บทที่ 12

"คุณพ่อกลับมาแล้วเหรอ" มาถึงบ้านก็เห็นรถของพ่อจอดอยู่

"กลับมาได้สักพักแล้วค่ะ"

"ทำไมเพิ่งกลับถึงบ้าน" เข้ามาถึงก็เจอคำถามแรกเลย เพราะแบบนี้แหละเธอถึงอยากกลับมาก่อนพ่อ

"พ่อก็รู้ว่ารถติด"

"แต่พ่อออกจากที่ทำงานช้ากว่าแถมไกลกว่าด้วย ทำไมพ่อถึงบ้านก่อน" ที่พ่อต้องเคี่ยวขนาดนี้เพราะกลัวลูกใจแตกก่อน วัยนี้ยิ่งกำลังอยากรู้อยากเห็น

"ออมสินไปแวะส่งเพื่อนก่อนค่ะ"

"รักเพื่อนมันก็ดีอยู่หรอก แต่จะให้เสียการเรียนไม่ได้นะ"

"ค่ะคุณพ่อ"

"การรับน้องผ่านไปแล้วใช่ไหม"

"ค่ะ"

"ต่อไปนี้เราก็ต้องตั้งใจเรียนนะ เดี๋ยวพ่อจะหาอาจารย์สอนพิเศษมาให้"

"อะไรนะคะ?"

"อย่าลืมว่าความหวังเดียวของพ่อมีแค่เรา"

"ตอนนี้ลูกสาวคนโตของพ่อกำลังท้องอยู่ ออมสินคิดว่าพ่อยกมรดกให้หลานไปเลยดีกว่าค่ะ"

"ออมสินลูกพูดอะไร!" คนเป็นแม่เดินออกมาได้ยินประโยคนั้นพอดี

"ออมสินขอตัวก่อนนะคะ" พอแม่มาเธอก็เลยรีบหลบภัยไปก่อน ว่าพ่อโหดแล้วแม่โหดยิ่งกว่าอีก

ขึ้นมาถึงหญิงสาวก็เอาแต่คิด เพราะเธอยังมองไม่เห็นอิสรภาพของตัวเองเลย ทำไมแม่ต้องมีลูกแค่เธอคนเดียวด้วย มีสักโหลเลยไม่ได้หรือไง

สายๆ ของวันต่อมา..

"เมื่อคืนนี้นอนดึกหรือลูก ทำไมลงมาช้าจัง"

"หาข้อมูลการเรียนในอินเตอร์เน็ตอยู่ค่ะ"

"ดีมากเลยลูก หนูต้องตั้งใจเรียนพ่อจะได้รักหนูมากๆ"

"ไม่ต้องรักมากก็ได้มั้งคะ"

"ออมสินห้ามพูดแบบนี้อีก"

"แล้วคุณพ่อล่ะคะ"

"เห็นว่าไปออกรอบกับท่านเจ้าคุณ"

"อะไรนะคะ?" อย่าบอกว่าพ่อไปพูดเรื่องของเรานะ โอ๊ยอยากจะบ้าตาย

"วันนี้วันหยุดหนูออกไปช้อปปิ้งกับแม่ไหมลูก"

"ไม่ค่ะ"

"ถ้างั้นก็ไปร้านเสริมสวยเป็นเพื่อนแม่หน่อย"

"ก็ได้ค่ะ"

[ร้านเสริมสวย]

"ไหนแม่บอกให้มาเป็นเพื่อนไงคะ"

"เรารู้ไหมว่าปล่อยเนื้อปล่อยตัวเกินไปแล้ว"

"แม่คะ" พอมาถึงร้านเสริมสวยคนที่แม่บอกให้ทางร้านจัดการก็คือเธอ แต่ก็ช่างมันเถอะได้มาแล้วทำอะไรสักหน่อยแล้วกัน

ออกจากร้านเสริมสวยคนเป็นแม่ก็พาลูกไปช้อปปิ้งอีกอยู่ดี เพราะลูกของนางจะน้อยหน้าใครไม่ได้ ยิ่งกับเพื่อนคนนั้นแล้วชอบโอ้อวดดีนัก

เข้ามาในร้านเสื้อผ้าออมสินก็นึกอะไรได้ คืนนี้เธอต้องแซ่บที่สุด เพื่อพิชิตใจผู้ชายคนนั้น แต่จะเอาตัวรอดยังไงล่ะมันหวังจะเคลมเราอย่างเดียวเลย

หลังจากได้ของที่ต้องการแล้วเดินผ่านร้านอาวุธเธอเลยแวะเข้าไปดูหน่อย

"หนูจะซื้ออะไรลูก"

"ขอดูก่อนค่ะ"

"ทำไมหนูต้องเข้าร้านอะไรแบบนี้ด้วย"

"อยากมีอะไรไว้ป้องกันตัวบ้างค่ะแม่" ลองมาทำพิเรนทร์กับเราดูได้เจอดีแน่

ดึกๆ ของคืนนั้น.. ออมสินทิ้งเวลาให้พ่อกับแม่ขึ้นบ้านไปก่อนเธอถึงแอบออกมาจากบ้าน

วันนี้เธอไม่ได้ให้เพื่อนมารับ นัดเจอกันที่คลับเลย

หญิงสาวออกมาเรียกแท็กซี่ ถึงแม้เสื้อผ้าของเธอจะไม่เหมาะกับการนั่งแท็กซี่เลย แต่เธอก็ยังมีเสื้อแจ็คเก็ตปิดทับเสื้อที่อวดเรือนร่างอยู่

[Nreṣ̄wr Club]

"ออมสินทางนี้" การ์ตูนเห็นออมสินมองหาโต๊ะที่เพื่อนนั่งก็เลยเรียก

"มาถึงนานหรือยัง"

"เพิ่งมาถึงส่วนสองคนนั้นไปเข้าห้องน้ำ" การ์ตูนเห็นว่าออมสินมองหาเพื่อน

"แล้วเธอเห็นพี่สาวกับพี่เขยฉันไหม"

"ยังไม่เห็นเลยนะ พี่สาวเธอท้องคงไม่มาหรอกมั้ง"

"ขอให้เป็นแบบนั้นเถอะ แล้วนี่เห็นเหยื่อหรือยัง"

"ยังไม่เห็นเหมือนกัน"

"เธอลองเดาซิว่าฉันเห็นใครอยู่ห้องน้ำ" เมญ่าและไอเดียไปเข้าห้องน้ำกลับมาก็เห็นว่าออมสินมาถึงแล้ว

"เห็นใคร"

"นั่นไง" ทั้งสองมองไปบอกว่าพวกนั้นนั่งอยู่โต๊ะไหน

"ยัยสตอเบอรี่มาทำไม"

"ก็คงมาเที่ยวนั่นแหละ แต่ทำไมต้องมาที่เดียวกับเราด้วย"

"แล้วพวกนั้นเห็นเราหรือยัง"

"จะเหลือเหรอเข้าห้องน้ำชนกันขนาดนั้น"

โต๊ะของเชอรี่และพริ้ม..

"มาครบแก๊งจริงๆ ด้วย" มองไปก็เห็นว่าอีกสองคนนั่งรออยู่โต๊ะ

"ดูแต่งตัวมาเที่ยวสิ ตลกชิบหาย" คนที่พริ้มพูดถึงก็คือออมสิน เพราะเธอใส่เสื้อแจ็คเก็ตมา

"เธอไม่เห็นเหรอว่านางนั่งแท็กซี่มาเรียน คงเป็นลูกสาวแม่ค้าที่ไหนล่ะสิ"

"จริงๆ น่าจะบอกพี่ชายเธอคัดเกรดนักศึกษาหน่อยนะ"

"พูดถึงพี่เวย์แล้วป่านนี้ยังไม่มาเลย"

"เธอไปถามพนักงานที่นี่แล้วเหรอ"

"ถามแล้ว"

"ป่านนี้ทำไมเสี่ยเวหาถึงยังไม่มาอีก" เมญ่าร้อนใจมากยังไงคืนนี้ต้องรุกก่อนให้ได้

"สงสัยคืนนี้จะแห้วแล้วมั้งพวกเรา"

"ต้องมาสิเพราะเขาเป็นเจ้าของที่นี่ ยังไงวันนี้ฉันต้องชนะยัยออมสินให้ได้" ขอให้เห็นทีเถอะวันนี้มีไม้เด็ดด้วย

"ฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ" ได้ยินเมญ่าพูดเมื่อครู่ออมสินเลยฮึดสู้ขึ้นมา

"ให้ฉันไปเป็นเพื่อนไหม"

"ไม่ต้องหรอกไอเดีย" ก่อนจะลุกจากเก้าอี้เธอยกเหล้าแก้วนั้นขึ้นมาดื่มจนหมด และไม่ลืมทำให้ร่างกายมีกลิ่นเหล้าติดมาด้วย

ออมสินลุกเดินมาทางห้องน้ำ แต่พอถึงตรงที่จะเลี้ยวเข้าห้องน้ำเธอกลับเลี้ยวไปอีกทางหนึ่ง

นอกจากด้านนอกแล้วเธอรู้ว่าจะตามหาผู้ชายคนนี้ได้จากที่ไหน พอมาถึงหน้าห้องตรงที่เขาเคยพามาหญิงสาวเลยลองผลักประตูเข้าไปดู

แอดดดด.. เป็นเหมือนที่เขาพูดจริงๆ ด้วย ห้องนี้เข้าง่ายแต่ว่าออกยาก

ตอนเปิดประตูเข้ามาเธอยังไม่ได้มองให้ทั่วห้องก่อนเพราะกำลังมัวหาที่ยึดประตูไว้ไม่ให้มันปิด

กึก! โอ๊ยปิดจนได้..แต่ไม่เป็นไรวันนั้นเห็นเขากดปุ่มอยู่แถวโต๊ะทำงาน มันต้องมีที่ปลดล็อกตรงนั้นแน่

หญิงสาวหมุนตัวหันไปทางโต๊ะทำงาน แต่เหมือนเธอเห็นอะไรแว๊บๆ อยู่อีกมุมหนึ่งที่ไม่ใช่โต๊ะทำงาน จังหวะนั้นตกใจมากเกือบเผลอกรีดร้องออกมา

"ร้อนจังเลย" ออมสินรีบปรับอารมณ์ให้ไว ทำเป็นเหมือนว่าเธอไม่เห็นอะไร แล้วก็ค่อยๆ ถอดเสื้อแจ็คเก็ตที่ใส่อยู่ออก "โชคดีหน่อยที่มีห้องให้หลบ" หญิงสาวพูดพลางเดินไปที่โซฟาก่อนจะวางก้นลงบนนั้น เหมือนว่าเธอหาที่หลบอยู่เงียบๆ

แต่พอนั่งลงแล้วออมสินถึงได้แกล้งหันขวับไปมองมุมที่เธอเห็นว่ามีคนยืนกอดอกอยู่

"อุ้ยคุณ?" หญิงสาวกำลังจะลุกไปหยิบเสื้อแจ็คเก็ตตัวที่เธอวางไว้โต๊ะทางเข้า แต่ก็ยังช้ากว่าคนที่ยืนมองเธออยู่..