บททั้งหมดของ ภารกิจพิชิตใจคุณชายข้างจวน: บทที่ 21 - บทที่ 30

“ไป…. จวนสกุลกู้หรือขอรับ ทำไมต้องไปแต่เช้า”“รีบเดินถือตามมา”“เอ่อ ก็ได้ขอรับ”เจียงอี้หานเดินนำหน้าต้าจื่อออกไปก่อนแล้วอย่างรวดเร็ว ต้าจื่อไม่เคยเห็นคุณชายของเขาดูร้อนรนถึงเพียงนี้มาก่อน แม้เมื่อวานตอนที่ไปจวนสกุลไป๋ก็มิได้มีท่าทีเช่นนี้ “คุณชายคงจะรีบร้อนไปสืบข่าวเป็นแน่”ต้าจื่อยกกล่องยาและรีบตามเจียงอี้หานเข้าไปในจวนสกุลกู้ทันที อี้หานที่พบกับจิ่วหลงอยู่ข้างหน้าก็รีบแจ้งว่านำยาแก้พิษมาให้ใต้เท้ากู้ ต้องรีบให้กินตามเวลามิเช่นนั้นพิษที่มีในร่างกายจะยิ่งลุกลามจิ่วหลงเป็นคนเดียวที่เขาให้ต้าจื่อบอกเรื่องที่ใต้เท้ากู้ได้รับพิษ เขาจึงไม่รอช้าที่จะรีบพาทั้งคู่เข้าไปในห้องรับรองแขกทันที พร้อมกับแจ้งเรื่องนี้เป็นการด่วน“นายท่านขอรับ เรื่องด่วนขอรับ”“อ้อ มีเรื่องอันใดงั้นหรือ”“คุณชายเจียงมีเรื่องด่วนขอพบนายท่านด่วนขอรับ”“คุณชายเจียงงั้นหรือ เขามาทำอะไรแต่เช้าเช่นนี้เจ้าคะท่านพ่อ”“ขอรับคุณหนู”“ท่านพ่อ…ข้าขอตัวกลับห้องไปก่อน…”“ไม่ต้องเจ้าอยู่ที่นี่แหละ ข้าเองก็ไม่ได้เข้าไปที่ราชสำนักหลายวันเพราะว่าป่วย ดูเหมือนว่าคุณชายเจียงจะมีธุระด่วนจริง ๆ ดังนั้น…อ้าวคุณชายเจียง ท่านมาแล้ว…”ใต

เขาเดินไปจับไหล่นางทั้งสองข้างเอาไว้แน่นและสบตานางอีกครั้ง ม่านซีหยุดร้องไห้แล้วเขาจึงค่อย ๆ ใช้ผ้าเช็ดน้ำตาออกให้นาง แม้ว่าม่านซีจะก้มหน้าเพื่อเบี่ยงหนีแต่เขาก็ยังพูดต่อ“ข้าคิดว่าเรื่องทั้งหมดนี้เกิดจากการสอบขุนนางในอีกสองเดือนข้างหน้า”“การสอบคัดเลือกขุนนาง ข้าเกือบจะลืมเรื่องนี้ไปแล้ว หรือว่าการที่พี่ใหญ่ พี่เนี่ยฟงและกองทัพทั้งสี่ต่างก็ขยับเข้ามาประชิดตัวเมืองจิ่งโจว ที่แท้ก็เพื่อป้องกันเรื่องเช่นนี้”“ใช่แล้ว ท่านอ๋องเรียกข้าเข้าไปหารือเพราะฝ่าบาททรงมีความกังวลพระทัยเกี่ยวกับการสอบในครั้งนี้ ก่อนหน้านั้นมีขุนนางที่ถูกส่งมาจากเมืองหลวงถูกฆ่าตายระหว่างเดินทางมาที่นี่ ดังนั้นตอนนี้ม่านซีเจ้าต้องฟังข้าให้ดี ชีวิตของพ่อเจ้าตกอยู่ในอันตราย ทุกครั้งที่มีการสอบขุนนางในพื้นที่ ผู้ที่ถูกกำจัดคนแรก ๆ คือผู้ที่เกี่ยวข้องกับการสอบ หากว่าพวกเขาขัดขวางการทุจริต….”“ท่านกำลังจะพูดว่าท่านพ่อของข้า…. เพราะท่านพ่อของข้าไม่ยอมให้เกิดการทุจริตขึ้นดังนั้น ผู้วางยาพิษจึงต้องกำจัดท่านพ่อก่อน เพื่อเปิดทางให้พวกมันทำเรื่องชั่วช้านั่น แล้วเหตุใดท่านอ๋องไม่สั่งการ”“ท่านอ๋องสั่งการลงไปแล้วแต่ก็ยังมีช่องทาง

ม่านซีก้มและลอบยิ้มด้วยความเอียงอาย อี้หานดึงตัวนางเข้ามากอดเบา ๆ เพื่อให้นางไว้วางใจเขา เสียงหัวใจของทั้งคู่เต้นรัวจนแทบจะเป็นจังหวะเดียวกัน“ข้ายังไม่เคยมีคนรักมาก่อน และไม่รู้ว่าเขาทำตัวกันเช่นไรจากนี้ต่อไปท่านหญิงโปรดให้คำชี้แนะด้วย แต่ข้าสัญญาว่าจะไม่ทำให้ท่านเสียใจเป็นอันขาด”“ท่านพูดเช่นนี้ ไม่ถามข้าสักคำว่า…. ข้ายอมหรือไม่”“หากเจ้าไม่ยอม ข้าก็มีวิธีการของข้า”อี้หานหันมาและใช้หน้าผากของเขาชนไปที่หน้าผากของม่านซี“ม่านซี เจ้าจะเป็นคนรักของข้าเจียงอี้หานได้หรือไม่ นับจากนี้ไปข้าจะไม่ทำให้เจ้าผิดหวังในตัวข้า”“…. เจ้าค่ะ ข้าจะเป็นคนรักของท่าน”จูบที่หิวโหยถูกส่งไปที่ริมฝีปากบาง แม้ว่าตอนนี้เลือดจะหยุดไหลแล้วแต่ม่านซีก็ยังได้กลิ่นจาง ๆ อยู่แต่นางไม่สนใจ มือเรียวโอบรัดรอบคอเขาเอาไว้แน่นเพื่อยืนยันในสิ่งที่พูด ลิ้นของทั้งคู่เกี่ยวตวัดราวกับคำมั่นสัญญาที่พึ่งมอบให้แก่กันบ่ายวันนั้น“แน่ใจหรือว่าจะไม่อยู่กินข้าวกับข้าก่อน”“ข้าเป็นห่วงเสี่ยวจู อีกอย่างพึ่งได้จดหมายจากพี่ใหญ่มาก็เลยอยากอ่านเจ้าค่ะ”“จดหมายจากพี่ชายของเจ้างั้นหรือ นี่อย่าบอกนะว่าเมื่อเช้าที่เจ้ายิ้มด้วยความดีใจนั่นเพร

“ท่านมีอะไรก็พูดตรง ๆ เถอะ เราเป็นลูกผู้ชายเหมือนกัน คนตรงไม่อ้อมค้อม”“ดี เช่นนั้นข้าจะพูดตรง ๆ”“เชิญ แต่หากว่าเป็นเรื่องของม่านซีข้าบอกท่านคำเดียวได้เลยว่า ข้าไม่ถอยแน่”เจียงอี้หานวางจอกชาตรงหน้าและสบตาบุรุษหนุ่มฝั่งตรงข้าม แม้ใบหน้าที่เรียบเฉยนี้จะทำให้อีกฝ่ายรู้สึกกดดัน แต่ว่านเนี่ยฟงเป็นรองแม่ทัพ เขาไม่มีทางอ่อนไหวด้วยเรื่องเพียงเท่านี้“ท่านจะถอยหรือไม่ข้าไม่รู้ แต่ที่รู้คืออยากจะบอกท่านว่าอย่าเสียเวลาเลยดีกว่าถึงอย่างไรม่านซีก็ไม่มีทางเป็นของท่าน”“ท่านดูมั่นใจมากว่านางจะเลือกท่าน”“หากไม่มั่นใจข้าคงไม่มานั่งอยู่ที่นี่”“คุณชายเจียง หากว่าท่านมั่นใจในตัวนางและรู้จักนางดีจริง ๆ ท่านคงไม่มานั่งกดดันข้าอยู่ตรงนี้ แต่ที่ท่านกำลังทำอยู่นี่ ข้าคิดว่าท่านกำลังกลัวว่านางจะเปลี่ยนใจต่างหากเล่า”จวนสกุลกู้"เหตุใดยังไม่กลับอีกล่ะข้าก็กลับมาก่อนตั้งนานแล้วนี่นา นี่เสี่ยวจู เจ้าว่าข้าควรเดินไปรอเขาที่จวนหรือไม่ เสี่ยวจู!! เจ้าแมวขี้เกียจ ข้าถามว่า…"“คุณหนู ท่านขึ้นไปทำอะไรบนนั้นเจ้าคะ ลงมาเถอะเจ้าค่ะขนมและของว่างเตรียมเสร็จแล้ว”“รอเดี๋ยวก่อนแล้วก็เงียบเสียงด้วย”ม่านซีเกาะอยู่บนต้นไม้ใ

กู้ซานหรงรู้สึกแปลก ๆ กับคำกล่าวนี้ยิ่งนักเมื่อมองไปยังใบหน้าของบุรุษหนุ่มตรงหน้าและสายตาที่มุ่งมั่นของเขาที่มองกลับมา เขาเริ่มรู้แล้วว่าคืนนี้เจียงอี้หานมิได้มาเพียงแค่เรื่องในราชสำนักเพียงอย่างเดียว“ท่านกล่าวเช่นนี้ ท่านกับน้องสามของข้า….”“พวกเราเป็นคนรักกัน ข้ารักน้องของท่านด้วยใจจริง ให้สัตย์สาบานกับนางว่าจะรักและดูแลนางไม่ให้นางต้องเสียใจ แต่เรื่องบางอย่างข้ายังบอกนางตอนนี้ไม่ได้ วันนี้ที่ข้ามาหาท่านก็เพื่อจะมาคุยกับท่านเพื่อให้เราเข้าใจกันก่อนที่จะเข้าเมือง”“อะไรนะ คนรักงั้นหรือ!! เหตุใดน้องสาม…ไม่เคยเล่าเรื่องนี้ เนี่ยฟงเองก็… ไม่สิเดี๋ยวก่อนนะท่านพึ่งจะเดินทางมาที่นี่ ตลอดที่ผ่านมาท่านไม่เคยแตะต้องสตรีเลยนี่ เหตุใดจึงมาถูกใจคนอย่างซีเอ๋อร์ได้ นาง…น้องสาวของข้าคนนี้ไม่เหมือนสตรีเลยสักนิด”“ข้าเองก็บอกท่านไม่ถูกเพียงแต่ว่าตอนนี้ข้าขาดนางไม่ได้ และไม่มีทางยอมมอบนางให้กับผู้อื่น ผู้ที่จะปกป้องนางมีเพียงข้าและข้าจะไม่ยอมให้ผู้ใดแตะต้องนางแม้แต่ปลายเส้นผม”“ที่ท่านพูดเช่นนี้ ท่านคงรู้สินะว่ารองแม่ทัพของข้าก็หมายปองน้องสาวของข้าเช่นกัน ที่ท่านมาพบข้าในวันนี้ก็เพื่อจะแจ้งเรื่องนี้ก