All Chapters of ไฟสวาทซ่อนรัก: Chapter 11 - Chapter 20

“อื้มมม” นักรบปลดปล่อยความสุขสุดยอดไล่ตามหญิงสาวไปติดๆ ท่อนแขนแกร่งรวบร่างบางไว้กอดรัดแนบแน่น ก่อนที่ต่างคนต่างผ่อนคลายและหอบหายใจแรงเหมือนกัน นักรบปล่อยขาเรียวของหญิงสาว ให้เธอยืนบนพื้น แต่ยังกอดเกี่ยวร่างนุ่มนิ่มไว้“เห็นไหมว่าฝ้ายก็ชอบเรื่องพรรค์นี้เหมือนกัน”“ไม่จริง ไม่ใช่ คุณข่มขืนฝ้าย”“อย่างนี้เขาไม่เรียกข่มขืนหรอกฝ้าย เขาเรียกว่าสมยอม”“คุณรบ!” แก้วกานดาดิ้นแรง ขณะที่นักรบเหยียดริมฝีปากเล็กน้อย“อย่างนี้เขาถึงจะเรียกว่าข่มขืน”ร่างบางถูกบังคับกดให้นอนลงกับพื้นครัว หลังของแก้วกานดาสัมผัสได้ถึงความแข็งกระด้างของกระเบื้องที่เย็นเฉียบ นักรบแทรกตัวเองเข้ามาตรงกลางระหว่างขาเรียว แก้วกานดาพยายามจิกข่วนแขนของชายหนุ่ม และออกแรงดิ้นรน“ปล่อยนะ ปล่อยฝ้าย” เสียงดังของหญิงสาวทำให้นักรบใช้มือใหญ่ปิดปากของเธอไว้แน่น และใช้มืออีกข้างจับข้อมือเล็กตรึงไว้หรือศีรษะของคนที่กำลังดิ้นรน แก้วกานดาตาเบิกโพลงตกใจ และเมื่อชายหนุ่มพยายามดุนดันตัวตนของเขา เข้ามาในร่างเธออีกครั้งด้วยความรุนแรง ร่างใหญ่ที่นั่งอยู่ตรงกลางทำให้แก้วกานดาไม่สามารถหุบขาเข้าได้

“ได้ค่ะ” แก้วกานดายิ้มกว้าง หอบงานเข้าไปในห้องท่านประธาน นักรบช้อนสายตาขึ้นมองครู่เดียว แก้วกานดาไม่ได้สนใจคนที่นั่งทำงานอยู่ เธอมีงานให้รับผิดชอบแล้ว จึงไม่ได้สนใจว่าเขาจะมองมาหรือทำอะไร ต่างฝ่ายต่างก้มหน้าทำงานโดยไม่มีใครพูดจา “ไปกินข้าวกันเถอะฝ้าย” ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออก พร้อมกับเสียงดังของนลินทำให้นักรบและแก้วกานดาหันมองไปทางเดียวกัน“ที่นี่ไม่ใช่ตลาดสดนะลิน” นักรบปรามน้องสาวของตัวเอง นลินยิ้มอย่างสำนึกผิด แล้วก้าวเท้าเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าของพี่ชาย“ขอโทษค่ะ” นักรบส่ายศีรษะอย่างระอาน้องสาวตัวเอง“ลินจะก้าวมาเป็นผู้บริหารของบริษัท ต้องรู้จักวางตัวให้น่าเกรงขามและน่าเคารพ นี่อะไรเอะอะโวยวายเสียงดังเป็นเด็กไปได้” นลินก้มหน้าทำปากขมุบขมิบล้อเลียนพี่ชาย นักรบพูดต่อว่า“จะมาชวนฝ้ายไปกินข้าว ถามเขาสักคำหรือยังว่างานเสร็จหรือยัง”แก้วกานดาส่งยิ้มแหยๆมาให้เพื่อน นลินทำหน้างง“ก็ถึงเวลากินข้าวแล้วนี่พี่รบ ลินหิวแล้ว กินข้าวไม่ตรงเวลาเดี๋ยวก็เป็นโรคกระเพาะหรอก”“ลินไปกินก่อนเลย พี่ก็ทำงานยังไม่เส

“ฝ้าย เป็นอะไร มองผมสิ ฝ้าย” นักรบไม่เข้าใจว่าแก้วกานดาเป็นอะไร เขาพยายามเรียกเธอเสียงดัง แก้วกานดาหอบหายใจแรงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยายามปรับให้เป็นปกติแล้วหันมาสบตานักรบ“เอ่อ...ฝ้ายไม่เป็นไรค่ะ คุณรบพาฝ้ายกลับบ้านนะคะ” หญิงสาวพยายามอ้อนวอนเขา“ไม่ วันนี้ผมเหนื่อย นี่ก็ใกล้ถึงคอนโดแล้ว คืนนี้เราจะนอนที่นี่กัน”แก้วกานดาตกใจ ดวงตากลมโตเบิกกว้าง “คุณพ่อ กับคุณแม่จะเป็นห่วงฝ้ายนะคะ คุณรบให้ฝ้ายกลับเองก็ได้ค่ะ”“ฝ้ายก็โทรกลับไปบอกสิว่าจะนอนค้างกับลินที่คอนโด” นักรบไหวไหล่ไม่สนใจ ชายหนุ่มบังคับรถไปตามทางเรื่อยๆ“คุณรบจะทำแบบนี้ไม่ได้นะคะ คุณแม่รู้ว่าฝ้ายออกมากับคุณ”“หรือฝ้ายจะให้ผมส่งคลิปนั้นไปให้คุณพ่อคุณแม่ดูล่ะ ท่านจะได้รู้ว่าคุณมาค้างกับผม เพื่อทำอะไร” แก้วกานดาเม้มปากแน่น นั่งเงียบมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของนักรบด้วยความคับแค้นใจ“โทรสิ” นักรบหันกลับมาบอกแทบจะเป็นเสียงตวาด มือเล็กๆควานหาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าถือ แก้วกานดาต่อสายหามารดา หญิงสาวพยายามพูดให้น้ำเสียงเป็นปกติ“ค่ะแม่ ค้างกับลินจริงๆค่ะ เอ่อ...คุณรบไม่ได้อยู่ด้วยค่ะ...

“ความรักมันบังตาหรือไงตารบ รู้ไหมว่า คืนแรกที่รบขึ้นเครื่อง มีคนมาบอกแม่ว่าเจอฝ้ายควงกับเสี่ยคนหนึ่งที่ร้านอาหาร เขาแอบตามไปก็เลยไปเห็นว่าจบกันที่โรงแรม รบ...ลูกพอรู้ใช่ไหมว่าธุรกิจที่บ้านของฝ้ายเขากำลังย่ำแย่ ไม่แปลกหรอกนะที่ฝ้ายจะเอาตัวเองเข้าแลกเพื่อเงิน จบจากเสี่ยคนนี้ แล้วก็ไม่รู้ว่าจะไปต่อกับใครอีกกี่คน เห็นว่าเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์ด้วยนะ นี่ยายลินก็ติดต่อฝ้ายไม่ได้เลย แม่ก็ได้แต่บอกน้องไปว่าฝ้ายบอกเลิกรบแล้ว เพราะต้องการเปิดโอกาสให้รบกับตัวเอง ไม่งั้นยายลินต้องผิดหวังในตัวเพื่อนคนนี้แน่ๆ”คำบอกกล่าวของมารดาทำให้นักรบรู้สึกเจ็บ ราวกับถูกมีดกรีดซ้ำๆ ความอ่อนหวานและรอยยิ้มสดใสของแก้วกานดายังติดตรึงในใจเขา เป็นไปได้ยังไง ช่วงเวลาที่เขาและแก้วกานดาเรียนรู้กัน มันเป็นช่วงเวลาที่เขามีความสุขมาก เขามั่นใจเหลือเกินว่าผู้หญิงคนนี้จะเป็นคนที่เขาดูแลรับผิดชอบไปชั่วชีวิตหลังจากนั้นนักรบพยายามโทรศัพท์ติดต่อแก้วกานดา แต่ก็ไม่สามารถติดต่อได้เลย ประกอบกับหน้าที่ในเรื่องงานที่หนักหนา ทำให้นักรบได้แต่ข่มความรู้สึกผิดหวังไว้ อยู่กับมันซ้ำๆทุกวันทุกคืน อยู่กับคำ

นิ้วเรียวใหญ่แทรกลงตรงกลางกลีบดอกไม้อย่างรุนแรง กดบีบและคลึงเคล้นจนสาสมใจ แล้วจึงสอดใส่นิ้วร้อนเข้าไปในช่องทางรักที่ชุ่มฉ่ำ แก้วกานดาบิดเร่าด้วยความเสียวปนเจ็บ“อื๊อ...อ๊ะ!” ความรู้สึกวาบหวิวที่แล่นพล่านอยู่ในกาย ทำให้แก้วกานดาครางออกมาอย่างลืมตัว“ต้องอย่างนี้สิฝ้าย ผมจะทำให้คุณครางดังกว่านี้อีก” นักรบลุกขึ้นนั่ง จัดแจงจับขาเรียวยกขึ้นสูงแล้วแยกถ่างออก เขาโหย่งตัวขึ้นจับส่วนปลายของความแข็งแกร่งจดจ่อกับช่องทางที่ลื่นแฉะ กดทะลวงครั้งเดียวจนสุดทาง“กรี๊ด!” แก้วกานดาสะท้านเฮือก กรีดร้องด้วยความเสียวเสียดและเจ็บจุก นักรบขยับสะโพกกระแทกอัดเข้าออกอย่างรุนแรง มือหนาบีบเคล้นอกอวบอย่างไม่ปรานี“ร้องอีกสิฝ้าย ร้องดังๆ อื้ม” นักรบครางเสียงทุ้มต่ำออกมา คืนนี้แก้วกานดาต้องตอบสนองเขาทั้งคืน เขาจะทำให้เธอเต็มอิ่มจนไม่ต้องไปร้องขอกับใครอีกเลย รุ่งเช้าแก้วกานดารู้สึกปวดระบมไปทั้งร่าง เธอเพลียจนไม่อยากจะลืมตาขึ้นเลย ร่างกายที่ถูกตักตวงหาความสุขอย่างรุนแรงและเอาแต่ใจทั้งคืน ทำให้เธอต้องตกอยู่ในสภาพนี้“ตื่นแล้วเหรอ” เสียงทุ้มดังอ