บทที่ 14

พ่อคนใจป้ำแค่พูดถึงเรื่องโทรศัพท์จะซื้อให้เลยเหรอ ถล่มเลยดีไหมเนี่ย ..ไม่ได้นะออมสิน ถ้ารับโทรศัพท์จากเขา เขาต้องหาเรื่องเคลมเธออีกแน่เลย

"ขอบคุณมากนะคะเสี่ย" ออมสินพนมมือไหว้แนบลงกับแผ่นอกของอาเสี่ยที่โอบร่างเธออยู่ ก่อนจะหันไปกระพริบตาส่งสัญญาณบอกเพื่อน

และเพื่อนทั้งสองก็รู้ว่าออมสินส่งสัญญาณบอกอะไร "เราสองคนขอตัวก่อนนะคะ" พูดแค่นั้นไอเดียและการ์ตูนก็รีบลุกออกไปเลย

ออมสินหาจังหวะที่จะลุกตามเพื่อน แต่พอเธอขยับกายก็ถูกมือหนารัดเอวไว้แน่น

"ยังไม่บอกเลยว่าอยากได้รุ่นไหน"

"ออมสินขอคิดดูก่อนค่ะ ถึงแม้ว่าครอบครัวของออมสินจะหาเช้ากินค่ำแต่แม่ก็สอนว่าอย่ารับของใครฟรีๆ"

"เธอก็ตอบแทนฉันสิ"

ว่าแล้วบ้ากามแบบมันคงไม่ยอมให้ฟรีๆ แน่ "ออมสินถึงได้ขอคิดดูก่อนไงคะ เสี่ยคะออมสินขอไปเข้าห้องน้ำก่อนได้ไหมคะ" เธอไม่รอให้อีกฝ่ายอนุญาตก็แกะมือเขาออก จังหวะที่ออมสินลุกขึ้นเจ้าเวหาก็ส่งสัญญาณบอกลูกน้องให้ตามเธอไป และออมสินก็เห็นว่าลูกน้องของเขาเดินตามมา

ยังไงวันนี้เราต้องรอดออกไปให้ได้ หวังว่าพวกนั้นคงไม่ทิ้งเราไว้ที่นี่คนเดียวหรอกนะ จะเดินไปทางที่ไม่ใช่ห้องน้ำก็ไม่ได้เพราะคนของเขาเดินตามมา

พอเข้ามาถึงห้องน้ำก็ใจชื้นขึ้นมามากเลยเมื่อเห็นไอเดียและการ์ตูนอยู่ในนี้

จนเวลาผ่านไปอีกเกือบครึ่งชั่วโมง..

"นายครับ" เจอาร์รีบมารายงานเพราะเขาเสียรู้เด็กพวกนั้นเสียแล้ว "ผมขอโทษครับ ไม่คิดว่าพวกเธอจะใช้แผนนี้" เขาก็เห็นอยู่หรอกว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งใส่หมวกใส่แมสปิดหน้าเดินออกมาจากห้องน้ำ แถมชุดที่ใส่ก็ไม่ใช่ชุดที่เธอใส่เข้าไปในห้องน้ำด้วย

"กูจะว่ายังไงกับมึงดี"

"เจ้านายลงโทษผมมาได้เลยครับ"

"เอาไปยิงทิ้งเลยดีไหมเนี่ย"

"ไว้ชีวิตผมเถอะครับเจ้านาย"

"ไหนมึงบอกให้กูลงโทษไง"

"ผมรู้ว่าเจ้านายเป็นคนที่ประเสริฐใจบุญสุนทาน"

"พอเลยมึง อย่าให้พลาดแบบนี้อีก" เจ้าเวหารู้สึกเซ็งเลยเดินกลับไปที่ห้องทำงาน

พอเข้ามาถึงในห้องเขาก็มองไปเห็นว่าเธอลืมเอาเสื้อแจ็คเก็ตไปด้วย

"หึ" ชายหนุ่มหยิบมันขึ้นมาก็รู้สึกว่าในกระเป๋าของเธอมีอะไรซ่อนอยู่ในนั้น เขาเลยล้วงออกมาดู "เครื่องช็อตไฟฟ้า?" เธอจะเอายังไงกันแน่เนี่ย เหมือนว่าเธอเตรียมเครื่องช็อตไฟฟ้ามาใช้กับเขาโดยเฉพาะเลย แล้วมาอ่อยเขาทำไม?

เช้าวันต่อมา..

ก๊อกๆ "คุณหนูคะ"

"อืมม"

"คุณพ่อให้มาตามลงไปทานข้าวค่ะ"

"ฉันจะนอน"

"ทำไมยังนอนอยู่อีกเมื่อคืนนี้นอนทั้งคืนแล้วไม่ใช่เหรอ" พอแม่บ้านลงมารายงานพ่อถึงได้หันไปถามแม่

"สงสัยลูกทบทวนการเรียนค่ะ"

"ให้มันจริงเถอะ"

"วันนี้คุณไม่ออกไปไหนเหรอคะ"

"ก็เพราะแบบนี้แหละถึงอยากคุยกับลูกไง ตอนเย็นผมนัดทานข้าวกับท่านเจ้าคุณอยากพาแกไปด้วย"

"ถ้าลูกตื่นเดี๋ยวฉันจะบอกให้นะคะ"

สายๆ ของวันนั้น..

"คืนนี้ลูกเตรียมตัวออกไปทานข้าวกับพ่อนะ

"ทำไมต้องให้ออมสินไปด้วยล่ะคะ"

"พ่อสั่งไว้"

"แม่ก็ไปกับพ่อเองสิ"

"พ่อบอกจะไปกับหนู"

ทานข้าวเสร็จออมสินก็กลับขึ้นมาบนห้องเพื่อหาวิธีหลีกเลี่ยง

จนถึงช่วงเย็นของวันนั้น..

"ลูกเตรียมตัวหรือยัง"

"วันนี้สงสัยว่าลูกจะไปกับคุณไม่ได้แล้วค่ะ"

"ทำไม"

"แกปวดท้องประจำเดือน เพิ่งให้คนออกไปซื้อยามาให้ค่ะ"

"ไม่พาไปหาหมอ"

"คุณก็รู้ว่าลูกไม่ชอบไปหาหมอ"

"ถ้าไม่ดีขึ้นก็พาไปหาหมอนะ งั้นผมออกไปล่ะ"

ออมสินที่นอนซมอยู่บนเตียงได้ยินเสียงรถก็รีบออกมาส่องดูผ่านช่องหน้าต่าง ..รอดแล้วเรา

คืนวันนั้นที่ Nreṣ̄wr Club

"ช่วงนี้มึงเข้าที่ทำงานบ่อยนะ"

"กูไม่มามึงก็ว่า พอเห็นกูมามึงก็ยังว่าอีก"

"กูไม่ได้ว่าแค่กูสงสัย มึงมาก็ดีแล้วกูจะได้กลับบ้านไปดูเมีย"

"มึงดูยังไม่เบื่ออีกเหรอวะ"

"ไม่ได้ดูแบบนั้นไอ้บ้า เธอไม่ค่อยสบาย" เพราะแบบนี้แหละเมื่อวานนเรศวรถึงไม่ได้เข้าคลับ

"มึงพูดไม่เคลียร์เองทำไมล่ะ จะไปก็ไปเถอะ"

"ว่าแต่มึงมองอะไรวะ" นเรศวรเห็นว่าตอนที่คุยกับเจ้าเวหาดูอีกฝ่ายจะไม่ค่อยสนใจ เพราะเอาแต่มองไปรอบๆ

"ก็มองลูกค้าน่ะสิ"

"มึงสนใจงานตั้งแต่เมื่อไร"

"ถ้ามึงยังพูดแบบนี้อีก กูจะปล่อยให้มึงบริหารคนเดียวแล้วนะ"

"เออๆ กูไม่พูดก็ได้ งั้นกูไปล่ะ"

หลังจากที่เพื่อนออกไปแล้วเจ้าเวหาก็ให้คนหาเครื่องดื่มมาให้

พอนั่งดื่มไปสักพักก็นึกถึงเด็กสาวที่ไม่รู้ว่าอยู่ดีๆ หล่นมาจากไหนทับลงมาบนตักของเขาในคืนนั้น ยอมรับว่าทีแรกตกใจมากเพราะยังไม่ทันได้ตั้งตัว แถมยังมาบอกให้เขาบอกรักอีก

เช้าวันจันทร์..

"หนูอย่าลืมเตรียมผ้าอนามัยไปด้วยนะลูก"

"เอาไปทำไมคะแม่"

"ก็.."

"อุ๊ยถ้าแม่ไม่พูดออมสินลืมไปแล้วนะคะเนี่ย" โชคดีนะที่ยังนึกทัน ออมสินเลยแกล้งกลับไปเอาผ้าอนามัยติดกระเป๋ามาด้วย

"แล้วทำไมหนูไม่ทานข้าวก่อนล่ะลูก" ลงมาลูกสาวก็รีบเดินออกไปหน้าบ้านเลย

"ไม่ทันแล้วค่ะแม่กลัวรถติด"

"อย่าลืมหาอะไรทานนะลูก"

"ค่ะ"

ก่อนจะถึงมหาวิทยาลัยออมสินก็สั่งให้ลุงคนขับรถจอด

"ทำไมคุณหนูถึงไม่ให้เข้าไปส่งด้านในเลยล่ะครับ"

"ไม่หรอก เดี๋ยวเพื่อนหาว่าอวดรวย ฉันไปก่อนนะ"

เมื่อเช้ารีบออกมายังไม่ได้ทานอะไรเลย พอเดินผ่านเห็นรถเข็นขายไก่ย่างข้าวเหนียวออมสินเลยแวะซื้อ

ของแบบนี้ถ้าแม่รู้ว่าเธอทานมีหวังบ่นหูชาแน่ แต่ของอร่อยแบบนี้ทำไมแม่ต้องห้ามด้วย ตอนเรียนมัธยมเธอทานกับเพื่อนประจำ บางทีก็แอบทานส้มตำด้วย

"นายครับ" เจอาร์ที่ทำหน้าที่ขับรถอยู่มองไปเห็นคนที่เจ้านายสนใจกำลังยืนกินข้าวเหนียวไก่ย่างอยู่ข้างรถเข็น

"เห็นแล้ว"

"อุ๊ยๆๆ ฉันนึกว่าใครมายืนทานของสกปรกแถวนี้" เชอรี่นั่งรถผ่านมาเลยบอกคนขับจอดตรงที่เห็นว่าออมสินยืนกินข้าวเหนียวอยู่

"ตัวมารมาอีกแล้ว จะกินให้อร่อยสักหน่อย"

ออมสินเลยเอาที่เหลือยัดใส่ในกระเป๋า เพราะถ้าจะทิ้งก็อยู่ต่อหน้าร้านเป็นห่วงความรู้สึกคนขายด้วยเดี๋ยวคิดว่าเธอไม่อร่อยเลยทิ้ง เลยจะเอาเข้าไปทิ้งข้างในดีกว่าเพราะคงทานไม่อร่อยแล้ว

"ออมสินทางนี้" เดินผ่านรั้วมหาวิทยาลัยเข้ามาก็เห็นไอเดียและการ์ตูน

"พวกเธอมาถึงนานหรือยัง"

"เพิ่งถึง"

"ถ้างั้นเราเข้าไปกัน"

เดินผ่านลานจอดรถก็เห็นเมญ่าลงจากรถทั้งสามเลยยืนรอเพื่อน แต่พอเมญ่าเดินเข้ามาใกล้นอกจากจะไม่ทักแล้วยังเดินผ่านหน้าไป

"สงสัยผีจะเข้า"

"ไม่เป็นไรหรอกถ้างั้นเราเข้าไปข้างในกัน"

ในห้องเรียน..

ทั้งสามเข้ามาก็เดินตรงไปโต๊ะเรียนที่จองไว้ตอนวันศุกร์

"ออมสินเธอดูนั่นสิ" ทีแรกคิดว่าเมญ่ายังไม่เข้าห้องแต่พอมองไปก็เห็นว่านั่งอยู่กับกลุ่มของเชอรี่

"นางกำลังทำอะไรอยู่"

"อย่าไปสนใจเลย" ไอเดียคิดว่า คงจะหาพวกใหม่แล้วล่ะสิ

ผ่านไปไม่นานอาจารย์ที่ทำการสอนก็เข้ามาในห้องเรียน

"สวัสดีจ้ะนักเรียนทุกคนยังจำชื่ออาจารย์ได้ไหมคะ"

"อาจารย์ใบเฟิร์นค่ะ/ครับ" ทุกคนต่างก็พูดออกมาแบบพร้อมเพียง

"วันนี้เราจะมาเริ่มวิชาแรกกันเลยนะ"

"อาจารย์คะ ได้ยินว่าที่นี่มีกฎห้ามนำอาหารเข้ามาทานในห้องเรียนใช่ไหมคะ"