All Chapters of เจ้าเวหา [มาเฟียร้ายรัก]: Chapter 1 - Chapter 10

"ถ้างั้นฉันว่าเราไปนั่งโต๊ะนั้นกันดีกว่า" "โต๊ะนั้นมันไกลไป" ออมสินพูดหยุดการ์ตูนและไอเดียที่กำลังจะเดินไปนั่งโต๊ะมุมด้านในไว้ก่อน"ออมสินอย่าบอกนะว่าเธอจะเล่นบ้าๆ เหมือนที่ยัยเมญ่าท้ามา""ฉันก็ว่ามันก็น่าสนุกดีนะ แต่เรามาตกลงกันหน่อย" ว่าแล้วออมสินก็เดินนำหน้าเพื่อนไปนั่งลงโต๊ะที่คิดว่าใกล้คนกลุ่มนั้นมากที่สุด"แกจะตกลงอะไรอีกล่ะ""เรื่องนี้มีแค่ฉันกับยัยเมญ่าสองคน" พูดถึงเรื่องเอาชนะกันแล้วออมสินจะเป็นรองเมญ่าเสมอ"ก็ได้ อย่าลืมนะว่าฉันชนะเธอเกือบทุกครั้งเลย"จะลืมได้ยังไงล่ะเสียเงินไปเท่าไรแล้ว เพราะของที่ทั้งสองเอามาพนันกันต่ำๆ ก็หลักแสนได้เลย เพราะครอบครัวของทั้งสองมีฐานะไม่ต่างกัน แต่กว่าจะขอเงินแม่มาซื้อของที่แพ้พนันเพื่อนได้แต่ละครั้งหูชาไปหลายวันเลย"ครั้งนี้เอาเป็นอะไรดีล่ะ""ฉันให้เธอเลือกเลยว่าของพนันจะเอาอะไรดี""กระเป๋าฉันก็ได้แล้วรองเท้าฉันก็ได้แล้ว ยังเหลืออะไรอีกนะที่ฉันอยากจะได้""ฉันว่าพวกเธออย่าเล่นอะไรแผลงๆ แบบนี้ดีกว่า คนพวกนั้นไม่ใช่ธรรมดาเลยนะ"ได้ยินไอเดียพูดเรื่องคนพวกนั้นไม่ธรรมดาเมญ่าถึงนึกอะไรได้ "หวังว่าเธอคงไม่ใช้เส้นสายพี่สาวเพื่อเอาชนะฉันหรอกนะ""แกก็

"แล้วแกจะเอายังไงต่อ"นั่นสิเธอจะเอายังไงตอนนี้พี่เขยก็มาแล้วด้วย มองไปก็เห็นว่าหนึ่งในคนกลุ่มนั้นมีพี่เขยอยู่ด้วย แสดงว่าพี่สาวก็ต้องมาแล้วงานหินเลยนะเนี่ยแต่เราจะยอมแพ้แค่นี้ไม่ได้ ถึงแม้เธอจะหลอกลวงผู้ชายคนนั้นให้พูดคำว่าผมรักคุณออกมาได้แล้ว แต่ถ้าเมญ่าทำได้ดีกว่านั้นล่ะ อย่างเช่นผู้ชายบอกว่าเลือกเมญ่า แบบนี้อีกฝั่งก็ชนะน่ะสิ"เราทำงานที่นี่เหรอ" สาวสวยอุตส่าห์ขอมานั่งด้วยต้องชวนคุยสักหน่อย"เปล่าหรอกค่ะเมญ่ากำลังศึกษาอยู่มหาวิทยาลัยเจ้าคุณศักดินาค่ะ""หือ?""นั่น.." ขุนรามที่นั่งอยู่ใกล้ได้ยินชื่อมหาวิทยาลัยกำลังจะพูด แต่ถูกเจ้าเวหาหยุดไว้ก่อน"แต่หน้าตาเราเหมือน ยังไม่จบมัธยมปลายเลยนะ""จบแล้วค่ะ จบสดๆ ร้อนๆ เลย ตอนนี้ก็สอบเข้ามหาวิทยาลัยชั้นนำได้แล้วด้วย""เพิ่งเข้า?""ใช่ค่ะ อย่าบอกนะคะว่าคุณก็จบจากมหาวิทยาลัยนั้นเช่นกัน"อีกโต๊ะหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลกัน.."ฉันว่าแกคงต้องหาเงินมาไว้พาเพื่อนออกทริปแล้วล่ะ" การ์ตูนที่นั่งสังเกตการณ์อยู่กระซิบพูดกับเพื่อนทันทีที่เพื่อนกลับมานั่งที่"เราไม่ได้บอกสักหน่อยว่าการพนันนี้จะจบลงเมื่อไร""อย่าบอกนะแกยังจะมีช็อตสองอีก""ออมสินเก้านาฬิกา"ได้ย

เธอไม่คิดหรอกว่าเขาจะออกไปด้วยเพราะวันนี้เป็นวันเกิดของเขา แต่ยังไงเธอก็ต้องรีบไปจากตรงนี้ให้ไวที่สุด"เดี๋ยวกูมานะ" ชายหนุ่มมองตามผู้หญิงที่ลุกออกจากตักแบบทุลักทุเลเพราะตอนแรกเขาไม่ยอมปล่อยเธอออก"เสี่ยคะ" เมญ่ามองตามหลังเสี่ยเวหาไป เธอจะแพ้ยัยออมสินจริงเหรอ ไม่ได้นะงานนี้ต้องชนะเท่านั้น"อุ๊ย" ออมสินกำลังจะเดินออกไปด้านหลังตรงที่เธอเคยแอบเข้ามาเที่ยวอยู่บ่อยๆ แต่จังหวะนั้นร่างเธอก็ถูกแรงกระชากจากใครไม่รู้พาเดินมาอีกทางหนึ่ง"ไปไหนกันแล้ว" เมญ่าก็เห็นอยู่ว่าออมสินพาเสี่ยเดินมาด้านหลัง พอออกจากประตูมาก็มองหาไม่เห็นแล้ว"ห้องใครคะ" มาเที่ยวที่นี่ก็บ่อยตั้งแต่สมัยที่พี่สกายเจ้าของสถานบันเทิงแห่งนี้ยังมีชีวิตอยู่ จนเปลี่ยนมือมาเป็นของพี่สาวและพี่เขย เธอไม่รู้เลยว่ามีห้องอยู่มุมนี้ด้วย ทำไมมันถึงดูลับลมคมในจัง"จะไม่ดีกว่าเหรอถ้าเราจะทำความรู้จักกันที่นี่ ออกไปข้างนอกก็เสียเวลาเปล่าๆ""อุ้ยเสี่ยขาอย่าเพิ่งใจร้อนสิคะ" อย่าบอกนะว่าเราจะเสียเปรียบไอ้เสี่ยบ้ากามคนนี้ โอ๊ยยัยเมญ่าแกเล่นอะไรแผลงๆ ลงไปเนี่ย"เราเองไม่ใช่เหรอที่อยากทำความรู้จักกันให้มากกว่านี้""แต่เราเพิ่งรู้จักกันนะคะมันเร็วเกิ

ดึกๆ คืนนั้นหน้าบ้านของออมสิน"แกไปได้แล้วเดี๋ยวฉันหาวิธีเข้าบ้านเอง""เอาดีๆ นะอย่าให้ถูกจับได้ล่ะ""เออน่าแกไปเถอะ" ทั้งสองนั่งรถออกไปกับเมญ่าตอนกลับไม่ได้กลับพร้อมกัน ออมสินและไอเดียเลยต้องเรียกแท็กซี่มาส่ง หลังจากแท็กซี่ขับออกจากซอยบ้านไปแล้ว​ ออมสินเลยลองไปเปิดประตูบานเล็กดูว่ามีคนมาล็อกหรือยังงานหินอีกแล้วใช่ไหมเรา ..พอเปิดไม่ได้ก็รู้แล้วว่าไม่คนรถก็แม่บ้านมาเห็นว่าประตูไม่ได้ล็อกออมสินเลยเดินเลาะกำแพงดูว่าเธอพอจะปีนเข้าตรงไหนได้บ้าง ตั้งแต่แอบเที่ยวกลางคืนมาครั้งนี้ครั้งแรกที่ต้องปีนกำแพงเข้าบ้าน หวังว่าคงไม่มีใครเดินผ่านมาเห็นนะ ไม่งั้นคงคิดว่าเราเป็นขโมยแน่เลยเดินมาอีกหน่อยก็เห็นช่องทางพอที่จะปีนได้ คนตัวเล็กเลยก้าวขาเหยียบขึ้นตรงที่เป็นรอยต่อ"กรี๊ดอึบ! ซี๊ดดดโอ๊ยยเจ็บ" เมื่อกี้ไม่มีใครได้ยินเสียงเราใช่ไหม ..ตอนปีนขึ้นพอไหวเพราะเธอเป็นคนตัวเล็กน้ำหนักไม่เยอะ แต่ตอนจะกระโดดลงนี่สิถึงกับร่วงเลยเช้าวันต่อมา.. และวันนี้ก็เป็นวันแรกที่ต้องเข้าเรียน รู้ว่าจะเจออะไรแบบนี้ไม่ชวนเพื่อนหนีเที่ยวดีกว่าก๊อกๆ "คุณหนูคะคุณท่านให้มาตามลงไปทานข้าวค่ะ วันนี้คุณผู้ชายจะไปส่งที่มหาวิทยาลั

“เราไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อยทำไมต้องลงโทษให้วิ่งรอบสนามด้วย” นักศึกษาใหม่ที่ถูกลงโทษไปด้วยต่างก็ไม่ค่อยพอใจ“อย่าพูดเสียงดังสิเดี๋ยวก็เจออีกรอบหรอก”“ออกัสแกทำบ้าอะไรวะ อยู่ดีๆ ก็ให้พวกเรามาวิ่งรอบสนามด้วย” รุ่นพี่ที่จัดรับน้องไม่รู้เรื่องอะไรแต่ก็ต้องทำเพราะหัวหน้ารับน้องสั่ง “โอ้ยเหนื่อยจะตายอยู่แล้วอุตส่าห์ว่าจะเข้าเรียนแบบสวยๆ ดูสภาพฉันสิดูไม่ได้ตั้งแต่วันแรกเลย” เมญ่าบ่นตั้งแต่เริ่มวิ่งจนกลับมาถึงที่"พวกแกเป็นยังไงบ้างวะ" ออมสินมาถึงตั้งนานแล้วเพราะเธอวิ่งคนเดียว เห็นเพื่อนเหนื่อยหอบมาเลยรีบเอาน้ำมาส่งให้"เพราะเธอคนเดียวเลย""เกี่ยวอะไรกับฉัน""ก็เธออยากเสนอหน้าวิ่งคนเดียวทำไมล่ะ เลยต้องลำบากกันทั้งรุ่นเลยเห็นไหม""อย่าว่าให้ออมสินเลย""ไอเดียเธอก็อีกคน ถ้าออมสินไม่อยากได้หน้าเพื่อนก็คงไม่ถูกทำโทษไปด้วย""อะไรนะ เธอว่าฉันอยากได้หน้าเหรอ" ออมสินไม่ชอบความคิดนี้ของเมญ่าเลย"อยากจะวิ่งอีกสักรอบไหม" รุ่นพี่เห็นว่าเด็กใหม่พูดกันเสียงดังเลยขู่ และคำขู่นั้นก็ได้ผลเที่ยงวันนั้นที่โรงอาหารมหาวิทยาลัย.."คนเยอะขนาดนี้เลยเหรอ""เยอะกว่าโรงเรียนเดิมเราอีก""ก็นี่มันระดับมหาวิทยาลัย รีบไปต