All Chapters of เจ้าสาวของท่านพี่ : Chapter 1 - Chapter 10

ฝ่ายเจิ้งหมิงกำลังก้าวเร็วๆ มาตามทางเดินมุ่งสู่ห้องพัก เพื่อเตรียมสัมภาระให้พร้อมสำหรับการเดินทางไกล ระหว่างเดินผ่านห้องรับรอง องครักษ์หนุ่มก็ต้องชะงักฝีเท้า เพียงแค่เห็นว่า หญิงงามผู้หนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ด้านหนึ่งของห้องนางสวมชุดฮั่นฟูตัวยาวสีขาว เสื้อกั๊กตัวนอกสีชมพูปักลายแมลงปอตัวเล็กๆ บินอยุ่ในสวนพฤกษชาติ ดวงหน้าแตะแต้มด้วยเครื่องสำอางแต่พองาม เผยผิวพรรณผุดผ่อง ดวงตาเรียวเล็ก ภายใต้คิ้วโก่งงาม จมูกโด่งเชิดน้อยๆ รับกับกลีบปากอิ่มสีชมพูสดใส ราวกลีบกุหลาบแรกแย้ม และสิ่งที่ทำให้รู้ถึงความสูงศักดิ์ก็คือ เรือนผมเกล้าประดับด้วยปิ่นทองคำ ผมส่วนหนึ่งปล่อยยาวเคลียแผ่นหลังเรียบตรงดุจแพรไหม ดูงดงามไร้ที่ติแต่แล้ว องครักษ์หนุ่มก็แทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง เมื่อแลเห็นเงาร่างของใครคนหนึ่งผ่านเข้ามาซ้อนทับอยู่เหนือร่างนั้นเธอเป็นหญิงงามดูแปลกตา เรือนผมดำขลับซอยสั้นระต้นคอ รับกับดวงหน้ารูปไข่ขาวผ่อง ดวงตาคู่เรียวคมกล้า นั่นไม่ได้ทำให้เธอดูประหลาดเท่ากับการแต่งกายผิดกับสตรีทั่วไป เธอสวมเสื้อแขนยาวกับกางเกงเข้ารูปสีดำ ดูไม่น่าใช่การแต่งกายของชาวแผ่นดินใหญ่เลยเจิ้งหมิงยกมือขึ้นขยี้ตา เพ่งพินิจเง

“ว่าไงนะ ถูกจับ ที่ไหน” “สนามบินดอนเมืองครับ ตอนนี้ถูกตำรวจไทยคุมตัวไปแล้ว” “บัดซบ พวกมันรู้ได้ยังไง” “มีนางนกต่อส่งข่าวให้ตำรวจไทยอยู่ในกองถ่ายครับ” “ใคร” ดาราหนุ่มเ่อ่ยถามเสียงเหี้ยม “นังณารา” สิ่งที่ได้ยินกับหู ทำเอาจางอี้เหลียงคั่งแค้นจนแทบกระอักเลือด ไม่น่าเลย เขาไม่น่าหลวมตัวให้ณาราเข้ามาล้วงความลับได้เลย แค่ให้ณารามาที่คอนโดไม่ทันข้ามวัน ข้อมูลคอมพิวเตอร์ในห้องทำงานก็กลับถูกล้วงเอาไปจนได้ เขาไม่น่าประมาทฝีมือผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างณาราเลยจริงๆ รู้อย่างนี้แล้ว เขาหรือจะปล่อยให้ณารามีชีวิตรอดจนสาวมาถึงตัวเขาได้ ทางเดียวที่แก๊งค์ของเขาจะปลอดภัยจากไอ้พวกตำรวจได้ ก็คงต้องรีบจัดการกับนางนกต่อให้สิ้นซาก “นังณารา แก” เขาคำรามในลำคอ ดวงตาทั้งคู่ทอประกายเจิดจ้า ในเมื่อณารากล้าทำให้เขาต้องสูญเงินไปถึงสิบล้านบาท เขาก็จะไม่ปล่อยเธอไปเด็ดขาด ณาราจะต้องตายด้วยน้ำมือเขา แต่ก่อนจะตาย ขอให้ได้ฉกชิงความสาว สวยมาจากเรือนร่างเย้ายวนตา ยวนใจนั้นก่อนเถอะ เขาถึงจะพอใจ ณาราก้าวเร็วๆ มาที่รถ เปิดประตูขึ้นนั่งประจำ

เรือนเหมยฮวาที่ท่านอ๋ออง 9 พูดถึงนั้น ตั้งห่างออกมาจากเรือนของบุตรธิดาคนอื่นๆ ของท่านอ๋อง เป็นบ้านไม้ยกพื้นสูง หลังคาทรงเก๋งจีน หัวเสาแกะสลักลวดลายกลีบดอกเหมย รอบตัวเรือนปลูกต้นเหมยเป็นแนว ภายในมีเฟอร์นิเจอร์ไม้ครบครัน ประตูหน้าต่างประดับม่าน ที่นอนแขวนมุ่งม่านสีชมพูอ่อน ตู้ด้านหนึ่งจัดวางกรอบภาพเขียนวิหคน้อยในสวนหลิวฝีมือแม่ และภาพเหมือนของแม่ ดูแล้วชวนให้คิดถึงคนวาดแทบขาดใจ แม้ไม่เคยเห็นหน้า หากสายใยผูกพันที่มีก็ไม่อาจทำให้นางคลายความคิดถึงที่มีต่อแม่ไปได้เลย หากแม่ยังอยู่ ฮุ่ยเหนียงคงไม่มีโอกาสเข้ามาอยู่ที่นี่ในฐานะแม่เลี้ยงของนางอยู่เช่นนี้หรอก “ท่านแม่ ทำไมท่านถึงจากข้าไปเร็วนัก ท่านจะรู้หรือไม่ว่า ข้าคิดถึงท่านเหลือเกิน ขณะเดียวกัน เจิ้งหมิง แต่งกายอย่างชาวยุทธทั่วไป กำลังเดินอยู่ในตลาดเต็มไปด้วยพ่อค้าแม่ค้าร้องเร่ขายอาหาร ผ้าผ่อนแพรพรรณ กระทั่งมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะตั้งป้ายหมอดูเทวดา หยั่งรู้ฟ้าดิน ด้วยความอยากรู้เรื่องคดีที่ใต้ท้าวเฉินรับเอาไว้ องค์รักษ์หนุ่มจึงเดินเข

ในวินาทีเดียวกัน ต่างกันที่กาลเวลา เจิ้งหมิงจรดปากจอกน้ำชากับริมฝีปาก ขณะกำลังครุ่นคิดเรื่องคดีที่ไม่มีเค้าความคืบหน้าเลยอยู่นั่นเอง ภาพหญิงสาวคนที่เขาเคยเห็นในความฝันเมื่อคืน ก็แทรกเข้ามาในห้วงความคิด เธอในยามนี้หมดสติ กำลังถูกชายหนุ่มหน้าตาดี ทว่าจิตใจนั้นต่ำทรามกำลังฉีกเสื้อผ้าที่เหลือติดกายเธอออกอย่างย่ามใจ โดยไม่สนใจร่างโชกเลือดของผู้หญิงอีกคนที่นอนอยู่ใกล้ๆ เลยแม้แต่น้อย ขณะที่ชายโฉดผู้นั้นกำลังดึงกางเกงขายาวของเธอออกอยู่นั่นเอง ชายหนุ่มคนหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้น พร้อมกับปืนในมือ เขาไม่พูดพร่ำทำเพลง กราดกระสุนเข้าใส่ชายโฉดผู้นั้นทันที ปัง ปัง ปัง… กระสุนพุ่งเข้าเจาะกะโหลกของมันอย่างแม่นยำ ก่อนที่กลุ่มชายชุดดำจะยิงปืนสวนมา เขาจึงต้องหลบวูบ วิ่งหนีลงมาทางบันไดหนีไฟ คล้ายกำลังต้องการถ่วงเวลา ทว่าแรงขาหรือจะสู้ความเร็วของลูกตะกั่ว วิ่งไปไม่ถึงไหน เขาก็ถูกยิงเข้าที่ขาล้มกลิ้งลงมาตามขั้นบันได อีกด้านหนึ่ง เสียงปืน ทำให้ณาราฟื้นขึ้นมา เพื่อจะพบว่า จางอี้เหลียงนอนทับร่างของเธออยู่ ตำรวจลับสาวค้นกระเป๋ากางเกงข

จ้าวเจี้ยนฟางเดินเข้ามาในงานเลี้ยมวันเกิดของบิดา คารวะใต้ท้าวเฉินด้วยความเต็มใจ แต่เมื่อเลื่อนสายตามาหยุดอยู่ตรงหน้าแม่ทัพหลี่เหวินเฉา และหลี่จิ้ง นางกลับคารวะไปตามมารยาทเท่านั้น “นี่เจี้ยนฟาง ลูกสาวคนเล็กของข้าที่เพิ่งกลับมาจากวังหลวง ต่อไปเจี้ยนฟางจะกลับมาอยู่ที่นี่แล้วล่ะนะ” “ดีๆ นั่งก่อนสิหลานเจี้ยนฟาง” หลี่เหวินเฉาผายมือไปยังเก้าอี้ข้างตัวบุตรชาย“มานั่งด้วยกันเถิดน้องหญิง” หลี่จิ้งเชื้อเชิกุลีกุจอตักอาหารให้อย่างรู้หน้าที่จ้าวเจี้ยนฟางจึงต้องเดินมานั่งลงข้างๆ เขาอย่างเสียมิได้“ท่านหญิงน้อยก็กลับมาแล้ว และวันนี้ก็เป็นวันดี ข้าว่าเรามาคุยเรื่องงานมงคลระหว่างลูกจิ้งกับท่านหญิงดีกว่านะครับท่านอ๋อง” หลี่เหวินเฉาเอ่ยกลั้วหัวเราะขณะที่ท่านหญิงน้อยหน้าตึงขึ้นมาในทันที แม้จะถูกอบรมให้ซ่อนสีหน้า สงบปากสงบคำยามอยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่ แต่กับเรื่องที่เพิ่งได้ยินแบบไม่เคยรู้ล่วงหน้าเช่นนี้ เธอคงไม่อาจทำได้“หมายความว่ายังไงคะท่านพ่อ”“เอ่อ… เรื่องนั้นเอาไว้คุยกันวันหลังเถิดนะแม่ทัพหลี่”“ไม่ได้หรอก วันนี้แหละ เหมาะสมที่สุดแล้ว” หลี่เหวินเฉาเร่ง ขัดใจนิดๆ ที่เอาเข้าจ