บทที่ 8

“พี่ซาน ประธานเจียงโทรหาพี่”

หยวนเสี่ยวไต้เดินตามฉันมา ยกโทรศัพท์ไว้ตรงหน้าฉัน

ฉันประเมินความพยายามของเจียงอวี้เหิงต่ำเกินไป ในสถานการณ์แบบนี้ฉันทำได้เพียงรับโทรศัพท์ และพูดอย่างเป็นทางการมากว่า “ประธานเจียง มีอะไรจะสั่งเหรอคะ?”

“ซานซาน” น้ำเสียงของเจียงอวี้เหิงแหบต่ำ และแฝงไปด้วยความรู้สึกผิดอย่างชัดเจน “วันนี้ทำไมคุณถึงออกไปเร็วขนาดนี้ล่ะ ผมกลับมาบ้านไม่ทันรับคุณเลย”

ฟังออกว่าเขาไม่ได้พูดเรื่องงาน ฉันจึงเดินออกมาไกลขึ้นเล็กน้อย “ออกมากินข้าวเช้า”

“ขอโทษนะ ผม เมื่อคืน...ปลีกตัวไปไม่ได้จริง ๆ ก็เลยไม่ได้กลับไป”

หัวใจของฉันเย็นเฉียบ มุมปากหัวเราะเย้ยหยันออกมา “ทำไมถึงปลีกตัวออกมาไม่ได้ล่ะ?”

เจียงอวี้เหิง “...”

ฉันกลั้นหายใจ ก่อนจะช่วยเขาพูด “หาพยาบาลดูแลไม่ได้เหรอ?”

“...ใช่”

ฉันไม่ได้พูดอะไรอีก เจียงอวี้เหิงเอ่ยว่า “ซานซาน คุณจะเสร็จธุระทางนั้นเมื่อไหร่ ผมจะไปรับคุณ ตอนเที่ยงพวกเราไปกินข้าวด้วยกันดีไหม?”

ฉันไม่ได้กินข้าวกับเขามานานมากแล้ว จากที่โจวเหย่พูดเมื่อคืน เขามักจะไปอยู่กับโจวถงเสมอ

วันนี้จู่ ๆ ก็นัดกินข้าวกับฉัน เป็นเพราะจะชดเชยที่หยุดกลางคันเมื่อคืน หรือจู่ ๆ ก็มีจิตสำนึกขึ้นมาตอนนี้กันแน่?

ฉันไม่รู้ ทั้งยังไม่อยากเสียเวลาไปกับการคาดเดา จึงตอบกลับอย่างเฉยชา “ไม่แน่ใจว่าเสร็จธุระเมื่อไหร่ บางทีตอนบ่าย...ก็อาจจะยังไม่เสร็จ อีกอย่างไม่ใช่ว่าช่วงนี้ตอนเที่ยงคุณมีธุระต้องไปทำอยู่ทุกวันเหรอ?”

“ซานซาน” เจียงอวี้เหิงคงฟังการเหน็บแนมของฉันออก จึงเรียกฉันเสียงหนักแน่น หลังจากนั้นก็เงียบไปสองวินาที “คุณอย่าคิดมาก”

เมื่อคืนเขาลุกจากเตียงฉันไปหาคนอื่นได้ ฉันจะยังไม่คิดอะไรได้อีกเหรอ?

ตอนนี้เป็นเวลาทำงาน ฉันไม่อยากคุยเรื่องส่วนตัวกับเขา “ตอนนี้ฉันทำงานอยู่ ถ้าไม่มีธุระขอวางสายนะคะ”

เขาไม่ได้พูดอะไร ฉันจึงวางสาย

งานนอกสถานที่วันนี้เป็นการหารือเรื่องการร่วมมือของทั้งสองฝ่าย ทั้งยังเป็นการตรวจสอบสถานที่จริงด้วย ตอนสิบโมงการหารือของทั้งสองฝ่ายก็สิ้นสุดลง ฉันกับหยวนเสี่ยวไต้จึงไปที่สถานที่จริง

นี่เป็นโครงการก่อสร้างสวนสนุก ฉันรับผิดชอบการดำเนินการของโครงการทั้งหมด ตอนนี้เสร็จสิ้นไปแปดสิบเปอร์เซ็นต์แล้ว มีความคลาดเคลื่อนของแบบแปลนกับงานที่เสร็จแล้วหรือไม่ ฉันต้องไปตรวจสอบดูที่ไซต์ก่อสร้าง

คู่ค้าทำตามแบบแปลนอย่างสมบูรณ์ โอกาสที่จะเกิดปัญหามีน้อยมาก แต่หากมีปัญหาในกระบวนการ ฉันก็ต้องไปจัดการ

มารอบนี้เท้าฉันไม่ใช่แค่บวม แต่ปลายเท้ายังเจ็บไปหมดด้วย

ฉันหาที่นั่งพัก หยวนเสี่ยวไต้เห็นความผิดปกติของฉัน “พี่ซาน พี่ไม่สบายเหรอ?”

“อืม เจ็บเท้า” ฉันไม่ได้ปิดบัง หากไม่ใช่เพราะอยู่นอกสถานที่ ฉันก็อยากจะถอดรองเท้าออกและผ่อนคลายเท้าตัวเองสักหน่อย

“อ้อ” หยวนเสี่ยวไต้มองใบหน้าของฉัน “พี่ซาน นอกจากไม่สบายเท้าแล้ว พี่ยังรู้สึกไม่สบายตัวด้วยไหม?”

ฉันชะงักไปเล็กน้อย หยวนเสี่ยวไต้ชี้ที่ใบหน้าของฉัน “สีหน้าพี่ซานดูไม่ค่อยดีเลย”

เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับ ถ้าสบายดีก็แปลกแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้นผู้หญิงหากอารมณ์ไม่ดี ต่อให้จะแต่งหน้าดีแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์

“อาจเป็นเพราะประจำเดือนใกล้มา” ฉันหาข้ออ้าง หลังจากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ออกมาแสร้งทำเป็นจัดการข้อความ

หยวนเสี่ยวไต้เป็นผู้หญิงช่างพูด ฉันกลัวว่าเธอจะถามต่อ และฉันคงจะโกหกไม่ออก

ทันใดนั้นก็มีเงาทอดลงมาตรงหน้าฉัน เพราะคิดว่าเป็นหยวนเสี่ยวไต้จึงไม่ได้สนใจ จนกระทั่งข้อเท้ารู้สึกอุ่นขึ้น ฉันจึงเพิ่งเห็นมือใหญ่ที่คุ้นเคย

เจียงอวี้เหิงถอดรองเท้าของฉันออก และวางเท้าของฉันไว้บนเข่าของเขา ก่อนจะนวดให้ฉัน “รองเท้าไม่พอดีเท้าหรือเปล่า?”

ฉันไม่ได้พูดอะไร ลำคอของฉันตีบตัน เขาเงยหน้ามองมาทางฉัน น้ำเสียงทุ้มต่ำเป็นอย่างมาก “ยังโกรธอยู่เหรอ?”

“เปล่า” ฉันพูดพลางดึงเท้ากลับ

เจียงอวี้เหิงกลับไม่ปล่อยมือ ทั้งยังลูบให้ฉัน “หลังจากนี้จะไม่ทำแล้ว”

วันนี้เจียงอวี้เหิงสวมชุดสูทสีน้ำเงินเข้ม กับเสื้อเชิ้ตสีขาวด้านใน กระดุมข้อมือที่สั่งทำเป็นพิเศษบนเสื้อเชิ้ตเปล่งประกายภายใต้แสงอาทิตย์ เช่นเดียวกับตัวเขา

เขาลูบเท้าซ้ายของฉันทั้งยังลูบเท้าขวาของฉันด้วย แม้จะมีคนเดินผ่านไปมาด้านข้าง เขาก็ไม่สนใจ

ยิ่งไปกว่านั้นยังมีสาวน้อยบางคนเผยแววตาอิจฉาออกมา ถึงขั้นซุบซิบบอกว่าในที่สุดก็เจอผู้ชายที่ทั้งหล่อทั้งรักแฟนสาวในชีวิตจริง

ฉันยอมรับว่ารู้สึกซาบซึ้ง แต่ส่วนลึกในใจก็ยังไม่สบายใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนอยู่บ้าง ตอนที่เขาลูบเท้าของฉัน ก็นวดให้ด้วย

“พี่ พี่โชคดีจริงๆ!” หยวนเสี่ยวไต้ขยับปากพูดด้วยริมฝีปากอยู่ไม่ไกล

เจียงอวี้เหิงทำถึงขนาดนี้แล้ว หากฉันยังนึกถึงเรื่องเมื่อคืนไม่หยุด นอกจากฉันจะดูใจแคบแล้ว ก็เหมือนกับว่าฉันโหยหาสิ่งนั้นมากเหลือเกิน

“ตอนกลางวันอยากกินอะไร?” เจียงอวี้เหิงถามฉัน

“อะไรก็ได้” ฉันไม่ค่อยหิวจริง ๆ แม้ว่าตอนนี้ฉันจะอารมณ์ดีขึ้นบ้างแล้วก็ตาม

“พาคุณไปกินปลาย่างก็แล้วกัน ร้านนั้นมีฟัวกราส์ย่างด้วย รสชาติอร่อยมาก” เจียงอวี้เหิงพาฉันไปขึ้นรถ

ฉันกำลังจะรัดเข็มขัดนิรภัย เขาก็โน้มตัวเข้ามาแล้ว กลิ่นสบู่ลอยมาแตะจมูกของฉัน ทำให้ฉันหายใจติดขัด

บางทีเขาอาจจะรู้สึกได้ถึงความผิดปกติของฉัน เขายิ้มออกมา ก่อนจะเอื้อมมือมาคาดเข็มขัดนิรภัยให้ ขณะที่นั่งตัวตรงกลับไป เขาก็โน้มตัวลงมาแตะริมฝีปากลงบนแก้มฉันเบาๆ “ซานซาน ตอนคุณเขิน เหมือนตอนเด็กๆ เลย”

ฉัน “...”

แม้จะเป็นเพียงสัมผัสที่แผ่วเบา แต่กลับทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาก

ฉันมักจะหมดท่าแบบนี้เสมอ

แค่เขาดีต่อฉันเล็กน้อย ฉันก็ดีใจจนแทบบ้าแล้ว

เมื่อนึกถึงโจวถง ฉันก็ถามว่า “ตอนนี้โจวถงเป็นยังไงบ้าง?”

“...ไม่เป็นไร ออกจากโรงพยาบาลแล้ว”

ฉันไม่ได้พูดอะไรอีก เจียงอวี้เหิงเหลือบมองฉัน “ทำไมถึงไม่พูดอะไรเลยล่ะ?”

“ไม่รู้จะพูดอะไร” ฉันพูดความจริง

แต่ตอนที่พูดคำนี้ออกไป ข้างหูของฉันก็เหมือนจะได้ยินประโยคนั้นที่เขาเคยพูดว่า ‘คุ้นเคยกันเกินไป’ ขึ้นมา

ถูกต้อง ระหว่างฉันกับเขาคุ้นเคยกันมากเกินไป เรื่องที่เกี่ยวกับทั้งสองคนต่างฝ่ายต่างก็รู้หมด คุ้นเคยจนไม่มีอะไรต้องพูดแล้ว

เจียงอวี้เหิงพาฉันไปที่ร้านอาหาร พนักงานนำพวกเราไปยังที่นั่งข้างหน้าต่าง บนนั้นมีช่อกุหลาบสีขาวที่ฉันชอบวางไว้ ฉันจึงเพิ่งรู้ว่าเขาจองที่นั่งไว้ล่วงหน้าแล้ว

ปลาย่างและฟัวกราส์ถูกนำมาเสิร์ฟ รวมถึงของหวานที่ฉันชอบด้วย

มองออกได้เลยว่ามื้อนี้มีความใส่ใจอยู่

ฉันถ่ายรูป โพสต์ลงอินสตาแกรม อาหารน่ากิน ดอกไม้สด รวมถึงมือที่เรียวยาวดูดีอย่างไร้ที่ติของเจียงอวี้เหิง

เพื่อนร่วมงานที่บริษัทต่างกดไลก์ หยวนเสี่ยวไต้ส่งอิโมจิท่าทางฮึดฮัดมา ตามด้วยประโยค ‘ไม่พาฉันไปด้วยเลย’

ตอนที่เรามาถึงเมื่อกี้ เจียงอวี้เหิงบอกให้เธอจัดการเอง แล้วค่อยเอาบิลมาเบิกทีหลัง

เวินเหลียงก็เห็นแล้วเช่นกัน เธอไม่ได้กดไลก์ และส่งข้อความส่วนตัวมาหาฉันว่า ‘ดูเหมือนจะจริงใจและรู้สึกผิดนะ ก็ไม่แย่ แล้วก็ฉันถามพยาบาลที่เฝ้าเวรเมื่อคืนแล้ว เขาอยู่ในห้องผู้ป่วยเป็นเพื่อน แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น’

ฉัน “...”

“เลิกดูโทรศัพท์ได้แล้ว กินก่อนเถอะ” ขณะที่เจียงอวี้เหิงเตือนฉัน ก็เอาฟัวกราส์ที่เขาหั่นแล้วมาวางตรงหน้าฉัน

ฉันหยิบส้อมขึ้นมา ขณะที่กำลังจะเอาใส่ปาก ร่างที่คุ้นเคยร่างหนึ่งก็ปรากฏเข้ามาในสายตาของฉัน

โจวถงก็เห็นฉันเช่นกัน เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม “คุณเฉียว”

พูดจบ เธอก็หันไปมองเจียงอวี้เหิง “อาเหิง คุณก็อยู่ที่นี่เหรอ?”

คำพูดนี้ ถ้าคู่หมั้นของฉันไม่อยู่แต่คนอื่นอยู่ตรงนี้แทน มันจะไม่แปลกกว่าหรอกเหรอ?

“บังเอิญมากคุณโจว คุณมาทำอะไรที่นี่เหรอ?” ฉันถามอย่างตรงไปตรงมา

“ฉันไปที่หลุมศพของหลินหยางมา บังเอิญผ่านมาทางนี้ ได้กลิ่นฟัวกราส์หอม ๆ ก็เลยมาถึงที่นี่” โจวถงมีผิวขาวละเอียดอ่อน แม้แต่เสียงเวลาพูดก็นุ่มนวลราวกับเส้นไหม

“คุณมาคนเดียวเหรอ?” เจียงอวี้เหิงพูด

“อืม ถ้าพวกคุณไม่รังเกียจ ฉันขอกินด้วยคนได้ไหม?” โจวถงพูดขณะที่วางเสื้อคลุมลงบนเก้าอี้ข้างเจียงอวี้เหิง