Semua Bab ไฟสวาทซ่อนรัก: Bab 61 - Bab 70

“ถ้าหยิกอีกครั้ง จะไม่ได้นอนทั้งคืน” คนถูกขู่เม้มปากแน่น“ไม่พูดกับวินแล้ว คนขี้โกหก”นายแพทย์ชัยชนะวางคางสากบนศีรษะทุย กอดกระชับร่างนุ่มนิ่มแนบแน่น “เราจะแต่งงานกันทันทีหลังจากที่เรื่องของพี่รบและฝ้ายเรียบร้อย วินเป็นของลินแล้วนะ ห้ามทิ้งวินเด็ดขาด” นลินอมยิ้มกับคำพูดของชายหนุ่ม“บ้า”“บ้าก็บ้ารักลินนั่นแหละ” คนบ้ารักเริ่มซุกซน มือใหญ่ลูบไล้ไปทั่วร่างนุ่มนิ่มด้านหน้า ใบหน้าหล่อเหลาซุกไซ้ไปตามซอกคอหอมกรุ่น ความแข็งแกร่งที่เพิ่งสงบลงไปไม่นานขยับขยายความใหญ่โตแนบชิดอยู่กับสะโพกเต่งตึง“อื๊อ...วะ...วิน นอนได้แล้ว ลินเหนื่อยแล้วนะ วินไม่เหนื่อยหรือไง”นลินประท้วงด้วยเสียงหวานสั่น“วินรักลิน” เขาตอบไม่ตรงคำถามและนลินก็ไม่ได้คาดคั้นเอาคำตอบ หญิงสาวเพริดไปกับสัมผัสรักหวามไหวอย่างเต็มใจ ในเมื่อหัวใจเธอก็รักเขา และเธอก็มั่นใจในคนรัก ไม่ว่าวันพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร เธอพร้อมจะจับมือเดินเคียงคู่ไปกับเขาด้วยความเชื่อใจ “สวัสดีครับ” เสียงทุ้มคุ้นหูดังขึ้นด้านหลัง ทำให้แก้วกานดาวางมือจากการจัดดอกไม้ใส่แจกัน แล้วห

หลังจากทั้งคู่จัดการกับอาหารมื้อค่ำเสร็จในเวลาค่อนข้างดึก ซึ่งนักรบดูแลใส่ใจแก้วกานดาเป็นอย่างดี เขาไม่ให้เธอหยิบจับอะไรเลย ชายหนุ่มเก็บสำรับล้างจานเองทุกอย่าง แก้วกานดาหลบขึ้นห้องทันทีหลังจากรับประทานอาหารเสร็จนักรบจัดการตรวจตราความเรียบร้อยรอบๆบ้านอีกครั้ง ก่อนจะก้าวขึ้นบันไดบ้าน เมื่อเดินผ่านประตูห้องของแก้วกานดาชายหนุ่มหยุดมองแล้วถอนหายใจแรง มือหนายกขึ้นตั้งใจจะเคาะประตู แต่ก็หยุดความตั้งใจไว้แค่นั้น หากแต่ยังไม่ยอมที่จะขยับเท้าออกจากหน้าห้องของหญิงสาว และก่อนที่เขาจะตัดใจเดินกลับเข้าห้องตัวเองไป ประตูห้องที่เขายืนมองอยู่นานสองนานก็ถูกเปิดออก“อุ๊ย!” แก้วกานดาอุทานด้วยความตกใจ คนถูกจับได้ว่าเฝ้ามองห้องน้องนางอยู่ทำหน้าเก้อเล็กน้อย“เอ่อ...ฝ้ายอยากได้อะไรหรือเปล่า พี่จะลงไปเอาให้”แก้วกานดาเมินสายตาไปทางอื่น เธอไม่อยากสบตาเขา กลัวว่าความรู้สึกที่ถูกกักไว้ในก้นบึ้งของหัวใจ จะเผลอแสดงออกมาทางสายตาให้เขาจับได้“จะไปเอาโทรศัพท์ ลืมไว้ที่ร้าน” พูดพลางพยายามเบี่ยงตัวหลบคนตัวโตที่ยืนขวางประตู หญิงสาวอยู่ในชุดนอนกระโปรงยาว หน้าท้องนูนออกมาเล็กน้อยให้พอ

“เอ่อ...คุณไปใส่เสื้อผ้าก่อนดีไหม” คนถูกถามยิ้มกว้าง เพราะตอนนี้เขาอยู่ในชุดผ้าขนหนูพันกายเพียงผืนเดียว ชายหนุ่มเผลอหลับไปหลังจากอาบน้ำเสร็จแล้วนอนคิดอะไรเรื่อยเปื่อย“ฝ้ายหิว ลูกก็คงหิวด้วย พี่ไม่อยากให้เสียเวลา” หญิงสาวจำยอมเดินตามเขาไปอย่างเสียไม่ได้“กินอะไรดีล่ะฝ้าย” นักรบเอ่ยถามเมื่อเขาพาร่างเล็กลงมาที่ห้องครัวด้านล่าง แล้วจัดให้เธอนั่งรอที่เก้าอี้เรียบร้อย“เอ่อ...มาม่าก็ได้ค่ะ”“ไม่ได้!” เสียงปฏิเสธของเขาแสดงถึงความไม่พอใจจนแก้วกานดาสะดุ้ง“ฝ้ายท้องอยู่นะ จะกินอะไรก็ต้องนึกถึงลูกด้วย เดี๋ยวพี่ดูให้เองว่าจะกินอะไร” หญิงสาวเบ้ปากใส่แผ่นหลังกว้าง อะไรของเขานักหนาแค่จะกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ทำไมต้องมาใช้น้ำเสียงอย่างกับคุณพ่อดุลูกสาว ก่อนที่สงครามของกินจะบานปลาย แสงไฟภายนอกบ้านก็สว่างขึ้น นักรบจึงเดินไปเปิดสวิตซ์ไฟ แล้วหันมามองคนตัวเล็กที่นั่งมองเขาอยู่“ดื่มนมถั่วเหลืองแล้วกัน เดี๋ยวพี่อุ่นให้ ดื่มนมอุ่นๆจะได้หลับสบาย”“ถ้าอย่างนั้นจะกินอย่างอื่นด้วย นมแก้วเดียวไม่อิ่มหรอก” น้ำเสียงราวกับเด็กถูกขัดใจ และใบหน้าก็เริ่มงอง้ำ นักรบขม

ริมฝีปากหยักได้รูปแตะลงอย่างแผ่วเบา และค่อยๆบดเบียดให้ปากเล็กเปิดรับการทักทาย เสน่หาที่ห่างหายไปนาน เมื่อถูกปลุกเร้าก็ลุกโชนอย่างง่ายดาย ต่างคนต่างถวิลหาในกันและกัน จูบอบอุ่นหวานละมุนแปรเปลี่ยนเป็นเร่าร้อนซาบซ่านในทันใด เรียวลิ้นเกี่ยวกระหวัดรัดรึงกันดื่มด่ำราวกับว่าไม่มีวันพอในรสจุมพิต เป็นแก้วกานดาเสียเองที่ครางผะแผ่วประท้วง เมื่อเธอรู้สึกว่าหายใจไม่ทัน นักรบผละออกจากริมฝีปากบางอย่างอ้อยอิ่ง เขาดูดดึงริมฝีปากล่างของเธอเบาๆก่อนจะผงกศีรษะมองใบหน้านวลแดงระเรื่อ แววตาเปี่ยมรักของนักรบจ้องลึกลงไปในดวงตากลมโต คำสัญญาที่ไม่จำเป็นต้องเอ่ยออกมาเป็นคำพูด แต่สามารถสื่อสารกันด้วยสายตาและหัวใจ แก้วกานดายิ้มหวานรับรู้ถึงความจริงใจที่ชายหนุ่มสื่อออกมาทางสายตาเมื่อเริ่มรุกแล้ว แม่ทัพอย่างนักรบไม่ยอมล่าถอย มือใหญ่จัดการดึงรั้งชุดนอนสีชมพูหวานออกจากร่างแก้วกานดา ตามด้วยชั้นในอีกสองชิ้นที่ถูกทิ้งขว้างลงข้างเตียง ขณะที่คนตัวโตไม่ได้ลำบากสักนิดในการกำจัดผ้าเช็ดตัวผืนเดียวออกจากร่างตัวเอง ผิวเนียนขาวผ่องของแก้วกานดาทำให้นักรบหายใจสะดุด เขากวาดสายตามองร่างที่นอนหอบหายใจระทวย จากการถูกจุมพิตกระชา

“พี่รบถอยไปสิ...ฝ้ายจะไปเสิร์ฟกาแฟ” นักรบทำหน้าตาถมึงทึง เขาดึงถาดในมือหญิงสาวมาวางไว้บนเคาน์เตอร์สูง แล้วดันร่างของคุณแม่ท้องบังคับให้ไปนั่งที่เก้าอี้ในร้าน“นั่งตรงนี้เลย เดี๋ยวพี่ไปเสิร์ฟเอง โต๊ะนั้นมีแต่ผู้ชาย” นักรบพูดน้ำเสียงจริงจัง แก้วกานดาหัวเราะคิก“พี่รบ...ฝ้ายท้องโตขนาดนี้ใครเขาจะมาสนใจ”“ไม่รู้ล่ะ พี่หวง” นักรบยกถาดกาแฟเดินออกไปด้านนอกแล้ว แก้วกานดาได้แต่นั่งถอนหายใจ เสียงลูกน้องในร้านหัวเราะคิกคัก ทำให้หญิงสาวกวาดสายตามองทีละคน จึงทำให้วงแตกกระเจิง ต่างคนต่างทำเป็นหยิบโน่นจับนี่ไม่สนใจกันตั้งแต่คืนดีกันนักรบแทบจะไม่ได้เธอหยิบจับอะไร เขาใส่ใจเธอไปซะทุกเรื่องและตามใจแทบจะทุกอย่าง จนบิดาและมารดาของเธอระอาใจกับลูกเขยขี้เห่อลูก สองวันก่อนเขาพาเธอไปจดทะเบียนสมรสที่ที่ว่าการอำเภอ และพาเข้าไปในเมืองเพื่อซื้อข้าวของเครื่องใช้สำหรับลูก ห้องนอนเดิมของเขาก็ถูกต่อเติมซ่อมแซมไว้สำหรับเป็นห้องของหนูน้อยที่กำลังจะลืมตาขึ้นมาดูโลกในอีกสามเดือนข้างหน้า ส่วนเขา...หลังจากคืนที่ปรับความเข้าใจกันแล้ว ชายหนุ่มก็ย้ายสำมะโนครัวเข้ามาอยู่ในห้องของเธ