ตอนที่ 2 บุกห้องนอน...

ฝ่ายเจิ้งหมิงกำลังก้าวเร็วๆ มาตามทางเดินมุ่งสู่ห้องพัก เพื่อเตรียมสัมภาระให้พร้อมสำหรับการเดินทางไกล ระหว่างเดินผ่านห้องรับรอง องครักษ์หนุ่มก็ต้องชะงักฝีเท้า เพียงแค่เห็นว่า หญิงงามผู้หนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ด้านหนึ่งของห้อง

นางสวมชุดฮั่นฟูตัวยาวสีขาว เสื้อกั๊กตัวนอกสีชมพูปักลายแมลงปอตัวเล็กๆ บินอยุ่ในสวนพฤกษชาติ ดวงหน้าแตะแต้มด้วยเครื่องสำอางแต่พองาม เผยผิวพรรณผุดผ่อง ดวงตาเรียวเล็ก ภายใต้คิ้วโก่งงาม จมูกโด่งเชิดน้อยๆ รับกับกลีบปากอิ่มสีชมพูสดใส ราวกลีบกุหลาบแรกแย้ม และสิ่งที่ทำให้รู้ถึงความสูงศักดิ์ก็คือ เรือนผมเกล้าประดับด้วยปิ่นทองคำ ผมส่วนหนึ่งปล่อยยาวเคลียแผ่นหลังเรียบตรงดุจแพรไหม ดูงดงามไร้ที่ติ

แต่แล้ว องครักษ์หนุ่มก็แทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง เมื่อแลเห็นเงาร่างของใครคนหนึ่งผ่านเข้ามาซ้อนทับอยู่เหนือร่างนั้น

เธอเป็นหญิงงามดูแปลกตา เรือนผมดำขลับซอยสั้นระต้นคอ รับกับดวงหน้ารูปไข่ขาวผ่อง ดวงตาคู่เรียวคมกล้า นั่นไม่ได้ทำให้เธอดูประหลาดเท่ากับการแต่งกายผิดกับสตรีทั่วไป เธอสวมเสื้อแขนยาวกับกางเกงเข้ารูปสีดำ ดูไม่น่าใช่การแต่งกายของชาวแผ่นดินใหญ่เลย

เจิ้งหมิงยกมือขึ้นขยี้ตา เพ่งพินิจเงาร่างนั้นอีกครั้ง พลันก็แลเห็นเพียงดวงหน้าของหญิงงาม ภาพหญิงสาวแต่งกายประหลาดเลือนหายไปเสียแล้ว

หูตาเขาคงจะฝ้าฟางไปชั่วขณะแล้วแน่ๆ ที่มองเห็นหญิงงามผู้สูงศักดิ์กลายเป็นสตรีประหลาดผู้นั้นไปได้

แต่ก็ช่างเถิด นี่ไม่ใช่เวลาที่เขาจะต้องสนใจเรื่องนี้ สู้รีบเก็บสัมภาระ แล้วรีบออกเดินทางโดยม้าเร็วไปยังจุดหมายจะดีกว่า

บอกตนเองแล้ว องครักษ์หนุ่มก็รีบเดินมายังห้องพักทันที

เจิ้งหมิงควบม้าเร็วออกจากเมืองซื่อเหอ ใช้เวลาสองวันหนึ่งคืนก็เดินทางมาถึงเมืองฉางโจว ในเวลาพลบค่ำ องครักษ์หนุ่มจึงพักค้างแรมที่โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง กลางเมืองฉางโจวนั่นเอง

“เสี่ยวเอ้อ ขอชาร้อนที่นึง” องครักษ์หนุ่มบอกกับเสี่ยวเอ้อหนุ่มน้อยที่กุลีกุจอเข้ามาต้อนรับเขา ตั้งแต่ก้าวเข้ามา

น่าแปลกที่โรงเตี๊ยมใจกลางเมืองยามพลบค่ำเช่นนี้กลับดูเงียบเหงาไร้ผู้คน

“ครับ คุณชาย” เสี่ยวเอ้อหายเข้าไปในครัวด้านหลังครู่หนึ่งก็กลับออกมาพร้อมสิ่งที่เจิ้งหมิงต้องการ

“เสี่ยวเอ้อ เจ้าเคยได้ยินเรื่องที่มีผู้หญิงท้องในเมืองฉางโจวหายตัวไปรึเปล่า”

“ได้ยินครับคุณชาย แต่มันก็แปลกอยู่นะครับ ทำไมคนที่หายตัวไปจึงต้องเป็นคนท้องด้วย ชาวบ้านแถวนี้เค้าก็ลือกันทั้งนั้นแหละครับว่า พวกที่จับตัวคนท้องไปคงไม่ใช่คนธรรมดา”

“งั้นเหรอ” เจิ้งหมิงแสดงท่าทีว่าเขาสนใจเรื่องนี้มากเป็นพิเศษ

ขณะที่เสี่ยวเอ้อเองก็เล่าตามประสาคนช่างพูด

“ครับ เค้าลือกันว่า อาจจะเป็นฝีมือพวกปีศาจจิ้งจอกก็ได้ คิดดูนะครับคุณชาย บางทีพวกมันอาจจะจับคนท้องไปผ่าท้อง เอาเด็กออกมากินก็ได้ คิดแล้ว ขนลุกจริงๆ เลยครับคุณชาย” เสี่ยวเอ้อทำท่าทางขนลุกขนพองอย่างที่พูด

“อ้อ มิน่าล่ะ พอใกล้ค่ำถึงไม่มีใครออกมาข้างนอกกันเลย”

“ครับ แขกที่มาพักก็สั่งอาหารเข้าไปกินในห้อง คงกลัวเจอปีศาจจิ้งจอกกันหมดล่ะครับ”

“เรอะ ขอบใจมากนะ เอานี่ เจ้าไปเถอะ” เจิ้งหมิงยื่นเงินค่าน้ำชาให้เสี่ยวเอ้อ ก่อนที่เขาจะผละไปต้อนรับแขกรายใหม่ที่เพิ่งก้าวเข้ามา

แม้จะกลับเข้ามาในห้องพักนานแล้ว หากองครักษ์หนุ่มก็ยังคิดไม่ตกเรื่องที่ได้ยินมาจากเสี่ยวเอ้อหนุ่มน้อยอยู่ดี เพราะหากเรื่องการหายตัวของหญิงตั้งครรภ์ในเมืองฉางโจวเป็นฝีมือของปีศาจจิ้งจอกดังข่าวลือจริง เหตุใด จางเหวินชิง สามีของหนึ่งในหญิงตั้งครรภ์ที่หายตัวไป จึงมีชีวิตรอดไปร้องทุกข์ถึงเมืองซื่อเหอได้

หากผู้อยู่เบื้องหลังเป็นปีศาจจริง เขาควรจะถูกตามฆ่าตั้งแต่ตอนเดินทางไปเมืองซื่อเหอแล้ว

เป็นไปได้ไหมนะว่า จะมีเงื่อนงำบางอย่างแอบแฝงในเรื่องนี้อยู่

เจิ้งหมิงครุ่นคิดก่อนตัดใจดับตะเกียงนอน

ในห้วงนิทรารมย์อันลึกล้ำนั้น เจิ้งหมิงมองเห็นตัวเองยืนอยู่กลางห้องนอนแปลกตา

โต๊ะ ตู้ เตียง ไร้ลวดลายดูเรียบ เตียงนอนที่ควรจะมีมุ้งม่าน กลับมีเพียงที่นอนวางอยู่บนเตียงกลางห้อง ผ้าปูที่นอน หมอน ผ้าห่มสีขาวจัดวางอย่างเป็นระเบียบ

แทนที่ภายในห้องจะสว่างด้วยแสงตะเกียง ก็กลับสว่างจ้าด้วยแสงจากโคมระย้า ด้านหนึ่งของผนังห้องมีอะไรบางอย่างรูปสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่แขวนอยู่ และที่แปลกก็คือ มีภาพผู้คนแต่งกายแปลกๆ เคลื่อนไหวอยู่ในนั้นด้วย

บนถนนที่ควรจะมีผู้คนเดินขวักไขว่ หรือเกี้ยวขุนนางมีวัตถุประหลาดตาเทียมล้อแล่นสวนกันไปมา

เห็นแล้วเจิ้งหมิงก็ชะโงกหน้าไปมองอย่างอดตื่นตาตื่นใจไม่ได้

แต่แล้ว… องครักษ์หนุ่มก็ต้องสะดุ้งสุดตัว กับเสียงแหวแหลมลั่นดังมาจากทางด้านหลัง

“คุณเป็นใคร เข้ามาในห้องฉันได้ยังไง”

เมื่อหันไปมอง จึงเห็นว่าหญิงสาวผมสั้นระต้นคอ หน้าตาคุ้นๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนยืนอยู่

เธอสวมชุดคลุมตัวยาว ทำด้วยผ้าขนหนูสีขาวสะอาด รัดตัวเสื้อด้วยสายคาดเอวเย็บต่อจากตัวชุดนั่นเอง ดูไม่รัดกุมเอาซะเลย หากหญิงสาวก็ยังตั้งการ์ตเตรียมรับมือกับผู้บุกรุกเต็มที่

“แล้วแม่นางล่ะ เป็นใคร”

“พูดจาแปลกๆ แบบนี้ คนบ้าแน่ๆ” เธอปรามาด ก่อนพุ่งเข้ามาอย่างไม่หวั่นเกรง

เจิ้งหมิงจึงต้องต่อสู้กับเธออย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ ต่างคนต่างรุกรับกันด้วยมือเท้าอย่างไม่มีใครยอมใคร

“แม่นาง หยุดคุยกับข้าก่อนเถิด”

“จะคุยอะไร ก็คุณบุกเข้ามาในห้องฉันน่ะ” เธอโต้ และคงได้ถีบยอดอกเขาแล้ว หากไม่เพราะสายรัดเอวชุดคลุมอาบน้ำเจ้ากรรม เกิดหลุดซะก่อน

“ว้าย!” เธออุทานลั่น ถอยกรูดไปทางผนังด้านหนึ่ง รีบรวบชุดปิดบังเรือนร่างขาวโพลนเอาไว้อย่างรวดเร็ว

“อย่าเข้ามานะ”

“แม่นาง ฟังข้าก่อน ข้าไม่ได้เจตนาจะมาที่นี่ ข้ายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามาที่นี่ได้ยังไง”

“คุณกำลังจะบอกฉันว่า คุณทะลุมิติเข้ามาในห้องฉันงั้นสิ ออกไปนะ” หญิงสาวไม่พูดเปล่า ค่อยๆ ขยับไปจนถึงลิ้นชักข้างเตียง ก่อนจะฉวยวัตถุสีดำมะเมื่อมขึ้นมาปลดล็อคแมกกาซีน ปากก็ขู่ฟ่อ

“ยกมือขึ้น ฉันบอกให้ยกมือไง”

เจิ้งหมิงยกมือขึ้นอย่างว่าง่าย แต่แล้วภาพเหตุการณ์ตรงหน้าก็มลายไป กลายเป็นว่าเขายังคงนอนอยู่ที่เดิม

“นี่ข้าฝันไปหรอกเหรอ” เจิ้งหมิงรำพึงกับตนเอง ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า สิ่งที่เกิดขึ้นจะเหมือนจริงขนาดนี้ แม้จะเป็นแค่ความฝัน หากเขาก็ยังรู้สึกเคล็ดขัดยอกเล็กน้อย คล้ายได้ผ่านการต่อสู้กับหญิงสาวคนนั้นมาจริงๆ

อีกห่วงเวลาหนึ่ง ห่างไกลกันหลายศรรตวรรษ “ณารา เหว่ย” สะดุ้งตื่นขึ้นกลางดึก หอบหายใจแรง แววตาทั้งคู่ทอประกายหวาดหวั่นในความมืด เพียงครู่ก็ถอนหายใจยาว เมื่อรู้แน่ว่า สิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเพียงความฝัน

ตลอดทั้งวัน เธอคงคร่ำเคร่งกับการถ่ายละคร สวมบทนางเอกหนังจีนโบราณอยู่แน่ๆ ถึงได้เก็บเอามาฝันเป็นตุเป็นตะได้ขนาดนี้ ถึงขนาดฝันว่า มีผู้ชายแต่งตัวอย่างชาวยุทธบุกเข้ามาในห้องนอน

หญิงสาวล้มตัวลงนอน พลิกกายไปมาบนเตียงอยู่เป็นนาน เมื่อไม่อาจข่มตาหลับได้ จึงลุกขึ้นเปิดไฟกลางห้อง

แต่แล้ว ก็ต้องแปลกใจ เมื่อเห็นรอยเท้ามากมายปรากฏอยู่บนพื้นห้อง อีกทั้งปืนพกของเธอเองก็ตกอยู่บนพื้นห้องด้วย

หากมีใครเข้ามาในห้องจริง ก็ไม่น่าจะมีรอยเท้าเปื้อนดินแบบนี้ได้ เมื่อเดินสำรวจไปทั่วทั้งห้อง ก็ไม่เห็นร่องรอยของการปีน หรืองัดแงะเข้ามา

หรือสิ่งที่เธอฝัน จะเกิดขึ้นจริงกันนะ

ณาราทิ้งกายลงบนที่นอนนุ่ม ครุ่นคิดหาสาเหตุของรอยเท้า

ยิ่งเปิดย้อนดูภาพจากกล้องวงจรปิดชนิดพิเศษที่เธอติดไว้บนนาฬิกาปลุก ก็กลับพบว่า กล้องหยุดทำงานไป ช่วงเวลาระหว่าง 5 ทุ่ม 45 นาทีถึงเที่ยงคืน ขณะที่เวลาอื่นนั้น กล้องยังคงทำงานปกติ

มันจะต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลเกิดขึ้นกับเธอแน่ๆ