All Chapters of เจ้าเวหา [มาเฟียร้ายรัก]: Chapter 11 - Chapter 20

แปะแปะแปะ "ฮ่าาา" ทั้งเพื่อนๆ และรุ่นพี่ที่ทำการรับน้องอยู่ต่างก็ฮากลิ้งตอนที่ออมสินเต้นท่าไก่ย่างถูกเผา ถึงแม้เธอจะทำท่าตามแบบฉบับ แต่เธอก็ทำได้น่ารักมาก ยิ่งตอนร้องโอ๊ยยยยมันยิ่งน่ารักน่าเอ็นดู"ขอเข้าไปนั่งนะคะรุ่นพี่"ออกัสเป็นอีกคนที่มองเธอตาไม่กระพริบเลย"รุ่นพี่คะ" ถ้าไม่ได้รับคำอนุญาตเธอไม่กล้าถือวิสาสะเข้าไป เดี๋ยวหาเรื่องทำโทษเธอกับกลุ่มเพื่อนอีก"อะ อะไรนะ" สิ่งที่มองเห็นชัดในตัวเธอคือความสวยและหุ่นที่ดีมาก แต่ไม่คิดว่าคนสวยๆ แบบนี้จะทำอะไรบ้าๆ ออกมาได้ เพราะท่าดัดแปลงของเธอนี่แหละมันทำให้ผู้ชายหลายคนหันมาสนใจเธอได้ "เสร็จแล้วก็เข้าไปนั่งสิ""ไปเร็วการ์ตูน" ออมสินเอื้อมไปจูงมือเพื่อนแล้วก็รีบเดินอ้อมไปด้านหลัง เพราะที่นั่งของพวกเธออยู่ตรงนั้น"พรุ่งนี้จะมีกิจกรรมรับน้องช่วงเช้า​ ส่วนช่วงบ่ายก็จะปล่อยให้ทุกคนไปดูห้องเรียน วันจันทร์เข้าเรียนตามปกติ แต่อย่าลืมกิจกรรมตามหาพี่รหัสให้ได้ภายในหนึ่งสัปดาห์ด้วยล่ะ""เราจะทำยังไงดี ดูแต่ละคำใบ้สิยากๆ ทั้งนั้นเลย" ทุกคนจับฉลากคำใบ้ของพี่รหัสแต่ละคนมาแล้ว"ถึงหนึ่งอาทิตย์ถ้าเราหาไม่เจอเดี๋ยวพี่เขาก็คงเฉลยเองนั่นแหละ""เธอจะนั่งแท็กซี่ก

"ฉันคิดว่าวันนี้คุณไม่ได้เข้ามาที่ทำงาน""รู้ได้ยังไงว่าฉันไม่เข้า""ก็..เอ่อ..ก็.." ทีแรกเธอยังมีท่าทีประหม่าอยู่ แต่ผ่านไปเพียงชั่วพริบตาหญิงสาวก็มีปฏิกิริยาใหม่ "ก็ฉันมองหาคุณจนทั่วเลยไงคะ" ออมสินไม่พูดเปล่ายังเอื้อมมือไปแตะหน้าอกของอีกฝ่าย แล้วก็ใช้นิ้วเรียวกรีดต่ำลงมาตามร่องหน้าอกจนมาหยุดอยู่ร่องสะดือส่วนทางด้านเจ้าเวหาทำแค่ยืนอยู่นิ่งๆ สายตาเอาแต่จับจ้องมองริมฝีปากเข้ารูปนั้น"อุ๊ยเสี่ยขา.." ตอนที่เธอกำลังจะขยับมือออกก็ถูกมือหนาอีกฝ่ายโอบรัดเอวบางดึงกระชับเข้ามาจนชิดร่าง "ใจเย็นก่อนสิคะ" ออมสินรีบเบือนหน้าหลบริมฝีปากที่กำลังโน้มลงมาหา"เธอบอกว่าขอเวลาฉันก็ให้แล้ว.." "แต่""แต่อะไร""ออมสินยังไม่มั่นใจในตัวเสี่ยเลยค่ะ""ยังจะไม่มั่นใจอยู่อีกเหรอ ฉันเสนอให้เธอทุกอย่างเท่าที่ผู้หญิงต้องการแล้ว""ออมสินกลัวว่าถ้าเสี่ยได้แล้ว เสี่ยก็จะทิ้งขว้าง""ถ้าถึงตอนนั้นฉันจะให้เธอไปตั้งตัว"แบบนี้สินะไอ้พวกเสี่ยเลี้ยงเด็ก คิดว่าฉันจะสนใจหรือไง ขอแค่ให้ชนะเพื่อนที่ชอบเอาชนะเราก็พอแล้ว"ออมสินจะเอาเรื่องนี้ไปพิจารณาดูอีกทีค่ะ แต่คืนนี้ออมสินขออะไรเสี่ยสักอย่างก่อนได้ไหมคะ""ว่ามาสิ""ออมสินอยา

"ใครเอาอาหารเข้ามาทานข้างในเหรอ" อาจารย์ใบเฟิร์นหันไปถามคนที่รายงานเมื่อครู่"ออมสินค่ะ" เชอรี่ยืนขึ้นแล้วก็ชี้ไปทางออมสิน"ใครชื่อออมสินจ๊ะลุกขึ้นหน่อย" ให้นักศึกษาแนะนำตัวแล้วก็จริง แต่นักศึกษาเยอะขนาดนี้อาจารย์ก็ยังคงจำได้ไม่หมด"ออมสินเธอแอบเอาอะไรเข้ามาทานหรอ" ไอเดียและการ์ตูนที่นั่งอยู่ข้างๆ ต่างก็ตกใจ"เปล่านี่" ออมสินลุกขึ้นแบบงงๆ"จะเปล่าได้ยังไงค้นดูกระเป๋าก็รู้ค่ะ" เชอรี่ยังคงกัดไม่ยอมปล่อย"ถ้างั้นอาจารย์ขอดูกระเป๋าหน่อย"ออมสินยอมส่งกระเป๋าให้กับอาจารย์ พอกระเป๋าถูกเปิดออกก็เห็นว่ามีถุงอาหารอยู่ในนั้นโอ๊ยเราลืมไปได้ยังไงเนี่ยลืมเสียสนิทเลย ทีแรกว่าจะเอามาทิ้งแต่พอได้คุยกับเพื่อนแล้วลืมเลย"เราไม่รู้กฎของที่นี่เหรอห้ามพกอะไรเข้ามาทานในห้องเรียน""คือว่าออมสินไม่ได้พกเข้ามาค่ะ" จะอธิบายยังไงดีล่ะพูดไปก็คงไม่มีใครเชื่อ"ถ้าเธอไม่ได้พกแล้วอะไรอยู่ในกระเป๋า" เพื่อนกลุ่มอื่นพูด"ออมสินไม่ได้จะพกมากินในห้องเรียนค่ะ เมื่อเช้านี้ยืนกินหน้าโรงเรียนมันเหลือเลยคิดว่าจะเก็บไว้กินช่วงเที่ยง" เอาวะเรียกความสงสารสักหน่อยเผื่อรอด"เก็บไว้กิน?" เพื่อนหลายคนต่างก็หันมองมา นี่เธอจนขนาดต้องเ

ร้านอาหารที่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัย.."พี่ยังจำได้อยู่อีกเหรอคะว่าน้องชอบอะไร" เชอรี่ยิ้มหน้าบานเลยตอนเห็นเจ้าเวหาสั่งอาหารมาให้"ทานข้าวด้วยกันทีไรเราก็ชอบสั่งของพวกนี้ไม่ใช่เหรอ""รักพี่เวย์จังเลยค่ะ"ผ่านไปไม่นานอาหารก็ถูกยกมาบริการ"เชอรี่อยากจะถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ""ถามอะไร""พี่รู้จักกับผู้หญิงคนนั้นนานหรือยังคะ" เชอรี่เริ่มเข้าเรื่องที่อยากจะคุยวันนี้"ผู้หญิงคนไหน""คนที่อยู่คลับของพี่คืนนั้นไงคะ" ชายหนุ่มที่กำลังจะตักข้าวใส่ปากหยุดเล็กน้อย "ถามทำไม""พี่ไม่สงสัยอะไรเลยเหรอคะ"ถ้าพูดเรื่องสงสัยเขาสงสัยเต็มไปหมดเลย เพราะเธอทำอะไรก็น่าสงสัยไปหมด "เราอยากพูดอะไรก็พูดมาสิ""เชอรี่จะไม่อ้อมค้อมแล้วนะคะ ผู้หญิงคนนั้น.."เย็นวันนั้นหลังเลิกเรียน.."ไทเป"ไทเปที่กำลังเก็บของจะกลับบ้านหันไปมอง"เมื่อวานขอบใจมากนะที่ไปส่งเพื่อนเรา วันนี้ฝากเพื่อนกลับด้วยอีกได้ไหม""ได้สิ" ตอบแค่นี้ไทเปก็หันไปเก็บของต่อ"ออมสินไม่ต้องหรอกเดี๋ยวพวกเรากลับกันเอง" ไอเดียว่าจะห้ามตั้งแต่ตอนเรียกไทเปแล้วแต่ห้ามไม่ทัน"ไหนๆ ก็กลับทางเดียวกันแค่แวะส่งนิดเดียวเอง""เกรงใจเขา เธออย่าทำแบบนี้อีกนะ""ก็ฉันไม่อยากให้พว

"ฉันบอกให้เธอหยุดไง""ทำไมฉันต้องหยุด""ทำไมงั้นเหรอ ไม่เห็นหรือไงว่าตัวเองเหยียบน้ำกระเด็นใส่ฉัน""ไม่เห็น""ก็แหกตาดูซะสิ" ออมสินไม่พูดเปล่ายังกระชากร่างของคนที่หันหนีไปทางอื่นแบบไม่สนใจให้หันกลับมามองเธอ"โอ๊ยนี่เธอจะหาเรื่องฉันเหรอ!""ใครหาเรื่องใครก่อนกันแน่""แล้วเธอมีหลักฐานเหรอว่ารถที่เหยียบน้ำกระเด็นใส่คือรถฉัน"ได้ยินเชอรี่พูดออมสินถึงได้หันไปมองว่าแถวนั้นมีกล้องวงจรปิดไหม"ไม่ต้องหาหรอกไม่มี""กล้องรถเธอก็มี""กล้องรถฉันเสียพอดีเลย.. และก็เอามือสกปรกของเธอออกจากตัวฉันด้วย" เชอรี่กระชากมือของออมสินออก จังหวะนั้นเล็บของออมสินที่เพิ่งทำมาเมื่อวานขูดกับผิวของเชอรี่จนเป็นรอยแผล "โอ๊ย เธอทำร้ายร่างกายฉันเหรอ""ฉันทำอะไร""เห็นไหมเป็นแผลเลย""มีหลักฐานเหรอว่าฉันเป็นคนทำ""นี่แก!!""หึหึ""นายขำอะไรครับ""มึงดูจะสนใจกูจังเลยนะ แล้วนี่เมื่อไรมึงจะลงไป""นายต้องเป็นคนลงไม่ใช่เหรอครับ""รู้สึกว่ามึงจะพูดเยอะเกินไปแล้วนะ""ขอโทษครับ""ขับรถไปส่งกูหน้าตึก""ครับ"ในห้องเรียนของออมสิน.."ออมสินทำไมเธอเป็นแบบนี้" การ์ตูนเห็นเสื้อออมสินที่เลอะเลยถาม"หมาเหยียบน้ำกระเด็นใส่""หมาเหยียบน้ำเน