All Chapters of เจ้าเวหา [มาเฟียร้ายรัก]: Chapter 21 - Chapter 30

"เจ้านายไม่ได้ให้มาตามคุณครับ""ไม่ได้ให้มาตามฉันแล้วให้มาตามใคร""ให้มาตามคุณออมสินไปพบที่ห้องทำงานครับ""หุหุ" ออมสินขำโดยการเอามือมาปิดปากแบบเยาะเย้ย "..หน้าแตกหมอไม่รับเย็บ""แกว่าฉันเหรอ""ไม่ว่าให้เธอแล้วฉันจะว่าใคร""นี่แก!!""หึหึหึ" อยากให้เจ้านายมาเห็นตอนนี้เหลือเกิน ผู้หญิงอะไรร้ายมากแต่ก็น่ารักออมสินเดินนำหน้าเจอาร์ไปก่อน"ไม่ได้ไปทางนั้นครับ""อ้าวห้องทำงานของเขาไม่ได้อยู่ใกล้ห้องคุณปู่เหรอ""อยู่ตึกเดียวกันครับแต่ไม่ได้ไปทางนั้น" ว่าแล้วเจอาร์ก็พาออมสินอ้อมไปอีกทางฉันต้องไปเจอเรื่องอะไรอีกไหมเนี่ย ทีแรกก็สะใจอยู่หรอกที่คนมาตามคือเธอ แต่ตอนนี้ชักจะไม่สนุกแล้วสิเขาคงเรียกไปพูดเรื่องค่าเสียหาย เฉลยความจริงไปเลยดีไหมเนี่ยว่าฉันนี่แหละเป็นลูกสาวท่านประธาน"หึหึ" คิดแล้วก็อดขำไม่ได้ ..จนคนที่เดินนำหน้าหันกลับมามองเพราะได้ยินเสียงเธอขำ "ไม่มีอะไรค่ะ"ก๊อกๆ "เธอมาแล้วครับ" เจอาร์ไม่ได้รอให้คนที่อยู่ด้านในอนุญาตก็เปิดประตูให้เธอเข้าไป เพราะรู้อยู่แล้วว่าเจ้านายกำลังรอเธออยู่"พูดเรื่องของคุณมาสิ"ในห้องเรียนเวลาเดียวกันนั้น.."อะไรนะ เมื่อวานท่านอธิการบดี วันนี้คุณเจ้าเวหา?" ข่

เอายังไงดีวะเรา ทำไมเรื่องวุ่นวายพวกนี้มันถึงเกิดขึ้นแต่กับเธอคนเดียว ถ้าพ่อกับแม่รู้เรื่องนี้มีหวังตายแน่นอนเลย"ออมสิน เป็นยังไงบ้าง" ตั้งแต่มาเรียนอยู่ที่นี่ครั้งที่เท่าไรแล้วไม่รู้ที่ถามเพื่อนแบบนี้"เหนื่อย""เหนื่อยอะไร ไม่มีเรื่องอะไรใช่ไหม""มี" ออมสินเลยกระซิบบอกเพื่อน"ฮ๊ะ?" ไอเดียตกใจตอนที่รู้ว่าอาจารย์ให้ไปพบด้วยเรื่องอะไร "แล้วเธอจะเอายังไงต่อ""ยังไม่รู้เลย""ให้แม่ฉันมาเป็นผู้ปกครองให้ไหม" การ์ตูนเสนอทางออกให้"อย่าลืมสิว่าเธอคนนั้นรู้จักผู้ปกครองเราทุกคน" ออมสินหมายถึงเมญ่า เรื่องที่เกิดขึ้นคงเพราะเมญ่าแน่"จริงด้วยถ้าพ่อเธอรู้เรื่องนี้มีหวัง""ฉันถึงเหนื่อยอยู่นี่ไง""เป็นไปได้ไหมถ้าจะให้พี่เขยเธอมาทำหน้าที่นี้แทน""พี่เขยงั้นเหรอ? เธอคิดได้ยังไงการ์ตูน" ส่วนมากการ์ตูนจะเป็นคนหลังๆ ที่คิดเรื่องพวกนี้ได้"ฉันก็อยากจะช่วยเธอให้ถึงที่สุดเหมือนกันนี่"ออมสินพอจะหายใจได้บ้างแล้ว เธอต้องหาโอกาสคุยกับพี่เขยโดยที่ไม่ให้พี่สาวรู้ และเธอก็ต้องขอร้องพี่เขยว่าไม่ให้ใครรู้เรื่องนี้ด้วย"พรุ่งนี้ฉันจะไปหาพี่เขยที่คลับดู" พอดีเลยวันพรุ่งนี้เป็นวันหยุด"แล้วทำไมเธอไม่โทรไปล่ะ""ไม่ได

"ทำไมลูกถึงทำตัวเหลวไหลแบบนี้" กลับมาถึงบ้านก็เจอแม่อีกด่าน"ออมสินขอตัวขึ้นข้างบนก่อนนะคะ""คุยกับแม่ก่อน""จะด่าค่อยด่าวันหลังค่ะวันนี้ออมสินรับไม่ไหวแล้ว" ตั้งแต่เช้าแล้วไม่รู้เจออะไรมาบ้าง"เป็นยังไงบ้างคะคุณ" พอลูกสาวไม่คุยด้วยเกตุแก้วก็หันมาถามสามี"ผมเหนื่อย" อรรจน์เสียใจกับเหตุการณ์นี้มาก มันไม่เป็นแบบที่วางแผนไว้เลย"เป็นอะไรกันทั้งพ่อทั้งลูก จะไม่เล่าให้เราฟังเลยเหรอ" เกตุแก้วได้แต่พึมพำตามหลังสามีที่เดินขึ้นบ้านตามลูกสาวไปอีกคนเช้าวันต่อมา.. เมื่อคืนนี้กว่าจะข่มตาให้หลับได้ แต่แม่ก็เข้ามาปลุกแต่เช้าอีก"แม่ร้อนใจอยากรู้เรื่อง""ออมสินจะนอนค่ะ" อยากจะลืมเรื่องนั้นไปสักวัน​ แต่แม่ก็มากระตุ้นแต่เช้าเลย"ออมสินนี่ฉันเป็นแม่เธอนะ" เกตุแก้วดึงหมอนที่ลูกนำมาปิดหูตอนที่บอกจะนอนออก"ออมสินขอพักผ่อนก่อนได้ไหมคะ""พ่อก็ไม่พูดอะไรให้แม่ฟังเลย หนูยังจะไม่พูดอีกเหรอ รู้ไหมว่าแม่ร้อนใจเป็นห่วงหนูแค่ไหน""แม่เป็นห่วงออมสินจริงหรือคะ แต่ออมสินทำไมคิดว่าแม่เป็นห่วงตัวเองมากกว่า""นี่ลูกพูดอะไร""แม่ไม่ต้องกลัวหรอกค่ะ พี่สาวต่างมารดาคงไม่มาแย่งมรดกกับเราหรอก ทุกอย่างมันก็จะตกเป็นของแม่นั่นแห

ตอนที่นั่งรถมาเธอถึงได้มีเวลาคุยกับตัวเอง ทำแบบนี้ลงไปเขาจะคิดว่าเธอเป็นคนยังไงกัน แต่นาทีนั้นยังไงเธอก็ต้องออกจากบ้านให้ได้ มีแค่เหตุผลเดียวเท่านั้นที่เธอจะออกจากบ้านโดยที่พ่อกับแม่ว่าอะไรให้เธอไม่ได้ คือเธอจะย้ายไปอยู่กับสามีไปถึงแล้วค่อยคิดดูอีกทีว่าจะเอายังไง​ ถ้าเขาไม่ให้อยู่ด้วยค่อยหาหนทางใหม่แล้วกัน[คฤหาสน์เจ้าคุณศักดินา]"นี่บ้านเขาเหรอคะ" ว่าบ้านของเธอหลังใหญ่แล้วบ้านนี้หลังใหญ่กว่าอีก"ใช่แล้วครับ"ลุงคนขับรถเลื่อนกระจกลงแล้วก็บอกทางรปภ.​ ที่เฝ้าหน้าบ้านอยู่ ว่าต้องการมาพบใครพอประตูบ้านเปิดออกลุงก็ขับรถเข้ามาจอดที่ลานจอดหน้าบ้าน และเวลานี้ก็บ่ายคล้อยมากแล้วพอลงจากรถก็เห็นแม่บ้านออกมา "สวัสดีค่ะ มาพบใครคะ""คุณปู่อยู่ไหมคะ""คุณปู่?""เอ่อท่านเจ้าคุณอยู่ไหมคะ""ท่านยังไม่กลับมาเลยค่ะ""ท่านจะกลับมาตอนไหนคะ""คงเย็นๆ""ถ้างั้นฉันขอเข้าไปรอข้างในได้ไหมคะ""เชิญเลยค่ะ" จะไม่เชิญแขกเข้าบ้านก็ไม่ได้ ค่อยคอยจับตาดูอีกทีแล้วกัน"ฉันมีกระเป๋ามาด้วยค่ะ" ถ้าคุณปู่จะกลับมาตอนเย็นเธอคงให้ลุงคนขับรถรอไม่ได้ เลยต้องเอากระเป๋าลงจากรถก่อน "ลุงกลับไปก่อนเถอะค่ะ""ให้ผมอยู่รับใช้ที่นี่ก็ได

"ปล่อยยยย" ไม่ว่าเขาจะเล้าโลมแค่ไหนเธอก็ยังคงตั้งสติไม่ให้เคลิ้มไปกับเขา จนอีกฝ่ายเริ่มท้อคิดว่าจะเผด็จศึกเลยแล้วกัน"แล้วจะดิ้นทำไมนักหนาเห็นไหมว่ามันแทงไม่เข้า" ชายหนุ่มที่พยายามจะเอาท่อนซุงของตัวเองสอดใส่เริ่มหงุดหงิดอีกแล้ว เพราะเธอดิ้นแรงมากด้วยความที่ออมสินใช้แรงเกินไป เรี่ยวแรงของเธอเลยหมดไปเยอะ แต่ก็ยังคงใช้เฮือกสุดท้ายอึบ! ขาเรียวยกขึ้นมาให้สูงก่อนจะถีบ"โอ๊ย" ตอนที่เธอยกขาถีบเข้าที่ต้นขาอีกฝ่ายมันยิ่งเป็นจังหวะเปิดกว้างให้เขาได้ใช้แรงดันท่อนซุงของเขาเข้าไป "เจ็บนะ! ไอ้เลว!""ซี๊ดดด อย่าดิ้นสิ" มันเข้าได้แค่นิดเดียว แต่เขาก็ยังคงพยายามดันมันเข้าไปอีก"เอาออกไปนะ! ฮืออออ" ขาที่เธอยกขึ้นมาเองเมื่อครู่ถูกอีกฝ่ายจับพาดไหล่ไว้ก่อนจะเน้นลำตัวลงไป"ซี๊ดดทำไมไม่เข้าแขวนพระอะไรหรือเปล่าเนี่ย" ใจจริงอยากกระแทกเข้าไปให้มิดเลยแต่เธอดูเหมือนจะเจ็บปวดมาก เขาเลยจะค่อยเป็นค่อยไปทีละน้อยก่อนชายหนุ่มยังคงพยายามดันมันเข้าไปถึงแม้ว่าจะเข้าได้นิดเดียวเขาก็เริ่มโยกแล้ว โยกไปได้ไม่นานร่างกายอีกฝ่ายอ่อนระทวยจนผิดสังเกต"ออมสิน? ออมสิน??" ชายหนุ่มรีบถอดอวัยวะส่วนนั้นออกมา เพราะรู้แล้วว่าตอนนี้เธอห