All Chapters of คำสาปราชันย์: Chapter 1 - Chapter 10

บทที่ 1“ถ้าจะทำอะไรก็ทำข้าคนเดียวเถอะ” หญิงสาวในชุดงดงามที่บ่งบอกได้ถึงฐานะร้องขอเหล่าบรรดาคนมากมายที่ถือดาบขู่นางและเด็กชายที่น่าจะเป็นบุตรชายของหญิงสาว “เสด็จแม่” แม้จะพยายามทำเป็นเข้มแข็งอย่างที่เคยได้รับการสั่งสอนมาแล้วแต่กลับเผลอร้องไห้ออกมาด้วยความกลัวเมื่อยามนี้องครักษ์ข้างกายก็นอนไร้หัวอยู่ข้าง ๆ“ไม่เป็นอะไรหย่งเล่ออย่าไปมอง อย่าไปมองนะลูก” หญิงสาวพยายามปลอบบุตรชายสายตาไม่พอใจถูกส่งให้กับบรรดาคนหนุ่มและแก่ที่เข้าประหัตประหารคนในสถานที่แห่งนี้“หากเสด็จพี่กลับมาจะต้องจัดการพวกเจ้าเป็นแน่” ทันทีที่จบคำเสียงจากอีกฝ่ายก็ดังลั่น “ให้กลับมาได้ก่อนเถอะ แต่พระองค์ไม่ต้องกังวลไป พระองค์กับองค์รัชทายาทจะไปเป็นผีรอหวงตี้อยู่ก่อนแล้ว” จบคำดาบนั่นก็ฟันคอทั้งมารดาและเด็กชายให้ตายอยู่ในห้องโถงอันโอ่อ่าเลือดไหลนองไปทั่วทั้งพื้น ภาพชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาที่มาช้าเพียงชั่วอึดใจ ไม่สามารถยื้อชีวิตของบุตรชายและภรรยาเอาไว้ได้ เขาโอบกอดร่างอันไร้วิญญาณของหญิงสาวและเด็กชายที่นอนตายอยู่ตรงนั้น หลงเหยียนมองภาพตรงหน้าด้วยความสะท้อนใจ แล้วฉากด้านหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป ในห้องที่เงียบสงบและมืดมิด มีเ

บทที่ 3เมื่อหันไปไม่พบใครหลงเหยียนถอนหายใจออกมาหนัก ๆ อีกครั้ง แม้จะเสียใจ แต่การหายออกมานาน ๆ แบบนี้คงไม่เป็นผลดีกับเส้นทางอาชีพของเธอในวันข้างหน้าเท่าไรนักแต่แผ่นหลังของหญิงสาวกลับรับรู้ความรู้สึกที่โดนกระแทก ร่างของหลงเหยียนร่วงลงไปที่ท้ายเรือและหายไปในห่วงทะเลลึก หญิงสาวพยายามต่อสู้กับเกลียวคลื่นที่ซัดเธอจนจมลงเรื่อย ๆ และเรื่อย ๆความมืดมิดของท้องทะเลเข้ามาปกคลุมรอบกายหญิงสาวเมื่อเธอถูกคลื่นพัดพาให้จมลงไปเรื่อย ๆ ความหนาวเย็นจากน้ำทะเลทำให้ร่างกายเริ่มชา แต่หัวใจยังคงเต้นแรงด้วยความตื่นตระหนก เธอมองเห็นแสงจางๆ จากผิวน้ำข้างบนที่ค่อย ๆ ห่างออกไป รู้สึกเหมือนแสงสุดท้ายของชีวิตกำลังเลือนหายไปกับความมืดรอบตัวเต็มไปด้วยสิ่งมีชีวิตใต้ทะเลที่แหวกว่ายผ่านไปมา เธอพยายามขยับร่างกายเพื่อว่ายกลับขึ้นไป แต่ดูเหมือนว่าพลังทั้งหมดของเธอกำลังถูกดูดออกไปจากความเย็นและแรงกดดันของน้ำทะเลที่เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆสายตาของเธอเริ่มพร่ามัว หูเริ่มไม่ได้ยินเสียงอะไรนอกจากเสียงหัวใจที่เต้นตุบ ๆ อย่างเบา ๆ จนกระทั่งในที่สุด ความมืดมิดและความเงียบสงบก็มาปกคลุมทุกสิ่ง เธอจมดิ่งลงไปในก้นทะเล ราวกับจะเป็นส่วนหน

บทที่ 5ยังมีเวลาอีกเป็นวันกว่าจะถึงเมืองหลวง หวงจิงอวี๋นั่งมองคนที่ยังคงหลับสนิทราวกับต้องการจะถามว่าคำที่นางเอ่ยออกมาเมื่อคืนก่อนมันคืออะไรกัน“ทำไมท่านแม่ทัพไม่ออกมาเลยล่ะ” เพราะเป็นแม่ทัพใหญ่จึงไม่ชอบให้ใครยกยศถาบรรดาศักดิ์ของตนมาที่สนามรบ ระหว่างที่ทำหน้าที่แม่ทัพ แม้จะเป็นอ๋องหรือจะเป็นพระอนุชาของกษัตริย์แต่หวงจิงอวี๋ก็ให้ทุกคนปฏิบัติกับเขาเหมือนกับแม่ทัพคนหนึ่งเท่านั้น“ตั้งแต่รับแม่นางผมขาวคนนั้นขึ้นมาก็หายเงียบไปในห้องมีเพียงแค่องครักษ์จูที่เข้า ๆ ออก ๆ ได้” องครักษ์จูได้ยินทุกคนที่เหล่าทหารบนเรือพูด และที่จริงเขาก็บอกกับแม่ทัพใหญ่ไปแล้ว แต่ถึงอย่างนั้น อีกฝ่ายก็ยังเลือกที่จะเฝ้าแม่นางผู้นั้นราวกับรอคอยอะไรสักอย่าง“อื้อออ” เสียงคล้ายกับคนรู้สึกตัว ไม่ใช่เสียงบ่นงึมงัมเหมือนก่อนหน้านี้ทำให้หวงจิงอวี๋ที่เฝ้าอีกฝ่ายจนแทบไม่ได้หลับได้นอนเร่งไปที่ข้างเตียง “แม่นาง” คำเรียกของชายหนุ่มยังไม่แปลกเท่ากับทรงผมและเสื้อผ้าของเขา“มันก็แค่ปาร์ตี้ทำไมต้องเรียกอย่างนี้ด้วย” หลงเหยียนที่คิดว่าตนยังคงอยู่ในปาร์ตี้บนเรือบ่นออกไป “แล้วใครเป็นคนไปช่วยฉันเนี่ย” เธอคิดว่าตัวเองเพียงแค่ตกน้ำแล้วก

บทที่ 7หลงเหยียนได้อาบน้ำและพักผ่อน ทุกครั้งที่เธอหลับหยูอิงและหย่งเล่อจะมาบอกเรื่องต่าง ๆ ที่หญิงสาวควรจะรู้และต้องรู้ “บอกพระสวามีของข้าว่าต่อให้ดื่มน้ำแกงของยายเมิ่งแล้วข้าก็ยังคงจะจดจำเขาได้” หลงเหยียนตื่นขึ้นมาด้วยเสียงของนางกำนัลในจวนอ๋อง คำพูดของหยูอิงในความฝันนั้นช่างน่าแปลก แต่หลงเหยียนก็จำได้ทุกคำ ไม่เท่านั้น“บอกเขาแค่คนเดียวนะ อย่าให้ใครได้ยิน” เสียงกระซิบที่คล้ายจะลอยมากับสายลมทำให้หญิงสาวต้องพยักหน้าเบา ๆ เธอไม่รู้แล้วว่าเรื่องตอนนี้อะไรจริงอะไรเท็จ แต่หากนี่เป็นเรื่องจริงที่เธอไม่ได้คิดนึกขึ้นเอง การได้เจอกับหวงตี้ฮ่องเต้ก็เป็นอะไรที่น่ากลัวภาพในความฝันที่เห็นบ่อยครั้ง อีกฝ่ายไม่ได้ใจดีเหมือนกับน้องชายหวงจิงอวี๋ แต่กลับมีความโหดร้ายและเอาแต่ใจหนักอยู่ก่อนหน้าฮองเฮาจะจากไปก็ว่าแย่แล้วหลังจากจากไปก็ยิ่งแย่ขึ้นกว่าเดิมอีกหลงเหยียนถูกจับแต่งตัวโดยนางกำนัลมากมาย เธอนึกเห็นใจหญิงสาวสมัยก่อนที่ต้องเปิดเผยร่างกายให้กับสาวใช้ได้รู้ แต่จะให้ทำนั่นนี่เองไปทั้งหมดก็เป็นเรื่องที่ยากเกินไป ไม่ชินเลยจริง ๆ หลงเหยียนคิดชุดของเธอเป็นสีขาวเหมือนกับผมของเธอแต่มีผ้าวกกลับขึ้นไปคลุมผ

บทที่ 9องค์หญิงม่านหลินจึงจำต้องเก็บความไม่พอใจลงคอทำได้เพียงยืนมองสองหนุ่มสาวยืนเคียงคู่กันม่านหลินเฝ้าดูอยู่จากมุมหนึ่งของท้องพระโรง สายตาจับจ้องไปที่หญิงสาวผู้ที่เดินเคียงข้างชายที่นางหลงรัก หวงจิงอวี๋และหญิงสาวผู้นั้นกำลังเดินมาหยุดยืนอยู่เบื้องหน้าหวงตี้ฮ่องเต้ หวงจิงอวี๋ยืนอยู่ข้างหญิงสาวผู้วิเศษอย่างเต็มใจ ภาพนั้นทำให้ม่านหลินรู้สึกเคียดแค้นอย่างยิ่ง แม้หวงตี้ฮ่องเต้จะไม่ได้กดนางให้ต้อยต่ำเยี่ยงตัวประกันผู้อื่น แต่การที่นางได้มายืนต้อนรับแม่ทัพและทหารที่กลับมาจากการชนะศึกที่ท้องพระโรงได้ ก็ถือว่าเป็นพระมหากรุณาธิคุณล้นเกล้าฯ หาที่สุดมิได้แล้วหากม่านหลินแสดงกริยาใด ๆ ออกไปให้ขุ่นเคือง นางมิรู้ว่าตนเองที่อยู่ในฐานะที่ไม่แน่นอนจะเป็นเช่นไร แม้หวงตี้ฮ่องเต้จะให้นางอยู่เยี่ยงองค์หญิงพระองค์หนึ่งในวังหลังแห่งนี้ แต่ม่านหลินไม่ได้มีอำนาจอย่างที่ตำแหน่งของนางควรจะมีองค์หญิงม่านหลินจึงจำต้องเก็บความไม่พอใจลงคอ ทำได้เพียงยืนมองสองหนุ่มสาวยืนเคียงคู่กัน ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นในใจนางยิ่งเพิ่มพูนเมื่อเห็นหวงจิงอวี๋มองหญิงสาวที่เขาเอ่ยว่านางคือเทพธิดาที่จะมาช่วยถอนคำสาปด้วยสายตาอบอุ่นและ