All Chapters of เลิกเป็นตัวสำรอง คุณหนูเฉียวเปิดตัวกับชายอื่นแล้ว: Chapter 1 - Chapter 10

“นายบอกมาตามตรงเถอะ เคยทำกับเฉียวซานไหม?”น้ำเสียงทุ้มต่ำของผู้ชายดังออกมาจากรอยแยกของประตู ทำให้ฉันที่กำลังจะเข้าไปหยุดชะงักการเคลื่อนไหวฉันเห็นเจียงอวี้เหิงนั่งเม้มริมฝีปากบางอยู่ที่ตำแหน่งด้านบนผ่านรอยแยกของประตู “เธอเป็นฝ่ายเข้าหาก่อน แต่ฉันไม่สนใจ”“เจียงอวี้เหิง นายอย่าดูถูกคนขนาดนั้นสิ เฉียวซานเป็นคนสวยที่ได้รับการยอมรับในแวดวงของพวกเรา มีคนไม่น้อยเลยนะที่สนใจเธอ”คนที่พูดคือเซี่ยเซียวเพื่อนสนิทของเจียงอวี้เหิง ทั้งยังเป็นสักขีพยานในความรู้สึกสิบปีระหว่างฉันกับเจียงอวี้เหิงด้วย“คุ้นเคยกันเกินไป นายเข้าใจไหม?” เจียงอวี้เหิงขมวดคิ้วตอนที่ฉันอายุสิบสี่ปี ก็ถูกส่งมาที่ตระกูลเจียง และเป็นครั้งแรกที่ฉันได้เจอเจียงอวี้เหิง ตอนนั้นทุกคนบอกฉันว่าคนที่ฉันจะต้องแต่งงานด้วยในอนาคตก็คือเจียงอวี้เหิงนับตั้งแต่นั้นมาพวกเราก็ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน จนผ่านมาถึงสิบปี“ก็ใช่ พวกนายทำงานในบริษัทด้วยกันทุกวัน เจอหน้ากันอยู่ตลอด ตอนเย็นก็กลับไปกินข้าวด้วยกัน เกรงว่าแม้แต่วันหนึ่งอีกฝ่ายผายลมหรือถ่ายหนักกี่ครั้งก็ยังรู้อย่างละเอียดด้วยซ้ำ”เซี่ยเซียวล้อเล่นจบก็จิ๊ปากสองครั้ง “ตอนนี้ไม่ใช่ยุคท

ทั้งวันฉันคิดเกี่ยวกับคำถามนี้ จนกระทั่งเขามาเรียกฉันตอนบ่าย ฉันยังไม่มีคำตอบ แต่ก็ยังเดินตามเขาไปความเคยชินเป็นสิ่งที่น่ากลัวมาก ช่วงเวลาสิบปี ทำให้ฉันเคยชินกับเขาแล้ว ทั้งยังเคยชินกับการต้องกลับไปตระกูลเจียงหลังเลิกงานด้วย“ทำไมไม่พูดอะไรเลยล่ะ?” ระหว่างทางกลับไป เจียงอวี้เหิงคงจะรู้สึกได้ถึงอารมณ์ที่ไม่ดีของฉัน จึงเป็นฝ่ายถามฉันก่อนฉันเงียบไปหลายวินาที “เจียงอวี้เหิง หรือว่าพวกเรา...”ประโยคหลังฉันยังไม่ทันพูดออกมา โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น เบอร์ที่แสดงบนหน้าจอไม่ได้บันทึกชื่อเอาไว้ แต่ฉันมองออกอย่างชัดเจนว่ามือของเจียงอวี้เหิงกำที่พวงมาลัยแน่นขึ้นเขากังวล ซึ่งเห็นได้ไม่บ่อยนักฉันมองใบหน้าของเขาโดยไม่รู้ตัว แต่เขาก็รีบปิดการรับสายจากรถ เปลี่ยนไปเป็นบลูทูธ “ฮัลโหล...ได้ ผมจะไปเดี๋ยวนี้”คุยโทรศัพท์เพียงสั้น ๆ เขาก็วางสายไปและมองมาทางฉัน “ซานซาน ผมมีธุระด่วนนิดหน่อยต้องไปจัดการ คงไปส่งคุณที่บ้านไม่ได้”ความจริงต่อให้เขาไม่พูด ฉันก็รู้ว่าเขาจะทิ้งฉันไว้ เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกทว่าก่อนที่เขาจะพูด ฉันก็ยังจินตนาการอยู่เลยว่าเขาจะไปส่งฉันก่อนส่วนลึกของหัวใจ รู้สึกเจ็บปวดขึ้นม

มือของฉันซึ่งถูกจับไว้รู้สึกเจ็บปวด เห็นได้ชัดว่าเขาโกรธอยู่นี่คือหึงกันเหรอ?เสียงในใจของฉันเพิ่งแวบขึ้นมา เจียงอวี้เหิงก็ปล่อยมือของฉัน ขณะที่มีสายตาเย็นชา “เฉียวซาน เพราะคำพูดแค่ประโยคเดียวของผม คุณถึงกับต้องโต้ตอบผมแบบนี้เลยเหรอ?”ฉันชะงักไป คาดไม่ถึงว่าเขาจะคิดแบบนี้“ไม่ใช่นะ ฉัน...” คำอธิบายของฉันยังไม่ทันจบก็ถูกขัดจังหวะเสียก่อน“คุณไปแตะต้องเขาตรงไหน? ไปแตะต้องเขาตรงนั้นจริงเหรอ?” เจียงอวี้เหิงกัดกรามแน่น แววตาดุดันราวกับจะกินคนเขาเป็นแบบนี้อย่างหาได้ยาก คงจะหึงจริง ๆทันใดนั้น ความทุกข์ที่ก้นบึ้งในใจฉันก็หายไปมาก ดูเหมือนเขาจะยังใส่ใจฉันอยู่ถ้าคิดว่าฉันเป็นเพียงน้องสาวหรือเพื่อน คงไม่สนใจที่ฉันไปแตะต้องผู้ชายคนอื่น“เปล่า” ฉันปฏิเสธอีกครั้งพูดจบ โจวเหย่ที่ออกมาจากด้านในก็พ่นคำพูดใส่ฉัน “ยัยโรคจิต มายุ่งอะไรกับพี่เขยฉัน?”คนพาลย่อมไม่อาจพูดคำพูดดี ๆ ออกมาได้ คำพูดนี้ไม่เกินจริงเลยสักนิดเห็นโจวเหย่มองฉันด้วยท่าทางพาลหาเรื่อง ฉันก็อดคิดไม่ได้ว่าเคยไปเป็นศัตรูกับเขาเมื่อชาติปางไหน?เห็นพี่สาวน้องชายเดินมาหาฉัน โดยเฉพาะเมื่อเห็นท่าทางที่เหมือนแสงจันทร์ขาวของโจวถง

แม้ตอนนี้ฉันจะไม่ได้หวั่นไหวจนควบคุมตัวเองไม่ได้ แต่ตอนนี้หากเขารับโทรศัพท์หรือออกไป ฉันย่อมรู้สึกอับอายลูกกระเดือกของเขาขยับ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มาตัดสายทิ้ง แล้วจูบลงบนคอกับกระดูกไหปลาร้าของฉันต่อ...ทว่าโทรศัพท์ก็ยังดังต่ออีกครู่หนึ่ง ฉันรู้ว่าหากไม่รับสายนี้ เกรงว่าฉันกับเจียงอวี้เหิงคงไม่ได้อยู่อย่างเป็นสุขฉันหันไปพูดว่า “คุณรับสายเถอะ”เจียงอวี้เหิงมีสีหน้าไม่สบายใจเล็กน้อย ก่อนจะดึงผ้าห่มด้านข้างมาคลุมฉันไว้ และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนเดินไปทางระเบียงแม้เขาจะปิดประตูเลื่อนของระเบียงแล้ว แต่เสียงทุ้มต่ำของเขาก็ยังดังมาถึงฉัน“ผมไม่ไปแล้ว ให้พยาบาลช่วยดูแลคุณเถอะ”“ผมไม่ได้บอกว่าไม่สนใจคุณ... ผมรู้ว่าเป็นความผิดของผม... ได้ คุณอย่าร้องไห้เลย ผมจะไป จะไปตอนนี้เลย...”หลังจากนั้น ฉันก็ไม่ได้ยินเสียงพูดอีก ได้ยินเพียงเสียงจุดไฟแช็กเท่านั้นเจียงอวี้เหิงสูบบุหรี่เป็นครั้งแรกที่สูบบุหรี่ในบ้านประมาณสิบนาทีเจียงอวี้เหิงจึงจะกลับมา พร้อมกับกลิ่นบุหรี่ที่อบอวลอยู่ในอากาศเขามองฉันด้วยแววตาไม่สบายใจ “คือ...ผมต้องออกไปหน่อย โจวถง เธออยู่โรงพยาบาลไม่มีคนดูแล...”หาได้ยากที่เขาจ

“กินด้วยกันสิ!”เจียงอวี้เหิงไม่ได้ถามความเห็นของฉันก็ตอบรับไปแล้วโจวถงนั่งลง มองอาหารตรงหน้าด้วยสีหน้าอยากกิน “ปลาเผาเหรอ ช่วงนี้ฉันกำลังอยากกินอยู่พอดี”“ถ้างั้นสั่งฟัวกราส์อีกชิ้นให้คุณดีไหม?” ท่าทางที่เจียงอวี้เหิงถามดูเป็นธรรมชาติมาก“เพิ่มของหวานด้วย เอาเป็นไอศกรีมโยเกิร์ตราดซอสสตรอว์เบอร์รี น้ำผลไม้ฉันดื่มน้ำส้ม” โจวถงพูดจบก็ยังมองมาทางฉันด้วย “เฉียวซาน คุณอยากดื่มน้ำส้มสักแก้วไหม?”“ไม่ต้องหรอก ฉันจะดื่มน้ำเปล่า” พูดจบ ฉันก็เอาฟัวกราส์บนส้อมใส่เข้าปากนุ่มละเอียด ทั้งยังมีกลิ่นหอมจางๆ...“อาเหิง ฟัวกราส์ที่คุณเอามาให้ฉันหลายครั้งก่อนหน้านี้ก็มาจากร้านนี้ใช่ไหม?” คำพูดของโจวถงทำให้ฉันหยุดเคี้ยวฟัวกราส์ฉันมองเขา ก็เห็นเขามีท่าทีไม่เป็นธรรมชาติเล็กน้อย “...อืม”มิน่าล่ะ เขาถึงได้รู้ว่าฟัวกราส์ร้านนี้อร่อย ที่แท้ก็เป็นเพราะเขาเคยซื้อให้คนอื่นหลายครั้งแล้ว แต่วันนี้เพิ่งเป็นครั้งแรกของฉันหรือเขาต้องการชดเชยความรู้สึกผิดในใจในชั่วพริบตาเดียว ฟัวกราส์ในปากของฉันก็รสชาติเปลี่ยนไป ถึงขั้นที่ทำให้ฉันกลืนไม่ลง“มิน่าล่ะ ตอนที่ฉันผ่านร้านนี้ถึงได้กลิ่นฟัวกราส์ที่คุ้นเคยมาก”