ตอนที่  6 จวนสกุลกู้

 

สุดท้ายใต้เท้ากู้เหว่ยจึงต้องเชิญเจียงอี้หานกินอาหารเย็นด้วย กู้ม่านซีคอยตักอาหารทุกอย่างใส่ชามให้เขา นางไม่ทันได้สนใจบิดาและแมวอ้วนตาโตที่มองด้วยความอิจฉาด้วยซ้ำไป

“กินเยอะ ๆ ท่านน่ะวันนี้คงเดินทางไปหลายที่ล่ะสิกว่าจะมาพบท่านพ่อข้าได้”

“เอ่อ…. ข้าน้อยมิได้จะคิดเช่นนั้นขอรับเพียงแต่ว่า….”

“อย่าไปคิดมากเลยคุณชายเจียง ข้ารู้ว่าท่านคิดว่าข้าคิดเล็กคิดน้อย เราอยู่บ้านติดกันไม่ต้องคิดมากหรอก ข้าเสียอีกที่ต้องเกรงใจที่ซีเอ๋อร์ไปรบกวนที่จวนท่านบ่อย ๆ ข้าต้องขออภัยแทนนางต่างหาก”

“แหมท่านพ่อก็ท่านเป็นคนบอกเองว่า ให้ข้าหมั่นไปแวะเวียนดูแลคุณชายเจียงบ่อย ๆ มาในตอนนี้เหตุใดมาตำหนิข้าล่ะเจ้าคะ”

“ซีเอ๋อร์”

ใต้เท้ากู้พูดไม่ออก เพราะว่าก่อนหน้านั้นเขาเพียงแค่พูดไปอย่างนั้นเอง ใครจะคิดว่าบุตรสาวของเขาจะเกิดถูกใจคุณชายข้างจวนนี้ขึ้นมาจริง ๆ กันเล่า

“เฮ้อ…”

“ใต้เท้ากู้อย่าได้กังวลเรื่องนั้น คุณหนูกู้มิได้…ทำเรื่องลำบากใจให้ข้าสักเท่าไหร่หรอกขอรับ”

“หึ”

เสียงพ่นในลำคอขององครักษ์ข้างกายของเจียงอี้หานดังขึ้น แม้ว่าใต้เท้ากู้จะไม่ได้ยินเพราะยกน้ำชาขึ้นมาดื่มเสียก่อน แต่อี้หานที่ได้ยินชัดถึงกับต้องใช้ขาเตะเพื่อให้ต้าจื่อเงียบ

“ว่าแต่ว่าคุณชายเจียง หลังจากนี้หากว่ามีเรื่องใดให้ข้าช่วยก็เชิญบอกมาได้เลยอย่าได้เกรงใจ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องในวังหรือราชสำนักท่านก็อย่าได้เกรงใจเป็นอันขาด ต่างล้วนทำงานเพื่อแผ่นดิน เฮ้อ…ข้าคิดว่าจะไม่มีผู้คุมสอบมาจากเมืองหลวงส่งมาเสียแล้ว”

อี้หานวางจอกชาลง ตอนนี้ม่านซีหันไปอุ้มแมวอ้วนเสี่ยวจูไปนอนที่เบาะของมันแล้ว เหลือเพียงเขาและใต้เท้ากู้ที่โต๊ะอาหารเขาจึงค่อย ๆ เปรยออกไป

“หรือว่าใต้เท้ากู้เองก็ทราบเรื่องก่อนหน้านี้ที่ฝ่าบาทส่งคนมาที่นี่แต่กลับถูกลอบฆ่าก่อนจะเข้าเมือง”

“คดีนั้นเป็นคดีสะเทือนขวัญ แม้ว่าเหตุการณ์จะเกิดขึ้นนอกเมืองแต่ก็คนในจิ่งโจวมีผู้ใดจะไม่ทราบเรื่องนี้บ้าง ข่าวนี้ทำให้กรมตุลาการของข้าถูกเพ่งเล็งว่ามีส่วนเกี่ยวข้อง ข้าหละหลวมเองไม่คิดว่าจะมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น”

“ล้วนมิมีผู้ใดทราบการณ์ล่วงหน้า เรื่องนี้ใต้เท้ากู้ก็อย่าได้โทษตัวเองเลยขอรับ”

“ดังนั้นเมื่อฝ่าบาทส่งท่านมาในครั้งนี้ข้าก็วางใจได้บ้างเพราะท่านยังเป็นคนหนุ่ม ข้าทูลขอฝ่าบาทให้ท่านมาพักอยู่ใกล้ ๆ เพื่อจะดูแลความปลอดภัยให้ท่านได้ นึกไม่ถึงว่าท่านจะฉลาดกว่าข้า เดินทางมาโดยมิได้แจ้งให้ทราบกำหนดการล่วงหน้าเช่นนี้ ข้ารู้สึกโล่งใจยิ่งนัก”

“ใต้เท้ากู้ ข้ารู้สึกชื่นชมท่านยิ่งนัก อีกทั้งแม่ทัพกู้หลานที่เคยช่วยฝ่าบาทก่อตั้งเมืองจิ่งโจวนี้ ช่างกล้าหาญยิ่งนัก”

“เฮ้อ…ท่านพ่อข้ารักแผ่นดินเกิดยิ่งนัก ข้าน่ะไม่ได้ครึ่งหนึ่งของท่านหรอก แม้ว่าจะได้รับพระเมตตาแต่ก็มิอาจ…. ช่างเถอะขุนนางอายุน้อย เช่นเจ้ามีจิตใจคิดเพื่อบ้านเมือง น้อยคนนักที่ข้าจะพบเจอ มาดื่มให้เจ้าอีกจอก” 

จวนเจียงอี้หาน 

“มีเพียงคลังอาวุธสำหรับกองทัพสกุลกู้และสนามฝึกซ้อมในจวน อ้อ ยังมีคุกใต้ดินที่ไม่ค่อยได้ใช้งานขอรับ นอกนั้นสกุลกู้ก็แทบไม่แตกต่างกับจวนขุนนางใหญ่ทั่ว ๆ ไป คุณชาย ท่านคงจะไม่คิดสงสัยเขาหรอกนะขอรับ”

“แต่ก็ยังตัดออกไปไม่ได้ เวลาที่คนละโมบไม่ได้มองหรอกว่าตัวเองอยู่ตรงไหน เจ้าจำราชครูจิ้งที่เมืองต้าเซินไม่ได้หรือ นั่นเขาเป็นใหญ่กว่ากรมตุลาการยังทำเรื่องผิดได้ เช่นนั้นข้าก็ยังไม่ตัดผู้ใดออก”

“คุณชายแต่วันนี้ที่เราไป เราได้รู้อะไรหรือขอรับ”

“รู้อยู่เรื่องหนึ่ง”

“เรื่องใดหรือขอรับ”

“ใต้เท้ากู้ไม่เคยรู้เรื่องเกี่ยวกับคดีของขุนนางที่ตายตอนมาที่จิ่งโจวมาก่อน ดังนั้นเรื่องการฆาตกรรมก่อนหน้านี้น่าจะไม่เกี่ยวข้องกับเขา เพราะหนึ่งในสองคนนั้น….”

“กังเหล่าอี้เขาเป็นญาติผู้น้องของข้า เดิมทีคิดว่าจะได้มาเกษียณที่จิ่งโจวและกลับมาพักที่บ้านเกิด นึกไม่ถึงว่าเขาจะไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะก้าวเท้ากลับเข้าเมืองจิ่งโจวก็ถูกลอบสังหารเสียก่อน ข้าสั่งทหารของสกุลกู้สืบหาเบาะแสร่วมสิบวันแล้วก็ยังไร้วี่แวว ครั้งนี้ข้าจะไม่ยอมให้เรื่องเลวทรามนี้เกิดขึ้นอีกเป็นแน่”

“อะไรนะขอรับ เช่นนั้นหมายความว่า…”

“หากว่าเขารู้เรื่องจริง ๆ ผู้ที่ถูกส่งมาครั้งนี้คงมิใช่ญาติผู้น้องของเขา เห็นว่าคุณหนูกู้นั่นเสียใจไปหลายวันเพราะนางสนิทกับท่านอาผู้นี้มากในตอนวัยเยาว์ นางสูญเสียคนที่รักไปมากจริง ๆ”

“คุณชาย…ท่านกำลังรู้สึก เห็นใจคุณหนูกู้อยู่หรือขอรับ”

“ข้า!!…ข้าเพียงแค่คิดว่า จะมีสักกี่คนที่อดทนกับความสูญเสียแล้วยิ้มให้กับวันข้างหน้าได้เช่นนาง”

“แต่นางดูเหมือนจะไม่สนใจอะไรเลยนะขอรับ นางเอาแต่เที่ยวเล่นไปวัน ๆ แล้วยังเลี้ยงเจ้าแมวน่าเกลียดนั่น ดูสิขอรับมันข่วนข้าเสียได้แผลใหญ่เลย หากว่าจะบอกว่าเก่งก็คงเรื่องที่นางสามารถเลี้ยงแมวให้เป็นหมูได้นี่แหละขอรับ”

“หึ เจ้าก็แค่โกรธแมวแล้วเอาความผิดทุกอย่างไปลงกับนางสินะ”

“คุณชาย นี่ท่านเข้าข้างนางหรือขอรับ”

“เอาล่ะ นี่ก็ดึกแล้วข้าอยากพักผ่อนสักหน่อย”

“ก็ได้ขอรับ”

ไฟในห้องดับแล้ว แต่เจียงอี้หานกลับนอนไม่หลับเมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในสองสามวันนี้ แต่สิ่งที่เขายังสลัดออกจากใจไม่ได้เลยก็คือสตรีน่ารำคาญคนนั้นที่มักจะมาปรากฏตัวต่อหน้าเขาทุกวันอย่างน่าเหลือเชื่อ ทั้ง ๆ ที่เขาแสดงออกชัดเจนว่าเริ่มรำคาญและไล่นางไปหลายครั้งแต่นางก็ไม่ถอย

“ทำไมเป็นคนน่ารำคาญเช่นนั้นกันนะ”

สามวันถัดมา

“ข้าก็คิดว่าท่านจะชอบเสียอีก นี่มันต้นไม้หายากเลยนะ ไหน ๆ ท่านก็จะขุดสระบัวนี้ใหม่แล้วเอาเก็บไว้เถอะ”

“คุณหนูกู้เจ้าทำเช่นนี้มาหลายวันแล้ว เอาแต่ของขวัญมาให้ข้าทุกวัน หรือว่าเจ้า….”

“ข้าเปล่านะข้าไม่ได้คิดอะไรก็แค่เห็นว่าท่านพึ่งย้ายมาใหม่ ยังไม่มีของตกแต่งบ้านก็เลย…”

“คุณชายขอรับ”

“ว่าอย่างไร”

ต้าจื่อหันมามองหน้ากู้ม่านซีก่อนที่จะหันไปมองหน้าคุณชายของเขา

“มีอะไรก็ว่ามาเถอะ”

“คือว่า คุณหนูไป๋มาขอพบขอรับ”

“คุณหนูไป๋งั้นหรือ”

เจียงอี้หานหันไปมองหน้ากู้ม่านซีที่ยืนมองหน้าเขาอยู่ และเขาน่าจะมองไม่ผิดที่เห็นว่าม่านซีทำสีหน้าไม่พอใจเท่าใดนัก

“นี่ท่าน รู้จักกับไป๋รั่วเวยด้วยงั้นหรือ”

คำถามนี้ของม่านซีทำเขาอึดอัด มิใช่ว่าเขาอยากรู้จักแต่เพราะครั้งก่อนเขาไปที่จวนเสนาบดีไป๋จึงได้รู้จักนาง แต่เพราะสายตาของกู้ม่านซีทำให้เขารู้สึกว่า หากจะตอบอะไรไปก็กลัวว่านางจะไม่พอใจจนพังจวนของเขาเหมือนกับที่ทำสวนของเขาพังไปหลายวันก่อน เพราะกิ่งไม้จวนนางหักลงมาทับ

“ถ้าอย่างไร ข้าคงต้องขอตัวไปต้อนรับแขกก่อน คุณหนูกู้คงจะไม่ว่า…”

“ไม่ว่าหรอก ข้าจะไปด้วย”

""อะไรนะ!! ""

กู้ม่านซีหันไปมองอี้หานและต้าจื่อที่หันมามองนาง แม้ว่าทั้งคู่จะรู้ดีว่าม่านซีจะไม่สนใจธรรมเนียมและมารยาท แต่เรื่องนี้นางจะไม่รู้เชียวหรือว่าสมควรกลับจวนได้แล้วโดยที่เขาไม่ต้องไล่นาง

“ทำไมล่ะ ท่านมีอะไรจะคุยกับไป๋รั่วเวยเป็นการส่วนตัวโดยที่ให้ข้ารู้ไม่ได้งั้นหรือคุณชายเจียง ข้าก็แค่อยากจะอยู่ทักทายนางสักหน่อยก่อนกลับเท่านั้น ไม่ได้หรือ”