Semua Bab ไฟสวาทซ่อนรัก: Bab 41 - Bab 50

“แต่อีกไม่กี่วันตารบน่าจะกลับไปทำงานได้แล้วนะคะ ตอนนี้ลินก็ไปทำงานทุกวัน น่าจะพอแทนพี่ชายเขาได้ แล้วอีกอย่างหนูเจนนี่ก็จะแต่งงานกับตารบอยู่แล้ว ให้ทุกอย่างมันเป็นไปตามเดิมเถอะค่ะ” คุณนัยนายังไม่พร้อมที่จะยอมให้ใครมานั่งเก้าอี้ประธานบริหารแทนลูกชายของตน“อย่าหาว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยค่ะคุณพี่ ดิฉันคงไม่ยอมให้ลูกสาวแต่งงานกับคนที่ยังไม่แน่ใจว่าจะกลายเป็นคนพิการหรือเปล่าหรอกค่ะ นี่ก็เห็นว่ายังต้องไปหาหมออยู่แทบจะทุกอาทิตย์นี่คะ แล้วไหนจะยังอาการปวดหัวที่กำเริบมาบ่อยๆอีก จะให้ลูกดิฉันมาดูแลก็คงใช่ที่ ลูกดิฉันยังสาวยังสวยนะคะ ตอนนี้ดิฉันก็เล็งๆลูกชายท่านทูตไว้ คิดว่าไม่เกินเดือนหน้าคงจะหมั้นกันแล้วค่ะ คุณพี่เข้าใจเราใช่ไหมคะ” สิ่งที่คุณจันทร์แรมพูดมาทั้งหมดคุณนัยนาเข้าใจดี เข้าใจอย่างที่สุด เพราะความรู้สึกว่าลูกต้องคู่ควรกับคนที่เหมาะสมเท่านั้น เธอก็เคยคิดอย่างนั้น“อย่างน้อยรบก็ยังถือหุ้นสิบเปอร์เซ็นต์ แค่ส่วนแบ่งกำไรและเงินปันผลจากหุ้นจำนวนนี้ ก็มากพอที่จะทำให้คุณนัยนาและลูกสุขสบายไปทั้งชาติแล้วนะครับ ส่วนหนูลิน ถ้าอยากทำงานอยู่บริษัทเหมือนเดิม ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร และยินดีใ

“สวัสดีค่ะคุณเควิน” ชายหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะยิ้มกว้าง นลินโผเข้ากอดเควินราวกับว่าสนิทสนมกันนักหนา“คิดถึงจังเลยค่ะ” คนถูกจู่โจมไม่ทันตั้งตัวทำหน้างงๆ“เอ่อ...สวัสดีครับคุณลิน” มือใหญ่โอบรัดร่างบางสมส่วนครู่หนึ่งก่อนจะคลายออก นลินปล่อยวงแขนออกจากร่างของเควินแล้วสบตาชายหนุ่มยิ้มกว้าง“เอ่อ...คุณเควินกลับกรุงเทพวันนี้เลยไหมคะ ลินขอกลับด้วยคนสิคะ” นลินเริ่มรุกทันที“กลับวันนี้ครับ แต่...”“ไม่มีต่งแต่อะไรทั้งนั้นล่ะค่ะ สรุปตามนี้นะคะ เข้าไปในร้านกันเถอะค่ะ ไปหาอะไรดื่มกัน” นลินดึงรั้งแขนเควินเดินนำหน้าเข้าไปในร้าน แก้วกานดาได้แต่ยืนอึ้งในสิ่งที่เพื่อนทำ“ตามมาสิฝ้าย มารับออเดอร์ให้คุณเควินหน่อย” คนถูกเรียกรีบสาวเท้าตาม แต่ก็อดที่จะชำเลืองไปมองคนที่นั่งดูภาพเหตุการณ์บีบคั้นหัวใจอยู่ไม่ได้ นายแพทย์ชัยชนะได้ยินทุกถ้อยคำที่นลินพูด และเห็นท่าทางที่นลินแสดงต่อเควินทุกช็อต จะยอมเอาตัวเข้าแลกเลยเหรอ ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องเหลือตัวไว้เข้าแลกดีกว่าไหม เขาสู้อุตส่าห์เดินหน้าอย่างช้าๆ แต่นลินกลับไม่เคยเห็นใจ เห็นทีคงต้องใช้กำลังเดินหน้าเต็มสูบกันสักที

“อ๊าย...วินบ้า! ทำอะไรน่ะปล่อยลินนะ ปล่อยๆ” เสียงหวานโวยวายลั่น “เฮ้อ! ชื่นใจ” คนชื่นใจยืดตัวขึ้นเต็มความสูง คนที่สูงแค่อกเขาหน้าหงิกงอ ยืนหอบหายใจอย่างรุนแรง มือเล็กจับข้อมือใหญ่ดึงรั้งออกจากใบหน้าตัวเอง “บ้าไปแล้วหรือไง ลินจะกลับบ้าน ปล่อยนะ” “ปล่อยก็ได้” มือใหญ่ละจากใบหน้างาม แต่กลับมาตวัดรอบเอวคอด รัดแน่นชิดร่างของตัวเองอย่างรวดเร็ว นลินออกแรงดิ้นขลุกขลัก “วิน! ถ้าไม่ปล่อย ลินจะร้องให้คนช่วยแล้วนะ” “ร้องเลย ร้องดังๆนะ ใครๆเขาจะได้คิดว่าเราใช้อุปกรณ์ตัวช่วยเยอะ เล่นท่ายากอะไรประมาณนี้แหละ” “ยี้...วินลามก อย่าทำอะไรบ้าๆนะ ลินจะฟ้องพี่รบ” “อนุญาตให้ฟ้อง ฟ้องให้ครบทุกกระบวนท่าที่วินทำเลยนะ จำให้ดีล่ะ” วงแขนแกร่งตวัดอุ้มคนร่างเล็กขึ้นแนบอก แล้วพาเดินกลับเข้าไปในห้อง นายแพทย์ชัยชนะวางร่างของนลินลงบนเตียงกว้าง แล้วพาตัวเองทาบทับอย่างรวดเร็ว ดวงตากลมโตสบตากับคนที่ทับร่างตัวเองอยู่อย่างตื่นตระหนก “เรามีเรื่องต้องคุ

“เกือบสองเดือนแล้วนะครับแม่ ที่ผมไม่ได้เจอฝ้าย...ฝ้ายจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ ป่านนี้ท้องจะโตแค่ไหนแล้วนะ” นักรบพูดราวกับรำพึง แววตาทอแสงอ่อนลงอย่างสำนึกผิดในสิ่งที่เคยทำกับคนที่เอ่ยถึง คุณนัยนาลุกขึ้นเดินอ้อมไปกอดบ่ากว้างของบุตรชาย“แม่รู้ว่ารบเหนื่อยมาก รู้ว่ารบยอมเสียสละความสุขส่วนตัวเพื่อแม่กับน้อง ทั้งๆที่ในใจรบตอนนี้มันร้อนรุ่มราวกับไฟ แต่รบก็ยังอดทนทำทุกอย่างเพื่อครอบครัวของเรา” คุณนัยนาถอนหายใจยาว คนเป็นลูกเสียสละให้กับเธอขนาดนี้ แต่เธอกลับทำร้ายเขาได้โดยไม่ได้คิดถึงจิตใจของลูกเลย ความรู้สึกสะท้านในอกตีตื้นขึ้นมาจุกอยู่ที่ลำคอ“แม่ขอโทษที่ทำลายความสุขของลูก แม่ขอโทษที่ยึดติดกับหัวโขนจอมปลอม จนทำให้ต้องทำร้ายหัวใจของลูก ทำให้เราต้องสูญเสียหนึ่งชีวิตบริสุทธิ์ไป” คุณนัยนาน้ำตารื้นปริ่มขอบตา การเห็นลูกชายหมกมุ่นอยู่กับเรื่องงาน และบางเวลาก็เหม่อลอยจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว หรือบางทีเขาถึงกับแอบร้องไห้ออกมาด้วยความอัดอั้น แต่นักรบกลับไม่เคยโทษเธอเลย ทำให้ผู้เป็นแม่รู้สึกว่าตัวเองเป็นแม่ที่แย่มาก เธอทำร้ายลูกของตัวเองจนเขาไม่เหลือความสุขในชีวิต“ไม่เป็นไรครับแ

“ลาเต้เย็นหนึ่ง คาปูหวานน้อยหนึ่ง แล้วก็เค้กลูกตาลสองชิ้น โต๊ะไม้ที่สองด้านนอกนะจ๊ะ” แก้วกานดารับออเดอร์มาจากลูกค้า แล้วกลับเข้ามาสั่งลูกน้องที่อยู่ด้านหลังเคาน์เตอร์ชงกาแฟ“พี่ฝ้ายคะ...ลูกค้ามาอีกรายแล้วค่ะ ให้หนูออกไปรับออเดอร์ให้ไหมคะ” ลูกน้องเป็นห่วงเจ้าของร้านที่ตั้งครรภ์ แต่กลับเดินไปเดินมาทำโน่นนี่ราวกับว่าเป็นผู้หญิงทั่วไปที่ไม่ได้มีอีกชีวิตหนึ่งอยู่ในท้อง แก้วกานดายิ้มหวานให้ลูกน้อง“ไม่เป็นไรจ้ะ เดี๋ยวพี่ฝ้ายไปรับลูกค้าเอง” หญิงสาวเปิดประตูกระจกเดินตรงไปยังโต๊ะไม้ริมสุด ลูกค้ารายใหม่นั่งหันหลังให้เธอ ทำไมรูปร่างสูงใหญ่แผ่นหลังกว้าง และทรงผมซอยเรียบร้อยเข้ารูปกับศีรษะทุยถึงดูคุ้นตานักนะ เท้าเล็กหยุดอยู่ใกล้กับโต๊ะไม้กลม แก้วกานดาฉีกยิ้มกว้างก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงใสกังวาน“สวัสดีค่ะ รับอะไรดีคะ”ใบหน้าหล่อเข้มหันกลับมาเงยหน้ามองเธอด้วยรอยยิ้มยินดี แก้วกานดาตาเบิกโพลง รอยยิ้มกว้างของเธอหุบฉับลงทันที เท้าเล็กเดินถอยหลังไปสองก้าว หัวใจดวงน้อยเต้นแรง สองสายตาประสานกันนิ่งนาน จนกระทั่งคนที่นั่งอยู่ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วขยับเข้าใกล้เธอ มือหนายื่นออก