บทที่ 6

โจวถงปลอดภัย เด็กก็ได้รับการช่วยเหลือแล้ว เธอจึงกลับมาที่ห้องผู้ป่วย

สีหน้าของเธอซีดเซียว ดวงตาแดงก่ำ กอปรกับรูปลักษณ์แสงจันทร์ขาวของเธอ ทำให้ดูอ่อนแอน่าสงสารจริง ๆ

“คุณไม่ต้องคิดมาก เด็กไม่เป็นไรแล้ว” เจียงอวี้เหิงปลอบใจ

“อวี้เหิง ฉันกลัวมากเลย” โจงถงน้ำตาไหลออกมา

เจียงอวี้เหิงหยิบกระดาษทิชชู่ส่งให้เธอ โจวถงรับทิชชู่ไป ทั้งยังจับมือเขาไว้ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาอิงอยู่บนหลังมือของเขา

แม้เธอจะน่าสงสาร แต่เพราะน่าสงสารแล้วจะมาทำเหมือนคู่หมั้นของคนอื่นเป็นผู้ชายของตัวเองได้หรือ?

ฉันเดินเข้าไป “พี่สะใภ้ หมอบอกว่าอารมณ์แปรปรวนของหญิงตั้งครรภ์จะส่งผลกระทบที่ไม่ดีต่อเด็กด้วย คุณรักษาเด็กเอาไว้ได้อย่างยากลำบาก ถ้าร้องไห้แบบนี้อาจจะเกิดปัญหาขึ้นอีกก็ได้”

ฉันพูดพลางยื่นมือออกไปจับเธอ และดึงเธอออกเงียบ ๆ

เพียงแต่เมื่อเห็นน้ำตาบนหลังมือของเจียงอวี้เหิง ในใจก็ยังรู้สึกไม่สบายใจนัก และมักจะรู้สึกว่าของของตัวเองถูกคนอื่นทำให้แปดเปื้อน

ฉันเป็นคนรักความสะอาด ทั้งการใช้ชีวิต และความรู้สึกก็ด้วย

โจวถงราวกับคิดไม่ถึงว่าฉันจะเรียกเธอว่าพี่สะใภ้ สีหน้าแข็งค้างไปอย่างเห็นได้ชัด แต่เพียงพริบตาเดียวก็ปรับอารมณ์ได้

“อวี้เหิง ขอโทษนะ ดูฉันสิ...”

พูดไปก็หยิบทิชชู่กำลังจะเช็ดมือให้เจียงอวี้เหิง

ฉันขวางไว้ “พี่สะใภ้ ตอนนี้คุณอย่าเพิ่งขยับตัวซี้ซั้วเลย”

สีหน้าของโจวถงแข็งค้างไปเล็กน้อย ดวงตาทั้งสองข้างซึ่งเต็มไปด้วยน้ำตามองไปทางเจียงอวี้เหิง ซึ่งแววตาแฝงไปด้วยความรักอย่างชัดเจน

“โจวถงชอบคุณเหรอ?” เมื่อออกมาจากห้องผู้ป่วย ฉันก็ถามเจียงอวี้เหิงตามตรง

“ไม่ใช่!”

เจียงอวี้เหิงปฏิเสธ

“ถ้าอย่างนั้นคุณล่ะ ชอบเธอไหม?”

อยากถามออกไปครั้งเดียวให้ชัดเจนเลย ฉันไม่อยากรู้สึกค้างคาใจ

สีหน้าของเจียงอวี้เหิงแข็งค้างไปอย่างเห็นได้ชัด หลังจากนั้นหลายวินาทีจึงเพิ่งพูดด้วยเสียงต่ำว่า “พวกเราเป็นแค่เพื่อนกัน...”

เป็นแค่เพื่อนเหรอ?

“หลินหยางไม่อยู่แล้ว ตอนที่กำลังจะตายก็จับมือผมไว้ บอกว่าต้องการให้ผมดูแลเธอ...” น้ำเสียงของเจียงอวี้เหิงสั่นเทา แม้แต่มือที่ทิ้งตัวลงก็เช่นกัน

ดูเหมือนเมื่อพูดเรื่องการตายของหลินหยาง เขาก็มักจะหวั่นไหวเสมอ และมันไม่ได้หยุดเพียงครั้งเดียว

หัวใจของฉันหดเกร็งเพราะท่าทางแบบนี้ของเขา “ฉันไม่ได้มีความคิดอย่างอื่นเลย แค่เห็นว่าโจวถงพึ่งพาคุณมากเกินไป”

“เธอ...คงเป็นเพราะกำลังท้องอยู่ อยู่ตัวคนเดียวก็เลยรู้สึกไม่ปลอดภัย” เจียงอวี้เหิงแก้ต่างแทนเธอ ดวงตาที่มืดหม่นจ้องมาที่ใบหน้าของฉัน “ซานซาน หลังจากนี้ผมจะระวัง”

เขาพูดมาแบบนี้แล้ว ฉันยังจะพูดอะไรได้อีก แต่ฉันก็ยังเตือนหนึ่งประโยคว่า “ถึงแม้คุณจะดูแลเธอเพื่อหลินหยาง แต่ชายหญิงก็แตกต่างกัน”

ภาพแบบเมื่อครู่ฉันไม่อยากเห็นอีก และไม่อยากทำให้ตัวเองรู้สึกไม่สบายใจด้วย

“อืม ผมรู้แล้ว...”

ทันทีที่เขาพูดจบ ก็มีเสียงล้อรถเข็นเสียดสีกับพื้นดังขึ้นอย่างเร่งรีบมาจากไม่ไกล

ฉันหันไปมอง ก็เห็นคนกลุ่มหนึ่งกำลังรีบร้อนเข็นรถฉุกเฉินเข้ามาทางด้านนี้อย่างรีบร้อน

ฉันกำลังจะหลบ ก็ได้ยินเสียงหนักแน่นของเจียงอวี้เหิงบอกว่า “ระวัง” ครั้งหนึ่ง จากนั้นร่างของฉันก็ถูกเขาดึงไว้ทันที ขณะเดียวกัน รถพยาบาลก็แล่นผ่านด้านหลังเราไปอย่างรวดเร็ว

ฉันอิงอยู่ในอ้อมกอดของเขา ข้างหูได้ยินเสียงเต้นของหัวใจดังเสียดแทง

เสียงนี้ทำให้ฉันนึกถึงตอนที่เพิ่งมาถึงตระกูลเจียงได้ไม่นาน มีครั้งหนึ่งฉันเข้าร่วมกิจกรรมของโรงเรียน ผลคือไม่ทันระวังจนตกลงมาจากที่สูง

ตอนนั้นเจียงอวี้เหิงวิ่งเข้ามากอดฉัน บอกฉันว่าไม่ต้องกลัว และอุ้มฉันวิ่งไปที่ห้องพยาบาล

นั่นเป็นครั้งแรกที่ได้ยินเสียงหัวใจของเขา เต้นเร็วตื่นตระหนกมากเหลือเกิน...

ฉันชอบเขาจริง ๆ ตั้งแต่วินาทีนั้น...

ตอนนี้หัวใจก็ยังคงเต้นเร็วแรง ทั้งยังเป็นเพราะฉันด้วย

ฉันหลับตาลง ทำให้ตัวเองไม่คิดถึงเรื่องอื่นจนวุ่นวายอีก ใบหน้าเอนลงไปในอ้อมกอดของเจียงอวี้เหิง “พวกเรากลับบ้านกันเถอะ ฉันเหนื่อยแล้ว”

“ได้ ผมจะไปบอกโจวถงก่อน” ตอนที่เจียงอวี้เหิงปล่อยฉัน ก็จุมพิตบนหน้าผากของฉัน

ฉันไม่ได้เข้าไปในห้องผู้ป่วย และรออยู่ที่หน้าประตู

เจียงอวี้เหิงกับโจวถงพูดอะไร ฉันไม่ได้ยิน แต่ตอนที่เขาออกมา ฉันได้ยินเสียงสะอื้นของโจวถง

ตอนที่ฉันกับเจียงอวี้เหิงกลับมาตระกูลเจียง พ่อแม่ของเขาต่างก็ยังไม่หลับ และกำลังนั่งดูโทรทัศน์อยู่บนโซฟา โดยที่ไม่มีใครพูดกับใคร

ปกติระหว่างพวกเขาก็พูดคุยกันน้อยมาก ฉันเคยถามแม่เจียง เธอบอกว่าสามีภรรยาที่ได้เจอหน้ากันทุกวัน จะยังมีอะไรให้พูดคุยกันอีก?

เจียงอวี้เหิงเคยบอกฉันว่าความรักของพวกเขาตอนยังเป็นวัยหนุ่มสาวนั้นสดใสมาก แต่สุดท้ายก็จืดจางลง

บางทีนี่อาจเป็นลักษณะของความรักในท้ายที่สุด

“พ่อ แม่!”

“คุณป้า คุณลุง!”

ฉันกับเจียงอวี้เหิงแยกกันทักทายพวกเขา

“พวกลูกสองคนกินข้าวหรือยัง ถ้ายังไม่กิน ยังมีกับข้าวเหลือให้พวกลูกอยู่นะ” แม่เจียงพูดอย่างอ่อนโยนเป็นอย่างยิ่ง

“กินแล้วครับ” เจียงอวี้เหิงตอบเสร็จก็มองฉัน “คุณหิวไหม ยังอยากกินอีกหน่อยหรือเปล่า?”

มื้อเย็นฉันแทบไม่ได้กินอะไรเลย แต่ตอนนี้กลับไม่รู้สึกหิวแม้แต่น้อย “ไม่กินแล้ว”

“ถ้าอย่างนั้นพวกลูกก็ขึ้นไปพักผ่อนเถอะ อีกเดี๋ยวจะให้แม่บ้านเอานมวัวขึ้นไปให้พวกลูก” แม่เจียงมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า

ไม่รู้ว่าฉันมองผิดไปหรือเปล่า ฉันรู้สึกได้ถึงความผิดปกติเล็กน้อยจากรอยยิ้มนี้ แต่ก็ขึ้นไปชั้นบนโดยไม่ได้คิดมาก เพียงแต่เมื่อฉันผลักประตูกลับต้องหยุดชะงักครู่หนึ่ง และหันไปมองเจียงอวี้เหิง

เขายืนอยู่ที่ประตูห้อง ทั้งยังหันกลับมามองฉันเช่นกัน

ไม่รอให้ฉันลงไปชั้นล่าง แม่เจียงก็ขึ้นมาแล้ว “ซานซาน เมื่อกี้ลืมบอกหนูไป ห้องของอวี้เหิงกำลังเก็บกวาดเพื่อใช้เป็นห้องหลังแต่งงานของพวกลูก ตอนนี้ให้อวี้เหิงอยู่ห้องหนูไปก่อนนะ”

“แม่ หลังผมกับซานซานแต่งงานกันก็ต้องออกไปอยู่ข้างนอกแล้ว จะยังเก็บกวาดที่นี่ไว้เป็นห้องหลังแต่งงานอะไรอีกครับ?” เจียงอวี้เหิงถามกลับ

“ย้ายออกไปอยู่ข้างนอกก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วเสียหน่อย ช่วงปีใหม่ช่วงเทศกาล หรือบางทีตอนดึกก็อาจจะอยากมาพักที่นี่ก็ได้” แม่เจียงจ้องเขม็ง และดึงเขามาที่ประตูห้องฉัน “พวกลูกกำลังจะจดทะเบียนสมรสกันแล้ว อยู่ด้วยกันก็ไม่เป็นไรหรอก”

“ซานซาน หนูมีความเห็นอะไรไหม?” แม่เจียงถามฉันอีกครั้ง

ฉันได้ยินเสียงสะท้อนของคำพูดระหว่างเจียงอวี้เหิงกับเซี่ยเซียว ทันใดนั้นก็ไม่รู้ว่าควรตอบว่าอย่างไรดี

“ไม่มีปัญหาครับ” เจียงอวี้เหิงตอบกลับแทนฉัน

ฉันเงยหน้ามองเขา วินาทีต่อมามือของเขาก็วางลงบนไหล่ของฉันและเดินเข้าไปในห้อง

“แม่ ราตรีสวัสดิ์ครับ!” หลังจากพูดประโยคหนึ่งเจียงอวี้เหิงก็ปิดประตูห้อง

ฉันกับเจียงอวี้เหิงต่างไม่ได้พูดอะไรกัน บรรยากาศกระอักกระอ่วนเล็กน้อย ทั้งยังคลุมเครืออยู่บ้าง

โดยเฉพาะบนเตียงใหญ่ซึ่งปูด้วยผ้าปูสีแดง ราวกับวันนี้เป็นคืนแต่งงานร่วมหอของพวกเรา

หน้าของฉันแดงก่ำ “ถ้าอย่างนั้น... ฉันไปเปลี่ยน...”

ฉันดิ้นออกจากมือของเจียงอวี้เหิง ทว่าเจียงอวี้เหิงกลับจับฉันไว้ เมื่อสบเข้ากับแววตาลึกล้ำของเขา หัวใจของฉันก็เต้นแรงและว้าวุ่นขึ้นเรื่อย ๆ ขณะที่ลมหายใจหนักหน่วงขึ้นเช่นกัน

ลูกกระเดือกของเจียงอวี้เหิงขยับ ก่อนที่ร่างจะก้าวมาข้างหน้าก้าวหนึ่ง ประสาทสัมผัสทั้งร่างของฉันล้วนหดเกร็งเล็กน้อย

เขาเข้ามาหาฉันใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ จับที่มือบอบบางของฉันทั้งยังเลื่อนขึ้นมาอย่างอ่อนโยน จนมาอยู่ที่ไหล่ของฉัน ท้ายทอยของฉัน และใบหน้าของเขาก็กดลงมาเช่นกัน

มือของฉันจับเขาไว้แน่น “เจียง...”

ประโยคหลังถูกเขาปิดริมฝีปาก จุมพิตของเขาเร่าร้อนดุดัน แบบที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน

พวกเราอยู่ด้วยกันมาหลายปี ย่อมต้องเคยจูบกันแน่นอน

แต่ทุกครั้งเขาล้วนสัมผัสอย่างแผ่วเบา ปลายลิ้นไม่เคยแตะที่ริมฝีปากและฟันของฉันเลย ทว่าคืนนี้เขาต่างออกไป จูบของเขาเร่าร้อนอย่างชัดเจน

ทว่าฉันกลับรู้สึกประหม่าจนฟันกระทบกัน ทำให้เขาไม่อาจทำอย่างลึกซึ้งได้มากเท่าที่คิดไว้

เจียงอวี้เหิงไม่ได้ทำต่อ และกระซิบที่ข้างหูของฉัน “ผ่อนคลายหน่อยสิ”

พูดจบ ฉันก็รู้สึกว่าร่างกายผ่อนคลายลง เขาอุ้มฉันขึ้นมาวางไว้บนเตียง เมื่อนิ้วของเขาปลดกระดุมชุดของฉัน นิ้วเท้าของฉันก็หดเกร็งไปหมด...

ฉันเห็นเส้นเลือดบนหน้าผากของเขานูนขึ้นมา ขณะที่ลูกกระเดือกก็ขยับไปมาเช่นกัน

แม้ฉันจะไม่เคยทำเรื่องแบบนี้ระหว่างชายหญิง แต่ต่อให้ไม่เคยกินเนื้อหมูก็ย่อมเคยเห็นหมูวิ่ง ฉันรู้ว่าตอนนี้เขากับฉันต่างก็เหมือนกัน หวั่นไหว...

บางทีการที่เขาบอกว่าไม่สนใจ อาจเพียงเพราะไม่เคยลองก็ได้

แต่ก็มีคำกล่าวที่ว่า เมื่อได้ลิ้มรสก็ยากจะถอนตัวไม่ใช่หรือ?

ฉันหลับตา รอความสัมพันธ์อันแนบแน่นของฉันกับเจียงอวี้เหิง

ขณะที่ร่างของฉันเย็นลง เพราะเสื้อผ้าของฉันถูกเขาถอดออก ริมฝีปากของเขาก็ประทับลงมาที่คอของฉัน

โทรศัพท์ของเจียงอวี้เหิงดังขึ้น

ฉันสะดุ้งเฮือก ก่อนจะดึงมือเขาไว้ตามสัญชาตญาณ “เจียงอวี้เหิง...”