All Chapters of ภารกิจพิชิตใจคุณชายข้างจวน: Chapter 31 - Chapter 40

“อี้หาน เดี๋ยวก่อนสิท่านอย่าดึงข้า”“จะเดินเข้าไปดี ๆ หรือว่าจะให้ข้าอุ้มเจ้าเข้าไป เลือกเอาเองม่านซีเพราะข้าคงอดทนได้ไม่มากพอ”“เมื่อวานไม่ยอมพบข้า วันนี้กลับลากข้าเข้ามาในจวนท่านต้องการอะไรกันแน่ข้าตามอารมณ์ไม่ถูกแล้ว”เจียงอี้หานดึงนางเข้ามาข้างในจวน เขาเองก็ตกใจและทำอะไรไม่ถูกเมื่อแมวอ้วนจอมตะกละนั่นกินปลาที่เขาให้จนก้างไปติดคอ เกิดมาก็พึ่งจะเคยเห็นแมวที่กินปลาแล้วก้างติดคอ ช่างน่าสมเพชตัวเองยิ่งนักทั่วทั้งใต้หล้านี้มีคดีมากมายที่เขาจัดการได้ ปัญหาพวกขุนนางทรราชทั้งหลายกว่าครึ่งราชสำนัก ล้วนเป็นฝีมือเขาที่ไขคดีจนจับคนร้ายได้ แต่แค่ก้างติดคอแมวเขากลับช่วยมันไม่ได้จนต้องให้ชายอื่นแย่งความชอบไปแล้วมานั่งโมโหตัวเอง“โอ๊ย! ท่านทำไมพาข้าขึ้นมาที่นี่ ห้องนี้มัน…”“ห้องนอนข้าเอง”“อะไรนะ!”“ทำไมงั้นหรือ เจ้าคิดว่าคนพลุกพล่านข้างล่างนั่นคงไม่เหมาะที่จะคุยกันเท่าไหร่ ข้าเลยพาเจ้าขึ้นมาคุยข้างบนนี้”“แต่ว่าเสี่ยวจู”“เจ้าพาหลิวเฟิ่งเทียนมาช่วยมันแล้วนี่ ไม่ไว้หน้าข้าเลยสักนิดตอนนี้คิดจะเป็นห่วงมันขึ้นมางั้นหรือ”“ไว้หน้าเรื่องใด ก้างติดคอมันก็เป็นเพราะท่าน เขามาช่วยแทนที่จะขอบใจแต่ท่านเอาแต

วันถัดมา / จวนสกุลกู้ในตอนเช้ากู้ม่านซีที่ตื่นแต่เช้าก็รีบลุกขึ้นมาพร้อมกับแต่งตัวเมื่อสาวใช้มาแจ้งนางว่าคุณชายใหญ่ “กู้ซานหรง” จะเดินทางเข้ามาที่สกุลกู้“พี่ใหญ่! ท่านกลับมาแล้ว”“น้องสาม”กู้ม่านซีวิ่งไปกอดพี่ชายที่ไม่ได้พบกันเกือบสี่ปี หลังจากที่ซานหรงได้ไปประจำการที่แดนใต้เขาก็ไม่ค่อยได้กลับมาที่จวน เสี่ยวจูที่วิ่งตามนางมาพยายามวิ่งให้ทัน แต่เพราะตัวที่ทั้งอ้วนและขาสั้นมันจึงได้แค่แวะไปนั่งที่เก้าอี้เท่านั้น“ไหนดูสิ เจ้าโตขึ้นมากเลยนี่ยอดไปเลย”“พี่ใหญ่ท่านตัวสูงมากแต่ว่าผิวของท่านเหตุใดจึงคล้ำเช่นนี้ แต่ก็ดีถึงอย่างไรท่านก็ยังดูหล่อเหลาแม้จะผิวเข้มไปหน่อยแต่ก็ดูแข็งแรงสมเป็นชายชาตรี”“เจ้านี่นะ ช่างพูดเสียจริงได้ข่าวว่ามีเทียบเชิญทั้งงานเลี้ยงแล้วยังเทียบสู่ขออีกมากที่ส่งมาให้มิใช่หรือ”“อะแฮ่ม…แคก แคก”กู้ม่านซีพึ่งสังเกตว่าพี่ชายของนางมิได้มาคนเดียว ข้าง ๆ ใต้เท้ากู้ยังมีเจียงอี้หานที่นั่งลูบเสี่ยวจูอยู่ มันกระโดดขึ้นไปนอนที่ตักของเขา เมื่อม่านซีเห็นจึงได้ตกใจก่อนจะหันมามองพี่ใหญ่ของตัวเอง“พี่ใหญ่นี่ท่าน… มากับเขางั้นหรือแล้วพี่เนี่ยฟงเล่าเจ้าคะเหตุใดจึงไม่มากับท่านด้วย”“เอ

“ท่านว่ากระไรนะ”“เปล่า ๆ ข้าก็แค่นึกขำกับนางเท่านั้นที่คิดว่าข้าเป็นเพียงคุณชายรักสะอาดและอ่อนแอ”“ก็ไม่แปลกเพราะท่านมักจะแสดงออกเช่นนั้นต่อหน้าผู้คน ผู้ใดจะรู้ว่า “องค์ชายห้า” ที่เป็นทั้งยอดขุนพลแดนเหนือและ “เพชฌฆาตไร้เงา” ที่ไม่มีผู้ใดรู้ตัวจริงก่อนที่จะถึงเวลาตาย จะมาปรากฏตัวที่จิ่งโจวนี้จริง ๆ กันเล่า"เจียงอี้หานหันมามองกู้ซานหรงอีกครั้ง แววตาของเขามีทีท่ากังวลเล็กน้อยเมื่อกู้ซานหรงเอ่ยถึงเรื่องนี้ “ท่านกำลังกังวลเกรงว่าหากซีเอ๋อร์รู้ความจริงเกี่ยวกับฐานะของท่านแล้ว นางจะโกรธงั้นหรือ”“ก่อนหน้านี้ข้าไม่รู้สึกกังวล แต่ว่าตอนนี้… ข้ายอมรับว่ากังวล แม่ทัพกู้น้องสาวของเจ้าหลังจากกลับจากวังหลวงแล้ว ท่าทางของนางไม่เหมือนปกติ นางเหมือนอยากจะพูดแต่พูดไม่ออก นางอ้าปากแต่เหมือนว่าเสียงไม่มี นี่เป็นอาการของอาการป่วยที่เคยเป็นหรือไม่”กู้ซานหรงที่ยืนกอดอกอยู่หันมามองหน้าอี้หาน เขาค่อย ๆ เดินมานั่งใกล้ ๆ เจียงอี้หานอีกครั้งพร้อมกับสบตาขององค์ชาย“ท่านบอกว่านาง…”“ใช่ เมื่อครู่นี้ข้าสังเกตอาการของนางอยู่ใกล้ ๆ แต่พอเอาเสี่ยวจูไปวางที่ตักให้นางกอดก็ดูเหมือนว่าเจ้าแมวนั่นจะทำให้นางสงบลงได้นิดห

“อี้หาน…”เจียงอี้หานหันไปยิ้มให้กับแขกผู้มาเยือนแต่กู้ม่านซีรู้สึกอึดอัดจนหายใจแทบไม่ออก นางไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดีเพราะสองคนนี้แทบจะฆ่ากันตายด้วยสายตาอยู่แล้ว โชคดีที่พี่ใหญ่ของนางเดินกลับมาจากลานฝึกทันเวลาและเรียกว่านเนี่ยฟงเอาไว้ได้“อาฟง! เจ้ามาแล้วหรือรีบเข้ามาสิมัวแต่ทำอะไรอยู่ตรงนั้น”“ท่านแม่ทัพ”ว่านเนี่ยฟงหันไปมองเจียงอี้หานก่อนจะรีบวิ่งไปหากู้ซานหรงที่ยืนรออยู่หน้าจวน ม่านซีเห็นว่าเขาไปแล้วจึงได้หันมาดุอี้หานที่ยังดึงแขนนางอยู่“ท่านทำอะไรเนี่ยอย่าทำให้ข้าอึดอัดจะได้ไหม”“เจ้าเรียกคนผู้นั้นว่าพี่อีกแล้วนะ”“นั่นเพราะข้าเห็นว่าเข้าเป็น “พี่ชาย” ถึงได้เรียกขานเขาเช่นนั้น”เจียงอี้หานเกือบจะยิ้มออกมาแล้ว เช่นนั้นเขาก็จะยอมยกโทษให้นางและอนุญาตให้นางเรียกว่านเนี่ยฟงเช่นเดิม“ก็ได้เช่นนั้นข้าจะไม่ว่าเจ้าอีก แต่อย่าลืมว่า…”“เจียงอี้หานหากว่าท่านกลัวนักก็จับข้าไปไว้ที่จวนท่านขังเอาไว้เลยดีหรือไม่ จะได้ไม่ต้องแสดงอาการหึงหวงออกนอกหน้าเช่นนี้ข้าทำตัวไม่ถูก”“ข้าก็แค่หึงเจ้าแล้วมันผิดหรือ เขาต่างหากที่กล้ามองสตรีของผู้อื่นไม่วางสายตา ข้าไม่ชอบก็เลย…”“ท่านกลับจวนไปได้แล้ว”“ไม่เอา ว

เจียงอี้หานหันมามองหน้านางที่กำลังสงสัยเขาอยู่ เป็นธรรมดาที่นางคิดสงสัยเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นหลายวันมานี้อีกทั้งตัวเขาเองที่ทำให้นางคิดเช่นนั้น คนฉลาดอย่างกู้ม่านซีไม่มีทางจะมองไม่ออก“ข้า…โอ๊ย!”“ท่านรีบนอนพักก่อนเถอะ คืนนี้ท่านบาดเจ็บซ้ำแผลเดิม ร่างกายของท่านคงไม่อาจทนความเจ็บปวดนี้ได้นานนักหรอก”“ม่านซี… อย่าไป”“ข้าจะไปที่ใด ที่นี่เป็นจวนของข้า”“นั่นสิ แต่ว่าเจ้ายังไม่ได้ให้คำตอบข้าเลย”“ท่านมาทวงเอาคำตอบข้าในตอนนี้นะหรือ”เขาทำท่าเจ็บที่บาดแผลอีกครั้ง ม่านซีตกใจและค่อย ๆ ดึงผ้าห่มมาคลุมให้เขาและดึงนางเข้าไปกอด“อี้หาน ท่านจะทำอะไร”“อยู่แบบนี้สักพักได้หรือไม่ ข้าขอเพียงแค่ตอนนี้ ได้หรือไม่ม่านซี”กู้ม่านซีนั่งพิงที่หัวเตียงระหว่างที่เจียงอี้หานนอนกอดนางเอาไว้ ม่านซีขยับไปไหนไม่ได้จนเขาหลับสนิทไปอีกครั้งเพราะบาดแผล เมื่อเห็นว่าเขาหลับสนิทแล้วม่านซีจึงรีบเดินออกมาหาจิ่วหลงทันที“คุณหนูขอรับ”“ส่งคนของเรานำยาไปให้พี่ใหญ่ที่ค่ายนอกเมือง และแจ้งข่าวที่นี่ให้เขาทราบ บอกพี่ใหญ่ว่าไม่ต้องเป็นห่วงแต่เขาต้องรีบกลับเข้าเมืองจิ่งโจวก่อนที่งานในวังจะเริ่ม”“เข้าใจแล้วขอรับ คุณหนูเรื่องนี้…”