All Chapters of เลิกเป็นตัวสำรอง คุณหนูเฉียวเปิดตัวกับชายอื่นแล้ว: Chapter 11 - Chapter 20

สีหน้าของเขาตึงเครียดเล็กน้อย “เมื่อคืนในสถานการณ์แบบนั้น ผมกลัวว่าเธอจะเป็นอะไรไป หลินหยางที่คุณรู้จักเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของพ่อแม่เขา ลูกที่อยู่ในห้องโจวถงตอนนี้คือความหวังทั้งหมดของตระกูลหลิน ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาจริง...”เขาไม่ได้พูดต่อ แต่ฉันรู้“ดังนั้นต่อจากนี้ไป ตราบใดที่เป็นเรื่องเกี่ยวข้องกับเธอ คุณก็จะให้ความสำคัญเพียงแค่เธอเท่านั้น ถูกต้องไหม?” ฉันถามอย่างเย็นชาเจียงอวี้เหิงเงียบไปสองวินาที “รอให้คลอดเด็กออกมาก็เรียบร้อยแล้ว”ฉันหัวเราะชั่วพริบตาที่หันหน้า ดวงอาทิตย์ที่เพิ่งขึ้นก็ทิ่มแทงจนรู้สึกเจ็บตาฉันมองดูเขา “เจียงอวี้เหิง เด็กออกมาแล้วก็ยังจะมีปัญหาตามมา จะป่วย จะมีอุบัติเหตุ ตราบใดที่คุณใช้เด็กคนนี้เป็นข้ออ้าง ถ้าอย่างนั้นคุณกับโจวถงก็จะเกี่ยวพันกันไปตลอด และฉันก็จะเป็นคนคนนั้นที่ถูกคุณทอดทิ้งตลอดไป”เจียงอวี้เหิงโดนฉันว่าจนเงียบไปเลยฉันแสดงจุดยืนของตัวเองไปอย่างชัดเจนด้วย “เจียงอวี้เหิง ถ้าพวกเราแต่งงานกันไป ฉันไม่อยากให้สามีของตัวเองดูแลผู้หญิงคนอื่นเกือบทุกวันหรอกนะ”“เฉียวซาน คุณให้เวลาผมหน่อยนะ ผมจะจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย” แววตาลึก ๆ ของเจียง

ใบหน้าเล็ก ๆ ของโจวถงขาวซีดทันที น้ำตาคลออยู่ในดวงตาจะร่วงอยู่รอมร่อ ไม่ต้องพูดว่าน่าเอ็นดูขนาดไหน“อาเหิง ในที่สุดคุณก็รำคาญฉันแล้ว ใช่ไหมล่ะ?” น้ำตาของโจวถงไหลแหมะ ๆ ด้วย ตอนที่พูดออกมาเจียงอวี้เหิงไม่ได้พูด ทั้งร่างกายเป็นความกดอากาศต่ำ“ถ้าหลินหยางไม่เป็นไร ฉันก็จะไม่รบกวนคุณหรอก...” เสียงโจวถงพึมพำ แต่คำพูดนี้กลับมีความรู้สึกกดดันอยู่“คุณรบกวนผมก็ช่าง อย่าไปรบกวนเธอ” เขาที่เจียงอวี้เหิงว่าก็คือหมายถึงฉันพวกเขาจะทะเลาะกันแล้ว ในทีแรกฉันไม่รู้ว่าต้องยืนอยู่ตรงนี้หรือควรไปดี“ฉันรู้แล้ว จากนี้ฉันจะไม่รบกวนคุณอีก และจะไม่มารบกวนพวกคุณด้วย” โจวถงกล่าวแล้วหมุนตัวเดินจ้ำอ้าวไปข้างนอกคราวนี้เจียงอวี้เหิงไม่ได้ไล่ตามออกไป แต่มองมาที่ฉัน ฉันก้มหน้าเล็กน้อย สาวเท้าเดินไปข้างนอกเจียงอวี้เหิงตามฉันมาติด ๆ เราเดินออกจากคาเฟ่ จังหวะนี้ได้ยินเสียงเบรกแสบแก้วหูดังเอี๊ยดฉันกับเจียงอวี้เหิงเงยหน้าพร้อมกัน ก็เห็นโจวถงโดนรถคันหนึ่งที่ออกมาจากโรงรถชนจนล้มอยู่ที่พื้น“โจวถง!” เจียงอวี้เหิงตะโกนด้วยเสียงทุ้มต่ำ เจ้าตัววิ่งไปอย่างรวดเร็วฉันอึ้งไปสักสองสามวินาที แล้วรีบตามไปด้วย“อาเหิง

“เฉียวซาน คุณอย่าเข้าใจผิดนะ”คำพูดนี้ของโจวถงทำให้ฉันอยากหัวเราะนึกถึงคำพูดที่เธอพูดตอนเลือกเครื่องนอน ที่แท้แฟนที่เธอยอมรับโดยปริยายถึงกับเป็นเจียงอวี้เหิง“นี่ซื้อให้เจียงอวี้เหิงเหรอ?” ฉันเหลือบมองเครื่องนอนที่เธอเลือก สีฟ้าเทา เป็นโทนสีที่เจียงอวี้เหิงชื่นชอบจริง ๆแต่นั่นเป็นเมื่อก่อนแล้ว ตอนนี้ภายใต้อิทธิพลของฉัน สีสันของเขาก็สดใสขึ้นมากแล้วโจวถงกัดริมฝีปากล่าง ลังเลอยู่สักสองสามวินาทีจึงจะส่ายหน้า “...ไม่ใช่นะ คุณอย่าเข้าใจผิด ฉันเลือกให้น้องชายฉัน”การแสดงปาหี่พรรค์นี้ ฉันขี้เกียจที่จะไปโต้เถียงกับเธอ เลยพูดไปตามตรง “เจียงอวี้เหิงจะอยู่ด้วยกันกับคุณแล้ว?”เขาว่าให้ลูกของโจวถงเป็นอะไรไปไม่ได้เลยไม่ใช่หรือไง การปกป้องอยู่ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงเหมาะสมที่สุด“เฉียวซาน ทำไมคุณพูดจาแบบนี้?” โจวถงเผยความตื่นเต้นออกมา“คุณซื้อให้เขาแม้กระทั่งของใช้บนเตียง ทำไมฉันจะพูดแบบนี้ไม่ได้?” ฉันย้อนถามแบบกวน ๆ“เฉียวซาน คุณขี้อิจฉาเกินไปแล้ว แบบนี้อาเหิงจะไม่ชอบเอานะ” คำพูดของโจวถงทำให้ฉันหัวเราะ“คุณหัวเราะอะไร ?” ดวงตาคู่นั้นของเธอมองฉันด้วยความระแวดระวังและไร้เดียงสาฉันลูบเส้นผม

หัวใจฉันรู้สึกตื้นตันถึงแม้ฉันถูกฝากเลี้ยงไว้ที่บ้านหลังนี้ แต่คุณพ่อคุณแม่ของเจียงอวี้เหิงก็มอบความห่วงใยและความรักให้ฉันเหมือนดั่งพ่อแม่แท้ ๆ ของฉันเลยพวกเขาปฏิบัติต่อฉันเหมือนลูกสาวแท้ ๆ ยังจำที่เจียงหวยพี่ชายของเจียงอวี้เหิงเคยพูดล้อเล่นไว้ประโยคหนึ่งได้ว่า ตั้งแต่ฉันมาถึงบ้านหลังนี้ พวกเขาสองคนพี่น้องก็ไม่เป็นที่โปรดปรานแล้วเวินเหลียงพูดถูก ฉันกับเจียงอวี้เหิงตัดขาดได้ง่าย แต่ตัดขาดกับตระกูลเจียงได้ยากฉันสูดลมหายใจเข้าลึก แล้วผลักประตูเข้าไปสายตาของทุกคนจับจ้องมาที่ฉันทั้งหมด จากนั้นคุณแม่เจียงก็ลุกขึ้นเดินมาหา “ซานซาน หนูกลับมาแล้ว ตอนนี้กำลังรอหนูมาทานข้าวอยู่เลย”“คุณป้า คุณลุง” ฉันทักทาย และเจียงอวี้เหิงก็โดนคุณพ่อเจียงเตะเท้าให้ลุกขึ้นมาเขารับกระเป๋าในมือของฉันไป “ทำไมกลับมาช้าแบบนี้ล่ะ?”“เล่นสนุกเกอร์มาพักหนึ่ง” ฉันรู้ว่าเซี่ยเซียวจะบอกเรื่องที่เราพบกันให้เขาฟังแน่นอน ดังนั้นเลยไม่มีอะไรให้น่าปิดบังเจียงอวี้เหิงขมวดคิ้ว “คราวหน้าจะไปก็เรียกผมไปด้วย”เขาไม่ชอบให้ฉันไปเล่นพวกนั้น โดยเฉพาะภายใต้สถานการณ์ที่ไม่มีเขาอยู่ แน่นอนว่าไม่หวังให้ฉันติดต่อพวกพ้องของเขา

ในสายตาที่คุณพ่อเจียงกับคุณแม่เจียงรอคอย ในที่สุดฉันก็พยักหน้าแต่ในใจของฉันเหลือประโยคหนึ่งไว้ให้ตัวเอง นั่นก็คือถ้าหากเจียงอวี้เหิงยังพัวพันกับโจวถงอยู่อีกแม้แต่นิดเดียว ต่อให้จดทะเบียนแล้ว ฉันก็จะไปจากเขาพอฉันรับปาก ทุกคนบนโต๊ะอาหารก็ถอนหายใจโล่งอก จากนั้นบรรยากาศก็เปลี่ยนเป็นผ่อนคลายและอบอุ่นด้วยทานข้าวแล้ว ฉันย่อมไปไม่ได้กลับถึงห้องนอน ฉันกับเจียงอวี้เหิงต่างก็ไม่เป็นธรรมชาติอยู่หน่อย ๆ ซึ่งไม่เป็นธรรมชาติยิ่งกว่าครั้งก่อนอีก“ผมไปอาบน้ำนะ” เจียงอวี้เหิงเอ่ยปากก่อนจังหวะนี้โทรศัพท์มือถือของฉันดังขึ้นพอดี เป็นสายจากเวินเหลียง ฉันหันไปมองเจียงอวี้เหิง “คุณอาบก่อนเถอะ ฉันขอรับสาย”เจียงอวี้เหิงเข้าห้องอาบน้ำ ฉันจึงจะรับสาย คำถามของเวินเหลียงก็ดังขึ้นทันที “ซานซาน เมื่อคืนเธอไม่ได้กลับมานอนที่ห้องฉัน วันนี้ก็ไม่มา เธอคงไม่ได้กลับไปตระกูลเจียงอีกแล้วหรอกนะ?”มองดูเตียงใหญ่เตียงนั้นที่อยู่ตรงกลาง ฉันส่งเสียงเบา ๆ ว่าอืม“เธอคืนดีกับเจียงอวี้เหิงอีกแล้ว?” เวินเหลียงประหลาดใจมากฉันกัดริมฝีปากล่าง “จดทะเบียนพรุ่งนี้”เวินเหลียงไม่ได้พูดอะไรสักพัก สุดท้ายเอ่ยถาม “เธอคิดดีแล้