บททั้งหมดของ เลิกเป็นตัวสำรอง คุณหนูเฉียวเปิดตัวกับชายอื่นแล้ว: บทที่ 21 - บทที่ 30

ฉันมองตัวเองในกระจก พยายามฝืนยิ้ม บอกกับตัวเองว่าวันนี้ต้องยิ้ม ต้องเบิกบานใจ ใช้ชีวิตต่อจากนี้ให้มีความสุขตอนที่ฉันมาถึงชั้นล่าง พ่อเจียงและแม่เจียงก็ได้เตรียมอาหารเช้าไว้เรียบร้อยแล้ว โซฟาและอุปกรณ์ทานอาหารล้วนถูกเปลี่ยนเป็นรูปแบบเฉลิมฉลองที่ใช้ในวันปีใหม่“ซานซาน พวกหนูไปจดทะเบียนสมรสกลับมาแล้ว พวกเรามาฉลองกันก่อนเถอะ แล้วค่อยมาปรึกษากันเรื่องรายละเอียดงานแต่ง” คุณแม่เจียงดูตื่นเต้นกว่าฉันเสียอีก“ได้ค่ะ!” ฉันขานรับคุณแม่เจียงมองฉัน “วันนี้หนูแต่งตัวได้ดูดีจริง ๆ แต่ถ้าเป็นสีแดงจะดูดีกว่านี้นะ”“สีแดงเด่นสะดุดตาเกินไปน่ะคะ” ฉันกล่าวอธิบาย“หนูอย่าทำตามคำแนะนำส่งเดชเลย ตอนนี้ไม่ใช่ยุคสมัยของพวกเราแล้ว ไม่จำเป็นต้องใส่ชุดสีแดงสีม่วงฉูดฉาดหรอก ซานซาน หนูอยากใส่แบบไหนก็ใส่ไปเถอะ อย่าใส่ใจกับคำพูดของแม่หนูนักเลย” คุณพ่อเจียงช่วยพูดแก้ต่างให้ฉันฉันอมยิ้ม รู้สึกอบอุ่นหัวใจคุณแม่เจียงดึงฉันมานั่งที่โต๊ะอาหาร นอกจากอาหารเช้าวางละลานตาเต็มโต๊ะตามปกติแล้ว ยังมีไข่ไก่สองฟองและไส้กรอกย่างหนึ่งชิ้นเพิ่มขึ้นมา การจัดวางเช่นนี้ทำให้คนหน้าแดงไม่ต้องรอให้ฉันถาม คุณแม่เจียงก็โน้มตัวมากระ

เพียงสองประโยค ฉันก็ทำให้ใบหน้าของโจวถงเปลี่ยนเป็นแดงสลับขาวทันทีที่จริงแล้วภาพลักษณ์ของเธอดูแย่อย่างมาก อยากจะเป็นมือที่สามทั้งที ก็ควรกล้าทำอย่างสง่าผ่าเผย เจียงอวี้เหิงถึงขั้นยกบ้านที่จะเอาให้ฉันให้เธอ เธอก็คงจะมีความมั่นใจแล้วแต่เธอดึงดันไม่ทำแบบนั้น ทั้ง ๆ ที่ทำเรื่องที่น่าอายไปแล้ว กลับยังทำท่าทีใสซื่อช่างเป็นการทำชั่วแต่อยากได้ดีจริง ๆ“เฉียวซาน คุณทำตัวแบบนี้ อาเหิงคงจะไม่ชอบหรอกนะ” คิดไม่ถึงว่าโจวถงจะพูดเรื่องนี้กับฉันฉันเค่นเสียงหัวเราะออกมา ถ้าตอนนี้ฉันยังคาดหวังให้เขามาชื่นชอบ ฉันก็คงจะเป็นคนโง่แล้วละ“ให้เขาไปชอบคุณเถอะ” ฉันพูดจี้จุดเธอไปอีกครั้งโจวถงน้ำตาไหลด้วยความน้อยใจทันที ดังนั้นการที่ฉันให้เกาหย่วนอยู่ด้วยก็ถูกต้องแล้ว ไม่อย่างนั้นเมื่อเธอร้องไห้ฟูมฟายขึ้นมา ก็คงจะรับมือไม่ได้จริงๆ“เฉียวซาน คุณหมายความว่ายังไง วันนี้พวกคุณจะไปจดทะเบียนสมรสแล้วไม่ใช่เหรอ?” ตอนที่โจวถงถามฉัน สายตาเปล่งประกายความทะเยอทะยานของเธอเด่นออกมาอย่างเห็นได้ชัดทันใดนั้น ฉันไม่อยากให้เธอสมปรารถนา จึงจงใจกล่าวว่า “ใช่ ไปจดอยู่แล้ว อีกสักพักก็ไปแล้ว เจียงอวี้เหิงให้เจ้าอาวาสดูฤกษ

ฉันยกมุมปากเย้ยหยัน เวินเหลียงสังเกตได้ถึงความผิดปกติ “ซาน เธอคงไม่ได้ไปรู้เรื่องที่เขาทำกับสาวแม่หม้ายพวกนั้นมาใช่ไหม?”สมแล้วที่เป็นเพื่อนสนิทฉัน เข้าใจนิสัยของฉันจริง ๆ“เขายกบ้านหลังหนึ่งให้โจวถง แต่ที่จริงแล้วบ้านหลังนั้นควรจะเป็นของฉัน” ฉันใช้คำพูดรวบรัดไขข้อสงสัยให้กระจ่างฝั่งเวินเหลียงไม่ได้พูดอะไร ผ่านไปพักใหญ่เธอจึงเค้นเสียงพูดออกมา “เธอ...”เธอไม่ได้พูดต่อ แต่ฉันเข้าใจความหมายที่เธอจะสื่อ “ฉันจะไม่ให้โอกาสเขาแล้วล่ะ”“คนสารเลวพรรค์นั้น ต่อให้เธอให้โอกาสไป เขาก็คงจะทำผิดซ้ำซากอยู่ดี!” มุมมองความรักของเวินเหลียงกับฉันเหมือนกัน“ฉันรู้แล้ว”“โอเค แผนการต่อจากนี้คงต้องมองในระยะยาวแล้วล่ะ เธอไปรับสายเขาก่อน ดูสิว่าเขาจะพูดอะไรอีก อีกสักพักค่อยมาหาฉันแล้วกัน” เวินเหลียงหยุดพูดไปครู่หนึ่ง “เดี๋ยวฉันจะแลกเวลาเข้างานกับคนอื่น”ฉันกำลังจะบอกว่าไม่ต้อง เธอก็วางสายไปแล้วเจียงอวี้เหิงยังคงไม่ลดละ โทรเข้ามาต่อเนื่อง ฉันกดรับสาย “ฮัลโหล...”“เฉียวซาน คุณทำแบบนี้หมายความว่าอะไร?” เสียงตวาดของเจียงอวี้เหิงดังจนแก้วหูฉันแทบแตกฉันยกโทรศัพท์ออกห่างจากหู รอให้เขาอาละวาดจนสงบสติได้

เวินเหลียงมองความคิดของฉันออก “ไปไหนดี? เดี๋ยวฉันไปเป็นเพื่อน หรือว่าจะ...”“ไปช่วยฉันเก็บกวาดที่พักของฉันแล้วกัน” ฉันพูดตัดบทเวินเหลียงเธอมองฉันด้วยความประหลาดใจ “เธอ... นี่... เตรียมตัวไว้นานแล้วงั้นเหรอ”“ก็ไม่ถึงขั้นเตรียมตัวไว้นานขนาดนั้นหรอก เพิ่งเมื่อวานซืนนี้เอง” ฉันชี้ไปที่เบาะด้านหลังรถ บนนั้นมีชุดเครื่องนอนที่ฉันไม่ได้ซื้อมา“ไปซื้อกับโจวถงมาเมื่อวาน” คำพูดของฉันทำให้สีหน้าของเวินเหลียงตื่นตกใจ แววตาแฝงไปด้วยคำพูดมากมายระหว่างทางที่ไปบ้านฉัน ฉันเล่าเรื่องทั้งหมดให้เวินเหลียงฟัง เธอเดือดดาลสุดขีด “ไม่ไปจดทะเบียนสมรสก็ถูกต้องแล้ว เจียงอวี้เหิงเป็นชายชาติชั่วที่โลภมากไม่รู้จักพอที่สุดในยุคนี้เลย”“ชายชั่วก็เป็นชายชั่วอยู่วันยังค่ำ ไม่ต้องแบ่งยุคสมัยหรอก” ฉันยิ้มพลางพูดหยอกล้อเวินเหลียงมองมาที่ฉัน “ซานซาน ถ้าเธอเศร้าไม่จำเป็นต้องฝืนยิ้มต่อหน้าฉันหรอก”“ไม่ได้เศร้าขนาดนั้นเสียหน่อย จริง ๆ นะ” ฉันทอดสายตามองเส้นทางด้านหน้า “บางทีความรู้สึกที่ฉันมีต่อเขาอาจจะเหมือนกับความรู้สึกที่เขามีต่อฉันก็ได้ สนิทกันจนไม่รู้สึกอะไรแล้ว”ฉันมีความรู้สึกแบบนี้จริง ๆ ทว่าฉันเพิ่งมารู้ต

ดูโดยรวมแล้ว ทั้งดูหยาบคายและแข็งกระด้าง ทำให้คนหวาดกลัวสองสามปีมานี้ผู้ชายที่ฉันคลุกคลีด้วยล้วนมีแต่พวกที่ผิวขาวผ่อง สวมเชิ้ตผูกเนคไท สวมชุดสูทใส่เสื้อนอกทับลักษณะของชายด้านหน้านี้ ทำให้ฉันมีความคิดแวบแรกเข้ามาในหัวว่าเขาเพิ่งถูกปล่อยตัวออกมาจากคุกฉันจับกระเป๋าแน่นโดยที่ไม่รู้ตัว นึกถึงสเปรย์พริกไทยและมีดพกป้องกันตัวที่เวินเหลียงยัดใส่กระเป๋าฉันก่อนออกเดินทางมาฉันไม่ทันได้สัมผัสของเหล่านี้ ชายผู้นี้ก็ติดเครื่องยนต์รถโดยที่ไม่พูดอะไรทั้งสิ้นทว่าสายตาที่เขามองฉันเมื่อครู่หมายความอย่างไร?ฉันมึนงงเล็กน้อย ทว่าใจที่เพิ่งจะได้รับฟื้นฟูจากเมืองนี้ ก็เกิดความวุ่นวายขึ้นเป็นครั้งคราวเพราะว่าต้องระแวดระวังตัว ฉันจึงไม่ได้ตั้งใจซึมซับบรรยากาศที่ทำรื่นเริงใจของเมืองนี้ได้ดีนัก จนเมื่อตอนที่รถจอด ฉันจ่ายเงินลงจากรถ มองรถคันนั้นเคลื่อนตัวออกไปแล้ว ฉันจึงถอนหายใจอย่างโล่งอกตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มแล้ว ฉันมาถึงที่นี่ตอนนี้ก็ไม่ค่อยเหมาะสมจริง ๆฉันอยากจะหาสถานที่พ่อแม่ฉันเคยอาศัยอยู่ เอาไว้ตอนกลางวันค่อยทำก็ย่อมได้ ทว่าเมื่อมาถึงที่นี่แล้ว ก็ไม่มีอะไรให้ลังเลอีกแล้วสถานที่ด้านหน้า ช่า