LOGINShare
บทที่ 9
Last Updated:
2025-01-28 08:00:03"คุณปู่เข้ามาหาผมมีธุระอะไรครับ"
"ก็เรื่องเหลนนั่นแหละ"
"ปู่!!" ชายหนุ่มมองไปดูประตูห้องที่คุณปู่ไม่ได้ปิดก่อนเข้ามา เขาเลยต้องลุกไปทำหน้าที่ปิดประตูเอง "ปู่จะมาพูดเรื่องนี้ที่นี่ทำไมครับ"
"ฉันจะพูดทุกครั้งที่เจอหน้าแก ตอนนี้แกอายุเท่าไรแล้ว และฉันอายุปาเข้าไปเท่าไรแล้ว"
"ผมบอกแล้วไงครับว่า No"
ตุ๊บ! หลังจากคำพูดเมื่อสักครู่จบลงไม้ตะพดที่อยู่ในมือของปู่ก็ฟาดลงบนศีรษะหลานชาย
"โอ๊ยปู่ตีผมทำไม"
"แกอยากโนไม่ใช่เหรอ จะเอาให้แตกเลยก็ได้นะ"
"มันคนละโนกันครับ"
"ไม่รู้ล่ะก่อนที่ฉันจะตายแกต้องให้ฉันได้อุ้มเหลน"
นี่หรือที่เขาเรียกว่าอาการของคนแก่ เหนื่อยกับงานก็จะบ้าตายอยู่แล้ว ยังต้องมาเหนื่อยกับความคิดบ้าๆ ของคนแก่อีก
"ปู่อย่าลืมนะครับว่าไม่ได้มีผมเป็นหลานแค่คนเดียว ไปบังคับอีกคนสิครับ"
"บังคับแกง่ายกว่า" เจ้าคุณมีทั้งหลานปู่และหลานตา อีกคนที่เอ่ยถึงก็คือลูกพี่ลูกน้องของเขา แต่ทั้งสองคนจนแล้วจนรอดก็ไม่มีใครอยากจะแต่งงานมีครอบครัวเลย อายุก็ไล่เลี่ยกัน
"ปู่ออกไปก่อนเถอะครับผมกำลังทำงานอยู่"
"เมื่อกี้แกดูอะไรอยู่ แกสนใจนักศึกษาคนไหนบอกปู่มาได้เลยเดี๋ยวปู่ช่วย.."
"หยุดเลยครับอย่าแม้แต่จะคิด ผมเห็นว่าวันนี้เด็กใหม่เข้ามาผมก็เลยอยากดูความเรียบร้อย เดี๋ยวรุ่นพี่ก็รับน้องโหดเป็นข่าวอีกหรอก"
"แค่นั้นจริงเหรอ"
"จริงครับอัญเชิญคุณปู่ออกไปได้แล้ว" เขาไม่พูดเปล่ายังลุกเดินไปเปิดประตูเพื่อเชิญคุณปู่ออกจากห้องทำงานของเขาไป ..อยู่ดีๆ ก็หางานมาให้ทำอีกแล้ว
ด้านนอกเวลาเดียวกัน..
"ทำไมต้องเป็นเราด้วยวะ" พวกเธอถูกลงโทษโดยการให้เดินรอบสนามคนละหนึ่งรอบก่อนจะกลับมานั่งรวมกลุ่มกับเพื่อน และต้องเดินเท่านั้นไม่ให้วิ่ง
"ถ้าให้วิ่งยังจะดีกว่า ให้เดินแบบนี้ร้อนจะตายอยู่แล้ว" วันนี้พวกเธอใส่รองเท้าผ้าใบมาเพราะคิดว่ากิจกรรมต้องหนักแน่ คงใส่ส้นสูงไม่ได้เลยพร้อมที่จะวิ่ง แต่รุ่นพี่ดันบอกให้เดินเอา จะฆ่ากันชัดๆ เลย
"ไปไหนแล้ว" หลังจากที่คุณปู่ออกไปเขาก็ได้เปิดหน้าจอดูอีกรอบ แต่ตอนนี้หากลุ่มนั้นไม่เจอแล้ว
ชายหนุ่มเลยเดินออกมาดูข้างนอก มองไปก็เห็นว่ากำลังมีคนเดินรอบสนามฟุตบอลอยู่ พอเห็นแบบนั้นเขาก็ล้วงเอาโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงก่อนจะกดโทรออก..
"โอ๊ยร้อนจะตายอยู่แล้ว" เข้ามาถึงทั้งสี่ก็เหนื่อยหอบกำลังจะนั่งลง
"ใครสั่งให้นั่ง ลุกขึ้นไปวิ่งรอบสนามอีกคนละหนึ่งรอบ"
"ห๊า?"
"แต่พวกเราเพิ่งเดินเข้ามานะคะ"
"จะไม่เชื่อฟังรุ่นพี่ใช่ไหม ถ้าไม่งั้นทุกคนต้องออกไปวิ่งด้วยกันทั้งหมด"
"โอ๊ยฉันต้องตายแน่เลย" เมญ่าทิ้งตัวนั่งลงโดยไม่สนใจแล้วว่ารุ่นพี่จะลงโทษทั้งหมดหรือไม่
"รุ่นพี่คะ เพื่อนฉันไม่สบายค่ะ และตอนนี้พวกเธอก็เหนื่อยมากแล้ว ฉันขอวิ่งคนเดียวได้ไหมคะ" ไม่ว่าจะวิ่งทั้งสี่คนหรือวิ่งแค่คนเดียวเธอก็เหนื่อยเท่าเดิม ออมสินเลยอาสาจะวิ่งคนเดียว เพราะเมื่อคืนนี้เมญ่าและการ์ตูนแทบไม่ได้นอน ทั้งสองกลับบ้านเกือบสว่าง ส่วนไอเดียก็นอนดึกมากด้วยกว่าแท็กซี่จะกลับไปส่งถึงบ้าน
ผ่านไปสักพักคนที่ยืนมองอยู่ตึกผู้บริหารก็เห็นว่ามีผู้หญิงวิ่งรอบสนามอยู่แค่คนเดียว
ครืนน ครืนนน
รุ่นพี่ที่ออกคำสั่งเมื่อครู่เห็นเบอร์โทรเลยรีบรับสาย
>>{"เพื่อนของเธอไม่ไหวครับ เห็นว่าไม่สบายกันเธอเลยอาสาวิ่งคนเดียวครับ"}
ผ่านไปอีกสักพักออมสินที่วิ่งมาได้ครึ่งสนามแล้วถึงกับตกใจ เพราะเธอมองไปก็เห็นว่าคนที่อยู่ในหอประชุมเมื่อครู่ออกมาวิ่งกันทั้งหมดเลย ไม่เว้นแม้แต่รุ่นพี่ที่ทำหน้าที่รับน้อง
Related chapters
เจ้าเวหา [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 10
“เราไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อยทำไมต้องลงโทษให้วิ่งรอบสนามด้วย” นักศึกษาใหม่ที่ถูกลงโทษไปด้วยต่างก็ไม่ค่อยพอใจ“อย่าพูดเสียงดังสิเดี๋ยวก็เจออีกรอบหรอก”“ออกัสแกทำบ้าอะไรวะ อยู่ดีๆ ก็ให้พวกเรามาวิ่งรอบสนามด้วย” รุ่นพี่ที่จัดรับน้องไม่รู้เรื่องอะไรแต่ก็ต้องทำเพราะหัวหน้ารับน้องสั่ง “โอ้ยเหนื่อยจะตายอยู่แล้วอุตส่าห์ว่าจะเข้าเรียนแบบสวยๆ ดูสภาพฉันสิดูไม่ได้ตั้งแต่วันแรกเลย” เมญ่าบ่นตั้งแต่เริ่มวิ่งจนกลับมาถึงที่"พวกแกเป็นยังไงบ้างวะ" ออมสินมาถึงตั้งนานแล้วเพราะเธอวิ่งคนเดียว เห็นเพื่อนเหนื่อยหอบมาเลยรีบเอาน้ำมาส่งให้"เพราะเธอคนเดียวเลย""เกี่ยวอะไรกับฉัน""ก็เธออยากเสนอหน้าวิ่งคนเดียวทำไมล่ะ เลยต้องลำบากกันทั้งรุ่นเลยเห็นไหม""อย่าว่าให้ออมสินเลย""ไอเดียเธอก็อีกคน ถ้าออมสินไม่อยากได้หน้าเพื่อนก็คงไม่ถูกทำโทษไปด้วย""อะไรนะ เธอว่าฉันอยากได้หน้าเหรอ" ออมสินไม่ชอบความคิดนี้ของเมญ่าเลย"อยากจะวิ่งอีกสักรอบไหม" รุ่นพี่เห็นว่าเด็กใหม่พูดกันเสียงดังเลยขู่ และคำขู่นั้นก็ได้ผลเที่ยงวันนั้นที่โรงอาหารมหาวิทยาลัย.."คนเยอะขนาดนี้เลยเหรอ""เยอะกว่าโรงเรียนเดิมเราอีก""ก็นี่มันระดับมหาวิทยาลัย รีบไปต
Last Updated : 2025-01-28เจ้าเวหา [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 11
แปะแปะแปะ "ฮ่าาา" ทั้งเพื่อนๆ และรุ่นพี่ที่ทำการรับน้องอยู่ต่างก็ฮากลิ้งตอนที่ออมสินเต้นท่าไก่ย่างถูกเผา ถึงแม้เธอจะทำท่าตามแบบฉบับ แต่เธอก็ทำได้น่ารักมาก ยิ่งตอนร้องโอ๊ยยยยมันยิ่งน่ารักน่าเอ็นดู"ขอเข้าไปนั่งนะคะรุ่นพี่"ออกัสเป็นอีกคนที่มองเธอตาไม่กระพริบเลย"รุ่นพี่คะ" ถ้าไม่ได้รับคำอนุญาตเธอไม่กล้าถือวิสาสะเข้าไป เดี๋ยวหาเรื่องทำโทษเธอกับกลุ่มเพื่อนอีก"อะ อะไรนะ" สิ่งที่มองเห็นชัดในตัวเธอคือความสวยและหุ่นที่ดีมาก แต่ไม่คิดว่าคนสวยๆ แบบนี้จะทำอะไรบ้าๆ ออกมาได้ เพราะท่าดัดแปลงของเธอนี่แหละมันทำให้ผู้ชายหลายคนหันมาสนใจเธอได้ "เสร็จแล้วก็เข้าไปนั่งสิ""ไปเร็วการ์ตูน" ออมสินเอื้อมไปจูงมือเพื่อนแล้วก็รีบเดินอ้อมไปด้านหลัง เพราะที่นั่งของพวกเธออยู่ตรงนั้น"พรุ่งนี้จะมีกิจกรรมรับน้องช่วงเช้า ส่วนช่วงบ่ายก็จะปล่อยให้ทุกคนไปดูห้องเรียน วันจันทร์เข้าเรียนตามปกติ แต่อย่าลืมกิจกรรมตามหาพี่รหัสให้ได้ภายในหนึ่งสัปดาห์ด้วยล่ะ""เราจะทำยังไงดี ดูแต่ละคำใบ้สิยากๆ ทั้งนั้นเลย" ทุกคนจับฉลากคำใบ้ของพี่รหัสแต่ละคนมาแล้ว"ถึงหนึ่งอาทิตย์ถ้าเราหาไม่เจอเดี๋ยวพี่เขาก็คงเฉลยเองนั่นแหละ""เธอจะนั่งแท็กซี่ก
Last Updated : 2025-02-03เจ้าเวหา [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 12
"คุณพ่อกลับมาแล้วเหรอ" มาถึงบ้านก็เห็นรถของพ่อจอดอยู่"กลับมาได้สักพักแล้วค่ะ""ทำไมเพิ่งกลับถึงบ้าน" เข้ามาถึงก็เจอคำถามแรกเลย เพราะแบบนี้แหละเธอถึงอยากกลับมาก่อนพ่อ"พ่อก็รู้ว่ารถติด""แต่พ่อออกจากที่ทำงานช้ากว่าแถมไกลกว่าด้วย ทำไมพ่อถึงบ้านก่อน" ที่พ่อต้องเคี่ยวขนาดนี้เพราะกลัวลูกใจแตกก่อน วัยนี้ยิ่งกำลังอยากรู้อยากเห็น"ออมสินไปแวะส่งเพื่อนก่อนค่ะ""รักเพื่อนมันก็ดีอยู่หรอก แต่จะให้เสียการเรียนไม่ได้นะ""ค่ะคุณพ่อ""การรับน้องผ่านไปแล้วใช่ไหม""ค่ะ""ต่อไปนี้เราก็ต้องตั้งใจเรียนนะ เดี๋ยวพ่อจะหาอาจารย์สอนพิเศษมาให้""อะไรนะคะ?""อย่าลืมว่าความหวังเดียวของพ่อมีแค่เรา""ตอนนี้ลูกสาวคนโตของพ่อกำลังท้องอยู่ ออมสินคิดว่าพ่อยกมรดกให้หลานไปเลยดีกว่าค่ะ""ออมสินลูกพูดอะไร!" คนเป็นแม่เดินออกมาได้ยินประโยคนั้นพอดี"ออมสินขอตัวก่อนนะคะ" พอแม่มาเธอก็เลยรีบหลบภัยไปก่อน ว่าพ่อโหดแล้วแม่โหดยิ่งกว่าอีกขึ้นมาถึงหญิงสาวก็เอาแต่คิด เพราะเธอยังมองไม่เห็นอิสรภาพของตัวเองเลย ทำไมแม่ต้องมีลูกแค่เธอคนเดียวด้วย มีสักโหลเลยไม่ได้หรือไงสายๆ ของวันต่อมา.."เมื่อคืนนี้นอนดึกหรือลูก ทำไมลงมาช้าจัง""หาข้อมูลก
Last Updated : 2025-02-04เจ้าเวหา [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 13
"ฉันคิดว่าวันนี้คุณไม่ได้เข้ามาที่ทำงาน""รู้ได้ยังไงว่าฉันไม่เข้า""ก็..เอ่อ..ก็.." ทีแรกเธอยังมีท่าทีประหม่าอยู่ แต่ผ่านไปเพียงชั่วพริบตาหญิงสาวก็มีปฏิกิริยาใหม่ "ก็ฉันมองหาคุณจนทั่วเลยไงคะ" ออมสินไม่พูดเปล่ายังเอื้อมมือไปแตะหน้าอกของอีกฝ่าย แล้วก็ใช้นิ้วเรียวกรีดต่ำลงมาตามร่องหน้าอกจนมาหยุดอยู่ร่องสะดือส่วนทางด้านเจ้าเวหาทำแค่ยืนอยู่นิ่งๆ สายตาเอาแต่จับจ้องมองริมฝีปากเข้ารูปนั้น"อุ๊ยเสี่ยขา.." ตอนที่เธอกำลังจะขยับมือออกก็ถูกมือหนาอีกฝ่ายโอบรัดเอวบางดึงกระชับเข้ามาจนชิดร่าง "ใจเย็นก่อนสิคะ" ออมสินรีบเบือนหน้าหลบริมฝีปากที่กำลังโน้มลงมาหา"เธอบอกว่าขอเวลาฉันก็ให้แล้ว.." "แต่""แต่อะไร""ออมสินยังไม่มั่นใจในตัวเสี่ยเลยค่ะ""ยังจะไม่มั่นใจอยู่อีกเหรอ ฉันเสนอให้เธอทุกอย่างเท่าที่ผู้หญิงต้องการแล้ว""ออมสินกลัวว่าถ้าเสี่ยได้แล้ว เสี่ยก็จะทิ้งขว้าง""ถ้าถึงตอนนั้นฉันจะให้เธอไปตั้งตัว"แบบนี้สินะไอ้พวกเสี่ยเลี้ยงเด็ก คิดว่าฉันจะสนใจหรือไง ขอแค่ให้ชนะเพื่อนที่ชอบเอาชนะเราก็พอแล้ว"ออมสินจะเอาเรื่องนี้ไปพิจารณาดูอีกทีค่ะ แต่คืนนี้ออมสินขออะไรเสี่ยสักอย่างก่อนได้ไหมคะ""ว่ามาสิ""ออมสินอยา
Last Updated : 2025-02-04เจ้าเวหา [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 14
พ่อคนใจป้ำแค่พูดถึงเรื่องโทรศัพท์จะซื้อให้เลยเหรอ ถล่มเลยดีไหมเนี่ย ..ไม่ได้นะออมสิน ถ้ารับโทรศัพท์จากเขา เขาต้องหาเรื่องเคลมเธออีกแน่เลย"ขอบคุณมากนะคะเสี่ย" ออมสินพนมมือไหว้แนบลงกับแผ่นอกของอาเสี่ยที่โอบร่างเธออยู่ ก่อนจะหันไปกระพริบตาส่งสัญญาณบอกเพื่อนและเพื่อนทั้งสองก็รู้ว่าออมสินส่งสัญญาณบอกอะไร "เราสองคนขอตัวก่อนนะคะ" พูดแค่นั้นไอเดียและการ์ตูนก็รีบลุกออกไปเลยออมสินหาจังหวะที่จะลุกตามเพื่อน แต่พอเธอขยับกายก็ถูกมือหนารัดเอวไว้แน่น"ยังไม่บอกเลยว่าอยากได้รุ่นไหน""ออมสินขอคิดดูก่อนค่ะ ถึงแม้ว่าครอบครัวของออมสินจะหาเช้ากินค่ำแต่แม่ก็สอนว่าอย่ารับของใครฟรีๆ""เธอก็ตอบแทนฉันสิ"ว่าแล้วบ้ากามแบบมันคงไม่ยอมให้ฟรีๆ แน่ "ออมสินถึงได้ขอคิดดูก่อนไงคะ เสี่ยคะออมสินขอไปเข้าห้องน้ำก่อนได้ไหมคะ" เธอไม่รอให้อีกฝ่ายอนุญาตก็แกะมือเขาออก จังหวะที่ออมสินลุกขึ้นเจ้าเวหาก็ส่งสัญญาณบอกลูกน้องให้ตามเธอไป และออมสินก็เห็นว่าลูกน้องของเขาเดินตามมายังไงวันนี้เราต้องรอดออกไปให้ได้ หวังว่าพวกนั้นคงไม่ทิ้งเราไว้ที่นี่คนเดียวหรอกนะ จะเดินไปทางที่ไม่ใช่ห้องน้ำก็ไม่ได้เพราะคนของเขาเดินตามมาพอเข้ามาถึงห้องน้ำ
Last Updated : 2025-02-04เจ้าเวหา [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 15
"ใครเอาอาหารเข้ามาทานข้างในเหรอ" อาจารย์ใบเฟิร์นหันไปถามคนที่รายงานเมื่อครู่"ออมสินค่ะ" เชอรี่ยืนขึ้นแล้วก็ชี้ไปทางออมสิน"ใครชื่อออมสินจ๊ะลุกขึ้นหน่อย" ให้นักศึกษาแนะนำตัวแล้วก็จริง แต่นักศึกษาเยอะขนาดนี้อาจารย์ก็ยังคงจำได้ไม่หมด"ออมสินเธอแอบเอาอะไรเข้ามาทานหรอ" ไอเดียและการ์ตูนที่นั่งอยู่ข้างๆ ต่างก็ตกใจ"เปล่านี่" ออมสินลุกขึ้นแบบงงๆ"จะเปล่าได้ยังไงค้นดูกระเป๋าก็รู้ค่ะ" เชอรี่ยังคงกัดไม่ยอมปล่อย"ถ้างั้นอาจารย์ขอดูกระเป๋าหน่อย"ออมสินยอมส่งกระเป๋าให้กับอาจารย์ พอกระเป๋าถูกเปิดออกก็เห็นว่ามีถุงอาหารอยู่ในนั้นโอ๊ยเราลืมไปได้ยังไงเนี่ยลืมเสียสนิทเลย ทีแรกว่าจะเอามาทิ้งแต่พอได้คุยกับเพื่อนแล้วลืมเลย"เราไม่รู้กฎของที่นี่เหรอห้ามพกอะไรเข้ามาทานในห้องเรียน""คือว่าออมสินไม่ได้พกเข้ามาค่ะ" จะอธิบายยังไงดีล่ะพูดไปก็คงไม่มีใครเชื่อ"ถ้าเธอไม่ได้พกแล้วอะไรอยู่ในกระเป๋า" เพื่อนกลุ่มอื่นพูด"ออมสินไม่ได้จะพกมากินในห้องเรียนค่ะ เมื่อเช้านี้ยืนกินหน้าโรงเรียนมันเหลือเลยคิดว่าจะเก็บไว้กินช่วงเที่ยง" เอาวะเรียกความสงสารสักหน่อยเผื่อรอด"เก็บไว้กิน?" เพื่อนหลายคนต่างก็หันมองมา นี่เธอจนขนาดต้องเ
Last Updated : 2025-02-04เจ้าเวหา [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 16
"อาบน้ำแล้วก็ลงมาทานข้าวนะลูก เดี๋ยวพ่อก็คงกลับแล้ว""ค่ะ""เป็นอะไรทำไมทำหน้าแบบนั้น""รถติดน่ะสิคะ อยากหาหอพักใกล้มหาวิทยาลัยจังเลยค่ะแม่""พ่อไม่ยอมหรอก""รู้ค่ะว่าพ่อคงไม่ยอมแม่ลองคุยให้หน่อยนะคะ" จะใช้เวลา 2-3 ชั่วโมงในการเดินทางกลับบ้านแบบนี้ทุกวันมันก็แย่ กว่าจะเรียนจบอีกตั้งหลายปี เหนื่อยกับการเรียนการเดินทางยังไม่พอเหนื่อยกับเพื่อนร่วมห้องด้วยสุดจะทนแล้วออมสินขึ้นห้องไม่นานแม่บ้านก็ไปตามลงมาทานข้าวเพราะพ่อของเธอกลับมาถึงแล้ว"การเรียนเป็นยังไงบ้าง วันนี้เรียนวันแรกใช่ไหม""ใช่ค่ะ"และพ่อของเธอก็ถามอะไรอีกหลายอย่าง ออมสินตอบทุกอย่างเพราะเธอเตรียมคำตอบมาแล้ว ทุกอย่างที่เธอตอบพ่อมีแต่เรื่องดีๆ ซึ่งขัดกับสิ่งที่เกิดขึ้นจริงๆ มากหลังทานข้าวเสร็จเธอก็กลับขึ้นมาบนห้อง พอทิ้งตัวนอนลงบนเตียงก็หลับยาวจนถึงเช้าเลยต้องไปเรียนอีกแล้วเหรอเนี่ย นี่แค่เข้าเรียนวันที่สองเองนะยังรู้สึกเซ็งขนาดนี้ ..สิ่งที่ทำให้เซ็งมากคือเมญ่าเปลี่ยนไป ตอนนี้เธอไปอยู่ฝั่งตรงข้าม ออมสินอดคิดไม่ได้ว่าที่เพื่อนแตกหักกัน คงเพราะเรื่องที่เธอชนะการพนัน แต่จะให้เธอยอมแพ้ตลอดเลยหรือไง เพราะเมญ่านิสัยแบบนี้แหละออมสิน
Last Updated : 2025-02-04เจ้าเวหา [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 17
ร้านอาหารที่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัย.."พี่ยังจำได้อยู่อีกเหรอคะว่าน้องชอบอะไร" เชอรี่ยิ้มหน้าบานเลยตอนเห็นเจ้าเวหาสั่งอาหารมาให้"ทานข้าวด้วยกันทีไรเราก็ชอบสั่งของพวกนี้ไม่ใช่เหรอ""รักพี่เวย์จังเลยค่ะ"ผ่านไปไม่นานอาหารก็ถูกยกมาบริการ"เชอรี่อยากจะถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ""ถามอะไร""พี่รู้จักกับผู้หญิงคนนั้นนานหรือยังคะ" เชอรี่เริ่มเข้าเรื่องที่อยากจะคุยวันนี้"ผู้หญิงคนไหน""คนที่อยู่คลับของพี่คืนนั้นไงคะ" ชายหนุ่มที่กำลังจะตักข้าวใส่ปากหยุดเล็กน้อย "ถามทำไม""พี่ไม่สงสัยอะไรเลยเหรอคะ"ถ้าพูดเรื่องสงสัยเขาสงสัยเต็มไปหมดเลย เพราะเธอทำอะไรก็น่าสงสัยไปหมด "เราอยากพูดอะไรก็พูดมาสิ""เชอรี่จะไม่อ้อมค้อมแล้วนะคะ ผู้หญิงคนนั้น.."เย็นวันนั้นหลังเลิกเรียน.."ไทเป"ไทเปที่กำลังเก็บของจะกลับบ้านหันไปมอง"เมื่อวานขอบใจมากนะที่ไปส่งเพื่อนเรา วันนี้ฝากเพื่อนกลับด้วยอีกได้ไหม""ได้สิ" ตอบแค่นี้ไทเปก็หันไปเก็บของต่อ"ออมสินไม่ต้องหรอกเดี๋ยวพวกเรากลับกันเอง" ไอเดียว่าจะห้ามตั้งแต่ตอนเรียกไทเปแล้วแต่ห้ามไม่ทัน"ไหนๆ ก็กลับทางเดียวกันแค่แวะส่งนิดเดียวเอง""เกรงใจเขา เธออย่าทำแบบนี้อีกนะ""ก็ฉันไม่อยากให้พว
Last Updated : 2025-02-04
Latest chapter
เจ้าเวหา [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 95 ตอนจบ
"แล้วตอนนี้เธออยู่ที่ไหน""อยู่บ้านของผมครับ""แสดงว่า?" นรสิงห์หันมองไปดูเพื่อน เพราะทั้งสองอยู่บ้านหลังเดียวกัน"ใช่อยู่บ้านเดียวกันกับกูนี่แหละ"อะไรมันจะบังเอิญขนาดนี้ น้องสาวของเขาอยู่ใกล้จมูกเขานี่เองเหรอ "ฉันอยากจะขอพบเธอหน่อยได้ไหม""ได้สิ.. แต่ว่าเธอจะเครียดมากไม่ได้นะ""ทำไม"เจ้าวายุเลยเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับเธอ เพราะเรื่องนี้เขายังไม่ทันได้เล่า"ทำไมเรื่องแบบนี้ถึงเกิดขึ้นในพื้นที่ของมึงได้" พอรับรู้ว่าน้องสาวได้รับอันตรายจากการมาเที่ยวที่นี่นรสิงห์เลยหันไปต่อว่าให้เจ้าของสถานที่"เรื่องนั้นมันเหตุสุดวิสัยจริงๆ แต่กูก็จัดการเรียบร้อยแล้ว""เอาเป็นว่าพรุ่งนี้เรานัดกันอีกที" เจ้าวายุรีบพูดตัดบท เพราะยังไม่รู้จักนิสัยของนรสิงห์ดี"ไม่เป็นไรหรอกพรุ่งนี้วันหยุดไม่ได้ไปเรียนไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวฉันจะไปหาเธอที่นั่น" นรสิงห์หมายถึงจะไปหาไอเดียที่บ้านของเจ้าวายุหลังจากที่พูดคุยกันรู้เรื่องแล้ว เจ้าวายุเลยกลับมาหาไอเดียที่บ้าน พอกลับมาเห็นว่าเธอนอนหลับเขาเลยไม่ได้ปลุก คิดว่าพรุ่งนี้ค่อยเล่าให้ฟังแล้วกันวันต่อมาที่คฤหาสน์ศักดินา.."เราเป็นเพื่อนของตาเวย์เหรอ" เห็นรถหรูวิ่งเข้ามาจอดเลย
เจ้าเวหา [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 94
"มึงถามทำไม""มึงช่วยนัดเพื่อนคนนี้ของมึงให้กูหน่อยได้ไหม""ได้สิ ว่าแต่มึงบอกกูมาก่อนว่ามันเรื่องอะไร""เรื่องของไอเดีย""ทำไม? มันเกี่ยวอะไรกับไอเดียด้วย""กูไม่รู้จะเริ่มเล่ายังไง""มึงก็เริ่มจากเรื่องที่มึงถามกูนี่ไงมึงถามเพื่ออะไร""กูกำลังสืบหาครอบครัวของไอเดียอยู่""ไอเดียก็มีแม่อยู่ไม่ใช่เหรอ?" เรื่องนี้เจ้าเวหารู้มาจากออมสินอีกที ออมสินพูดให้ฟังอยู่บ่อยๆ ว่าครอบครัวของไอเดียเป็นยังไง"ไม่ใช่แม่แท้ๆ ของเธอหรอก""อะไรนะ? กูงงไปหมดแล้ว เธออยู่กับแม่แต่มีพ่อเลี้ยงไม่ใช่เหรอ""ทั้งสองคนไม่ใช่พ่อแม่แท้ๆ ของไอเดีย""มึงรู้ได้ยังไง""กูตรวจดีเอ็นเอมาแล้ว""แล้วมึงก็คิดว่าไอเดียเป็นญาติของไอ้สิงห์เหรอ?""เพราะเรื่องนี้แหละกูถึงอยากจะคุยกับเพื่อนมึงหน่อย""ได้สิ มึงจะให้กูนัดวันไหน""เอาที่ทางนั้นสะดวก" เจ้าวายุรู้ว่าทางนั้นมีกิจการมากมายอาจจะไม่ค่อยมีเวลาว่าง"อืม ถ้างั้นกูไปดูคลับก่อนนะ""คุณยังไม่ออกไปหรือคะ" ออมสินว่าจะลงมาเล่นกับไอเดียข้างล่าง พอลงมาก็เห็นว่าสามียังไม่ออกจากบ้าน เพราะเขาบอกไว้ว่าจะเข้าไปดูคลับหน่อย"กำลังจะไปแล้วคุณลงมาทำไม""ผัวไม่อยู่บ้านลงมาทำไมก็เรื่องของฉันสิ
เจ้าเวหา [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 93
"คุณรีบพูดมาเถอะค่ะ" ตั้งแต่เขาบอกว่ากำลังให้คนสืบเรื่องครอบครัวเธอ ไอเดียก็รอแบบใจจดใจจ่อ ถึงแม้เธอจะไม่ได้ถามความคืบหน้า แต่เธอก็รออยู่ว่าเมื่อไรเขาจะแจ้งเรื่องนี้"แม่ของคุณเกี่ยวข้องกับครอบครัวผู้มีอิทธิพลครอบครัวหนึ่ง""ครอบครัวผู้มีอิทธิพล? ยังไงคะ""ผมไม่แน่ใจว่าทำไมแม่คุณถึงระหกระเหินออกมาจากบ้าน" เป็นเรื่องที่สืบไม่ได้ เพราะมันเป็นเรื่องในครอบครัว แค่เขารู้ที่มาที่ไปของแม่เธอ ส่วนพ่อของเธอยังไม่รู้ที่มาที่ไปแน่ชัด"คุณจะบอกว่า แม่แท้ๆ ของฉันถูกไล่ออกจากบ้านเหรอ?" ถ้ามันเป็นแบบนั้นเธอก็ไม่อยากจะรู้เรื่องแล้ว พวกเขาถึงขนาดไล่แม่เธอออกจากบ้าน คงไม่ต้องการเด็กที่เกิดจากแม่ของเธอหรอก"เรื่องนี้ผมยังไม่แน่ชัดเพราะมันเป็นเรื่องในครอบครัว คงสืบลำบาก""พวกเขาเป็นครอบครัวไหนคะ""ดำรงฤทธิ์""ดำรงฤทธิ์ ทำไมนามสกุลนี้มันคุ้นๆ""บริษัทในเครือของดำรงฤทธิ์มีทั่วประเทศ""คุณอย่าบอกนะคะ ว่าแม่ฉันเป็นญาติกับคนพวกนั้น?""เรื่องนี้ผมก็ให้คำตอบคุณยังไม่ได้ เพียงแค่ชื่อของแม่คุณ เคยปรากฏอยู่ในใบทะเบียนบ้าน""เคยปรากฏ?" หมายความว่าแม่ของเธอถูกคัดชื่อออกงั้นเหรอ? แม่เธอทำผิดอะไรนักหนาทำไมพวกเขาถึงทำก
เจ้าเวหา [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 92
"ฉันว่าจะมาถามเรื่องพ่อค่ะ""ท่านมาแล้วเหรอ""คุณให้พ่อมาทำงานที่นี่เหรอคะ""ใช่ ท่านจะได้อยู่ใกล้ลูกสาวไง""ขอบคุณมากนะคะ""ขอบคุณทำไมล่ะนั่นก็พ่อตาผมนะ""ฉันรักคุณนะคะ""หือ.. เดี๋ยวนะ" เขายังไม่ได้ตั้งตัวเลย"คุณไม่อยากให้ฉันบอกรักเหรอ""ไม่ใช่แบบนั้นคุณจะไม่ให้ผมได้ตั้งตัวหน่อยหรือ""นึกว่าอะไรเสียอีก" เขากำลังจะลุกขึ้นแต่ไอเดียเดินเข้าไปแล้วดันร่างของเขาให้นั่งลงก่อนที่เธอจะวางสะโพกลงกับตัก มือเรียวโอบรัดต้นคอแกร่งไว้ก่อนที่จะแนบริมฝีปากลง "อืม" ทีแรกคิดว่าจะจุ๊บแก้มแต่อีกฝ่ายดันหันหน้ามารับริมฝีปากของเธอก่อน"น่ารักจัง" ชายหนุ่มขยับริมฝีปากออกมาเลยชมก่อนที่จะเปลี่ยนจากจุ๊บเป็นจูบ..ไอเดียปล่อยให้เขาจูบจนพอใจ ใครจะเข้ามาเห็นก็ช่างปะไรนี่ห้องสามีของเธอ"พอแล้วเหรอคะ" เห็นอีกฝ่ายถอนจูบออก"เดี๋ยวคุณก็เข้าห้องเรียนสายหรอก""ถ้างั้นไอเดียกลับห้องก่อนนะคะ""เดี๋ยวก่อนสิผมจะไปส่ง" ชายหนุ่มหยิบเอาโทรศัพท์แล้วเดินตามเธอออกมา จนมาถึงอาคารเรียนไอเดียก็เห็นว่าตอนนี้อาคารเรียนกำลังก่อสร้างอะไรไม่รู้"เขาทำอะไรกันคะ""อาทิตย์หน้าก็คงใช้งานได้แล้ว""แล้วมันคืออะไรล่ะคะ?" หญิงสาวหันไปมองดูสิ่งก
เจ้าเวหา [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 91
"เมื่อกี้นี้ลูกเขยว่าอะไรนะ""ก็ตามที่ผมพูดนั่นแหละครับ ผมจะให้เงินเท่าที่คุณแม่ต้องการ และผมจะหาที่อยู่ใหม่ให้คุณแม่ด้วย""แน่ใจนะว่าให้เท่าที่แม่ต้องการ""คุณแม่บอกมาได้เลยครับว่าต้องการเท่าไร"" 10 ล้านบาท""แม่!""ตกลงครับ""คุณ..""ถือว่าเงินนี้ผมให้ท่านสำหรับที่ท่านเลี้ยงดูคุณมา""เลี้ยงดูหมายความว่ายังไง" นางได้ยินคำพูดนี้เลยถาม"ฉันรู้ความจริงแล้วว่าคุณไม่ใช่แม่แท้ๆ ของฉัน""ไอเดีย.." นางดูตกใจที่ลูกสาวรู้ความจริงแต่ก็ปรับสีหน้าได้ไวมาก "ไม่ใช่แม่แท้ๆ แต่ฉันก็เลี้ยงดูเธอมา""เพราะแบบนี้ไงครับผมถึงจะตอบแทนบุญคุณที่คุณเลี้ยงดูคนรักของผมมา""ดี! อย่าลืมล่ะเงินสด 10 ล้านและที่อยู่ใหม่""อะไรนะ!" ชัยนาทเดินกลับมาได้ยินคำพูดนี้ของภรรยาพอดี "มันจะมากไปแล้วนะ""มากยังไง กว่าฉันจะเลี้ยงมันมาโตได้ขนาดนี้""เธอแน่ใจนะว่าเธอเป็นคนเลี้ยง""แกเป็นผัวฉัน ก็เท่ากับฉันเลี้ยงเหมือนกันแหละ""มันไม่มากหรอกครับผมให้ได้ และคุณแม่สัญญาว่าจะเซ็นใบหย่าให้คุณพ่อ ถ้าพ่ออยากจะหย่าก็หย่าได้เลยนะครับ""ไปหย่ากันวันนี้เลย" ประโยคนี้แม่เป็นคนพูด เพราะไม่เคยพิศวาสผู้ชายคนนี้เลย มีสิ่งเดียวที่ยังอยู่ก็คือเงิน
เจ้าเวหา [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 90
"คุณเล่าเรื่องพวกนั้นให้ฉันฟังได้ไหมคะ" เธอขยับกายเข้าไปใกล้ แล้วก็แนบใบหน้าลงกับแผ่นอกของเขาที่นั่งพิงหมอนอยู่บนเตียงนอน"เรื่องนี้คุณตาขอจัดการเอง" ท่านอยากให้เจ้าวายุมีเวลาดูแลเมียกับลูกให้มาก และอีกอย่างที่ท่านจัดการเรื่องนี้เองเพราะไม่อยากให้พวกนั้นลอยนวล ถึงแม้ว่าจะรู้จักกันตั้งแต่สร้างบ้านหลังนี้มา แต่ท่านก็ไม่คิดจะปล่อยไป"แล้วอีกสองคนล่ะคะ" เป็นอีกเรื่องที่ไอเดียสงสัย เพราะไม่เห็นทั้งสามคนมาเรียน"เจอข้อหาไม่ต่างกัน เพราะถือว่าเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด""หรือคะ..""คุณไม่ต้องคิดมากนะ ใครทำอะไรก็ได้แบบนั้น""ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันกับออมสินไปทำอะไรให้พวกนั้นไม่ชอบนักหนา ตั้งแต่เข้าเรียนแล้ว""ต่อไปนี้ไม่มีใครมาทำอะไรคุณได้แล้วนะ""แล้วเรื่องเรียนล่ะคะ ฉันยังคงจะเรียนได้อีกไหม" เธอกลัวว่าถ้าท้องโตมากกว่านี้จะถูกสั่งห้าม เดี๋ยวก็เสียชื่อมหาวิทยาลัย"เรื่องนั้นมันแล้วแต่คุณ ถ้าคุณอยากจะเรียนก็เรียนไป""ฉันเรียนได้จริงเหรอคะ""เรียนได้สิ แต่เวลาเดินคุณต้องระวังๆ หน่อย""ฉันสัญญาว่าจะระวังค่ะ คุณตาไม่ว่าอะไรใช่ไหมคะ" คำถามนี้ออกจากปากของไอเดีย เจ้าวายุมองหน้าเธอจนอีกฝ่ายสงสัยว่าเขามองทำไม "
เจ้าเวหา [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 89
ไอเดียคิดว่ามันไม่ปกติแล้ว เขาต้องทำอะไรกับโรงอาหารแน่ ถ้าเป็นแบบนี้คนอื่นก็หิวแย่น่ะสิก๊อกๆ เสียงเคาะประตูดังไม่กี่ทีก่อนที่ประตูห้องจะเปิดเข้ามา"ฝีมือคุณใช่ไหม" เข้ามาก็เห็นเขานั่งเก๊กหล่ออยู่โต๊ะทำงาน"ใช่ คิดว่าคลอดคนนี้แล้วก็จะต่ออีกคนเลย" สายตาคนที่ตอบมองต่ำลงไปดูท้องของเธอไอเดียเลยหันกลับไปมองดูเพื่อนอีกสองคนที่เดินตามเข้ามาด้วย ทีแรกเธอบอกจะมาคนเดียวแต่เพื่อนไม่ไว้วางใจเลยตามกันมา"คุณพูดบ้าอะไร" รู้สึกอายเพื่อนยังไงไม่รู้"ก็คุณเล่นเปิดประตูพรวดพราดเข้ามาแล้วถามเลย ผมจะรู้ไหมว่าถามเรื่องอะไร ผมก็ตอบสิ่งที่ผมรู้น่ะสิ""ฉันว่าแกคงเอาอยู่ งั้นฉันสองคนออกไปก่อนนะ" ออมสินรีบคว้าแขนของการ์ตูนให้ออกมาก่อน"จะรีบไปไหนล่ะ อยากจะฟังต่ออยู่เลย""แกจะบ้าเหรอ เขาจะทำลูกคนที่สองกันแล้ว""น่ารักกกอ่ะ อยากมีแบบนี้เป็นของตัวเองสักคน.. บ้านผัวแกยังเหลืออีกสักคนไหมวะ""แกก็พูดไป" ว่าแล้วทั้งสองก็หัวเราะ แต่ตอนที่กำลังหัวเราะอยู่ออมสินก็รีบหุบปากอย่างเร็วเมื่อเห็นว่าสามีกำลังมองมา"มีอะไร""ผัวมองอยู่""ผัวแกเหรอ""สิบนาฬิกา"การ์ตูนมองตามเข็มนาฬิกา ก็เห็นว่าเสี่ยเจ้าเวหากำลังมองทั้งสองอยู่
เจ้าเวหา [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 88
วันต่อมาที่มหาวิทยาลัย.."อะไรนะ?" เรื่องนี้ยังไม่มีใครรู้ จนถึงวันที่มาเรียนไม่เห็นกลุ่มของเชอรี่เลยเป็นที่พูดคุยกัน แต่พอรู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นทุกคนก็ตกใจไม่แพ้กันเลย"แล้วไอเดียจะเป็นยังไง" วันก่อนการ์ตูนก็ไปเยี่ยมไอเดียที่โรงพยาบาลอยู่ แต่ที่การ์ตูนถามอยากรู้ว่าไอเดียยังจะเรียนต่อได้ไหม เพราะเธอกำลังตั้งท้องด้วย เรื่องที่ไอเดียท้องมีแค่คนที่สนิทกันเท่านั้นที่รู้"ฉันก็ยังไม่รู้ว่าจะเอายังไงต่อ คงต้องรอให้ไอเดียดีขึ้นก่อน""รู้เรื่องของคนพวกนั้นหรือยังว่าตอนนี้เป็นยังไงบ้าง" การ์ตูนยังคงถามหากลุ่มนั้นเพราะไม่เห็นมาเรียนสักคน"คงกำลังหาทนายกันอยู่" สมควรแล้วกับคนแบบนี้ ออมสินคิดว่าคุณปู่คงไม่ปล่อยไปง่ายๆ แน่ เกือบทำให้เหลนของท่านไม่ได้ลืมตามาดูโลกหลายวันต่อมาและตอนนี้ไอเดียก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว ตั้งแต่เธออยู่โรงพยาบาล แม่ไม่เคยมาเยี่ยมเลยนอกจากพ่อ ที่ไม่มาเพราะพ่อปิดบังเรื่องนี้ไว้ ถ้าแม่ของเธอรู้เรื่องมีหวังเรียกร้องค่าเสียหายกันให้วุ่นแน่"พาฉันมาที่นี่ทำไม" รถจอดลงที่หน้าคฤหาสน์ของท่านเจ้าคุณไอเดียถึงได้ถามเขา"ต่อไปนี้คุณต้องมาอยู่ที่นี่""ฉันจะกลับไปอยู่บ้าน""ไม่ได้""พ่
เจ้าเวหา [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 87
"น้องเป็นยังไงบ้าง""ไอเดียเป็นยังไงบ้างคะ""ลูกสาวผมเป็นยังไงบ้าง"เจ้าวายุที่เพิ่งจะเดินออกมาไม่รู้จะตอบใครก่อนดี และเขาก็ไม่รู้ว่าจะตอบยังไง เลยบอกไปว่าเธอพอจะพูดได้บ้างแล้ว ที่เขาต้องออกมาก่อนกลัวว่าจะทำให้เธอเครียดจนมีผลกระทบ เพราะเธอเอาแต่ชวนพูดถึงเรื่องนั้น"ผมลืมถามเลยว่าคุณทำงานที่ไหน" มัวแต่เป็นห่วงหลานสะใภ้ พอเห็นอาการดีขึ้นท่านเจ้าคุณเลยถามพ่อเลี้ยงของเธอ"เป็นช่างซ่อมบำรุงที่โรงงานครับ""ว่าแล้วสภาพนี้ต้องเป็นช่าง" คำพูดนี้ไม่ต้องบอกว่าใครเป็นคนพูดก็คงจะรู้กันดี และทุกคนก็หันไปมองคนคนนั้นแทบจะพร้อมกัน "ไม่พูดแล้วก็ได้ค่ะ" เห็นสายตาผู้เป็นพ่อที่มองมารีบหุบปากแทบไม่ทัน"งานของผมคงไม่ทำให้พวกคุณเดือดร้อนใช่ไหมครับ""ทำไมต้องทำให้พวกเราเดือดร้อนด้วยล่ะ ในเมื่องานที่คุณทำก็เป็นงานสุจริต" ท่านเจ้าคุณเลยให้นามบัตรของท่านไป ถ้าต้องการความช่วยเหลือหรืออยากเปลี่ยนงานให้มาหาท่านได้เสมอ"ขอบคุณมากครับ แค่พวกท่านไม่ทิ้งขว้างลูกสาวผมก็ถือว่าเป็นพระคุณมากแล้วครับ"เจ้าวายุมองคำพูดและกริยาของพ่อเลี้ยงเธอ ช่างแตกต่างจากแม่ที่เธอคิดว่าเป็นแม่แท้ๆ มาก"ผมขอคุยกับคุณพ่อหน่อยได้ไหมครับ" เขาจะ
