บททั้งหมดของ ภารกิจพิชิตใจคุณชายข้างจวน: บทที่ 41 - บทที่ 50

กู้ม่านซีวิ่งเข้าไปยังร่างของไป๋รั่วเวยที่มีเจียงอี้หานประคองเอาไว้ นางถูกธนูยิงที่หลัง แม้ว่าจะไม่ได้เป็นแผลลึกแต่สำหรับสตรีแล้วก็ถือว่าหนักหนา “คุณชายเจียง…คุณชาย...”“ข้าอยู่นี่ เจ้าแข็งใจเอาไว้เดี๋ยวหมอก็มาแล้ว”“คุณชายปลอดภัย รั่วเวยก็เบาใจ…”“ข้า…”อี้หานหันมามองหน้าม่านซีที่กำธนูในมือเอาไว้แน่น นางค่อย ๆ ถอยออกมา หลิวเฟิ่งเทียนและกู้ซานหรงรีบเดินมาหานาง“ซีเอ๋อร์ พี่ว่าเจ้ารีบไปทำแผลก่อนเถอะ”“ข้าไม่เป็นไร”“ท่านหญิง คนร้ายถูกจับหมดแล้วข้าสั่งให้ทหารพาพวกมันไปขังแล้วถ้าอย่างไรท่านก็ไปทำแผลสักหน่อยเถิด”“ซีเอ๋อร์! ซีเอ๋อร์พ่อได้ยินว่าเจ้าถูกธนูยิงเป็นเช่นไรบ้าง”“ยังไม่รีบเรียกหมอหลวงมารักษาท่านหญิงอีกงั้นหรือ”“ท่านอ๋องเพคะ หม่อมฉันมิได้เป็นอะไรมาก”“ม่านซีเจ้าอย่าล้อเล่น แม้ว่าเจ้าจะเป็นสตรีแต่บาดแผลนี้ไม่น้อยเลย เจ้าใช้ตัวปกป้องเสด็จพ่อเอาไว้ มากับข้า ข้าจะพาไปทำแผล”“ญาติผู้พี่เพคะ คือว่าแม่นางไป๋อาการน่าจะหนักกว่าข้า อย่างไรแล้วท่านช่วยนางก่อนจะดีกว่า”“อะไรนะ!”ทุกคนหันไปที่ไป๋รั่วเวยที่นอนอยู่ที่พื้น ลูกธนูยังคงปักอยู่ที่หลังพร้อมกับใบหน้าที่ซีดเผือดของเจียงอี้หานที่นั่ง

“อะไรนะ ไม่ใช่ท่านหรอกหรือ แล้วข้า…”ม่านซีมองเขาที่กำลังก้มลงมาจูบที่หน้าผากของนางแน่น ๆ อีกครั้ง ขอเพียงนางไม่โกรธเขาก็พร้อมจะบอกนางในทุก ๆ เรื่องที่เคยปิดบังก่อนหน้านี้“เจ้าคิดว่าข้าจะยอมให้ผู้อื่นอุ้มเจ้าไปต่อหน้าข้างั้นหรือ ไม่มีทางหรอกต่อให้คนผู้นั้นเป็นพี่ใหญ่ของเจ้าหรือซื่อจื่อข้าก็ไม่มีทางให้ผู้ใดแตะต้องสตรีของข้า แต่หลังจากที่ข้าอุ้มเจ้าไปทำแผลแล้วก็รีบไปที่คุกหลวงเพื่อสอบสวนคนร้าย”“เช่นนั้นก็หมายความว่าวันนั้น…ใต้เท้าหลิวเป็นคนอุ้มไป่รั่วเวยไปงั้นหรือ”“ใช่ ข้าฝากเอาไว้กับเขาและวิ่งมารับเจ้าที่กำลังล้มลง แต่เจ้าคงหมดสติไปก่อนจึงไม่รู้ว่าผู้ใดเป็นคนพาเจ้าไป เรื่องนั้นข้าไม่โทษเจ้าหรอก แต่บาดแผลของเจ้าข้าจะเอาคืนให้สาสม หลายวันมานี้ข้าให้คนล้อมวังหลวงและเมืองจิ่งโจวเพื่อลากตัวคนร้ายที่เหลือออกมาจึงได้ไม่มีเวลามาพบเจ้า”“พวกมันยอมรับสารภาพแต่ไม่ยอมบอกผู้บงการงั้นหรือ”"ใช่แล้ว เป็นหน้าที่ข้าต้องรีบไปจัดการเจ้าคนร้ายปากแข็งนั่น มันไม่ยอมพูดชื่อผู้บงการออกมา ข้าเองก็จนปัญญา”“แต่ท่านคือเพชฌฆาตไร้เงา เป็นคนที่ฮ่องเต้ไว้วางพระทัย แม้แต่ท่านยังสอบสวนพวกมันไม่ได้หรือเจ้าคะ”“พวกมั

“อะไรนะ!”“เรื่องนี้เดิมทีข้าก็ไม่ได้อยากจะบอกเจ้า แต่วันนี้เมื่อเห็นว่าไป๋รั่วเวยไม่ยอมหยุด นางคงไม่รู้ว่าคนร้ายให้การรับสารภาพหมดแล้วจึงได้กล้ามาต่อว่าข้าที่นี่ ข้าผิดที่ให้นางมาต่อว่าเจ้าได้”“ไม่ใช่ความผิดของท่านสักหน่อย แต่เหตุใดไป๋รั่วเวยกับคนร้ายถึงได้รู้จักกันจนถึงขนาดสั่งให้ทำเช่นนี้ได้เล่า”“หากเจ้านึกให้ดี ๆ ก็จะเห็นการเชื่อมโยงนี้”กู้ม่านซีนั่งทบทวนไม่นานนางก็เงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับสีหน้าที่ตกใจ“หรือว่าเรื่องนี้ เกี่ยวข้องกับบิดาของนางเสนาบดีไป๋”“ฉลาดสมกับเป็นผู้หญิงของข้า ถูกต้องแล้ว”“เช่นนั้นเสนาบดีผู้นั้นก็หมายจะลอบปลงพระชนม์ท่านอ๋องจริง ๆ งั้นหรือ”“ใช่ เพียงแต่เขาโง่ไปหน่อยที่คิดว่าในวังวันนั้นมีเพียงองครักษ์ที่ถูกเขาสับเปลี่ยนในเขตพระราชฐาน แต่กลับไม่รู้ว่ายังมีองครักษ์ของหลิวเฟิ่งเทียนและสกุลกู้ที่ล้อมเอาไว้ด้านนอกอีกที แต่ที่ข้าพลาดไปก็คือไม่คิดว่าเจ้าจะบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้ ข้าไม่รอบคอบเอง แล้วก็ยังเป็นเจ้าที่ยิงธนูแม่นราวจับวางทำให้เราจับคนร้ายมาสอบสวนได้”“ข้าไม่ได้บาดเจ็บมากขนาดนั้นสักหน่อย อีกอย่างวันนั้นเหตุการณ์ก็ทำให้ข้านึกโกรธเลยทำไปตามสัญชาตญาณเท่านั้น”

ไม่นานผ้าห่มก็ไม่มีความจำเป็นอีกต่อไป อี้หานค่อย ๆ เบียดกายเข้าไปชิดกับนางเพื่อให้รับรู้ว่าเขาต้องการนางมากเพียงใด ม่านซีไม่มีความจำเป็นต้องหลีกหนีอีกในเมื่อหัวใจนางเองก็ต้องการเขา ตอนนี้ทั้งคู่แทบจะไม่ต้องการสิ่งใดนอกจากอ้อมกอดของกันและกัน“อ๊ะ อี้หาน…ข้าคิดว่ามันแปลก”“ไม่ต้องอาย อีกเดี๋ยวเจ้าจะเรียกหาไม่หยุด”“อ๊าา!!”เขาจับนางหันหลัง และค่อย ๆ ยกบั้นท้ายของนางขึ้นมาชื่นชม เจียงอี้หานไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าตามตำรากามสูตรในวสันตฤดูที่ในวังหลวงเคยสอนจะได้ใช้งานจริง ๆ ในเวลานี้นี่เอง เขาเคยเกี่ยงที่จะไม่อ่านและนั่นก็คงต้องขอบคุณองค์รัชทายาทพี่ชายของเขาที่บังคับให้อ่านจนจบ“อ๊าา อี้หาน มัน…ลึกมาก อ๊าา”“อาา…ข้ารู้ ข้าเองก็…เสียวมาก แย่แน่ ๆ อาา…ม่านซีเจ้างามยิ่งนัก ข้าทนไม่ไหวแล้ว”“อื้อ…”ม่านซีหันไปกัดหมอนเพื่อกลั้นเสียงร้องเอาไว้ นางแทบจะกลั้นอารมณ์ไม่ไหวเมื่อถูกเขากระแทกมาไม่ยั้ง อีกทั้งนางยังเป็นคนตอบรับเขาโดยการขยับรับสัมผัสนั้นอีกด้วย นางรู้สึกทั้งเสียว จุกจนเกือบละลายไปพร้อมกับเขา“อาาา ม่านซี!!”นางจำไม่ได้เลยด้วยซ้ำว่าหลับไปตั้งแต่ตอนไหนและจำไม่ได้ว่าเจียงอี้หานหยุดเมื่อใดเพราะ

“เรื่องนี้… ข้าคิดว่า”“คุณหนูไป๋เสี่ยงชีวิตเข้าช่วยคุณชายเจียง ข่าวนี้ร่ำลือกันไปทั่วทั้งจิ่งโจวในหลายวันนี้ ข้าน้อยคิดว่าท่านหญิงน่าจะพอทราบแม้ว่าจะไม่ได้ออกจากจวนก็ตาม”“ข้าทราบแล้ว และได้คุยกับเจียงอี้หานเรียบร้อยแล้ว เขาบอกว่าเขาไม่ได้จะหมั้นกับไป๋รั่วเวย ทุกอย่างล้วนเป็นการคิดไปเองของไป๋รั่วเวยทั้งสิ้น เขาไม่ได้คิดอะไรกับนาง”หลิวเฟิ่งเทียนมือสั่นระหว่างที่วางจอกชาลง ไม่คิดมาก่อนว่าคุณชายข้างจวนจะสามารถพูดให้กู้ม่านซีเชื่อได้ขนาดนี้“ท่านหญิงเชื่องั้นหรือ ทั้ง ๆ ที่เรื่องนี้ร่ำลือกันไปทั่วเมืองแล้วท่านยังจะ…”“ถูกต้องแล้ว ข้าเชื่อใจเจียงอี้หาน”“ท่านหญิงหรือว่าท่านกับคุณชายเจียงผู้นั้น…”กู้ม่านซีเมื่อเงยหน้ามองบุรุษหนุ่มที่นั่งตรงข้ามก็เริ่มรู้สึกอึดอัดขึ้นมา นางพึ่งนึกได้ว่าเขาเคยส่งแม่สื่อมาสู่ขอนางถึงจวนแล้วครั้งหนึ่งแต่ครั้งนั้นยังไม่ทันได้ตอบคนของสกุลหลิวก็ต้องกลับไปเพราะเจียงอี้หานมาด้วยเรื่องยาถอนพิษของบิดานาง“ท่านหญิง…”“ใต้เท้าหลิว ที่ท่านมาในวันนี้มาเพื่อเยี่ยมข้าอย่างเดียวงั้นหรือ”หลิวเฟิ่งเทียนหันไปมองหน้ากู้ม่านซีอีกครั้ง แววตาของเขาดูจริงจังจนนางเองก็ยังมิอาจหลบ