Lahat ng Kabanata ng ภารกิจพิชิตใจคุณชายข้างจวน: Kabanata 1 - Kabanata 10

เมืองจิ่งโจว“หลีกไปเร็ว ๆ เข้า ม้าของคุณหนูสกุลกู้กำลังมา รีบ ๆ หลีกไป เร็ว เข้า!!”เสียงตะโกนที่ดังมาแต่ไกลของชาวบ้านในละแวกตลาดกลางเมืองที่คึกคักพร้อมกับเสียงฝีเท้าของอาชาสีขาว บนนั้นมีสตรีในอาภรณ์สีขาวสลับแดงควบอาชาราวกับเร่งกวดคนร้ายวิ่งเข้ามายังเขตที่มีผู้คนสัญจรจนเกือบจะชนรถม้าที่วิ่งสวนมาแล้ว“แย่แล้ว รถม้านั่น!!”“คุณหนูระวัง!!”“เสี่ยวปิงเจ้าไปทางซ้ายแล้วไปเจอกันข้างหน้านะ”“กู้ม่านซี” พูดกับม้าคู่ใจเมื่อค่อย ๆ ปล่อยบังเหียนพร้อมกับกระโดดตีลังกาเหยียบไปที่หลังอานม้าของรถม้าคันใหญ่ที่วิ่งสวนมา เสี่ยวปิงวิ่งแฉลบออกไปในตรอกแคบข้างซ้ายซึ่งเป็นรูเล็ก ๆ ซึ่งเป็นรูที่ม้าวิ่งไปได้แต่คนที่ขี่วิ่งไปด้วยไม่ได้เพราะมันแคบมาก“เฮ้ย ดูนั่น!!”สตรีในอาภรณ์สีขาวกระโดดขึ้นหลังคารถม้าและตีลังกากลับหลังไปอีกครั้ง เมื่อถึงพื้นม้าขาวของนางก็วิ่งออกมาจากตรอกและรับเจ้าของได้ทันเวลา นางหันไปพร้อมกับยกมือคำนับให้กับเจ้าของรถม้าเพื่อเป็นการขออภัยที่นางต้องล่วงเกิน แต่ว่าเจ้าของที่นั่งอยู่ในรถม้ามิอาจได้ทันเห็นว่านางทำเช่นนั้น“หยุดรถก่อน”“ขอรับ!!”คำสั่งของเจ้าของรถม้าทำให้ผู้คุมรถม้าหยุดรถม้าทันที

“เสี่ยวจูอยู่บนต้นไม้ แล้วทำไมไม่เรียกจิ่วหลงให้ไปเอาลงมาเล่า”“พี่จิ่วหลงไม่อยู่ เขาออกไปเอายาข้างนอกเจ้าค่ะ ตอนนี้มันก็ร้องอยู่บนต้นไม้และไม่มีใครกล้าขึ้นไปเพราะว่า…กลัวมันจะข่วนเอาเจ้าค่ะ”“ปัดโธ่เอ๊ยเจ้าแมวโง่เอ๊ย!!”“ท่านพ่อเจ้าค่ะ”“รีบไปเถอะ ๆ เฮ้อ…วุ่นวายได้ทุกวันสิน่า!”กู้ม่านซีและสาวใช้รีบวิ่งไปยังด้านหลังบ้าน เสียวจูติดอยู่บนต้นไม้ใหญ่ที่ยื่นล้ำออกไปยังจวนข้าง ๆ มันเกาะอยู่ปลายกิ่งที่เกือบจะล้ำไปที่จวนอีกหลังหนึ่งซึ่งทำให้นางปวดหัว เมื่อเห็นเจ้าแมวอ้วนของนางไปอยู่ที่นั่นและเหล่าคนใช้ในจวนก็เริ่มวุ่นวาย“เสียงอะไรเอะอะข้างนอก”“คุณชาย ดูเหมือนว่าจวนใต้เท้ากู้จะมีเรื่องขอรับ เห็นว่ามีแมวติดอยู่บนต้นไม้ เอ๊ะ!!”สิ้นเสียงของต้าจื่อ เจียงอี้หานก็มองเห็นแล้วเช่นกัน สตรีในชุดสีขาวคนเดิมที่กระโดดข้ามรถม้าของเขาเมื่อตอนสาย ตอนนี้นางก่อเรื่องอีกครั้งและเริ่มปีนขึ้นต้นไม้ที่ยื่นกิ่งมายังจวนของเขาเพื่อจะช่วยแมวของนาง“นั่นแมวหรือลูกหมูน่ะ ที่ติดอยู่ที่กิ่งไม้”“คุณชายนั่นแมวขอรับ เห็นว่าชื่อ…เสี่ยวจู (หมู)”“เสี่ยวจู หึ ตั้งตามขนาดตัวสินะ”กู้ม่านซีค่อย ๆ ขยับเพื่อจะไปดึงตัวเจ้าเสี่ยว

“คุณชาย ท่านมั่นใจแล้วหรือขอรับว่าจะเข้าทางใต้เท้ากู้ผู้นี้”“ที่ให้เจ้าไปสืบเรื่องสกุลกู้ ได้ความว่าอย่างไรบ้าง”“สกุลกู้เป็นขุนนางมาสี่ชั่วคน ล้วนแต่จงรักภักดี ใต้เท้า “กู้หลาน” ผู้เป็นปู่ของคุณหนูกู้คือหนึ่งในยอดขุนพลแม่ทัพที่ช่วยกอบกู้เมืองจิ่งโจวขึ้นมา แม่ของคุณหนูกู้เป็นท่านหญิงแต่ที่ไม่ได้มอบยศต่อให้คุณหนูกู้เพราะว่านางไม่อยากรับช่วงต่อขอรับ”“แล้วอย่างไรต่อ”“ต่อมาเมื่อแม่ทัพกู้สิ้นลง บุตรชายคือใต้เท้ากู้เหว่ยเข้ารับตำแหน่งแม่ทัพต่อแต่เขาเลือกที่จะวางดาบ ฝ่าบาทเลยให้เขาไปประจำการอยู่ที่กรมตุลาการแทนขอรับ”“อะไรนะ วางดาบงั้นหรือ เพราะอะไรกัน”“เดิมทีใต้เท้ากู็ผู้นี้มีบุตรด้วยกันสามคนขอรับ คนโต “กู้ซานหรง” เป็นแม่ทัพอยู่แดนใต้และไม่ค่อยได้กลับมา อีกคนก็บุตรคนรอง “กู้หรานจื่อ” เขาเคยเป็นรองแม่ทัพของจิ่งโจวมาก่อนแต่อายุสั้นสิ้นในในสนามรบครั้งที่…ใต้เท้ากู้เป็นแม่ทัพยกออกไปปราบแคว้นเซิ่นหลี่ที่มารุกรานทางเหนือ การสูญเสียบุตรชายในครั้งนั้นทำให้แม่ทัพกู้วางดาบและคืนตราพยัคฆ์ให้กับท่านอ๋องขอรับ"“ที่แท้เรื่องราวสกุลกู้มิใช่อย่างที่ข้าคิด หากว่าความภักดีนี้ยังคงอยู่เขาถึงกับคืนตราพยัคฆ

“คือว่า…”“คุณหนูกู้ขอรับ เดิมทีหากเจ้าบ้านต้องรับแขกคนอื่น แขกที่ดีควรจะ…กลับก่อนมิใช่หรือขอรับ”“ต้าจื่อ!!”ต้าจื่อหลุดปากพูดออกไปเพราะทนไม่ไหวกับความไร้มารยาทของคุณหนูกู้ผู้นี้มานาน นางทั้งมาเป็นแขกที่ไม่ได้รับเชิญในทุก ๆ วัน ตามติดคุณชายของเขาจนแทบจะไม่เป็นอันกินอันนอน แม้แต่ตอนค่ำก็ปีนกำแพงขึ้นมาถามหาแมว และในตอนนี้ก็จะไปพบแขกอีกคนกับคุณชายอีก“แต่ข้ามิใช่แขก ข้าเป็นคนข้างบ้าน ทำไมล่ะแค่ไป๋รั่วเวยคนเดียวสำคัญมากนักหรือข้าถึงไปพบนางด้วยไม่ได้”“คุณหนูกู้ มิใช่ว่าพบไม่ได้เพียงแต่ว่าข้าคิดว่า มันค่อนข้างที่จะไม่เหมาะสม”“เช่นนั้นการที่ท่านพบนางเพียงลำพังในห้องสองต่อสอง เป็นเรื่องที่เหมาะสมสินะ ข้าเข้าใจแล้วเสี่ยวจูเช่นนั้นเราก็กลับกันเถอะ ข้าเองก็ไม่ได้อยากจะเห็นดอกบัวขาวอย่างไป๋รั่วเวยสักเท่าใดนักหรอก”“เอ่อ…คุณหนูกู้ เจ้า…ออกไปทางประตูดีหรือไม่”“ท่านอยากให้ไป๋รั่วเวยเห็นว่าท่านอยู่กับข้าหรืออย่างไรคุณชายเจียง อย่าดีกว่าข้าไม่อยากทำลายบรรยากาศที่แสนหวานนั่นเท่าไหร่นักหรอก เสี่ยวจูเรากลับกันเถอะ”นางปีนขึ้นบันไดที่นำมาเองจากจวนเพราะว่าเจียงอี้หานสั่งปิดประตูจวนเนื่องจากไม่อยากต้อนร

“โรงละครหรือขอรับ!! แต่ว่าคุณชายไม่ชอบดูงิ้ว ฟังละครจะไปสถานที่เช่นนั้นเหตุใดต้องไปเองด้วยขอรับ”“ไหน ๆ ก็มาแล้วนี่ แวะไปหน่อยจะเป็นอะไรไป รีบตามมาเถอะ”“ขอรับ”โรงละครจิ่งโจว“คุณชาย โต๊ะชั้นสองว่างขอรับ”“งั้นหรือ”“คุณชาย ท่าน…มองหาผู้ใดหรือขอรับ”“เปล่า ข้าจะมองหาผู้ใดได้ ที่นี่ข้าไม่ได้รู้จักใคร”“เฮ้อ จะมาดูละครก็เจอนาง เหตุใดไปที่ใดก็เจอแต่คุณหนูกู้ผู้นี้กันนะ”“อะไรนะ เจ้าบอกว่า…. นางนั่งตรงไหนกัน”“ทางโน้นขอรับ ชั้นสอง แต่เป็นฝั่งตรงข้ามกับโต๊ะที่ข้าจองเอาไว้”“ไปเถอะ เจ้าจองเอาไว้แล้วนี่”ต้าจื่อรู้สึกแปลกใจและปรับอารมณ์ไม่ทันกับคุณชายของเขาในวันนี้แต่ก็ทำตามคำสั่งทันที พวกเขานั่งที่ฝั่งตรงข้ามที่จองเอาไว้ ต้าจื่อรินชาให้คุณชายดื่มก่อนที่ละครจะเริ่ม“ชานี่รสชาติแย่จริง ๆ ด้วย”“ไม่เหมือนชาที่จวนหรือขอรับ”“ช่างเถอะ เอาอะไรกับร้านเช่นนี้กันเล่า”เขาพึ่งจะรู้ว่าก่อนหน้านี้ติดรสชาติชาที่กู้ม่านซีเอามาให้เสียแล้ว ตลอดเวลาที่อยู่จิ่งโจวเขาได้กินแต่อาหารดี ๆ ชาที่พิถีพิถันและราคาแพงของกู้ม่านซีจนทำให้เขารู้สึกไม่คุ้นเคยกับอาหารที่อื่นนอกจวนแม้วันก่อนที่ไปเยี่ยมเหล่าขุนนาง ก็ไม่ม