All Chapters of ภารกิจพิชิตใจคุณชายข้างจวน: Chapter 11 - Chapter 20

“ยอดไปเลย ต้าจื่อลาภปากแล้ว”“ท่านหญิงระวังขอรับ”กู้ม่านซีลุกขึ้นจากที่นั่งเพื่อจะขึ้นรถม้า สาวใช้และขันทีรีบห้ามนางเอาไว้เพราะเกรงว่านางจะหกล้ม ต้าจื่อแทบจะไม่กล้าเอ่ยคำใดอีกหลังจากรู้ฐานะที่แท้จริงของกู้ม่านซี“ข้าไม่เป็นไรหรอกน่า พอแล้ว ๆ พวกเจ้ากลับไปได้แล้วข้าบอกแล้วว่าไม่ต้อง ๆ อย่างไรเล่า”“แต่ว่าท่านหญิง เมื่อใดจะเข้าวังอีกเพคะ”“เอาน่า ๆ เมื่อใดก็เมื่อนั้นแต่ข้าจะมาบ่อย ๆ ตกลงหรือไม่ ระหว่างนี้ก็ดูแลหลานชายข้าดี ๆ เล่า ไปได้แล้ว ๆ ข้าจะกลับแล้ว”""น้อมส่งท่านหญิง""กู้ม่านซีเดินเข้าไปนั่งในรถม้าแล้ว ตามไปด้วยเจียงอี้หานที่เดินตามนางเข้าไป ต้าจื่อสั่งให้รถม้าออกจากวัง ไม่นานทั้งคู่ก็มาถึงร้านอาหารหรูของจิ่งโจว ที่นี่เป็นโรงน้ำชาที่ใหญ่ที่สุดเมื่อเดินเข้าไปอี้หานก็เลือกนั่งที่ด้านในและเริ่มสั่งอาหาร“ท่านหญิง ท่านกินเผ็ดได้หรือไม่”“คุณชายเจียงขอร้องล่ะเรียกข้าว่าม่านซีเถอะ ข้าไม่ได้นึกอยากจะได้ยินยศนั่นเท่าใดนักหรอก แค่ฟังก็ขนลุกแล้ว”“แต่ว่า…”“หากท่านไม่สะดวกเรียกชื่อข้าท่านจะเรียกข้าเหมือนก่อนหน้านี้ก็เรียกเถอะ”“เช่นนั้นคุณหนูกู้…”“คุณชายเจียง คิดไม่ถึงว่าจะพบท่านที่นี่

“เอ่อ…. คุณหนูไป๋”“เช่นนั้นน้องหมิ่นฮวา กับหนิงลี่นั่งก่อนสิ ม่านซีเจ้าคงไม่ว่าอะไรใช่หรือไม่ ข้าได้สั่งชาชั้นดีพร้อมกับอาหารมาอีกเดี๋ยวคงจะตามมา”“ม่านซี!!”“ท่านพี่อิ่นเหลา ทางนี้เจ้าค่ะ”“ถวายบังคมมู่หรงซื่อจื่อ”“มู่หรงอิ่นเหลา” พระโอรสองค์โตของท่านอ๋องซึ่งรั้งตำแหน่งซื่อจื่อของจิ่งโจวในตอนนี้เดินเข้ามาทักทายพวกเขาและนั่งร่วมวงด้วย ม่านซีรู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อย อย่างน้อยก็มิได้มีเพียงไป๋รั่วเวยเท่านั้นที่นางไม่ค่อยชอบหน้า“พระองค์ทรงเสด็จกลับมาจากหัวเมืองแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ”“คุณชายเจียงอย่าได้เกรงใจ พูดกับข้าไม่ต้องเกร็งขนาดนั้น นี่ม่านซีเจ้ารู้หรือไม่ว่าน้องรองน่ะเตรียมของบางอย่างมาแกล้งเจ้าด้วย นี่ข้ามาเพื่อเตือนเจ้าก่อนนะ”“พวกท่านคิดว่าข้ายังเด็กอยู่หรืออย่างไรกันนะ ชอบให้ข้ากลัวอยู่ตลอดเลย”“ไม่หรอกน่าก็แค่สัตว์หน้าตาประหลาด แต่ข้าคิดว่าคงไม่มีอะไรประหลาดเท่ากับแมวอ้วนหน้างอของเจ้าอีกแล้ว”“ตายจริงม่านซี นี่เจ้าเลี้ยงแมวด้วยงั้นหรือคิดไม่ถึงเลยจริง ๆ”ซื่อจื่อหันไปมองสตรีที่เอ่ยแซวญาติผู้น้องของเขา แม้ว่านางจะดูงดงามราวบุปผาในฤดูร้อน แต่สายตาและคำพูดที่กล่าวถึงญาติของเขากลับดู

กู้ม่านซีรู้สึกว่าวันนี้คุณชายข้างจวนทำตัวแปลกไปเป็นอย่างมาก ยิ่งคำพูดของเขาหลาย ๆ คำและหลาย ๆ ครั้งยิ่งทำให้นางรู้สึกวูบวาบชอบกล แม้จะไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองแต่ก็อดไม่ได้“ขอบคุณที่ท่านคิดเช่นนั้น ข้าเองก็จะพยายามเป็นตัวของตัวเอง ไม่อยากให้ถูกสิ่งอื่นดูดกลืนจนไม่เหลือความมั่นใจนี้เอาไว้”“เป็นเช่นนั้นถูกต้องแล้ว ในเมื่อใต้เท้ากู้ก็ปลอดภัยแล้ว เช่นนั้นข้าคงต้องขอตัวก่อน”“ขอบคุณคุณชายเจียง เอาไว้…ข้าจะแวะไปขอบคุณท่าน”“ข้าจะรอ แล้วพบกันใหม่”“แล้ว…พบกันใหม่”ม่านซีจำได้ว่าคืนนั้นนางตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ เมื่อนึกถึงใบหน้าของเจียงอี้หานที่ยิ้มให้ก่อนที่เขาจะเดินกลับจวนไป เสี่ยวจูที่หายดีแล้วเดินมานอนข้าง ๆ นางบนเตียงพร้อมกับคลอเคลีย“วันนี้ท่านพ่อไม่ได้พาเจ้าไปนอนด้วย เจ้าก็อย่าไปกวนท่านพ่อล่ะ”“เมี๊ยว!!”เสียงร้องเบา ๆ ของแมวตัวโตที่ร้องไม่เข้ากับขนาดของมันค่อย ๆ ดันตัวเข้าซุกผ้าห่มอุ่นของม่านซี ไม่นานทั้งคนและแมวก็นอนหลับสนิทไปจวนเจียงอี้หาน “จากที่สืบดู เหมือนว่าใต้เท้ากู้น่าจะถูกพิษนะขอรับ”“พิษงั้นหรือ เหตุใดจึงมาคนวางยาพิษได้แล้วเหตุใดใต้เท้ากู้จึง….”“คุณชาย ข้าคิดว่าผู้ที่วางย

“แต่คุณชายให้ข้า…ไปถามจิ่วหลงเรื่องท่านหญิงนี่ขอรับ”“เรื่องนั้น!! เพราะว่ามันเกี่ยวข้องกับเรื่องคดีการทุจริต ทุกการเคลื่อนไหวในจวนสกุลกู้ข้าต้องรู้ทั้งหมด”“อ้อ เช่นนั้นเองข้าน้อยคงเข้าใจผิดไป คิดว่าคุณชายรู้สึกไม่ดีที่ถูกท่านหญิงเมินใส่เสียอีกขอรับ”“ข้ากับนางไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกัน เหตุใดข้าต้องสนใจด้วยว่านางจนสนใจหรือว่าไม่สนใจข้า”“นั่นสิขอรับเดิมทีท่านหญิงผู้นี้ก็เอาแต่ใจตัวเองเป็นที่ตั้งอยู่แล้ว”“เจ้าไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้ส่งคนไปนำตัวอย่างยาพิษในห้องลับสกุลไป๋มาให้ข้า”“ขอรับ”วันถัดมา / จวนสกุลกู้“คุณหนูท่านจะสวมชุดใดไปงานเลี้ยงจวนคุณชายเจียงเจ้าคะ”“ชุดไหนก็ได้ ไม่สำคัญหรอก ไปแค่พอให้เจ้าบ้านเห็นหน้าก็กลับแล้ว”“คุณหนูนี่ท่านป่วยหรือไม่เจ้าคะ เดิมทีหากเป็นเรื่องของคุณชายเจียงท่านจะไม่ทำสีหน้าเช่นนี้ท่านจะต้อง….”ม่านซีนั่งเท้าคางและหันมามองหน้าสาวใช้ด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายเต็มที“หรือว่าคุณหนูยังติดใจเรื่องของคุณชายเจียงกับคุณหนูไป๋ แต่ข้าว่าพวกนางพูดเกินจริงและพูดเพื่ออยากยั่วโมโหท่านเท่านั้นเองเจ้าค่ะ”“ข้าไม่อยากไปร่วมงานเลี้ยงพรุ่งนี้เลย”“ไม่ได้นะเจ้าคะก็…คุณชายเจียงมาเ

เจียงอี้หานพูดไปพร้อมกับก้มลงไปดึงหญ้าที่พันรอบขาของนางออก แต่หญ้าในน้ำนั้นพันเกี่ยวเหนียวแน่นและไม่สามารถดึงในทีเดียวขาดได้ หากเขาจะใช้กำลังภายในตัดก็เกรงว่าจะโดนขานางเข้า“คุณหนูกู้ยื่นแมวมาให้ข้าก่อนเถอะขอรับ”“หลิวเฟิ่งเทียน” ยื่นตัวออกไปรับเสี่ยวจูจากอ้อมกอดของม่านซีที่ส่งต่อให้เขา ก่อนที่อี้หานจะช่วยนางดึงหญ้าที่พันขาของม่านซีออกและพานางกลับขึ้นฝั่ง“ตายจริง!! เกิดอะไรขึ้นกันนี่ เหตุใดจึงได้ตกลงไปในสระเช่นนั้น เร็วเข้ารีบไปช่วยนางขึ้นมา”เสียงของไป๋รั่วเวยดังขึ้นมาพร้อมกับคนในงาน ทุกคนหันไปดูกู้ม่านซีที่ถูกหญ้าใต้น้ำบาดจนเป็นแผล เสื้อผ้าที่บางจนแทบจะเห็นด้านใน ต้าจื่อรีบวิ่งนำเสื้อคลุมมาให้ อี้หานจึงรีบนำมันมาคลุมให้นางทันทีเพื่อปกปิดสายตาของผู้คนที่เริ่มหันมามองม่านซีเพราะเสียงของไป๋รั่วเวย“ท่านเข้าไปข้างในก่อนเถอะ ข้าจะ….”“ไม่ต้องหรอกคุณชายเจียง ข้าไม่รบกวนท่านแล้ว”กู้ม่านซีเดินเลี่ยงเขาออกมาในทันทีและเดินไปรับเสี่ยวจูที่ถูกผ้าห่อเอาไว้กับคุณชายหลิวเฟิ่งเทียน บุตรชายแม่ทัพหลวงของจิ่งโจว“ขอบคุณท่านมากที่ช่วยเหลือ ข้าขอแมวคืน….”“ท่านหญิงข้าน้อยหลิวเฟิ่งเทียน แมวยังตกใจอยู่อ