บทที่ 1

“นายบอกมาตามตรงเถอะ เคยทำกับเฉียวซานไหม?”

น้ำเสียงทุ้มต่ำของผู้ชายดังออกมาจากรอยแยกของประตู ทำให้ฉันที่กำลังจะเข้าไปหยุดชะงักการเคลื่อนไหว

ฉันเห็นเจียงอวี้เหิงนั่งเม้มริมฝีปากบางอยู่ที่ตำแหน่งด้านบนผ่านรอยแยกของประตู “เธอเป็นฝ่ายเข้าหาก่อน แต่ฉันไม่สนใจ”

“เจียงอวี้เหิง นายอย่าดูถูกคนขนาดนั้นสิ เฉียวซานเป็นคนสวยที่ได้รับการยอมรับในแวดวงของพวกเรา มีคนไม่น้อยเลยนะที่สนใจเธอ”

คนที่พูดคือเซี่ยเซียวเพื่อนสนิทของเจียงอวี้เหิง ทั้งยังเป็นสักขีพยานในความรู้สึกสิบปีระหว่างฉันกับเจียงอวี้เหิงด้วย

“คุ้นเคยกันเกินไป นายเข้าใจไหม?” เจียงอวี้เหิงขมวดคิ้ว

ตอนที่ฉันอายุสิบสี่ปี ก็ถูกส่งมาที่ตระกูลเจียง และเป็นครั้งแรกที่ฉันได้เจอเจียงอวี้เหิง ตอนนั้นทุกคนบอกฉันว่าคนที่ฉันจะต้องแต่งงานด้วยในอนาคตก็คือเจียงอวี้เหิง

นับตั้งแต่นั้นมาพวกเราก็ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน จนผ่านมาถึงสิบปี

“ก็ใช่ พวกนายทำงานในบริษัทด้วยกันทุกวัน เจอหน้ากันอยู่ตลอด ตอนเย็นก็กลับไปกินข้าวด้วยกัน เกรงว่าแม้แต่วันหนึ่งอีกฝ่ายผายลมหรือถ่ายหนักกี่ครั้งก็ยังรู้อย่างละเอียดด้วยซ้ำ”

เซี่ยเซียวล้อเล่นจบก็จิ๊ปากสองครั้ง “ตอนนี้ไม่ใช่ยุคที่คบหากันจนเกิดความรักแล้ว ระหว่างชายหญิงต้องพูดถึงความรู้สึกน่าค้นหา ชนิดที่ต้องการแต่กลับไม่ได้มา ถึงจะเกิดความรู้สึกและตื่นเต้นขึ้นมา”

เจียงอวี้เหิงเงียบ ไม่สามารถปฏิเสธคำพูดของเซี่ยเซียวได้

“ถ้างั้นนายจะยังแต่งงานกับเธอไหม?” คำถามนี้ของเซี่ยเซียวทำให้ฉันกลั้นลมหายใจ

พ่อแม่ของเจียงอวี้เหิงต้องการให้พวกเราไปจดทะเบียนสมรสกัน เขาไม่ได้บอกว่าไม่ต้องการ ทั้งยังไม่ได้พูดปฏิเสธ ฉันก็ไม่ได้ถามเขาเช่นกัน นับว่าเซี่ยเซียวถามแทนฉันแล้ว

เจียงอวี้เหิงไม่ได้พูดอะไร

เซี่ยเซียวยิ้ม “ไม่อยากแต่งเหรอ?”

“...ไม่ใช่”

“งั้นก็อยากแต่ง แต่ไม่ได้เต็มใจ ถูกไหม?” เซี่ยเซียวกับเจียงอวี้เหิงเติบโตมาด้วยกันตั้งแต่ยังสวมผ้าอ้อม จึงรู้ความคิดของอีกฝ่ายเป็นอย่างดี

“อาเซียว นายเคยได้ยินประโยคหนึ่งไหม?” เจียงอวี้เหิงโค้งริมฝีปากอย่างเย็นชา

“อะไร?”

“อาหารจืดชืด แต่จะทิ้งก็เสียดาย” เจียงอวี้เหิงจุดบุหรี่ ควันบุหรี่ทำให้ใบหน้านั้นที่ฉันชอบมาสิบปีดูเลือนราง

ในใจฉันบีบรัดไม่หยุด ที่แท้ตอนนี้ฉันก็กลายเป็นคนจืดชืดที่จะทิ้งก็เสียดายสำหรับเขา

“ถ้าอย่างนั้นตกลงนายจะแต่งงานไหม?” เซี่ยเซียวซักไซ้

เจียงอวี้เหิงเงยหน้ามองเขา “นายอยากรู้คำตอบขนาดนั้นเลยเหรอ นายมีความรู้สึกต่อเธอหรือไง? ฉันยกเธอให้นายเลยดีไหม?”

ฉันซึ่งเป็นมนุษย์คนหนึ่ง ราวกับเป็นเพียงสินค้าไร้ราคาชิ้นหนึ่งที่เขาส่งต่อได้ง่าย ๆ

ต่อให้เป็นลูกสุนัขหรือลูกแมวที่เขาเลี้ยงดูมา สิบปีก็ยังเกิดความผูกพัน และคงไม่ทิ้งง่าย ๆ แบบนี้

เห็นได้ชัดว่าตอนนี้ฉันไม่ได้เป็นอะไรสำหรับเขาเลย

ทว่าเขากลับเป็นแสงสว่างของฉันมาตลอดสิบปี และเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของฉัน

ฉันถูกคำพูดประโยคนี้ของเขาทำให้เจ็บปวด ความรู้สึกฝาดเฝื่อนสายหนึ่งพรั่งพรูขึ้นมาในลำคอ...

ฉันก้มหน้า มองเล่มทะเบียนบ้านที่ปลายนิ้ว ก่อนจะกัดริมฝีปากอย่างแรง

“หึ” เซี่ยเซียวแค่นหัวเราะออกมาครั้งหนึ่ง “พูดอะไรน่ะ? ไม่ควรล่วงเกินภรรยาเพื่อน ฉัน เซี่ยเซียว ไม่ได้หิวจนกินไม่เลือกขนาดนั้น”

เจียงอวี้เหิงดับบุหรี่ในที่เขี่ยบุหรี่ และลุกขึ้นจากโซฟา “ไปให้พ้น นายมาก็มีแต่จะทำให้ฉันอึดอัด”

“คนที่ทำให้นายอึดอัดไม่ใช่ฉัน แค่เป็นเฉียวซาน ถ้าไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอจริง ๆ ไม่สู้แยกทางกันไปจะดีกว่า อย่าทำให้ผู้หญิงต้องหาครอบครัวดี ๆ ได้ช้าลงเลย” เซี่ยเซียวทิ้งท้ายด้วยประโยคนี้ ก่อนจะคว้าเสื้อนอกบนโซฟาและลุกขึ้น เดินออกไปข้างนอก

เมื่อเปิดประตู เซี่ยเซียวซึ่งเห็นฉันยืนอยู่ข้างนอกก็ชะงักไป จากนั้นก็ถูปลายจมูกอย่างไม่เป็นธรรมชาติ เขารู้ว่าฉันได้ยินบทสนทนาของพวกเขา

เขายิ้มด้วยใบหน้านิ่ง ๆ “มาหาอวี้เหิงเหรอ? เขาอยู่ข้างใน”

ปลายนิ้วที่ถือเล่มทะเบียนบ้านของฉันชาหนึบ ขณะที่พูดอะไรไม่ออก

เซี่ยเซียวมองสิ่งที่อยู่ในมือของฉันก็ขยับริมฝีปาก พลางเข้ามาใกล้ฉันเล็กน้อย “คิดให้ดีว่าตกลงแล้วตัวเองต้องการอะไร?”

ไหล่ของเขาชนฉัน ก่อนจะเดินจากไป

ทะเบียนบ้านเล่มบางในมือของฉันราวกับกลายเป็นแผ่นเหล็กที่ทั้งร้อนทั้งหนักอึ้ง ฉันกลืนน้ำลายอยู่นาน ผ่านไปครู่หนึ่งถึงได้ผลักประตูเข้าไป