All Chapters of เจ้าสาวของท่านพี่ : Chapter 21 - Chapter 30

เจิ้งหมิงกำลังลอบลงจากเรือสำเภา แต่กลุ่มชายชุดดำบนเรือกลับรู้ตัวว่ามีคนแฝงตัวมากับพรรคพวกของเขา จึงเกิดการต่อสู้กันขึ้นต่างฝ่ายต่างต่อสู้กันด้วยกระบี่ เจิ้งหมิงสังหารชายชุดดำล้มตายไปหลายคน ด้วยเพลงกระบี่อันเยี่ยมยุทธ ก่อนกระโดดลงทะเลหลบหนี ไม่นึกเลยว่า กลับถูกอาวุธลับซัดเข้าที่กลางหลังพิษของมันร้ายกาจนัก เพียงครู่เดียวก็ซึมเข้ากระแสเลือด ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วร่าง จนไม่อาจขยับเขยื่อนร่างกายได้ สติสัมปชัญญะที่มีพร่าเลือนลงทุกทีแม้กระนั้นห้วงคำนึงของเขาก็ยังนึกถึงแต่ณารา นางผู้มาจากต่างกาลเวลา ไม่รู้ว่าป่านนี้นางจะเป็นตายร้ายดีอย่างไรขณะร่างของเจิ้งหมิงดำดิ่งลงสู่ก้นทะเลนั่นเอง โลมาตัวหนึ่งก็พุ่งเข้ามา ใช้ครีบของมันช้อนร่างของเขาเอาไว้ แล้วพาไปยังเรือประมง ลำที่มันคุ้นเคยขณะนั้น “ไห่ถวน” ชาวประมงหนุ่มน้อย รูปร่างเก้งก้าง ผิวกร้านแดด เรือนผมยาวเกล้าเอาไว้ลวกๆ ดูยุ่งเหยิง ดวงตาเล็กหยี ภายใต้คิ้วหนานั้น เต็มไปด้วยประกายแห่งความสุขกำลังเก็บปลาจากอวนใส่ท้องเรือแต่แล้วหางตาของเขาก็เหลือบไปเห็นโลมาตัวนั้นว่ายมาทางเขา โดยที่ครีบของมันกำลังประคองร่างของบุรุษหนุ่มผู้หนึ่งมาด้วย“ถิง

แม่ผู้ไม่มีวรยุทธ หรือจะต่อกรกับคมกระบี่ได้ เพียงคมกระบี่กรีดลึกเข้าร่าง แม่ก็ล้มฟาดลงกับพื้น โลหิตแดงฉาดฉานพุ่งจากปากและจมูก พร้อมกับลมหายใจสุดท้ายปลิดปลิวไป“ท่านแม่ ท่านแม่” ร่างนั้นกระสับกระส่าย ก่อนผุดลุกจากเตียง หายใจหอบแรง ดวงตาคมกล้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวดจากภาพอดีตตามหลอกหลอนชั่วอัดใจต่อจากนั้น ประตูห้องก็เปิดผางออก ก่อนที่หนุ่มน้อยคนหนึ่งจะก้าวเข้ามา“พี่ชาย ข้ากลับมาแล้ว” หนุ่มน้อยหน้าทะเล้นส่งยิ้มกว้างมาให้ ก่อนหุบยิ้มฉับ เมื่อเห็นว่าคนเจ็บไม่ยิ้มด้วย มิหนำซ้ำยังมองมาด้วยแววตาหวาดระแวงอีกต่างหาก“พี่ชาย ข้าเป็นคนช่วยชีวิตท่านเอาไว้นะ เหตุใดจึงมองข้าเช่นนั้นล่ะ”คำถามของหนุ่มน้อย เรียกสติเจิ้งหมิงให้กลับมาเป็นปกติ แววตาหวาดระแวงนั้นจึงค่อยๆ อ่อนแสงลง “ข้าต้องขอโทษเจ้าด้วย เมื่อครู่ข้าฝันร้าย หวังว่าน้องชายคงไม่ถือสา” “ข้าไม่ถือสาหรอก ข้าก็แค่ตกใจนิดหน่อย ข้าไห่ถวน ท่านล่ะ” “ข้าเจิ้งหมิง ขอบคุณน้องชายมากที่ช่วยข้าไว้” “ท่านไม่ต้องเกรงใจหรอก ใครเห็นคนเจ็บอยู่กลางทะเลแบบนั้น ก็ต้องช่วยเหลือเป็นธรรมดา ท่านรู้หรือไม่ว่าตนเองถูกพิษร

“เจ้านอนเถอะ ข้าจะเฝ้าเจ้าอยู่เช่นนี้ ไม่ให้ใครทำอันตรายเจ้าได้อีก” องครักษ์หนุ่มให้สัญญา ก่อนลุกขึ้นนั่ง ตลบชายผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้ แล้วล้มตัวลงนอนตะแคง หันหน้ามาทางเธอ“ท่านพี่นอนหันหน้ามาทางฉันแบบนี้ ข้าก็นอนไม่หลับสิ” ณาราต่อว่าเสียงอ่อย แต่ก็ปิดเปลือกตาลง ครู่เดียวก็ผลอยหลับไปจริงๆ ไม่เห็นจะหลับยากหลับเย็นอย่างปากว่าสักนิด องครักษ์หนุ่มจึงได้แต่หัวเราะเบาๆ อย่างพอใจ ยามหลับเช่นนี้ แม่นางผู้กล้าของเขาก็ดูไม่ต่างอะไรกับเด็กหญิงตัวน้อยเลย ช่างน่ารักน่าเอ็นดูเสียจริงๆ เช้าวันต่อมา เจิ้งหมิงลอบออกจากกระท่อมไปตั้งแต่ณารายังไม่ตื่น เพื่อซื้อโจ๊กร้อนๆ มาให้เธอกินแก้หนาว จากนั้นจึงออกสำรวจในบริเวณหมู่บ้าน เพื่อดูว่ามีสิ่งใดผิดปกติหรือไม่ เท่าที่พบ มีหญิงตั้งครรภ์หลายคนเดินไปตามตลาดอย่างอิสระ ไร้การกักขังใดๆ ภาพหญิงอุ้มลูกสาว ลูกชาย อายุประมาณ 1 ขวบขึ้นไป เด็กวัยหัดเดิน ไปจนถึงเด็กสองสามขวบ เป็นภาพที่ภพเห็นได้ทั่วไป สิ่งที่เห็นทำให้องครักษ์หนุ่มพอจะตั้งข้อสันนิษฐานได้ว่า ผู้ที่จับหญิงตั้งครรภ์มา คงเริ่มกระทำการเช่นนี้ได้ไม่นานนัก แต่ก็ไม่รู้ว่

กระทั่งเขาพาเธอมาถึงสถานที่คุ้นตา จึงยอมปล่อยเธอเป็นอิสระ“นี่ เจ้าเป็นใคร”ชายชุดดำไม่ตอบ ทว่ากลับเปิดผ้าคลุมหน้าออกแม้แสงจันทร์จะไม่สว่างนัก ด้วยไม่ใช่คืนเพ็ญ แต่ก็ส่องให้เห็นว่า ผู้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าณาราไม่ใช่ผู้ร้าย ตรงกันข้าม เขาคือคนที่เธอปรารถนาให้เข้ามาช่วยเธอให้รอดพ้นจากอันตรายต่างหาก“พี่เจิ้งหมิง พี่จริงๆ ด้วย” จากที่ผลักไสเขาเมื่อตรู่ จึงโผเข้ากอดเขาเอาไว้แน่นแทน“ข้าบอกแล้วว่า ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าต้องเป็นอันตราย อย่างไรข้าก็จะต้องตามไปช่วยเจ้าจนได้” น้ำเสียงทุ้มนุ่ม พาให้หัวใจดวงน้อยอบอุ่น เช่นเดียวกับอ้อมแขนของเขาก็เต็มไปด้วยความอบอุ่นปลอดภัย จนไม่อยากผละออกห่างเลย“พวกมันทำร้ายเจ้าหรือไม่”ณาราส่ายหน้า แล้วซบหน้าลงกับอกเขา“ไม่” กำลังจะปฏิเสธ แต่ความรู้สึกเคล็ดขัดยอกไปทั้งตัวนี่สิ สวนทางกับคำพูดที่กำลังจะตอบออกไปคนละทิศละทางเลยไม่รู้จะบอกอย่างไรว่าเจ็บตรงไหน เพราะเจ็บไปทั้งเนื้อทั้งตัวเลย“พี่เจิ้ง พี่สาว ไปพักบ้านข้าก่อนเถอะ” เสียงของไห่ถวนพร้อมกับเจ้าตัวโผล่พรวดออกจากหลังพุ่มไม้ใหญ่ พาให้เจิ้งหมิงปล่อยร่างเธอเป็นอิสระโดยอัตโนมัติ แต่ก็ไม่วายประคองเธอเอาไว้อยู่ดียิ่ง

เพียงแค่คิดว่าแม่นางผู้กล้าของเขาจะต้องตกนรกทั้งเป็นไปตลอดชาติ เพราะความมักมากในกามของชายสารเลวคนหนึ่ง องครักษ์หนุ่มก็เจ็บแค้นใจ จนอยากจะย้อนกลับไปฆ่าหลี่จิ้งให้ตาย แล้วรอรับโทษจากใต้ท้าวเฉินเสียเดี๋ยวนี้ แต่ก็ต้องข่มความเจ็บแค้นนั้นไว้ ยามนี้สิ่งที่เขาต้องทำคือ ต้องช่วยให้ณาราผ่านพ้นคืนนี้ไปให้ได้เสียก่อน ในความรู้สึกครึ่งหลับครึ่งตื่นนั้น ณารารู้สึกราวกับร่างทั้งร่างถูกสุมด้วยเพลิงสวาท ที่มิอาจดับมอดได้โดยง่าย ดวงตาทั้งคู่แลเห็นใบหน้าคมคายของเจิ้งหมิงลอยเด่นอยู่ตรงหน้า ขวนหลงไหลเหลือเกิน อดใจไม่ไหว ต้องเลื่อนมือไม้ซุกซนของเธอขึ้นไปลูบไล้ผิวแก้มสากระคายนั้น ก่อนเลื่อนลงมาตามต้นคอ ท้ายทอย รุกคืบเข้าไปใต้ร่มผ้า ทำไมนะ...ทำไมเธอจึงต้องการเขามากมาย จนไม่อาจควบคุมตนเองได้เช่นนี้ หรือว่า เข็มพิษที่หลี่จิ้งซัดเข้าใส่เธอนั้นจะออกฤทธิ์เหมือนยาปลุกเซ็กส์ในยุคสมัยของเธอ ณาราถามตนเอง ทั้งที่อยากครอบครองร่างกายขององครักษ์หนุ่มหนักหนา ภาพเธอกอดจูบกับเจิ้งหมิง เลื่อนริมฝีปากและปลายจมูกไปตามเรือนร่างกำยำ พาให้สติกระเจิดกระเจิงไปกันใหญ่ ความใคร่จะครอบครองเขา พลุ่ง