All Chapters of ภารกิจพิชิตใจคุณชายข้างจวน: Chapter 61 - Chapter 70

“นี่ท่าน….”“ไป๋เซิ่ง ความผิดเจ้ามากมายนัก วันนี้ยังแหกคุกหนีอีกคาดว่าคงไม่ต้องรอท่านอ๋องสั่งลงอาญาก็ฆ่าเจ้าได้แล้ว”“ข้าไม่ต้องการตายด้วยน้ำมือเพชฌฆาตไร้เงาอย่างท่านให้มีมลทินติดตัวไปปรโลกหรอก”“อย่านะ!” / กู้ซานหรงเจียงอี้หานยกมือขึ้นห้ามทหารองครักษ์ที่เหลือ ไป๋เซิ่งคว้าดาบที่อยู่ใกล้ ๆ มาพาดที่คอของตนเอง เพียงแค่ฉาดเดียวเลือดที่คอก็กระเซ็นนองไปทั่ว เจียงอี้หานมิได้กะพริบตาแม้แต่น้อยระหว่างที่มองไป๋เซิ่งทำอรรถตวิบากกรรมต่อหน้าสายตาของอดีตเสนาบดีผู้ยิ่งใหญ่แห่งจิ่งโจวมองเห็นสายตาเลือดเย็นดุจมัจจุราชนั้นเป็นสิ่งสุดท้ายก่อนจะสิ้นลมหายใจ“จัดการศพให้เรียบร้อย”“ตูม!!”“คุณชาย!! สัญญาณพลุแดงมาจากฝั่งชายเขาตะวันตกขอรับ”“ม่านซี! ต้าจื่อรีบไปเร็วเข้า”“ขอรับ!!”จวนนอกเมือง“ไม่!!! ท่านพ่อของข้า ท่านบอกว่าท่านพ่อ….”“ไป๋รั่วเวย เจ้าเองก็ยังมีความผิดติดตัว คดีว่าจ้างทำร้ายคนและลอบสังหารท่านหญิงที่โรงละคร คนร้ายต่างก็รับสารภาพหมดแล้ว ตามข้าไปรับผิดเถอะ”“ท่านคือเพชฌฆาตไร้เงาคนนั้น เป็นท่าน!!”เจียงอี้หานมิได้มีท่าทีอะไรเมื่อไป๋รั่วเวยที่รู้ตัวตนของเขาตกใจจนตัวสั่นไปทั้งตัวตรงหน้า ในตอนนี้เอ

เจียงอี้หานมิได้ตอบนางเพียงแต่ลอบกลืนน้ำลายเพราะความกังวลใจนิดหน่อยเท่านั้น เขาไม่ได้ตั้งใจจะให้นางรู้ความจริงเช่นนี้เลย “ม่านซี ฟังข้าก่อนนะเรื่องนี้ข้าไม่ได้อยากปกปิดเจ้าจริง ๆ”“ท่านบอกข้ามา ท่านพ่อทราบหรือไม่ว่าท่านเป็นองค์ชาย”“ใต้เท้ากู้….”“หึ ดูจากสีหน้าท่านข้าก็พอจะเดาออก ไม่ต้องพูดถึงพี่ใหญ่ของข้าที่น่าจะรู้อยู่แล้วตั้งแต่แรก ตามมาด้วยท่านพ่อที่จำเป็นจะต้องร่วมในแผนการครั้งใหญ่ของท่าน รวมถึงท่านอ๋อง… ไม่สิ ไม่มีทางที่ท่านอ๋องจะไม่ทราบตัวตนและฐานะจริง ๆ ของท่าน มิน่าเล่าถึงได้เอาแต่ชวนเข้าไปอยู่ในวัง เพราะเป็นเช่นนี้นี่เอง”“ม่านซี ไม่ใช่แบบนั้นหากว่าข้าบอกเจ้าไปฐานะองค์ชายนี้จะทำงานลำบากดังนั้น…”“ท่านบอกให้พี่ใหญ่ทราบ บอกท่านพ่อข้าได้แต่กลับไม่บอกข้า เจียงอี้หานท่านมีเวลามากมาย หากว่าวันนี้ท่านมิได้ทำป้ายนี้ตกในรถม้าแล้วข้าบังเอิญเก็บมาได้ก็คงยังโง่ต่อไป”“ไม่ใช่แบบนั้นนะ ข้าตั้งใจจริง ๆ ว่าหลังจากจบเรื่องนี้แล้วข้าจะบอกเจ้า ม่านซีอย่าโกรธข้าเพราะเรื่องนี้เลยนะ”“ข้าไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกอย่างไร ที่จริงข้าน่าจะรู้สึกตัวได้ตั้งแต่แรกแล้ว ท่านมาที่นี่ได้โดยไร้อุปสรรค ท่านเป็นถ

นางยังไม่ยอมหันมาคุยกับเขา เจียงอี้หานไร้หนทางจึงได้แค่กอดนางจากด้านหลังและสารภาพกับนางด้วยความจริงใจเพื่อมิให้กู้ม่านซีเดินหนีเขาไปอีกครั้ง“ครั้งแรกที่มาที่นี่ ข้าเองก็มิได้ต้องการอยากจะผูกมิตรกับผู้ใดเลยจริง ๆ คิดเพียงว่าจิ่งโจวก็ไม่ต่างกับหัวเมืองอื่น ๆ ที่เต็มไปด้วยขุนนางที่มากเล่ห์กล ข้าไม่เคยชอบเลย”ม่านซีได้แต่พ่นลมหายใจเป็นคำตอบ แต่เจียงอี้หานยังไม่คิดจะยอมแพ้ เขากอดนางแน่นขึ้นแต่ก็ไม่กล้าจะทำอะไรมากกว่านี้“เจ้าก็รู้ว่าครั้งแรกที่เราพบกัน ข้าเองก็มิได้ใส่ใจเจ้ารวมถึงคนอื่น ๆ ด้วย ข้าไม่เคยมีเรื่องอื่นให้คิดจนกระทั่งมีเจ้าเข้ามาในชีวิต เริ่มเปลี่ยนหัวใจที่แห้งแล้งของข้า… ทีละนิด พอรู้ตัวก็เอาแต่มองหาเจ้าไม่หยุด ไม่ได้ยินเสียงก็เริ่มกระสับกระส่าย พอเห็นเจ้ามีคนอื่นมาติดพันก็เริ่มหงุดหงิดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ม่านซีเจ้าคงคิดว่าข้าเป็นบ้าเป็นแน่”“ปล่อยข้าเถอะ ข้าอึดอัด”“ไม่! ข้ายังพูดไม่จบนะ เจ้าช่วยฟังข้าสักหน่อยเถอะเรื่องแบบนี้ใช่ว่าข้าจะพูดออกมาได้ง่าย ๆ ข้านั่งคิดทั้งคืนแต่ก็ยอมเสียเจ้าไปไม่ได้ ถึงอย่างไรก็ต้องบอกเจ้า ม่านซีข้าขอโทษแต่เพราะตำแหน่งองค์ชายกับอ๋องแม่ทัพแดนอุด

“ท่านพูดอะไรน่ะ”เจียงอี้หานเดินมานั่งใกล้ ๆ และดึงนางเข้ามากอดเอาไว้แน่น นางได้ยินเสียงหัวใจของเขาที่ยังเต้นแรงรัวถี่อยู่ข้างในชัดเจนมากกว่าครั้งไหน ๆ“เจ้าฟังสิ ได้ยินหรือไม่”“ข้าได้ยินชัดแล้ว”“ข้าออกศึกเหนือใต้มานับครั้งไม่ถ้วน สืบคดีตามหัวเมืองทั่วหล้า ไม่มีเรื่องใดที่นึกกลัวเท่ากับวันนี้มาก่อน กู้ม่านซีเจ้าจะช่วยทำให้ข้าคลายกังวลลงได้หรือไม่ นับจากนี้ให้ข้าดูแลเจ้าอยู่กับเจ้าตลอดไปได้หรือไม่ อย่าทำตัวห่างเหิน อย่าจากข้าไปอีกเลยนะข้าขอร้อง”เขาสบตากับนางด้วยความจริงใจ วันนี้นางเองก็รู้ดีว่าในช่วงเวลาที่อันตรายที่สุด นางก็เห็นเพียงใบหน้าของเขา ที่จริงแล้วนางเหมือนจะได้ยินเสียงของเขาก่อนที่จะปรากฏตัวด้วยซ้ำ นางจึงมั่นใจว่าไม่อาจขาดเจียงอี้หานได้เช่นกัน“ข้าขอโทษ จากนี้ไปข้าจะเชื่อฟังและเป็นคู่หมั้นที่ดี จะไม่ทำให้ท่านรู้สึกลำบากใจอีกแล้วองค์ชาย”“เจ้าหายโกรธข้าได้หรือยัง”“ข้าบอกแล้วว่าไม่ได้โกรธท่าน”“เช่นนั้นจะเลิกทำตัวห่างเหินได้หรือยัง”“เลิกแล้ว”“เช่นนั้นอย่าได้คิดหลีกหนีข้าอีกได้หรือไม่”“ไม่หนีแล้ว”“ถ้าอย่างนั้น… แต่งงานกันนะ”“เจ้าค่ะ ข้าจะรีบแต่งงานกับท่านให้เร็วที่สุด”

จวนองค์ชายห้า “เสี่ยวจู!!”ม่านซีวิ่งกระหืดกระหอบไปที่จวนขององค์ชายห้าโดยมีกู้ซานหรงและจิ่วหลงวิ่งตามมา เมื่ออี้หานเห็นนางจึงรีบเดินเข้ามารับเพราะสีหน้าของคู่หมั้นสาวทั้งซีดเซียวและหวาดกลัว“ม่านซีเจ้าใจเย็น ๆ ก่อนค่อย ๆ พูดนะ”“อี้หาน…ไม่สิ องค์ชาย เสี่ยวจูก่อเรื่องแล้ว”“เรื่องนั้นเจ้าอย่าตกใจไป องค์รัชทายาทก็แค่อยากจะเล่นกับมันเท่านั้น”“แต่ว่าวันถึงกับ…”“เอาน่า ๆ พวกเจ้าเข้ามานั่งก่อนเถอะ ตอนนี้องค์ชายกำลังอาบน้ำเปลี่ยนชุดอยู่ข้างใน เข้ามาแล้วข้าจะเล่าให้ฟัง”“องค์ชายครั้งนี้เสี่ยวจูล่วงเกินองค์รัชทายาท โทษหนักถึงตายเลยนะพ่ะย่ะค่ะ”“ซานหรงเจ้าก็พูดเกินไปแล้วไม่มีอะไรหนักหนาขนาดนั้น เข้ามาก่อนแล้วข้าจะเล่าให้ฟัง ค่อย ๆ เดินนะม่านซี”“แต่ว่าตอนนี้เสี่ยวจู”“ไม่ต้องห่วง ต้าจื่อเอามันไปอาบน้ำน่ะ”“แต่ว่ามันยอมหรือเพคะ”“เข้ามานั่งพักก่อนดูเจ้าสิวิ่งหอบมาเป็นลูกแมวเลย บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าวิ่ง”“ท่านยังจะมาพูดเช่นนี้อีก ล่วงเกินองค์รัชทายาทถึงกับโดนตัดหัวได้เชียวนะแต่นี่มันถึงกับ…”เจียงอี้หานยิ้มและพานางเดินมานั่งที่ระเบียงซึ่งเป็นที่ประจำของพวกเขาเวลามานั่งจิบชาชมสวนที่นี่ ซานหรงน