All Chapters of ไฟสวาทซ่อนรัก: Chapter 31 - Chapter 40

“ต้องการพักผ่อนหรือต้องการออดอ้อนกัน ที่ทำให้มันไม่ถึงใจใช่ไหมถึงต้องหาเรื่องมาหากันถึงที่”แก้วกานดาปิดหูสองข้างส่ายหน้าไม่อยากได้ยินคำต่อว่าของคนใจร้าย น้ำตาไหลรินเป็นทาง เธอสะอื้นเบาๆอย่างปวดร้าวในหัวใจ“พี่รบดูถูกฝ้ายเกินไปแล้วนะครับ เราเป็นเพื่อนกัน แล้วผมก็เป็นหมอรักษาคนไข้ ไม่ได้คิดอะไรเกินเลยไปอย่างที่พี่รบเข้าใจนะครับ” นายแพทย์ชัยชนะกำลังจะเหลืออดกับผู้ชายคนนี้แล้ว“ดูถูกก็ดีกว่าดูผิด อ้อ...ผมจะบอกอะไรให้นะ ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้เหลืออะไรไว้ให้คุณหมอแล้วล่ะ ผมเห็นแล้วก็จับมาแล้วทุกซอกทุกมุม” นักรบไม่รู้ตัวว่าตอนนี้ตัวเองกำลังอยู่ในอารมณ์หึงหวงรุนแรง แก้วกานดาเป็นของเขา เธอไม่มีสิทธิ์ไปจากเขา นายแพทย์ชัยชนะสุดจะทนกับคำดูถูกของนักรบ กำปั้นใหญ่ชกเปรี้ยงเข้าที่ปากของนักรบจนใบหน้าคมเข้มสะบัดหัน เลือดสดๆไหลออกจากมุมปากทันที นักรบรับรู้ถึงรสของเลือดที่ซึมเข้าปาก เขาหันกลับไปสบตานายแพทย์ชัยชนะอย่างเอาเรื่อง“ถ้าพี่รบไม่ยอมออกไปจากที่นี่ดีๆ ผมจะให้รปภ.มาเชิญตัวออกไป ที่นี่โรงพยาบาลของผม คนไข้ทุกคนต้องได้รับการดูแลอย่างดีที่สุด แล้วก็...การเป็นข่าวในด้านลบค

นักรบมองไปที่ประตูบ้านหลังใหญ่ บ้านที่เขาเคยไปรับไปส่งแก้วกานดาในตอนที่เธอและเขาอยู่ในช่วงเวลาแห่งความสุขด้วยกัน ตอนนี้เธอย้ายไปจากที่นี่แล้ว เขาแค่อยากมาดูเพื่อความมั่นใจกับสิ่งที่นลินได้บอกแล้ว แก้วกานดาหนีเขาไปแล้วจริงๆ แววตาที่เคยฉายแววเด็ดเดี่ยวดูอ่อนแสงลงอย่างเห็นได้ชัด นักรบถอนหายใจเบาๆ เขาบังคับพวงมาลัยรถไปตามทางอย่างเลื่อนลอย หลายเดือนที่ผ่านมาเขาอยู่ได้โดยไม่มีแก้วกานดา แต่ทำไมวันนี้กลับรู้สึกวูบโหวงในหัวใจ มันเจ็บแปลบๆ เมื่อคิดว่าเธอหนีเขาไปอีกแล้ว“ฮัลโหล...พี่รบวันนี้มีประชุมนะ” นลินกรอกเสียงพูดมาตามสาย“อือ...พี่กำลังไป” ชายหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงเนือยๆ เขาดึงสติตนเองกลับมาแล้วขับรถไปยังบริษัททันที “หิวๆ...ไปหาอะไรกินก่อนดีกว่า” นลินบ่นงึมงำ เมื่อเดินออกจากลิฟต์อย่างไม่ทันระวังตัว เธอจึงชนเข้ากับร่างใหญ่จนเซ“อุ๊ย! ขอโทษค่ะ” ร่างของเธอคงจะล้มลงไปกองกับพื้น ถ้าไม่ได้วงแขนแกร่งรวบตัวเธอไว้ สองสายตาประสานกัน“วิน/ลิน” นายแพทย์ชัยชนะปล่อยมือจากเอวบาง เมื่อเห็นแววตาดุๆของนลิน“ขอโทษครับ”

ตั้งแต่วันที่นักรบรู้ความจริงเรื่องของแก้วกานดา เขากลายเป็นคนบ้างานที่ค่อนข้างจะเกรี้ยวกราด นลินผิดสังเกตกับพี่ชายของตนกับท่าทีที่เปลี่ยนไปมาก จึงทำใจดีสู้เสือตัดสินใจไปหาพี่ชายที่คอนโดมิเนียม เพราะหลังจากที่นักรบรู้ความจริงในวันนั้นแล้ว เขาก็ไม่กลับไปนอนที่บ้านอีกเลยเสียงสัญญาณที่หน้าประตูดังขึ้นทำให้นักรบเดินโซเซไปเปิดประตู เมื่อเห็นหน้าน้องสาวของตนนักรบก็ทำสีหน้าผิดหวังแล้วกลับไปนั่งที่โซฟาตัวเดิม หยิบแก้วที่มีน้ำสีอำพันกระดกรวดเดียวลงคอ นลินส่ายศีรษะกับภาพที่เห็น เธอสังหรณ์ใจว่าที่พี่ชายเป็นแบบนี้ อาจจะเกี่ยวกับการที่แก้วกานดาเงียบหายไปหรือไม่“พี่รบดื่มเยอะแล้วใช่ไหมเนี่ย” นลินถามออกไป ขณะที่เริ่มลงมือเก็บขวดและแก้วที่ล้มกลิ้งอยู่บนพื้น นักรบเอนศีรษะหงายไปกับพนักโซฟา ชายหนุ่มหลับตาแน่น“ฝ้ายโทรหาลินหรือยัง” เสียงของชายหนุ่มแผ่วเบานัก“ยังเลยพี่รบ ลินว่าพี่รบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีไหม จะได้สดชื่นขึ้น เดี๋ยวลินทำอะไรให้กิน” นลินถอนหายใจเบาๆ ก้มลงเก็บรองเท้าที่นักรบเหวี่ยงไว้อยู่ใต้โต๊ะ เมื่อหญิงสาวเดินไปเปิดตู้เพื่อจะเก็บรองเท้า

“แต่ฝ้ายก็ทำให้พ่อกับแม่ต้องเสียใจ” น้ำตาของหญิงสาวรื้นปริ่มขอบตา“แม่ไม่เคยเสียใจเพราะฝ้าย แต่แม่เสียใจที่แม่ไม่สามารถปกป้องดูแลดวงใจของแม่ได้ต่างหาก”แก้วกานดาเงยหน้าสบตามารดาน้ำตาร่วงรินอาบสองแก้มนวล กานต์แก้วใช้นิ้วไล้เช็ดน้ำตาให้ลูกสาวเบาๆ รอยยิ้มที่เจือไปด้วยความเอื้ออาทรของแม่ ทำให้แก้วกานดาอบอุ่นหัวใจยิ่งนัก“จะเป็นแม่คนแล้วอย่าขี้แย ฝ้ายต้องเข้มแข็ง แม่เชื่อว่าลูกจะนำความโชคดีมาให้ฝ้ายแน่นอน” สองแม่ลูกกอดกันแน่น ผู้เป็นพ่อเดินเข้าในบ้านเห็นแล้วก็อดที่จะแซวไม่ได้“กอดกันอยู่สองคนขอพ่อกอดด้วยคนสิ” แก้วกานดาเงยหน้าขึ้นสบตาบิดา“ไม่ให้กอด พ่อขี้โกงได้นอนกอดแม่เยอะกว่าฝ้าย”“โอ๊ย!” แก้วกานดาอุทานเมื่อโดนมารดาตีเบาๆที่บ่าบอบบาง“แม่ตีฝ้ายทำไม”“ก็ฟังพูดสิ เดี๋ยวเถอะ”“ก็มันจริงนี่นา...เนอะพ่อ” กานต์แก้วเงื้อมือขึ้นขู่จะตีอีกครั้ง แก้วกานดาจึงลุกขึ้นไปยืนหลบอยู่หลังบิดา ธาดาหัวเราะกับท่าทางของทั้งสอง“ไปดูช่างเขาทำงานหน่อยไหมฝ้าย เผื่อมีอะไรอยากเพิ่มเติม อีกไม่กี่วันก็เปิดร้านได้แล้วนะลูก” ธาดาเอ่ยชวนบุตรสาว แก้

ร่างของนักรบนอนนิ่งอยู่บนเตียงกลางห้อง ชายหนุ่มนอนหลับตาไม่ไหวติง สายน้ำเกลือและสายอื่นๆที่เชื่อมต่อกับร่างของเขาระโยงระยางอยู่เต็มไปหมด แก้วกานดายกมือขึ้นปิดปากเพื่อปิดกั้นเสียงสะอื้นของตนเองทันที หญิงสาวเดินช้าๆไปนั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียง มองใบหน้าคมเข้มด้วยแววตาห่วงใย มือเล็กสองข้างค่อยๆประคองจับมือใหญ่ ที่วางอยู่ข้างลำตัวของคนที่นอนไม่รู้สึกตัว แก้วกานดาบีบเบาๆ ก่อนจะซบใบหน้าแนบกับหลังมือใหญ่นั้น หยดน้ำตาที่คิดว่าบังคับมันไว้ได้แล้ว กลับร่วงรินไม่ขาดสาย เกินความสามารถที่จะห้ามได้ เธอจ้องมองใบหน้าคนที่ตัวเองรักนิ่งนาน ราวกับจะส่งผ่านความห่วงใยให้เขารับรู้ กว่าแก้วกานดาจะเอ่ยถ้อยคำออกมาจากริมฝีปากได้มันช่างยากเย็นนั้น“พี่รบขา ฟื้นขึ้นมาเถอะนะคะ ฝ้ายยอมทนเจ็บปวดที่จะไม่ได้เจอหน้าพี่รบได้ แต่ฝ้ายอยู่ไม่ได้ถ้าโลกนี้จะไม่มีพี่รบอีกต่อไป พี่รบต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปนะ มีชีวิตอยู่เพื่อรับรู้ถึงความเจ็บปวดอย่างที่ฝ้ายเคยรู้สึก อยู่เพื่อให้ฝ้ายรู้สึกเกลียดให้ได้สักที ฮึกๆๆ...ฟื้นขึ้นมาได้แล้วนะคะ...ที่รัก” เสียงหวานเจือสะอื้น หัวใจของแก้วกานดาหวิวไหวราวกับจะขาดสะบั้นลง ร่างเล็กสะอื้น