไม้ เหม่อมองทิวทัศน์เรื่อยเปื่อยเพื่อรอเวลาแท้จริงแล้ว ชิงลี่ถูกบังคับว่าต้องดื่มยาห้ามครรภ์ทุกครั้งหลังเสร็จกิจกับจางฉวน เพื่อมิให้เกิดเหตุผิดพลาดใดๆ เนื่องจากพวกเขายังมิได้แต่งงานกันทว่าอารมณ์กระสันไหนเลยจักหักห้ามได้ ในเมื่อยังไม่พร้อมแต่งด้วยเหตุผลของผู้ใหญ่ฝ่ายชาย พวกเขาจึงลักลอบสืบพันธุ์กันอย่างรื่นรมย์ โดยป้องกันเอาไว้อย่างดีทว่าวันนี้ไม่เหมือนวันวาน ซานซานแอบใส่ยาชนิดหนึ่งลงไปในขนมที่ชิงลี่ถือมา และชิงลี่ก็กินไปเสียหลายคำเวลาไม่ถึงครึ่งถ้วยชา ชิงลี่พลันมีอาการผิดปกติ“อ๊ะ...อุ๊บ”หญิงสาวอุทานเสียงหนึ่ง ก่อนยกมือขึ้นปิดปาก ทำท่าคล้ายอยากคลื่นไส้ หลังจากสะกดกลั้นเอาไว้ไม่ไหว ชิงลี่ก็ลุกขึ้นพรวดพราดออกจากศาลาไปอาเจียนอยู่ตรงพุ่มไม้ท่าทางของนางทรมานเป็นอย่างมาก เมื่ออาเจียนจนเหนื่อยก็นั่งลงตรงพื้นหญ้าหลังจากจางฉวนได้สติก็รีบเข้าไปลูบแผ่นหลังให้นาง พลางถามอย่างสงสัย “เจ้าเป็นอันใดรึ?”ชิงลี่

หลังจากร่ำลาอ้อยอิ่งครู่ใหญ่ หานอี้ซวนก็เดินจากไป คงเหลือไว้เพียงจี้เหยานั่งกรีดนิ้วกินขนมจิบชาอยู่ในศาลา แว่วยินเสียงสั่งการจากนายท่านหานว่า ห้ามมิให้เจียหรู๋ออกนอกเรือนจนกว่าเขาจะกลับมาซานซานกับชิงหลิวค่อยๆ เดินออกมาจากหลังพุ่มไม้ เมื่อสองพี่น้องปรากฏกาย สายตาของจี้เหยาก็เหลือบเห็นทันที นอกจากไม่ลุกขึ้นทักทายตามฐานะอนุอันพึงมีต่อบุตรภรรยาเอก นางกลับนั่งกินขนมต่อ แม้แต่สายตายังไม่เหลือบแลชั่วจังหวะนั้น เสียงราบเรียบของซานซานก็ดังขึ้นแผ่วเบา “แดดแรงเกินไป พี่อยากนั่งชมดอกไม้ในศาลา พาพี่เข้าไปหน่อย”ชิงหลิวขมวดคิ้วเล็กน้อย ด้วยไม่พอใจความหยิ่งจองหองของสตรีที่นั่งอยู่ในศาลา แต่ก็อดตามใจพี่สาวมิได้ จึงพานางไปนั่งในศาลา ทางฝั่งตรงกันข้ามกับจี้เหยาอีกฝ่ายเมื่อเห็นแขกไม่ได้รับเชิญมานั่งลงตรงหน้า จึงเอ่ยปากเสียงเหยียดว่า“ที่แท้ก็คุณหนูใหญ่กับคุณชายเล็กนี่เอง ไม่มีที่ไปหรือไร ถึงได้มานั่งที่นี่”ความหมายคือ ชิงหลินเป็นสตรีชั้นต่ำ ไร้ค่า ไม่มีที่ไป เป็นแค่น้ำที่สาดออกแล้ว เปื้อนดินแล้ว ไยกล้าเสนอหน้ากลับมานับว่าสามหาวไม่เลว ซานซานเลิกคิ้วมอง สีหน้าเฉยชา ไม่รู้สึกรู้สากับสายตาดูแคลนและ