บทที่ 10

สีหน้าของโจวถงดูไม่น่ามองอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าที่เดิมทีขาวอยู่แล้วยิ่งขาวซีดมากขึ้นหลายส่วน

มือที่ถือน้ำผลไม้อยู่สั่นเทา “ขอโทษนะ ฉัน ฉันไม่ได้ตั้งใจ”

เธอดูบอบบางน่าสงสารมาก ราวกับฉันพูดสิ่งที่ไม่ควรพูด จนทำให้เธอเจ็บปวด

ทว่าฉันยังไม่หยุด ในเมื่อพูดไปแล้วจึงพูดต่อไปให้หมด “บางทีคุณอาจจะไม่ได้ตั้งใจ แต่มันส่งผลกระทบต่อพวกเราจริง ๆ ในเมื่อพี่สะใภ้ไม่ได้ตั้งใจ หลังจากนี้ก็ระวังด้วย ไม่ต้องขอโทษหรอก”

“ถ้าหลินหยางยังอยู่ ฉันจะไม่รบกวนอาเหิงเด็ดขาด” โจวถงพูดขณะที่น้ำตาไหลรินอีกครั้ง

ผู้หญิงเกิดจากน้ำ คำนี้ได้รับการพิสูจน์จากตัวเธอแล้ว

เธอพูดได้แยบยลมาก จนฉันเองก็ไม่รู้จะตอบอะไรดี

“เฉียวซาน” โจวถงมองฉัน ขณะที่แววตาเป็นประกาย “ฉันไปหาอาเหิง เพราะหลินหยางสั่งเสียไว้ และอาเหิงก็ตอบรับแล้ว”

มือของเธอลูบแก้วน้ำไม่หยุด “ถ้าไม่ใช่เพราะเหตุผลนี้ ฉันก็ไม่ไปหาอาเหิงหรอก”

เธอกำลังแก้ตัวให้ตัวเอง ทั้งยังพูดเหน็บแนมฉันด้วย

ทุกคนล้วนเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว ใครจะไม่มีเล่ห์เหลี่ยมบ้าง?

“พี่สะใภ้ อวี้เหิงรับปากสามีคุณว่าจะดูแลคุณ แต่การดูแลก็ต้องมีขอบเขต ถึงยังไงตอนนี้คุณก็ตัวคนเดียว อย่าให้คนอื่นเห็นคุณสองคนอยู่ด้วยกันทั้งวันจนคิดเหลวไหลและพูดไม่ดีเลย” ฉันพูดก่อนจะหยุดไปครู่หนึ่ง

“พี่สะใภ้ คนอื่นจะพูดถึงอวี้เหิงยังไงก็ไม่สำคัญ แต่คุณซึ่งเป็นผู้หญิงคนหนึ่งจะถูกคนอื่นวิจารณ์เสียหายเอาได้ หากในอนาคตเรื่องไปถึงหูของเด็ก มันคงไม่ดีแน่ ใช่ไหมคะ?”

เธอเล่นบทสาวน้อยไร้เดียงสาได้ ฉันเองก็เล่นบทแม่พระได้เหมือนกัน

สีหน้าของโจวถงไม่น่ามองขึ้นหลายส่วน “เฉียวซาน คุณพูดเกินไปแล้วนะ เป็นเพราะไม่พอใจที่อาเหิงดูแลฉันเหรอ? นี่คุณไม่ไว้ใจเขาหรือไม่เชื่อมั่นในตัวเองกันแน่?”

เสียงอันเฉียบคมที่ตอบกลับมาของเธอ ต่างจากนิสัยปกติของเธอโดยสิ้นเชิง

ฉันมองเธอพลางหัวเราะเยาะครั้งหนึ่ง กระต่ายขาวตัวน้อยเผยเขี้ยวออกมาแล้ว ไม่เสแสร้งแล้วเหรอ?!

ไม่รอให้ฉันพูดอะไร น้ำตาของโจวถงก็ไหลออกมาโดยพลันขณะที่พูด “เฉียวซาน ฉันขอโทษคุณด้วย ถ้าคุณไม่สบายใจ จะตีหรือต่อว่าฉันก็ได้ แต่อย่าพูดถึงลูกฉันเลย”

“หา?” ฉันพูดถึงลูกเธอหรือ?

โจวถงยืนขึ้น ขณะที่มือกุมท้อง ท่าทางของเธอเต็มไปด้วยกลิ่นอายของความเป็นแม่ ทำท่าจะเดินออกไป

เจียงอวี้เหิงสาวเท้ายาวเดินเข้ามาจับเธอไว้ นี่เป็นครั้งที่สามของคืนนี้แล้วที่เขาจับเธอไว้

ดวงตาสีดำขลับของเขามองฉันด้วยความโกรธ และพูดอย่างเย็นชาว่า “เฉียวซาน คุณทำอะไรน่ะ?”

ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมเมื่อครู่จู่ ๆ โจวถงก็พูดถึงเด็กขึ้นมา นี่เป็นพล็อตเรื่องซ้ำซากที่ไม่ใช้ในละครปัจจุบันแล้วด้วยซ้ำ คิดไม่ถึงว่าเธอจะเรียนมาใช้จริง

“ฉันทำอะไร?” เมื่อเห็นความเย็นชาในแววตาของเจียงอวี้เหิง หัวใจของฉันก็รู้สึกเย็นเยียบ

เขาไม่ถามอะไรฉันเลยแม้แต่น้อย ฉันกับเขาอยู่ด้วยกันมาสิบปี แต่กลับไม่อาจสู้เล่ห์เหลี่ยมเล็กน้อยของโจวถงได้

“อาเหิง พวกคุณอย่าทะเลาะกันเลย” โจวถงห้ามเขา “เป็นฉันไม่ดีเอง ฉันรู้ว่ามักจะรบกวนคุณเสมอ และคอยรบกวนเวลาของพวกคุณ เป็นความผิดของฉันเอง...”

นี่ไม่ใช่การตำหนิตัวเองหรือโน้มน้าวให้คืนดี แต่เป็นการราดน้ำมันเข้ากองเพลิง

“อาเหิง ขอโทษนะ เป็นฉันเองที่รบกวนพวกคุณ” โจวถงดึงมือออกจากเจียงอวี้เหิง และรีบวิ่งออกไปข้างนอก

“โจวถง!” เจียงอวี้เหิงเรียกและกำลังจะไล่ตามไป

“เจียงอวี้เหิง” ฉันเรียกเขา “เสื้อผ้าฉันเปื้อน”

เขาได้ยินคำพูดของฉันก็มองไปที่มืออีกข้างหนึ่งของตัวเอง ราวกับเพิ่งนึกได้ว่าฉันกำลังมีประจำเดือน

วินาทีต่อมา เขาวางผ้าอนามัยที่ซื้อมาให้ฉันลงบนโต๊ะ จากนั้นก็ถอดเสื้อคลุมออก “ซานซาน โจวถงกำลังท้อง อารมณ์ไม่มั่นคง จะเกิดเรื่องกับเธอไม่ได้”

พูดจบเขาก็โยนเสื้อคลุมให้ฉัน และกำลังจะวิ่งไป

“เจียงอวี้เหิง ถ้าคุณไปหาเธอ พวกเราเลิกกัน” คำพูดของฉันทำให้เขาชะงักไป