บทที่ 9

“กินด้วยกันสิ!”

เจียงอวี้เหิงไม่ได้ถามความเห็นของฉันก็ตอบรับไปแล้ว

โจวถงนั่งลง มองอาหารตรงหน้าด้วยสีหน้าอยากกิน “ปลาเผาเหรอ ช่วงนี้ฉันกำลังอยากกินอยู่พอดี”

“ถ้างั้นสั่งฟัวกราส์อีกชิ้นให้คุณดีไหม?” ท่าทางที่เจียงอวี้เหิงถามดูเป็นธรรมชาติมาก

“เพิ่มของหวานด้วย เอาเป็นไอศกรีมโยเกิร์ตราดซอสสตรอว์เบอร์รี น้ำผลไม้ฉันดื่มน้ำส้ม” โจวถงพูดจบก็ยังมองมาทางฉันด้วย “เฉียวซาน คุณอยากดื่มน้ำส้มสักแก้วไหม?”

“ไม่ต้องหรอก ฉันจะดื่มน้ำเปล่า” พูดจบ ฉันก็เอาฟัวกราส์บนส้อมใส่เข้าปาก

นุ่มละเอียด ทั้งยังมีกลิ่นหอมจางๆ...

“อาเหิง ฟัวกราส์ที่คุณเอามาให้ฉันหลายครั้งก่อนหน้านี้ก็มาจากร้านนี้ใช่ไหม?” คำพูดของโจวถงทำให้ฉันหยุดเคี้ยวฟัวกราส์

ฉันมองเขา ก็เห็นเขามีท่าทีไม่เป็นธรรมชาติเล็กน้อย “...อืม”

มิน่าล่ะ เขาถึงได้รู้ว่าฟัวกราส์ร้านนี้อร่อย ที่แท้ก็เป็นเพราะเขาเคยซื้อให้คนอื่นหลายครั้งแล้ว แต่วันนี้เพิ่งเป็นครั้งแรกของฉัน

หรือเขาต้องการชดเชยความรู้สึกผิดในใจ

ในชั่วพริบตาเดียว ฟัวกราส์ในปากของฉันก็รสชาติเปลี่ยนไป ถึงขั้นที่ทำให้ฉันกลืนไม่ลง

“มิน่าล่ะ ตอนที่ฉันผ่านร้านนี้ถึงได้กลิ่นฟัวกราส์ที่คุ้นเคยมาก” โจวถงยิ้มพลางมองเจียงอวี้เหิง ความอ่อนโยนแสนละเอียดอ่อนในแววตาราวกับตาข่ายผืนหนึ่ง ทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดขึ้นมาเล็กน้อย และหายใจไม่ออกขึ้นมา

เธอมองมาทางฉันอีกครั้ง “เฉียวซาน อาเหิงต้องพาคุณมากินบ่อยแน่ ๆ เพราะแบบนั้นก็เลยรู้ว่าฟัวกราส์ร้านนี้อร่อยแล้วเอามาให้ฉัน”

ส่วนลึกในใจถูกเสียดแทงไม่พอ ยังถูกบิดซ้ำอีกสองรอบ นี่คือความรู้สึกอะไร ตอนนี้ฉันรู้สึกได้อย่างชัดเจนแล้ว

ฉันมองไปทางเจียงอวี้เหิงอีกครั้ง “เปล่า นี่เป็นครั้งแรก ฉันไม่ได้โชคดีเท่าพี่สะใภ้หรอก”

รอยยิ้มของโจวถงแข็งค้าง จากนั้นก็หลุบตาลง ก่อนจะได้ยินน้ำเสียงสั่นเครือราวกับเส้นด้ายของเธอ “หลินหยางจากฉันกับ...ลูกไปแล้ว จะโชคดีได้ยังไง?”

พูดจบ น้ำตาของเธอก็เริ่มไหลออกมา

ฉันชะงักค้าง แค่ประโยคเดียวทำไมถึงร้องไห้ได้?

“เฉียวซาน!”

เจียงอวี้เหิงเรียกฉันเสียงดัง จากนั้นก็หยิบทิชชู่มาส่งให้โจวถง “อย่าคิดมากเลย ตอนนี้คุณจะร้องไห้ไม่ได้ ไม่อย่างนั้นจะไม่ดีต่อเด็ก”

“ถ้าตอนนี้หลินหยางยังอยู่ ฉันคงไม่ต้องกินข้าวคนเดียว” โจวถงพูดพลางหยิบทิชชู่ที่เจียงอวี้เหิงส่งให้ไปเช็ดน้ำตา “ขอโทษนะ ฉันท้องก็เลยอารมณ์อ่อนไหว ทำลายความสุขของพวกคุณเลย ฉันไปดีกว่า...”

เธอพูดและกำลังจะยืนขึ้น แต่เจียงอวี้เหิงยื่นมือไปดึงเธอไว้ “คุณคิดมากเกินไปแล้ว แล้วก็สั่งอาหารมาให้คุณแล้วด้วย คุณลองชิมปลาย่างนี่ก่อน อร่อยมากนะ”

เจียงอวี้เหิงปล่อยเธอและคีบเนื้อปลาขึ้นมากำลังจะวางไว้ในจานของเธอ ฉันจึงเอ่ยว่า “เจียงอวี้เหิง ทำไมคุณถึงใช้ตะเกียบของตัวเองคีบอาหารให้พี่สะใภ้ล่ะ? ใช้ตะเกียบกลางสิ”

คำพูดของฉันทำให้มือที่คีบเนื้อปลาของเจียงอวี้เหิงชะงักกลางอากาศ และบรรยากาศก็หนักอึ้งในชั่วพริบตา

โจวถงเหลือบมองเจียงอวี้เหิง ก่อนจะพูดอย่างเกรงใจ “อาเหิง ไม่ต้องคีบให้ฉันหรอก ฉันคีบเองได้”

เจียงอวี้เหิงวางเนื้อปลาบนจานตัวเอง แต่เขาก็หยิบจานของฉันไป คีบเนื้อปลาขึ้นมา ทั้งยังเลาะก้างปลาออกและส่งให้ฉัน

เมื่อก่อนฉันเคยก้างปลาติดคอ หลังจากนั้นตราบใดที่มีเจียงอวี้เหิงอยู่ ตอนที่ฉันกินปลาเขาก็มักจะเลาะก้างปลาออกให้ฉัน

เจียงอวี้เหิงมักจะเป็นแบบนี้ ตบหัวแล้วลูบหลังฉันตลอด

“เฉียวซาน อาเหิงดีต่อคุณมากจริงๆ” โจวถงทอดถอนใจ

“ถ้าเขาไม่ดีต่อฉันจะให้ดีต่อใครล่ะ” ฉันคีบเนื้อปลาเข้าปาก ก่อนจะจิบน้ำและพูดต่อว่า “ถ้าเขาทำดีต่อคนอื่นเหมือนกัน แบบนั้นคงไม่ถูก ใช่ไหมคะพี่สะใภ้?”

โจวถงเหลือบมองเจียงอวี้เหิง และพูดเสียงอ่อน “ใช่”

ความรู้สึกที่แสดงผ่านสีหน้านี้ ถ้าฉันมองไม่เห็นก็คงตาบอดแล้ว

“พี่สะใภ้ เด็กอายุกี่เดือนแล้วเหรอ?” ฉันเปลี่ยนหัวข้อสนทนา

แต่ทันทีที่ฉันพูดจบ เจียงอวี้เหิงก็เรียกฉันครั้งหนึ่ง “ซานซาน ถ้ายังไม่กินอีกฟัวกราส์ของคุณจะเย็นแล้วนะ รสชาติก็จะแย่ลงด้วย”

ฉันไม่ได้โง่ ย่อมฟังออกว่าเขาขวางเรื่องที่ฉันถามโจวถง

แต่เขาเคยบอกว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของเขา แล้วทำไมถึงถามไม่ได้ล่ะ?

ถ้าเด็กคนนี้ไม่ได้มีความลับอะไรที่บอกคนอื่นไม่ได้ ก็คงเป็นเพราะเขาให้ความสำคัญกับผู้หญิงคนนี้มากเกินไป

แต่ฉันต่างหากที่เป็นคู่หมั้นของเขา

“ตอนนี้ก็ไม่อร่อยแล้ว”

หลังจากได้ยินว่าเขาเคยเอาฟัวกราส์ไปให้โจวถง ฉันก็ไม่อยากกินต่อแม้แต่คำเดียว

เจียงอวี้เหิงฟังออกว่าน้ำเสียงของฉันไม่ค่อยดี จึงมองมาทางฉัน ฉันก็มองเขาเช่นกัน ฉันกับเขาเผชิญหน้ากันเงียบ ๆ

ไม่มีความอบอุ่นและความสุขเหมือนตอนที่เพิ่งเข้ามาในร้านอาหารอีกต่อไป

โลกของคนทั้งสองคน ไม่อาจมีบุคคลที่สามได้

ทันใดนั้นเอง ฟัวกราส์ ของหวาน และน้ำผลไม้ของโจวถงก็มาเสิร์ฟพอดี พนักงานเสิร์ฟวางเสร็จก็ถามอย่างสุภาพว่า “ไม่ทราบว่าให้หั่นฟัวกราส์ด้วยไหมครับ?”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ” โจวถงปฏิเสธ จากนั้นก็มองไปทางเจียงอวี้เหิง “อาเหิงหั่นให้ฉันหน่อยสิ ก่อนหน้านี้นายก็ช่วยฉันหั่นตลอด ขนาดมันพอดีเลย”

“พี่สะใภ้” ฉันพูดอีกครั้ง “ร้านอาหารมีบริการหั่นให้ ก็อย่ารบกวนอวี้เหิงจะดีกว่า ถึงยังไงเขาก็ยังต้องเลาะก้างปลาออกให้ฉันด้วย คงไม่ว่างหรอก”

โจวถงกัดริมฝีปาก “ขอโทษนะเฉียวซาน เป็นฉันคิดน้อยเกินไปเอง ฉันหั่นเองได้”

“เฉียวซาน!”

เจียงอวี้เหิงเรียกฉันเสียงดังอีกครั้ง นี่เป็นครั้งที่สามแล้ว

“โจวถงไม่สบายใจที่จะกินอาหารจากมือคนอื่น ตอนนี้เธอกำลังท้องจึงต้องระวังเป็นพิเศษ”

“เหอะ” ฉันหัวเราะออกมา “แล้วอาหารตรงหน้าเธอไม่เคยผ่านมือคนอื่นเลยเหรอ?”

เจียงอวี้เหิงพูดไม่ออกไปครู่หนึ่ง

โจวถงเผยสีหน้าน้อยเนื้อต่ำใจและตื่นตระหนกออกมา “ขอโทษนะ เป็นฉันไม่ดีเอง อาเหิง คุณอย่าโกรธเฉียวซานเลยนะ ถ้าเป็นแบบนี้ งั้นฉันไปดีกว่า”

เธอพูดและกำลังจะยืนขึ้น แต่เจียงอวี้เหิงดึงเธอไว้อีกครั้ง “อย่าถือสาเธอเลย เธอเป็นประจำเดือนก็เลยอารมณ์ไม่ดี ปกติก็พูดจาแบบนี้อยู่แล้ว”

ช่างสมพรปากของเจียงอวี้เหิงจริง ๆ ทันทีที่เขาพูดจบ ฉันก็รู้สึกถึงความร้อนจากร่างกายท่อนล่างทันที

ฉันมองเจียงอวี้เหิง “คุณพูดถูก ประจำเดือนฉันมาจริง ๆ แต่ไม่ได้เอาผ้าอนามัยมา คุณไปซื้อให้ฉันสักห่อสิ”

เจียงอวี้เหิงขมวดคิ้วเล็กน้อย “คุณรู้ว่าประจำเดือนจะมาช่วงนี้ ทำไมถึงไม่เตรียมไว้ในกระเป๋าล่ะ?”

“ไม่ใช่ว่าฉันมีคู่หมั้นอย่างคุณที่จำได้แม้กระทั่งรอบเดือนของฉันอยู่เหรอ?” ฉันยิ้ม เพียงแต่รอยยิ้มไปไม่ถึงดวงตา

แม้เจียงอวี้เหิงจะดูโกรธ แต่ก็ยังลุกขึ้น “พวกคุณกินกันไปก่อน ผมจะไปสักเดี๋ยว”

บนโต๊ะอาหารเหลือเพียงฉันกับโจวถงสองคน แต่พวกเราสองคนไม่ได้กินอะไรเลย เพียงแค่นิ่งเงียบเท่านั้น

หลังจากผ่านไปหลายวินาที โจวถงก็เอ่ยขึ้นมา “เฉียวซาน ตอนนี้คุณเกลียดฉันใช่ไหม?”

อย่างน้อยเธอก็รู้ตัวอยู่บ้าง

ฉันเองก็ไม่คิดจะเสแสร้ง “ไม่ถึงกับเกลียดหรอก แต่คุณทำให้ฉันอึดอัดจริงๆ”

ฉันเม้มริมฝีปาก มองท่าทางน่าสงสารของเธอ “เจียงอวี้เหิงเป็นคู่หมั้นของฉัน พวกเรากำลังจะจดทะเบียนสมรสกัน คุณคอยตามเขาไปทุกที่ ถึงขั้นเรียกเขาไปกลางดึก ไม่รู้สึกว่าล้ำเส้นเกินไปหน่อยเหรอ? ถ้าเป็นคุณคุณจะยอมไหม?”