All Chapters of คำสาปราชันย์: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 10“พี่ใหญ่ดูสิเหมือนวันนี้เราจะเจอของดีเข้า” บรรดาโจรโผล่ขึ้นมาในมุมต่าง ๆ ทำให้หลงเหยียนรู้สึกกังวล “หยูอิงไม่ได้บอกว่าจะมีแบบนี้นี่นา”หลงเหยียนมองบรรดาซากศพของโจรที่เพิ่งต้องการจะปลดชีพนางและหวงจิงอวี๋ แค่เพียงนางหลับตาไปเพียงครู่ บรรดาองครักษ์และคนติดตามของท่านอ๋องก็จัดการโจรลงได้ในเวลาเพียงไม่นาน เรียกได้ว่าไม่กี่นาที“ท่านเป็นเทพธิดาคงไม่เคยเจออะไรแบบนี้ แต่ดินแดนมนุษย์ก็เป็นเช่นนี้ บางคนไม่มีก็ไม่ทำอะไร หมายมั่นจะแย่งชิงเพียงอย่างเดียว และเพราะอย่างนั้นพี่สะใภ้และหลานของข้าจึงต้องจากไป”หลงเหยียนเข้าใจคำของหวงจิงอวี๋เป็นอย่างดี และอยากจะบอกกับชายหนุ่มด้วยว่าที่ไหนก็มีทั้งนั้น นางเองก็โดนแย่งงาน แล้วตอนนี้ยังต้องถูกพาร่างทั้งร่างย้อนเวลามาหาวิธีแก้คำสาปอีก และมีอยู่เรื่องหนึ่งที่หลงเหยียนไม่ได้บอกกับใคร เพราะหยูอินก็ไม่ได้บอกกับนาง ขั้นตอนสุดท้ายที่จะต้องทำในการล้างคำสาป มันเขียนเอาไว้ในคัมภีร์ หยูอิงเลือกที่จะปิดบังมันจากนาง หลงเหยียนรู้แต่เลือกที่จะนิ่งเงียบ เพราะนางในตอนนี้เรียกว่าไม่มีทางเลือก ต้องทำตามน้ำและความต้องการของคนพวกนี้ หากนางย้อนเวลามาแล้วไม่ได้เจอกับหวง

บทที่ 12ทันทีที่ก้าวเดินเข้ามาในเจดีย์ทอง คำพูดที่ไม่ได้คาดคิดว่าจะได้ยินก็ดังขึ้น “คงเป็นการเดินทางที่ไกลมากสินะ ถึงจะไม่ง่ายแต่สิ่งที่ทำนี่ก็ไม่ยากเกินไปหรอกเพราะใช้ของที่ไม่ควรจะใช้จึงเป็นแบบนี้ นี่ไม่ใช่สมบัติของแคว้นนี้เมืองนี้มันมาจากที่โบราณกว่านั้น” ไต้ซือพูดออกมาแทบจะในทันทีที่เดินเข้าไปถึงด้านใน“ไต้ซือรู้” หลงเหยียนหลุดเอ่ยออกมาด้วยความตกใจ เรื่องที่นางถูกวิญญาณของหยูอิงพาย้อนข้ามกาลเวลามา นางมิได้บอกใครแม้แต่หวงจิงอวี๋ไต้ซือหันมามอง และยิ้มจาง ๆ “รู้ทุกเรื่องจนเหนื่อยใจ ไม่ว่าจะอดีต ปัจจุบัน หรือวันข้างหน้า เอาเป็นว่าถ้าหากรู้สึกหลงทางก็ทำตามที่คัมภีร์ว่า อาตมาไม่ได้อยู่กับโยมจนถึงที่สุดของเรื่องราวหรอก นี่คงเป็นการเจอกันครั้งแรกและครั้งสุดท้ายของเราทั้งสอง” อีกฝ่ายพูดไปก็เดินไปหยิบคัมภีร์ ก่อนจะนำมาส่งให้กับหญิงสาวผู้มาจากอีกห้วงเวลา ห้วงเวลาที่ยังมาไม่ถึง“ฝังมันไปกับโยม มันคือหนทางที่ดีที่สุดเพราะเจ้าของเก่าเขาโกรธแค้นที่สูญเสียคัมภีร์ประจำตระกูลไป และ” คำที่พูดซ้ำยิ่งทำให้หลงเหยียนสังสัยและอดไม่ได้ที่จะถาม “ฉันจะต้องตายที่นี่เหรอหรือเจ้าคะ” เมื่ออีกฝ่ายน่าจะรู้คว

บทที่ 14คนที่เคยเข้ามาที่นี่ล้วนเป็นกษัตริย์ มีเพียงแค่หวงจิงอวี๋เพียงผู้เดียวที่ยศเป็นเพียงอ๋องแต่กลับได้เข้ามาในสถานที่ที่เป็นเหมือนแก่นของราชวงศ์หวงแม้จะรู้ว่าในเหล่ากษัตริย์จะต้องมีสถานที่ที่เป็นความลับ แต่กลับไม่คิดว่าจะเป็นเช่นนั้น“ที่นี่เป็นทางเข้า แต่พอเจ้าเดินเข้าไปมันจะสามารถไปได้อีกหลายที่ พี่บอกเจ้าได้แค่นั้น” คำเอ่ยนามแทนตัวที่เปลี่ยนไปบอกให้รู้ว่าตอนนี้หวงตี้เป็นเพียงพี่ชายที่พาน้องชายเข้ามาดูความลับของตระกูลตน มิได้เป็นกษัตริย์กับขุนนางแต่อย่างใด“ห้องลับและทางลับเหล่านี้อยู่กับราชวงศ์หวงมาหลายชั่วอายุคน มันถูกสร้างขึ้นในต้นสมัยของจักรพรรดิหวงหลงเทียน เจ้าคงพอได้ยินเรื่องบรรพบุรุษของพวกเรามาบ้างทั้งแข็งแกร่งและทรงพลัง จนคนคิดว่าพระองค์เปรียบเสมือนมังกรที่ครองทั้งใต้หล้าและท้องนภา” หวงตี้ยิ้มจาง ๆ กับคำกล่าวถึงต้นตระกูล“แต่นั่นไม่ได้เป็นเรื่องที่สำคัญอะไรหรอก หลายต่อหลายครั้งบรรพบุรุษของเรารวบรวมเอาคัมภีร์ต่าง ๆ กลับมาจากแคว้นที่ไปไล่ล่าหนึ่งในนั้นคือเล่มที่สร้างปัญหาให้พวกเราในตอนนี้” หวงตี้หันไปมองน้องชาย“อย่าได้มองบรรพบุรุษไม่ดีนะ พวกเขาก็แค่ต้องการปิดบังว่าเพร

บทที่ 16“ทุกคนระวังตัวด้วย เราคงปดพวกเจ้าไม่ได้ แต่ที่แห่งนี้คงมีทั้งความลึกลับที่ไม่สามารถจะหาคำตอบได้ และยังกลไกที่ไม่รู้ว่าถูกสร้างเอาไว้ตั้งแต่เมื่อไร แต่ก็อย่างที่เห็นมันคงจะซับซ้อนมากฉะนั้นระวังทุกย่างก้าว” หวงจิงอวี๋บอกกับทุกคนหลังจากที่พวกเขาคิดว่าจะเดินต่อ ตื่นตกใจกับเรื่องที่ออกไปไม่ได้ตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์ชายหนุ่มได้แแต่หวังว่าการมาครั้งนี้จะไม่ทำให้ใครได้รับบาดเจ็บหรือต้องเสียชีวิต “ระมัดระวังให้มากนะ ทุกย่างก้าวที่เดิน เราไม่อยากให้ใครเป็นอะไร” หวงจิงอวี๋พูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม และคำพูดนั้นทำให้คนที่ถูกประคองเอาไว้ในอ้อมกอดอย่างหลงเหยียนมองชายหนุ่มเปลี่ยนไปมากกว่าเดิม คนโบราณเป็นอย่างนี้เองสินะ เพราะต้องเผชิญหน้ากับสิ่งที่อันตรายจึงกล้าหาญสำหรับแม่ทัพใหญ่อย่างหวงจิงอวี๋และบรรดามือดีที่เขาพาติดตามมาที่นี่ก็หนทางตรงหน้าก็คงเป็นเพียงแค่สมรภูมิรบอีกที่หนึ่งที่น่ากังวลใจ เพราะไม่เห็นพื้นที่โดยรวมแล้วก็ไม่รู้เลยว่าข้างหน้าจะต้องเจอกับอะไรพวกเขาค่อย ๆ เดินลึกเข้าไป ทางเดินถูกตกแต่งเอาไว้เป็นอย่างดี ดีเกินกว่าที่จะเป็นเพียงสุสานของนางสนมธรรมดา และทุกคนก็ต้องทึ่งอีกครั้งเมื

บทที่ 18หญิงสาวเปิดดูในคัมภีร์ระหว่างที่กำลังจะดูในโลงศพ ของที่ถูกวางอยู่รอบ ๆ โครงกระดูกที่ครั้งหนึ่งคงเป็นพระสนมพระนางนั้น“ข้าหาเจอแล้ว” นางตะโกนลั่นด้วยความดีใจเครื่องประดับผมที่เป็นมงกุฎทองคำประดับไข่มุก พร้อมทั้งสร้อยคอมุกที่ระโยงระยางค์เป็นสาย สำหรับหลงเหยียนนี่ไม่น่าจะเรียกว่าสร้อยแล้วมันดูอลังการกว่านั้นมาก ไม่เท่านั้นข้อมือหยกมันแพะที่ขาวราวหิมะแต่มีหยกสีส้มที่เข้ากันดีกับทองที่ประดับอยู่บนตัวของมัน ไม่เท่านั้น พัดที่โครงทำมาจากทองคำและประดับด้วยไข่มุกส่วนตรงที่เป็นผ้าหรือกระดาษขาดหายไปหมดแล้ว ขาดอยู่แค่เพียงอย่างเดียว ปิ่นไข่มุกที่เข้าชุดกันหลงเหยียนหยิบของเหล่านั้นไปใช้ปากก็บ่นงุบงิบเป็นคำว่าขอโทษแค่ขอยืมไปทำพิธีเท่านั้น นางหยิบทุกอย่างใส่กล่องที่เตรียมเอาไว้“ครบหรือไม่” หญิงสาวส่ายหน้า “ขาดปิ่นไข่มุก” หญิงสาวพูดออกมาก่อนจะถอนหายใจ “เช่นนั้นอาจจะอยู่ตรงอื่น อาจจะต้องดูให้ละเอียด” ทุกคนจึงพยายามหา แต่ก็ไม่เจออะไรที่คล้ายกับปิ่นไข่มุกเลย“เอาของเหล่านี้ไปให้หมดดีหรือไม่” หวงจิงอวี๋ถาม “หากทำเช่นนางนางจะยิ่งทรมานหรือเปล่า” หลงเหยียนอดสงสัยไม่ได้ “คงไม่อยู่แล้วล่ะ”“ท่