All Chapters of ภารกิจพิชิตใจคุณชายข้างจวน: Chapter 51 - Chapter 60

“คุณหนู! แต่นายท่านสั่งห้ามมิให้คุณหนูยุ่งเกี่ยวกับโรงละครแล้วนะเจ้าคะ”“หากท่านพ่อไม่รู้ ข้าก็ไม่ได้มีความผิดอะไรนี่ แต่หากเจ้านักฆ่านั่นรู้ว่ากู้ม่านซีคือคนที่บังอาจขัดขวางการลอบสังหารในครั้งก่อน เรื่องนี้พวกมันคงไม่อยู่เฉยแน่ กู้ม่านซีเห็นหน้าพวกมันแล้วมีหรือว่านักฆ่าเฉินผู้นั้นจะอยู่เฉยได้ เจ้ารีบส่งข่าวไปบอกพวกมันก็พอ ที่เหลือก็แค่ให้พวกมันตีกันเอง”“เจ้าค่ะ”สาวใช้รับคำและรีบเดินออกจากจวนทันทีตามคำสั่งนาย แม้ว่าจะรู้สึกกลัวอยู่นิด ๆ แต่ในเมื่อเป็นคำสั่ง บ่าวก็มิอาจจะขัดขวางได้ โรงละคร“ที่นี่แหละ”“นี่คือโรงละครที่เจ้าเคยมาดูกับ….”“เอ๊ะ ท่านทราบได้เช่นไรกันว่าข้าเคยมากับพี่เนี่ยฟง หรือว่าท่านแอบตามข้ามางั้นหรือ”“พูดมากจริงไม่รีบเข้าไปเล่า”ม่านซีหันมายิ้มยียวนให้เจียงอี้หานอยู่หน้าโรงละคร ครั้งนั้นเขาตามนางมาจริง ๆ เพราะอยากรู้ถึงความสัมพันธ์ของนางกับว่านเนี่ยเฟยจนโมโหออกไป แต่คนที่กำลังยิ้มเยาะเขาอยู่ตรงหน้านี้ช่างน่าหมั่นไส้ยิ่งกว่าเรื่องในยามนั้นเสียอีก เจียงอี้หานดึงนางเข้ามาแล้วก้มลงกระซิบพร้อมกับสูดกลิ่นจากพวงแก้มของนางนิดหน่อย ผู้คนแถวนั้นได้แต่มองดูภาพความหวานนี้จนร่

ทหารนำตัวคนร้ายที่ก่อเหตุในวังครั้งก่อนเข้ามา แม้ว่าเสนาบดีไป๋จะทราบดีว่าพวกมันคือผู้ใดก็มิได้ทำให้สีหน้าที่ซีดอยู่นั้นดีขึ้นมาเลย“ใต้เท้าเจียงนี่ท่านพาคนร้ายพวกนี้เข้ามาทำไม หรือว่าท่านสอบสวนพวกมันแล้วแต่ท่านบอกว่ามันสารภาพว่า…”“ใช่แล้วเสนาบดีไป๋ ใต้เท้าเจียงแจ้งข้าแล้วว่าคนร้ายรับสารภาพว่าเฉินหลี่เหมาเป็นผู้สั่งการอยู่เบื้องหลังพวกมัน แต่สิ่งที่ข้าอยากจะรู้มากกว่านั้นยังมีอีก เป็นเรื่องที่ท่านคงต้องพยายามเข้าใจว่าเหตุผลที่เราไม่สามารถประทานงานหมั้นให้บุตรสาวของท่านกับใต้เท้าเจียงได้เพราะเหตุใด”“ทะ ท่านอ๋องหมายความว่าอย่างไรพ่ะย่ะค่ะ”ท่านอ๋องหันมาพยักพระพักตร์ให้เจียงอี้หานเพื่อให้เขาจัดการต่อ เมื่อเขาหันไปมองคนร้ายจึงเริ่มรับสารภาพทันที“เดิมทีข้ารับคำสั่งมาเพื่อก่อกวนและทำความชุลมุนและให้นักฆ่าที่อยู่เบื้องหลังลงมือขอรับ ข้าเป็นเพียงคนในคณะงิ้วเท่านั้น ส่วนเรื่องทำร้ายใต้เท้าเจียงในอุทยาน เป็นคำสั่งที่รับมาต่างหากจาก…คุณหนูสกุลไป๋ขอรับ”""อะไรนะ!!""แต่ละคนหันมามองหน้าคนร้ายที่นั่งสารภาพความผิดอยู่ เสนาบดีไป๋ซึ่งไม่เคยทราบมาก่อนตกใจแทบล้มทั้งยืน เมื่อรู้ว่าบุตรสาวของเขาทราบเรื่

“ท่านหมายความว่า มีคนพานางหนีไปก่อนที่จะถูกจับงั้นหรือ ผู้ใดที่กล้าทำเรื่องขัดต่อกฎหมายเช่นนั้นกัน”“องครักษ์สกุลไป๋ถูกเลี้ยงมาเพื่อปกป้องคุ้มครองไป๋รั่วเวยอยู่แล้ว ในเมื่อไป๋เซิ่งกล้ารับผิดต่อหน้าพระพักตร์ท่านอ๋องคิดว่าคงวางแผนเรื่องการหนีของบุตรสาวเอาไว้อยู่แล้ว”“เพราะแบบนี้เขาถึงได้ไม่หวาดกลัวว่าไป๋รั่วเวยจะถูกจับงั้นหรือ”“ถูกต้อง แต่คนคงไปได้ไม่ไกล อย่างไรแล้วครั้งนี้คงต้องขอแรงให้ท่านกับกองทัพทักษิณที่เหลือช่วยติดตาม เพราะกองทัพที่เหลือได้รับคำสั่งให้ถอนกำลังออกไปก่อนหน้านั้นแล้ว”“ได้ ไม่มีปัญหาว่าแต่… ฝ่าบาททรงส่งองค์รัชทายาทมาเป็นตัวแทนพระองค์ในการสอบรอบสุดท้าย ข้าคิดว่ครั้งนี้ท่านคงจะเลี่ยงฐานะที่แท้จริงของตัวเองไม่ได้แล้ว”เจียงอี้หานหันไปมองหน้ากู้ซานหรง เขารู้ดีว่าซานหรงหมายถึงกู้ม่านซี ซึ่งเรื่องนี้เขาก็คิดจะบอกนางอยู่แล้วเพียงแต่ยังไม่มีโอกาส เพราะเรื่องวุ่นวายเกี่ยวกับการสอบในจิ่งโจวซับซ้อนกว่าทุกที่ที่เขาเคยประสบพบเจอมา แม้ว่าตอนนี้จะจับคนร้ายได้เกือบหมดแล้วก็ตาม“รอให้จัดการเรื่องไป๋รั่วเวยนี้ให้ได้ก่อนข้าจะจัดการตัวเองแน่”“เห็นบอกว่ามีคนพานางหนีขึ้นทางเหนือ คิดว่า

ครั้งที่ถูกล้อมโจมตีที่หน้าเมืองเพราะแผนลวงของไป๋เซิ่งและเฉินหลี่เหมา เจียงอี้หานบาดเจ็บเพราะรับดาบที่แทงมาจากเฉินหลี่เหมา เขาจึงมั่นใจว่านักฆ่าผู้นี้ลักลอบเข้ามาและร่วมมือกับเสนาบดีชั่ว ครั้งนั้นว่านเนี่ยฟงถูกซัดจนตกจากหลังม้า เขาให้ต้าจื่อเป็นคนพาเนี่ยฟงกลับไปที่กองทัพนอกเมือง ส่วนตัวเองก็รีบกลับมารักษาอาการบาดเจ็บในจวนเงียบ ๆ สุดท้ายก็ถูกตามลอบสังหารและได้กู้ม่านซีช่วยเอาไว้“ท่านมาแอบทำอะไรอยู่แถวนี้หรือคุณชาย”“ม่านซี! ข้าตกใจหมด”“น้ำในถังของท่านหมดไปตั้งนานแล้ว มายืนยิ้มอะไรอยู่ตรงนี้”“เอ่อ… ระวัง ข้าช่วยนะ”เขาเดินไปจับบันไดที่พาดอยู่ระหว่างสองจวนเมื่อเห็นม่านซีกำลังปีนข้ามมาหา บันไดนี้ไม่ได้ถูกใช้มานานแล้วเพราะพวกเขาไปมาหาสู่กันถูกต้อง แต่วันนี้นางกลับใช้เส้นทางนี้ข้ามมาหาเขา“เหตุใดเจ้ามาหาข้าทางนี้อีกแล้วเล่า ติดนิสัยเสี่ยวจูลูกชายเจ้ามางั้นหรือ”“ข้าก็แค่… มาจับผิดคนน่ะสิ ท่านแอบฟังอยู่ตรงนี้นานเท่าใดแล้ว หรือว่าตั้งแต่แรก”“ข้าเปล่าแอบฟังนะ ข้าก็แค่ตั้งใจมารดน้ำแปลงดอกไม้ตรงนี้เฉย ๆ”“งั้นหรือ แปลงดอกไม้… หากท่านบอกว่าท่านมาถอนหญ้าน่าจะฟังขึ้นมากกว่านะ”เจียงอี้หานลอบกล

ไป๋รั่วเวยเดินสะเปะสะปะไปทั่ว มือหนึ่งจับนางเอาไว้ก่อนที่นางจะตกลงไปที่หน้าผา “เจ้าบ้าไปแล้วหรือ!”“ช่วยด้วย… ช่วยข้าด้วยข้ามองไม่เห็น”“ให้ตายสิ หยวนอี้!”“ขอรับ”“พานางกลับไปที่รถม้า ข้าจะตามท่านหญิงไป”“ขอรับ”เมื่อทิ้งไป๋รั่วเวยได้ก็เร่งตามกู้ม่านซีที่หนีขึ้นเขาตะวันตกไปได้ ไม่นานก็พบนางที่ตีนเขาก่อนที่จะขึ้นไป พวกเขาจึงปะทะกันอีกครั้ง“เจ้าเป็นใคร เหตุใดจึงต้องช่วยไป๋รั่วเวยจับแมวของข้า!”“ท่านหญิงข้าไม่ได้ตั้งใจจะจับท่าน ขอเพียงท่านยอมวางมือเราค่อย ๆ คุยกัน”“หลิวเฟิ่งเทียน"กู้ม่านซีแทบจะไม่เชื่อสายตาของตัวเองเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าคือใคร เขาเดินเข้ามาและถอดหน้ากากออก นางจึงรู้ว่าเป็นแม่ทัพหนุ่มองครักษ์หลวงของวังจิ่งโจว “หลิวเฟิ่งเทียน” ที่นางรู้จักแต่คิดเช่นไรก็เชื่อมโยงเรื่องนี้ไม่ได้“เหตุใดถึงเป็นท่าน”“เรื่องนี้… ทุกอย่างเป็นเพราะการตัดสินใจของท่าน”“อะไรนะข้างั้นหรือ เรื่องนี้ข้าเกี่ยวอันใด”“หากท่านไม่ตัดสินใจหมั้นหมายกับคนผู้นั้น ข้าก็คงไม่ทำเช่นนี้ ท่านหญิงเหตุใดท่านเลือกเขาไม่เลือกข้า ท่านเลือกขุนนางที่มาจากต่างถิ่น เรื่องที่เกิดขึ้นในจิ่งโจวครึ่งหนึ่งล้วนมีสาเหตุมาจาก