บททั้งหมดของ ไฟสวาทซ่อนรัก: บทที่ 51 - บทที่ 60

“ขอบคุณค่ะ” คนเปิดประตูให้อยากจะจับประคองร่างเล็กอย่างใจ แต่ก็ทำได้เพียงคอยระวังอยู่ใกล้ๆ หากว่าเธอเกิดสะดุดหกล้มไป เขาก็พร้อมที่จะช่วยเหลือได้ทันท่วงทีปิ่นหล้าและแก้วกานดาเดินนำหน้าสองหนุ่มไปไกลพอสมควร ประณตจึงหันมาถามคนที่ปิดหน้าพรางตายิ้มๆ“เมื่อไรนายจะถอดอุปกรณ์ปกปิดใบหน้าออกสักที เดี๋ยวคนก็แตกตื่นกันทั้งโรงพยาบาลหรอก” คนถูกถามมองตามแผ่นหลังของร่างเล็กข้างหน้า ก่อนจะหันมาตอบเพื่อน“ขืนถอดออกฝ้ายก็จับได้สิ” เสียงทุ้มเอ่ยเบาๆ อย่างกลัวคนข้างหน้าจะได้ยิน“แล้วปกปิดหน้าซะมิดชิดอย่างนี้ มีแผนจะเข้าไปในห้องตรวจกับเขายังไง เจ้าหน้าที่เขาคงให้เข้าไปหรอกนะ” มือใหญ่ถอดแว่นตาดำออกสบตาเพื่อนอย่างอ้อนวอน“เราไม่มีแผนอะไรให้นายนะรบ คิดแผนไม่ออกจริงๆว่ะ” ประณตตบบ่าเพื่อนสองที แล้วเร่งฝีเท้าตามคุณแม่ยังสาวทั้งสองไป ปล่อยให้นักรบยืนนิ่งถอนหายใจแรงอย่างคิดไม่ตก ว่าจะทำยังไงถึงจะได้เข้าไปในห้องตรวจครรภ์พร้อมกับแก้วกานดา เขาอยากเห็นภาพแรกของลูกพร้อมกับแก้วกานดา อยากฟังคุณหมอบอกเล่าถึงลูก อยากรู้ว่าตอนนี้เขาตัวโตแค่ไหนแล้ว และอยากให้กำลังใจคนที่อุ้มท้องลูกของเขาด้

“สวัสดีค่ะคุณเควิน” แก้วกานดายิ้มต้อนรับหนุ่มต่างชาติอย่างยินดี เควินยิ้มกว้างหันไปยกมือไหว้กานต์แก้วอย่างนอบน้อม แต่ก็ยังดูขัดตาอยู่นิดๆ “สวัสดีครับคุณแม่” “แม่คะนี่คุณเควินที่ฝ้ายเคยเล่าให้ฟังค่ะ” กานต์แก้วพยักหน้ารับทราบ “ตามสบายนะคุณเควิน แม่ขอตัวไปพักผ่อนสักหน่อยนะ” เควิน พยักหน้ารับยิ้มกว้าง กานต์แก้วเดินออกจากร้านไปแล้ว แก้วกานดาเดินนำเควินไปนั่งด้านนอกของร้าน “คุณเควินมากับเพื่อนๆอีกหรือคะ” เควินส่ายหน้าช้าๆเป็นคำตอบ “ผมมาตามเสียงเรียกร้องของหัวใจ” แก้วกานดายิ้มอย่างยากเย็น “ผมอยากดูแลแฟรี่กับลูก ขอโอกาสให้ผมได้ไหมครับ” เควินรุกเร็ว เขาไม่อยากรอช้า เพราะเวลามันกระชั้นชิดเข้ามาทุกที แก้วกานดาถอนหายใจเบาๆ หญิงสาวยิ้มน้อยๆขณะที่สบตาเควิน “คุณเควินเป็นคนดี ฝ้ายอยากให้คุณได้เจอคนที่ดี” แก้วกานดาว่าแล้วยิ้มหวาน หากแต่เควินกลับถอนหายใจยาวอย่างเคร่งเครียด “แฟรี่จะไม่เปิดโอกาสทำความรู้จักกับผมหน่อ

“ขอบใจมากนะณต ฝากลาคุณแม่ปรานีกับปิ่นด้วย เราคงต้องรีบกลับแล้วล่ะ” ประณตพยักหน้าเข้าใจเพื่อน แต่ก่อนที่นักรบจะก้าวขึ้นรถ สายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นรถคันคุ้นตาแล่นเข้ามาภายในไร่องุ่นปรานี“จะไปไหนรบ” คุณนัยนาลงจากรถก่อนใคร แล้วเดินตรงมาหาลูกชายทันที ประณตยกมือไหว้ทักทาย ขณะที่นักรบถอนหายใจเฮือกใหญ่แววตาหม่นเศร้าฉายชัด นลินและนายแพทย์ชัยชนะเดินมายืนข้างคุณนัยนาแล้วยกมือไหว้ทักทายประณต ทุกคนมองนักรบด้วยความเห็นใจ“รบยอมแพ้แล้วเหรอ” นักรบสบตามารดาแล้วพยักหน้าช้าๆ ร่างสูงใหญ่ขยับเข้าใกล้คุณนัยนา วงแขนแกร่งกอดร่างมารดาแน่น เขาหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้าหัวใจนัก น้ำตาลูกผู้ชายไหลรินบนบ่าของผู้เป็นแม่ คุณนัยนาลูบแผ่นหลังกว้างเบาๆ เธอรับรู้ถึงแรงสั่นสะท้านของผู้ชายตัวโต หัวใจคนเป็นแม่เจ็บปวดยิ่งนัก เมื่อสำนึกได้ว่าตัวเองคือคนที่ทำร้ายลูกชายให้ต้องตกอยู่ในสภาพนี้“ฝ้ายเขาไม่ให้โอกาสผมแล้วครับแม่...บางทีการที่ผมออกไปจากชีวิตฝ้าย น่าจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับฝ้ายแล้ว” เสียงทุ้มเจือสะอื้นฟังดูเศร้าและหมดหวัง“รบ...ฟังแม่นะ รบต้องสู้นะ รบรอแม่อยู่นี่ก่อนนะ แม่จะแก้ไขความผิ

“อือ...” นลินอมยิ้มขณะที่ตอบรับ เธอยอมรับว่าการอยู่ในอ้อมกอดแข็งแกร่งของชายหนุ่มทำให้เธอรู้สึกอบอุ่น และมีความสุข“งั้นก็มากินกันเถอะ” นลินหันกลับมาทำหน้าแปลกใจ ก่อนที่จะถึงบางอ้อ เมื่อชายหนุ่มพยักพเยิดไปยังโต๊ะไม้ที่ตั้งอยู่มุมระเบียงกว้างอีกด้าน ซึ่งบนโต๊ะมีอาหารหลายอย่างถูกจัดวางไว้รออยู่แล้ว“นี่วินวางแผนไว้ก่อนแล้วใช่ไหม” คนถูกกล่าวหาเลิกคิ้วสูง“กินกันเถอะ วินหิวแล้ว” นายแพทย์ชัยชนะเลือกที่จะไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ เขากุมมือนุ่มจูงไปยังเก้าอี้ มือใหญ่วางบนบ่าบอบบางทั้งสองก่อนจะกดลงเบาๆให้หญิงสาวนั่งลง แล้วตัวเขาเองก็นั่งลงที่เก้าอี้ตรงกันข้าม“สงบศึกชั่วคราว เติมพลังก่อนนะ” นลินจิกสายตามองคนพูด ชายหนุ่มพยักหน้า ผายมือเชื้อเชิญให้เธอรับประทานอาหารตรงหน้า สองหนุ่มสาวยิ้มให้กันก่อนที่จะเริ่มลงมือรับประทานมื้อเย็นอย่างมีความสุข ท่ามกลางบรรยากาศธรรมชาติสายน้ำและแมกไม้“หนังท้องตึง หนังตามันก็หย่อนอะ วินขอนอนพักหน่อยนะ เดี๋ยวค่อยเดินทางต่อ” นายแพทย์ชัยชนะพูดขึ้นมา หลังจากที่ทั้งสองจัดการอาหารมื้อเย็นกันเรียบร้อยได้สักพัก ร่างสูงลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินโซเ

นายแพทย์ชัยชนะครางในลำคออย่างพึงพอใจ เขาลากมือวกกลับมาด้านหน้าท้องลูบไล้เรื่อยลงไปจนถึงกลีบดอกไม้นุ่มชุ่มชื้น นิ้วเรียวใหญ่แทรกลงกลางกลีบดอกไม้สาวช้าๆ“อื๊อ! วะ...วิน” นลินครางเรียกชื่อคนรุกรานแผ่วเบา ก่อนจะถูกเขาดูดซับเสียงทั้งหมดไว้ด้วยริมฝีปากอีกครั้ง นายแพทย์ชัยชนะสัมผัสได้ถึงความชุ่มชื้นลื่นนุ่มกลางกายสาว หัวใจหนุ่มเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้น สัมผัสทางกายโดยที่หัวใจทั้งสองผูกพันกันนั้น ก่อให้เกิดความปรารถนาล้ำลึกจนเขาไม่สามารถถอยหลังกลับได้แล้ว นิ้วเรียวใหญ่ขยับเข้าออกช้าๆ เพื่อสร้างความคุ้นเคยให้คนที่ยังไม่เคยถูกรุกล้ำอย่างลึกซึ้งมาก่อน นลินขยับร่างเบียดเข้าหาร่างใหญ่ อกอวบนุ่มหยุ่นแนบไปกับแผงอกแกร่ง มือบางจับบ่ากว้างสองข้างและเริ่มจิกเล็บแน่นเพื่อระบายความเสียวซ่าน ที่ก่อตัวขึ้นรุนแรงและแผ่ไปทั้งร่าง“เข้าไปในห้องกันเถอะ” เสียงทุ้มกระซิบพร่านิ้วเรียวใหญ่ถอนออกจากแปลงดอกไม้กลางกายสาว มือใหญ่ช้อนลงใต้สะโพกเต่งตึง อุ้มร่างของคนตัวเล็กขึ้น นลินตวัดขาเรียวรอบเอวสอบโดยอัตโนมัติ วงแขนเรียวโอบกอดร่างใหญ่แน่นเพราะกลัวตก หญิงสาวเลือกที่จะซบหน้าลงบนบ่ากว้าง เธออยากปฏ