บทที่ 15

"ใครเอาอาหารเข้ามาทานข้างในเหรอ" อาจารย์ใบเฟิร์นหันไปถามคนที่รายงานเมื่อครู่

"ออมสินค่ะ" เชอรี่ยืนขึ้นแล้วก็ชี้ไปทางออมสิน

"ใครชื่อออมสินจ๊ะลุกขึ้นหน่อย" ให้นักศึกษาแนะนำตัวแล้วก็จริง แต่นักศึกษาเยอะขนาดนี้อาจารย์ก็ยังคงจำได้ไม่หมด

"ออมสินเธอแอบเอาอะไรเข้ามาทานหรอ" ไอเดียและการ์ตูนที่นั่งอยู่ข้างๆ ต่างก็ตกใจ

"เปล่านี่" ออมสินลุกขึ้นแบบงงๆ

"จะเปล่าได้ยังไงค้นดูกระเป๋าก็รู้ค่ะ" เชอรี่ยังคงกัดไม่ยอมปล่อย

"ถ้างั้นอาจารย์ขอดูกระเป๋าหน่อย"

ออมสินยอมส่งกระเป๋าให้กับอาจารย์ พอกระเป๋าถูกเปิดออกก็เห็นว่ามีถุงอาหารอยู่ในนั้น

โอ๊ยเราลืมไปได้ยังไงเนี่ยลืมเสียสนิทเลย ทีแรกว่าจะเอามาทิ้งแต่พอได้คุยกับเพื่อนแล้วลืมเลย

"เราไม่รู้กฎของที่นี่เหรอห้ามพกอะไรเข้ามาทานในห้องเรียน"

"คือว่าออมสินไม่ได้พกเข้ามาค่ะ" จะอธิบายยังไงดีล่ะพูดไปก็คงไม่มีใครเชื่อ

"ถ้าเธอไม่ได้พกแล้วอะไรอยู่ในกระเป๋า" เพื่อนกลุ่มอื่นพูด

"ออมสินไม่ได้จะพกมากินในห้องเรียนค่ะ เมื่อเช้านี้ยืนกินหน้าโรงเรียนมันเหลือเลยคิดว่าจะเก็บไว้กินช่วงเที่ยง" เอาวะเรียกความสงสารสักหน่อยเผื่อรอด

"เก็บไว้กิน?" เพื่อนหลายคนต่างก็หันมองมา นี่เธอจนขนาดต้องเก็บอาหารตอนเช้าไว้กินตอนเที่ยงเลยเหรอ

"ถึงจะเก็บไว้กินก็เอาเข้ามาในห้องเรียนไม่ได้ ถ้ามดได้กลิ่นอาหารก็จะเข้ามาในห้องนี้ด้วย" อาจารย์อธิบายรวมไปถึงกลัวมีกลิ่นรบกวนการเรียนการสอน

"ออมสินขอโทษค่ะ"

"อาจารย์คะ ที่จริงอาหารนั้นเป็นของ.."

"อะไรเหรอไอเดียเธอคิดจะรับผิดแทนคนผิดเหรอ" เมญ่าคบกับกลุ่มนี้มานานแค่อ้าปากก็รู้แล้วว่าจะพูดอะไร ไม่มีทางหรอกที่เธอจะปล่อยให้ออมสินพ้นผิดครั้งนี้ แต่ก็ต้องขอบคุณแม่เชอรี่ ที่พูดเรื่องอาหารขึ้นมา เมญ่าเลยยุยงอีกนิดหน่อยเชอรี่ถึงได้เสนอหน้าฟ้องอาจารย์

"เป็นของออมสินเองค่ะไม่ใช่ของเพื่อนหรอกค่ะ"

"คนผิดก็ยอมรับผิดแล้วอาจารย์จะลงโทษยังไงคะ" เชอรี่ยังคงพูดต่อ เพราะกลัวว่าอาจารย์จะปล่อยเรื่องนี้ไป

"แต่อาจารย์ค้านี่แค่ความผิดครั้งแรกแถมพวกเรายังดูกฎระเบียบไม่ดีเลย" การ์ตูนและไอเดียช่วยพูด

"เอาอาหารออกไปเก็บข้างนอก และเราก็ยืนสำนึกผิดอยู่หน้าห้องสิบนาที"

"อะไรกันคะทำไมลงโทษเบาแบบนี้" กลุ่มของเชอรี่ไม่พอใจ

"ความผิดก็ไม่ได้หนักหนาอะไร แถมเป็นการเรียนวันแรก"

"ขอบคุณค่ะอาจารย์" ออมสินถือถุงอาหารออกไปข้างนอก ตอนที่ยืนสำนึกผิดอยู่เธอก็จัดการกับอาหารในถุงนั้นต่อ..

เวลาเดียวกันนั้นในห้องผู้บริหาร..

"?" ทีแรกกำลังจะปิดกล้องวงจรปิดแล้วล่ะ เพราะว่ากล้องไม่ได้ติดไว้ในห้องเรียนด้วย แต่ตอนที่เอื้อมมือไปยังไม่ปิดก็เห็นว่ามีนักศึกษาเดินออกมายืนหน้าห้องแล้วก็กินอะไรสักอย่างที่เธอนำออกมาด้วย

"ขอบใจนะเมื่อกี้ยังกินไม่อิ่มเลย" เธอพูดแล้วก็กัดข้าวเหนียวโดยการขยับออกจากถุงเล็กน้อยก่อนจะกัดไก่เข้าไปด้วย

"หึหึ" ได้ยินเสียงเธอพูดเมื่อครู่พอจะรู้แล้วคงถูกทำโทษ ที่เขาขำเพราะเธอสามารถพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาสได้

สิบนาทีผ่านไป หลังจากที่กินข้าวเหนียวจนหมดแล้วออมสินก็ไปหาน้ำดื่มและเข้าห้องน้ำจนเรียบร้อยก่อนจะกลับมาที่ห้อง

เที่ยงของวันนั้น..

"อะไร" ออมสินมองดูสิ่งที่เพื่อนผู้ชายคนหนึ่งในห้องยื่นมาให้

"วันนี้ฉันมีเงินติดตัวมาไม่เยอะ ฉันแบ่งให้เธอด้วย"

"ให้ฉันทำไม"

"เอาไปเถอะ" ชายคนนั้นวางเงินใส่มือแล้วก็รีบเดินออกไป

"เดี๋ยวก่อน นายชื่ออะไร" เธอเดาได้แล้วว่าทำไมเพื่อนถึงเอาเงินให้ คงคิดว่าเธอไม่มีเงินซื้อข้าวกินจนต้องห่อมากินทั้งตอนเช้าและตอนเที่ยง

"ไทเป"

"ออมสินเธอทำอะไร" ไอเดียและการ์ตูนอดขำไม่ได้ เพราะทั้งสองก็รู้แล้วว่าทำไมไทเปถึงเอาเงินให้ออมสิน

"ไทเปนี่ก็น่ารักนะ ดูซื่อๆ ดี"

"เราไปทานข้าวกันเถอะ"

"ฉันยังอิ่มอยู่เลย" กินข้าวเหนียวเข้าไปจนหมดห่อตอนนี้ยังอืดอยู่เลย

"ถ้างั้นฉันสองคนไปกินข้าวก่อนนะ"

"อืม" ออมสินส่งเพื่อนแล้วก็กลับเข้ามาในห้อง ทำไมทานข้าวเหนียวเข้าไปแล้วถึงรู้สึกง่วงนอนขนาดนี้ ที่จริงเธอง่วงตั้งแต่อยู่ในคาบเรียนแล้ว ถ้านอนหลับมีหวังถูกไอ้พวกนั้นเล่นงานหนักแน่ โอ๊ยแล้วเราจะใช้ชีวิตอยู่ในมหาวิทยาลัยให้รอดได้ยังไงเนี่ย แค่วันแรกยังเจอศึกหนักขนาดนี้

ผ่านไปพักใหญ่เพื่อนๆ ที่ออกไปทานข้าวเที่ยงก็กลับเข้ามาในห้องเรียน

"ผู้หญิงคนนี้จะสร้างตำนานทุกเรื่องเลยหรือไง" อาวุธเพื่อนของไทเปมองไปเห็นว่าออมสินที่ถูกลงโทษเมื่อเช้า ตอนนี้เอาเก้าอี้เรียงกันไว้แล้วเธอก็นอนยาว

"หึหึ" ไทเปเดินเข้ามาใกล้ก็อดมองดูไม่ได้

ป๊อกๆ เสียงเหมือนใครเคาะเก้าอี้ที่เธอนอนอยู่ออมสินได้ยินเลยรีบลุกขึ้น

"อะไรเมื่อกี้แม่คนนั้นนอนในห้องเรียนเหรอ" เชอรี่ที่เดินตามเข้ามาเห็นตอนที่ออมสินลุกขึ้นพอดี เลยหันไปถามพริ้ม แต่พริ้มก็บอกให้ถามคนที่เคยเป็นเพื่อนสนิทของเธอคนนั้น

แต่เมญ่าก็ไม่ได้ตอบ ที่เข้ามาคุยกับกลุ่มนี้เพราะแค่อยากยืมมือ แต่ไม่ชอบนิสัยของพริ้มเลยที่ชอบพูดกระทบ

"เธอต้องอดทนหน่อยสิพริ้ม อย่าลืมสิว่าเราแค่จะดึงพวกของมันมา"

"ก็ฉันกลัวว่าเธอจะไปสนิทกับแม่นั่นมากกว่าฉันนี่"

"ไม่มีทางหรอก" ไม่ใช่แค่เมญ่าหรอกที่จะยืมมือเชอรี่ เชอรี่ก็คิดไม่ต่างกัน

ออมสินลุกขึ้นมาก็แอบสงสัยว่าใครเป็นคนเคาะเก้าอี้เพื่อปลุกเธอ เพราะตอนนี้ไอเดียและการ์ตูนยังไม่ได้เข้ามา ต้องเป็นหนึ่งในคนที่เดินเข้ามาก่อนแน่

เย็นวันนั้น..

"ออมสินเธอจะกลับบ้านยังไง"

"ให้ลุงมารอรับที่เดิม"

"ถ้างั้นพวกเรากลับก่อนนะ"

"พวกเธอไปกับฉันสิ"

"ไม่หรอกเดี๋ยวเธอกลับถึงบ้านค่ำพ่อว่าให้อีก"

หลังจากที่แยกทางกับเพื่อนแล้วออมสินกำลังเดินออกมา แต่จังหวะนั้นก็ถูกคนเข้ามาขวางทาง

"ฉันถามหน่อยเถอะ จนแบบเธอเอาเงินที่ไหนมาเรียนที่นี่"

ออมสินหันมองไปดูด้านหลังของตัวเอง "เธอถามฉันเหรอ" พอไม่เห็นใครอยู่ด้านหลังออมสินถึงได้หันกลับมามองอีกฝ่าย

"ตรงนี้ก็มีแค่เธอ"

"เราสนิทกันเหรอ"

"นี่! เธอแค่ตอบเพื่อนฉันมา" พริ้มเห็นท่าทางยียวนของอีกฝ่ายเลยกระแทกเสียงใส่

"ฉันจะหาเงินมาจากที่ไหนมันก็เรื่องของฉัน ฉันไม่ได้ไปยืมโคตะระพ่อแม่พวกเธอสักหน่อย"

"อะไรโคตะระ?" พริ้มสงสัยคำนี้เลยหันไปมองเชอรี่

"มันหมายถึงโคตรพ่อโคตรแม่ไง"

"มันด่าโคตรพ่อโคตรแม่เธอเหรอ"

"ด่าเธอนั่นแหละ หยุดนะ!" เชอรี่ยังไม่ยอมจบยังเดินตามมา "เธอรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร"

"สัมภเวสีมั้ง"

"นี่เธอ!"

"ถ้าไม่ใช่แล้วจะมาตามหลอกหลอนฉันทำไมล่ะ"

"ฉันบอกให้เอาบุญก็ได้นะว่าเพื่อนฉันเป็นน้องสาวของเจ้าของมหาวิทยาลัยนี้! ไม่ใช่แค่น้องสิยังเป็นคู่หมาย"

"สมองสับสนหรือเปล่าเมื่อกี้ว่าน้องสาว แล้วทีนี้ทำไมว่าคู่หมาย เธอจะแต่งงานกับพี่ชายเธอเหรอ"

"ดูมันพูดนะ!" ทั้งคำพูดและสีหน้าอีกฝ่ายกวนประสาทมากเลย "ฉันจะบอกให้พี่ชายฉันไล่เธอออก" เชอรี่พอรู้เรื่องความสัมพันธ์ของออมสินกับเจ้าเวหามาบ้างแล้วจากปากของเมญ่า เธอแค่รอโอกาสเปิดโปง

ออมสินส่ายหน้าแบบเอือมระอาก่อนจะเดินไปจากสิ่งสกปรกแถวนี้

"ทำไมเธอไม่ตอกหน้ามันไปเลยล่ะว่าเรารู้เรื่องของมันแล้ว"

"เรื่องนี้บอกมันจะไปสนุกอะไรล่ะ สู้เราบอกพี่เวย์จะไม่สนุกกว่าเหรอ"

"ใช่ๆ ถ้าพี่ชายเธอรู้ว่า ถูกพวกนี้เอามาเล่นสนุกนะ.."