บทที่ 5

มือของฉันซึ่งถูกจับไว้รู้สึกเจ็บปวด เห็นได้ชัดว่าเขาโกรธอยู่

นี่คือหึงกันเหรอ?

เสียงในใจของฉันเพิ่งแวบขึ้นมา เจียงอวี้เหิงก็ปล่อยมือของฉัน ขณะที่มีสายตาเย็นชา “เฉียวซาน เพราะคำพูดแค่ประโยคเดียวของผม คุณถึงกับต้องโต้ตอบผมแบบนี้เลยเหรอ?”

ฉันชะงักไป คาดไม่ถึงว่าเขาจะคิดแบบนี้

“ไม่ใช่นะ ฉัน...” คำอธิบายของฉันยังไม่ทันจบก็ถูกขัดจังหวะเสียก่อน

“คุณไปแตะต้องเขาตรงไหน? ไปแตะต้องเขาตรงนั้นจริงเหรอ?” เจียงอวี้เหิงกัดกรามแน่น แววตาดุดันราวกับจะกินคน

เขาเป็นแบบนี้อย่างหาได้ยาก คงจะหึงจริง ๆ

ทันใดนั้น ความทุกข์ที่ก้นบึ้งในใจฉันก็หายไปมาก ดูเหมือนเขาจะยังใส่ใจฉันอยู่

ถ้าคิดว่าฉันเป็นเพียงน้องสาวหรือเพื่อน คงไม่สนใจที่ฉันไปแตะต้องผู้ชายคนอื่น

“เปล่า” ฉันปฏิเสธอีกครั้ง

พูดจบ โจวเหย่ที่ออกมาจากด้านในก็พ่นคำพูดใส่ฉัน “ยัยโรคจิต มายุ่งอะไรกับพี่เขยฉัน?”

คนพาลย่อมไม่อาจพูดคำพูดดี ๆ ออกมาได้ คำพูดนี้ไม่เกินจริงเลยสักนิด

เห็นโจวเหย่มองฉันด้วยท่าทางพาลหาเรื่อง ฉันก็อดคิดไม่ได้ว่าเคยไปเป็นศัตรูกับเขาเมื่อชาติปางไหน?

เห็นพี่สาวน้องชายเดินมาหาฉัน โดยเฉพาะเมื่อเห็นท่าทางที่เหมือนแสงจันทร์ขาวของโจวถง จึงนึกถึงภาพที่เธอสัมผัสเจียงอวี้เหิง ฉันยกมือขึ้นมาควงแขนเจียงอวี้เหิง

เพียงแต่ฉันรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่ากล้ามเนื้อของเขาแข็งเกร็งขึ้น

“นายยังพูดไร้สาระอยู่อีก” โจวถงหยิกโจวเหย่

เธอยืนอยู่ตรงหน้าฉันกับเจียงอวี้เหิงด้วยสีหน้ารู้สึกผิด “อวี้เหิง เฉียวซาน ขอโทษนะ”

“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณ” เจียงอวี้เหิงมองโจวเหย่ “ถ้าคราวหน้านายก่อเรื่องอีก จะไม่มีใครช่วยนายได้อีกแล้ว”

“เหอะ” โจวเหย่กลอกตาใส่เจียงอวี้เหิงอย่างไม่พอใจ “คุณเป็นใคร? มีสิทธิอะไรมาพูดแบบนี้ ถ้าคุณยอมมาเป็นพี่เขยคนใหม่ของผม ผมถึงจะฟังคุณ”

“โจวเหย่!” โจวถงดุและดีเขาอีกครั้ง

โจวถงหลบเลี่ยง “พี่สาว เขาชอบพี่นะ ไม่อย่างนั้นจะมาอยู่ดูแลพี่ทั้งวันทั้งคืนทำไม?”

มือที่ฉันควงเจียงอวี้เหิงหดลง หลายวันมานี้ที่เขาไม่อยู่บ้านทั้งวันทั้งคืน และมักจะออกไปจากบริษัทเกือบครึ่งค่อนวัน ที่แท้ทั้งหมดก็เป็นเพราะอยู่กับผู้หญิงตรงหน้า...

เธอเป็นภรรยาของคนสนิทของเขา คนสนิทของเขาเสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์ เขาจะดูแลเธอสักหน่อยย่อมไม่ผิด

แต่ต้องไปดูแลทุกวันด้วยเหรอ?

ดูแลจนทำให้คนอื่นเข้าใจผิดว่ามีความรู้สึกอื่นเนี่ยนะ?

“นายพูดเรื่องไร้สาระอะไรกัน” ใบหน้าของโจวถงแดงก่ำ และยิ่งออกแรงตีโจวเหย่แรงมากขึ้น

เด็กหนุ่มอายุสิบเจ็ดปีแฝงไปด้วยความดื้อรั้น เมื่อถูกตีเขาก็รีบยกมือขึ้นตามสัญชาตญาณ โจวถงถูกสะบัดเสียศูนย์ จนตัวล้มลงไปด้านข้าง

ฉันรู้สึกได้ว่าถูกผลักออก ก่อนที่ตัวจะเซถอยไปสองก้าวจนเกือบล้ม

เมื่อฉันยืนได้อย่างมั่นคง ก็เห็นเจียงอวี้เหิงซึ่งผลักฉันออกถลาเข้าไปตรงหน้าโจวถง ก่อนจะคุกเข่าลงไปข้างหนึ่งและโอบเธอไว้ “ถงถง คุณเป็นอะไรไหม? เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”

“ฉัน ฉันเจ็บท้อง อวี้เหิง” น้ำเสียงโจวถงอ่อนแรง ขณะที่มือจับแขนเจียงอวี้เหิงไว้แน่น

“ไม่ต้องกลัว ผมจะไปส่งคุณที่โรงพยาบาล ไม่ต้องกลัวนะ” น้ำเสียงของเจียงอวี้เหิงตื่นตระหนกจนสั่นเทา

ฉันยืนอยู่ตรงนั้น ราวกับท่อนไม้ที่ตะลึงงัน ฉันเคยเห็นท่าทีนับไม่ถ้วนของเจียงอวี้เหิง แต่เป็นครั้งแรกที่เห็นเขาร้อนรนและตื่นตระหนกแบบนี้

ทั้งยังเป็นเพราะผู้หญิงคนอื่น

เจียงอวี้เหิงอุ้มโจวถงขึ้นรถ และตะโกนเรียกฉันเสียงดัง “เฉียวซาน คุณมาขับรถ”

ฉันยังคงตัวแข็งทื่อ ไม่ขยับ

“เร็วสิ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับพี่ฉันแม้แต่นิดเดียว รอดูได้เลยว่าฉันจะจัดการเธอยังไง!” โจวเหย่ดึงฉันอย่างดุร้าย

ทันทีที่เขาแตะตัวฉัน ฉันก็ไม่รู้เพราะเหตุใด จึงยกมือขึ้นสะบัดออกไป “อย่ามาแตะต้องฉัน”

ใบหน้าขาวผ่องของโจวเหย่ถูกประทับรอยนิ้วมือทั้งห้าลงไปอย่างชัดเจน ทั้งสองคนบนรถชะงักไป โจวเหย่ก็ตกตะลึงมาก

เขาคงคิดไม่ถึงว่าฉันจะทำตัวหยาบคายแบบนี้ แต่เพียงวินาทีต่อมา โจวเหย่ก็เสียสติ และกำลังจะลงมือกับฉัน “ยัยนี่...”

“โจวเหย่!” เจียงอวี้เหิงตะโกนอย่างเย็นชา “ถ้านายกล้าแตะต้องเธอ ฉันจะทำให้นายกลับเข้าไปอีกครั้งตอนนี้เลย”

เสียงอันน่ากลัวนี้ได้ผล โจวเหย่ดึงมือที่กำลังจะตีฉันกลับ จ้องเขม็งมาที่ฉันกับเจียงอวี้เหิง ก่อนจะสาวเท้ายาวจากไป

“โจวเหย่!” โจวถงเรียกเขา แต่แค่เรียกครั้งเดียวก็กุมท้องอย่างเจ็บปวดกว่าเดิม “เจ็บมาก อวี้เหิง รีบพาฉันไปโรงพยาบาลเถอะ”

“เฉียวซาน!” เจียงอวี้เหิงเรียกฉันอีกครั้ง

เมื่อเผชิญหน้ากับท่าทางเจ็บปวดของโจวถง ฉันก็ไม่ใส่ใจความคิดหรือความรู้สึกอื่นอีก และรีบขับรถตรงไปที่โรงพยาบาล

เมื่อเห็นหมอ เจียงอวี้เหิงก็อุ้มโจวถงอย่างร้อนรนพลางพูดว่า “คุณหมอ เธอท้องอยู่ เมื่อกี้เพิ่งล้มมา ตอนนี้เจ็บท้องมาก”

ท้องหรือ?

ก้าวเดินที่ตามไปของฉันเหมือนเต็มไปด้วยตะกั่ว และไม่สามารถขยับได้อีก ขณะที่ในใจราวกับดำดิ่งลงไปที่ก้นหุบเขา

สามีของโจวถงไม่อยู่แล้ว เธอจะมีลูกได้อย่างไร?

สายตาของฉันเหลือบไปทางสีหน้าตื่นตระหนกของเจียงอวี้เหิง เขาตึงเครียดมาก หรือว่า...

โจวถงถูกส่งไปที่ห้องฉุกเฉิน ฉันกับเจียงอวี้เหิงรออยู่ที่ด้านนอก ฉันไม่คุ้นเคยกับโจวถง ทั้งยังไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกัน จึงพูดไม่ได้ว่าวิตกกังวล

ทว่าเจียงอวี้เหิงวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด ฉันจ้องมองเขาอยู่ครู่หนึ่ง ตั้งแต่ต้นจนจบสายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่ประตูห้องฉุกเฉิน ราวกับลืมการมีอยู่ของคู่หมั้นอย่างฉันไปแล้ว

ความรู้สึกขมขื่นในใจพรั่งพรูออกมาอีกครั้ง ฉันกลืนน้ำลายหลายครั้ง สุดท้ายก็พูดว่า “เด็ก...เป็นลูกคุณเหรอ?”

ฉันไม่อยากคาดเดาให้วุ่นวาย จึงเอ่ยถามออกไปตามตรง

เจียงอวี้เหิงหันกลับมา ก้นบึ้งในดวงตาฉายชัดถึงความตกใจ จากนั้นแววตาก็ลึกซึ้งขึ้นหลายส่วน “พูดอะไรเนี่ย ต้องไม่ใช่อยู่แล้วสิ เป็นลูกที่เกิดหลังหลินหยางตาย”

ฉันแอบถอนหายใจอย่างโล่งอก

หลินหยางคือสามีของโจวถง ทั้งยังเป็นคนที่สนิทกับเจียงอวี้เหิงมาหลายปีด้วย หนึ่งเดือนก่อนเขาเสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์

“ฉันดูแลโจวถงเพราะคำขอของหลินหยาง” เจียงอวี้เหิงอธิบายให้ฉันฟัง

ฉันนึกถึงท่าทางของเจียงอวี้เหิงซึ่งกลับมาบ้านหลังจากจัดการเรื่องที่หลินหยางประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ซึ่งเขามีผมเผ้ายุ่งเหยิง หนวดเคราขึ้นเต็มไปหมด จนราวกับคนเถื่อนที่หนีออกมาจากในป่า

ความสัมพันธ์ฉันพี่น้องของพวกเขาลึกซึ้งมาก ตอนนี้เมื่อเพื่อนไม่อยู่แล้ว เขาจะดูแลภรรยาที่เสียสามีไปของเพื่อนก็ถือว่าสมเหตุสมผล

ตอนนี้ฉันอดไม่ได้ที่จะตำหนิตัวเองอยู่บ้างกับความคิดที่แวบเข้ามาก่อนหน้านี้ของตัวเอง

ฉันยกมือขึ้นมาจับแขนของเจียงอวี้เหิง และอธิบายเรื่องคืนนี้เช่นกัน “ฉันไม่ได้ไปแตะต้องเจ้าเด็กหน้าเหม็นนั่นนะ เขาจงใจใส่ร้ายฉัน”

เจียงอวี้เหิงมองฉัน ขยับริมฝีปาก หลังจากนั้นครู่หนึ่งก็ยกมือขึ้นมาลูบใบหน้าของฉัน “ต่อไปอย่าดื่มเหล้าอีกนะ”

ฉันอยากพูดว่าดื่มไปแค่นิดเดียว แต่ประตูห้องฉุกเฉินถูกเปิดออกมาเสียก่อน

หมอเดินออกมา และเดินมาตรงหน้าเจียงอวี้เหิงอย่างเป็นธรรมชาติมาก “ครอบครัวของคนท้องเซ็นชื่อตรงนี้ครับ”

เจียงอวี้เหิงเหลือบมองฉัน และรับปากกาของหมอมา แต่ก่อนจะเซ็นชื่อก็ยังถามว่า “คุณหมอ ตอนนี้อาการเป็นยังไงบ้างครับ?”

“ภรรยาคุณมีความเสี่ยงที่จะแท้งลูก ตอนนี้กำลังพยายามรักษาเด็กไว้ แต่ก็มีความเป็นไปได้ที่จะไม่สำเร็จ ดังนั้นคุณต้องเซ็นชื่อรับรองครับ” หมออธิบาย

“คุณหมอ ต้องช่วยไว้ให้ได้นะครับ” เจียงอวี้เหิงมีน้ำเสียงร้อนรน

“แน่นอนครับ คุณรีบเซ็นตรงนี้ก่อน”

ภายใต้การเร่งเร้าของหมอ เจียงอวี้เหิงเซ็นชื่อลงไปบนช่องสมาชิกครอบครัวคนไข้ของโจวถงในบันทึกทางการแพทย์

ฉันรู้ว่าการเซ็นชื่อไม่ได้มีความหมายอะไร แต่คิดไม่ถึงว่าคู่หมั้นของฉันจะกลายเป็นครอบครัวของคนอื่นก่อนเสียแล้ว