บททั้งหมดของ ไฟสวาทซ่อนรัก: บทที่ 21 - บทที่ 30

จะเอาอะไรมากมายแก้วกานดา เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย แค่ผู้หญิงที่คอยสนองความต้องการ เดี๋ยวเขาคงเบื่อแล้วล่ะ น้ำตารื้นล้นขอบตา มือบางปาดมันออกอย่างไม่ใส่ใจ หญิงสาวจัดเก็บข้าวของไปเรื่อยๆ เสียงสะอื้นแว่วดังเป็นระยะ เธอได้แต่ภาวนาให้หัวใจเข้มแข็ง เมื่อถึงวันที่ต้องก้าวเดินออกจากห้องนี้ไป อย่างน้อยเธอก็มีโอกาสได้อยู่กับคนที่รัก ถึงแม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ และถึงแม้เขาจะไม่ได้รักเธอเหมือนเมื่อก่อนแล้วก็ตาม “พี่รบขา” เจนจิราลุกขึ้นเดินประกบนักรบทันที เมื่อเห็นเขาก้าวเข้ามาในร้านเวดดิงแพลนเนอร์ที่บริการจัดการงานแต่งงานครบวงจร ซึ่งเป็นร้านหรูอยู่ใจกลางเมืองกรุง มือเล็กเกาะเกี่ยวลำแขนแกร่งและเบียดกายชิดอย่างไม่เขินอาย นักรบถอนหายใจยาว นี่ถ้ามารดาเขาไม่ได้โทรมากำชับให้มาที่นี่ภายในวันนี้ หลังจากที่เขาเห็นหมายเลขโทรเข้าและไม่ได้รับสายเป็นหมายเลขของเจนจิรา เขาจะไม่มีวันมาเด็ดขาด“เรื่องงานแม่ไม่เคยก้าวก่ายรบ แต่เรื่องครอบครัวแม่ขอเป็นคนตัดสินใจนะรบ แม่กับผู้ใหญ่ทางหนูเจนนี่คุยกันแล้ว ลูกจะต้องแต่งงานเดือนหน้า ส่วนวันแม่จะบอกอีกที อย่าปฏิเสธแม่นะร

“ก็ได้ๆ แต่ฝ้ายปล่อยลินก่อน ลินขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะ” แก้วกานดาปล่อยมือจากการดึงรั้งแขนเพื่อน นลินมองสบตาเพื่อนสาวอย่างรู้ทัน“ฝ้ายกับวินรอในร้านนะลิน ไปเถอะวิน”นลินเดินไปแล้ว แต่นายแพทย์หนุ่มยังมองตามตาละห้อย แก้วกานดาจึงดึงแขนเพื่อนให้เข้าไปในร้านก่อน“เดี๋ยวลินก็มา เข้าไปรอในร้านก่อนเถอะวิน”อาการฉุดรั้งหยอกล้อกันเบาๆของชายหญิงหน้าร้านกาแฟทำให้นักรบและเจนจิราหยุดมองโดยอัตโนมัติ“อุ๊ย! ยายฝ้ายกับใครน่ะ...อ๋อ...คุณหมอวินลูกชายเจ้าของโรงพยาบาลชื่อดังนี่เอง แหมๆเห็นหงิมๆ หยิบชิ้นปลามันนะเนี่ย” เจนจิราจงใจพูดให้นักรบรู้ หากแต่ชายหนุ่มกลับตีหน้าขรึมและเดินต่ออย่างไม่ใส่ใจ เจนจิรายิ้มร้ายกาจมองตามนักรบอย่างสะใจ “ฝ้ายเป็นไงบ้าง โอเคแล้วใช่ไหม”นายแพทย์ชัยชนะกระซิบถามเบาๆ หลังจากที่ทั้งสองหาที่นั่งได้มุมที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัวในร้านกาแฟ“ฝ้ายโอเค ขอบใจวินมากนะ”แก้วกานดายิ้มเล็กน้อย ใบหน้างามเศร้าหมองลง“ฝ้ายมาทำงานกับลินเหรอ”“อืม”“เฮ้อ! ยิ่งหนียิ่งเจอสินะ วินไม่รู้ว่าฝ้ายคิ

“มันไม่จบง่ายๆหรอกฝ้าย” ร่างใหญ่เคลื่อนตัวลุกขึ้นนั่ง รั้งขาเรียวขึ้นพาดบ่าตนเองทั้งสองข้าง กลีบดอกไม่สีหวานเบ่งบานอยู่ตรงหน้า นิ้วเรียวใหญ่กรีดลงตรงกลางร่องดอกไม้ซ้ำๆอยู่หลายครั้ง จนแก้วกานดาครางไม่เป็นศัพท์ ร่างบางบิดส่าย ใบหน้างามเหยเก นักรบมองแก้วกานดาอย่างสะใจ ปากร้อนร้ายกาจฉกวูบลงดูดดึงกลีบดอกไม้งามอย่างรุนแรงอีกครั้ง ความเจ็บแปลบระคนเสียวซ่าน ทำให้คนถูกรังแกแทบขาดใจ“อื๊อ...คุณรบ” นักรบเร่งเร้า ด้วยการจุ่มลิ้นแทงลงร่องรักสลับกับการปาดเลียติ่งไตกดเน้นรุนแรง แก้วกานดาจิกมือลงบนผ้าปูที่นอนเพื่อระบายอารมณ์เสียวซ่าน มือใหญ่เลื่อนมาบีบเคล้นเต้าอวบหยุ่นอย่างรุนแรง จนเกิดร่องรอยแดงปื้นบนอกอวบขาวทั้งสอง“อ๊ะ...คุณรบ ฝ้ายไม่ไหวแล้วค่ะ ทรมานเหลือเกิน อ๊ะๆ...อ๊าย!” แก้วกานดากระตุกร่างเกร็งค้างและสะท้านอยู่อีกหลายครั้ง นักรบจึงวางท่อนขาเรียวลง ขณะที่ตัวเองยังนั่งคุกเข่าอยู่ระหว่างกลางกายสาว ลมหายใจหอบรุนแรงของหญิงสาวทำให้นักรบยิ้มอย่างผู้ชนะ ชายหนุ่มจับหัวเข่าเล็กพับงอแล้วกดต้นขาขาวแนบไปกับอกอวบ ขาเรียวแยกออกเหนือร่างงดงาม กลีบอวบสีหวานทำให้เขาต้องเลียลิ้นอย่างกระหาย ชายหนุ่

“พี่รบ...เจนนี่เองนะคะ” เจนจิราใช้โทรศัพท์มือถือของเพื่อนโทรหานักรบ เพราะปกติเวลาเธอใช้โทรศัพท์ตัวเองโทรหาชายหนุ่มจะไม่ค่อยรับสาย“มีอะไรหรือเปล่าเจนนี่ นี่มันดึกมากแล้วนะ” นักรบตอบเสียงเข้มไม่พอใจเล็กน้อย“พี่รบขา...เอ่อ...รถเจนนี่สตาร์ตไม่ติด ตอนนี้เพื่อนๆกลับกันหมดแล้ว ร้านก็ปิดแล้วค่ะพี่รบ นี่เจนนี่ยืมโทรศัพท์พนักงานที่ร้านโทรอยู่นะคะ เขากำลังจะกลับกันแล้ว เอ่อ...แบตโทรศัพท์เจนนี่ก็หมดค่ะ พี่รบมารับเจนนี่หน่อยสิคะ” นักรบถอนหายใจยาว“นั่งแท็กซี่กลับสิครับ”“ไม่เอาค่ะ เจนนี่กลัว”“ทำไมเจนนี่ไม่โทรให้ที่บ้านมารับ”“เอ่อ...เจนนี่จำเบอร์ใครไม่ได้เลยค่ะ มีเบอร์พี่รบคนสำคัญของเจนนี่คนเดียวเท่านั้น ที่เจนนี่จำได้ นะคะพี่รบ รีบมานะคะ เจนนี่กลัวค่ะ เจนนี่จะรออยู่ร้านนะคะ อยู่ใกล้ๆคอนโดพี่รบนี่แหละ” เจนจิราตัดสายไปแล้วหลังจากที่บอกชื่อร้านเสร็จ นักรบกำโทรศัพท์แน่น ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขามีแววตาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เพราะอีกใจก็อยากเปิดประตูไปดึงคนที่อยู่ในห้องน้ำออกมาสักที แต่อีกใจก็เป็นห่วงเจนจิราที่อยู่คนเดียว เป็นห่วงอย่างที่พี่ชายห่วงน้องสาวคนหนึ่งเ

“นั่นมันห้องของผม ทำไมพวกคุณไม่โทรแจ้งหรือปรึกษาผมก่อน”น้ำเสียงที่เจือไปด้วยโทสะรุนแรง ทำให้เจ้าหน้าที่ยิ่งหวาดกลัวเขา ทุกคนรู้ดีว่านักรบรู้จักคุ้นเคยกับเจ้าของคอนโดมิเนียมเป็นอย่างดี เป็นนักธุรกิจนักบริหารรุ่นใหม่แถวหน้า เขาเป็นยิ่งกว่าบุคคลวีไอพีของที่นี่ และหากเขาจะเอาเรื่องจริงๆ คอนโดมิเนียมแห่งนี้ต้องเสียชื่อเสียงแน่ๆ“ทางเราต้องขออภัยจริงๆค่ะคุณนักรบ หากมีอะไรให้เราพอจะช่วยเหลือได้ ทางเรายินดีที่จะดำเนินการให้ค่ะ”นักรบขบกรามแน่น นี่ไม่ใช่เวลามาหาคนผิดมาโทษใคร เขาต้องตามหาแก้วกานดา เธอไม่มีสิทธิ์ไปจากเขา มันยังไม่ครบสัญญาหนึ่งเดือน นักรบเดินออกจากคอนโดมิเนียมด้วยใบหน้าถมึงทึง ปล่อยให้บรรดาเจ้าหน้าที่ที่ดูแลคอนโดต่างมองหน้ากันด้วยแววตาเป็นกังวล แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่พร้อมๆกัน“ฮัลโหล...คุณดา...ผมต้องการทราบชื่อโรงพยาบาลที่มีชื่อนายแพทย์ชัยชนะ เป็นหนึ่งในคณะผู้บริหาร ผมให้เวลาคุณสิบห้านาที”นักรบสั่งงานแล้วกดวางสายทันที ดวงตาแดงก่ำด้วยอารมณ์โกรธ เขากำพวงมาลัยรถแน่น ชายหนุ่มขับรถออกจากบริเวณลานจอดรถด้วยความเร็ว เขาไม่รู้หรอกว่าจะไปที่ไหน รู้แต่ว