All Chapters of คำสาปราชันย์: Chapter 31 - Chapter 40

บทที่ 31“ข้าจะเป็นอะไรได้อย่างไร ตรงนี้น้ำสูงแค่อกของเข้าเอง“หลงเหยียนไม่รู้สึกตัวเลยว่าการพูดและยิ้มอย่างสดใสจนคนมองรู้สึกราวกับต้องมนต์ “ท่านไม่ต้องกังวล ข้าปลอดภัยดี” หวงจิงอวี๋รู้สึกใจเต้นแรง ยิ่งเขามองไปที่ดวงหน้าที่เปียกน้ำและรอยยิ้มของหญิงสาวก็เผลอขยับมือมาลูบที่ใบหน้าสวยอย่างไม่ตั้งใจ มิเท่านั้นใบหน้าของเขาเองยังขยับเข้าไปใกล้จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจของหญิงสาว“หวงจิงอวี๋” เสียงของหลงเหยียนทำให้หวงจิงอวี๋ได้สติ “น้ำเย็นนัก หากเจ้ายังเล่นน้ำอยู่เช่นนี้ระวังจะไม่สบาย” ชายหนุ่มหันหน้าหนีพูดออกมาโดยไม่มองหน้าหญิงสาวเลยแม้แต่นิดท่าทางเหล่านั้นยิ่งทำให้หลงเหยียนรู้สึกดีกับชายหนุ่มตรงหน้า“ช่างน่ารักจริง ๆ” หญิงสาวพูดเบา ๆ และในทันทีที่นางพูดจบ หลงเหยียนก็เป็นฝ่ายก้าวเข้าไปหาชายหนุ่มเอง นางเขย่งจูบที่แก้มของเขาก่อนจะเดินขึ้นจากทะเลสาบ แต่กลับทำไม่ได้ดั่งใจคิดเมื่อถูกดึงกลับไปรับจูบที่อ่อนโยน และไม่ได้รุกล้ำแต่อย่างใดหลงเหยียนตกใจ แต่ก็รับรู้ความรู้สึกอบอุ่นจากจูบที่อ่อนโยนของอีกฝ่ายได้ นางหลับตาและตอบรับจูบของเขาด้วยหัวใจที่เต้นแรง“อยู่กับข้าที่นี่เถอะนะเหยียนเหยียน” นี่เป็นครั้

บทที่ 33หวงจิงอวี๋ต้องการให้วันแต่งงานของเขาและหลงเหยียนเป็นวันที่พิเศษและน่าจดจำที่สุดในชีวิตของทั้งเขาและนาง เขาตัดสินใจที่จะจัดงานแต่งบนเรือเพราะนี่เป็นสถานที่ที่เขาและหลงเหยียนได้เจอกัน ชายหนุ่มเลือกสถานที่ซึ่งใกล้เคียงกับที่ที่เขาเจอกับนางมากที่สุด ความจริงก็คือมันเป็นแม่น้ำสายเดียวกัน แต่เมื่อใกล้กับพระราชวังสายน้ำก็เล็กลงไม่ได้ใหญ่สักเท่าไรแต่ถึงอย่างนั้นชายหนุ่มก็ยังเอาเรือสำเภาลำใหญ่เข้ามาจนได้ หวงจิงอวี๋เลือกเรือที่มีความแข็งแรงทนทานและมีความสวยงามมากพอที่จะเป็นสถานที่จัดงานแต่งงานของเขาและคนรัก เรือถูกนำมาทำความสะอาดและปรับปรุงใหม่เพื่อให้ดูดีและน่าประทับใจระหว่างที่ต้องเตรียมเรื่องอื่น ๆ เกี่ยวกับงานแต่งไปด้วยทุกส่วนของเรือได้รับการตรวจสอบอย่างละเอียดเพื่อให้มั่นใจว่าไม่มีสิ่งใดที่ขาดตกบกพร่องเพราะต้องการจะแล่นออกไปเพื่อให้ชาวเมืองได้เห็น ที่ทำเช่นนี้อีกอย่างก็เพราะเรื่องที่ทุกคนต่างพูดว่าหลงเหยียนเป็นเทพธิดาจึงอยากจะให้เห็นกันไปเลย เช่นนั้นแล้วการพาตัวเจ้าสาวจึงไม่ได้ขี้นเกี้ยวเหมือนปกติการเตรียมงานแต่งบนเรือเริ่มขึ้นทันทีหลังจากที่ได้รับพระราชโองการคล้ายกับท่านอ๋องหว

บทที่ 35เมื่อเห็นคนรักในชุดมงคลพลัดตกลงสู่ผิวน้ำ อ๋องหนุ่มไม่รอช้า พุ่งตัวกระโดดตามลงไปทันที น้ำเย็นจัดแผ่ซ่านเข้ามาทันทีที่เขาจมลงสู่ใต้ท้องน้ำลึก เขามุดดำดิ่งลงไปด้วยความเร่งรีบ จนมองเห็นหลงเหยียนอยู่ห่างเพียงเอื้อมมือแสงจางๆ จากผิวน้ำสะท้อนกับชุดมงคลของนาง ทำให้เขามองเห็นร่างบางที่ไร้สตินั้นชัดเจนขึ้น แม้ความหนาวเย็นและแรงกดดันจากน้ำทะเลจะทำให้การเคลื่อนไหวลำบาก แต่เขาก็ไม่ยอมแพ้ ชายหนุ่มรีบเอื้อมมือไปคว้าร่างของนางเอาไว้แต่ร่างบางของหลงเหยียนกลับยิ่งจมดิ่งลงไปเรื่อย ๆ ราวกับถูกแรงลึกลับดึงดูด เขารู้สึกถึงความสิ้นหวังที่ถาโถมเข้ามา แต่หัวใจที่เต็มไปด้วยความรักและความห่วงใยทำให้เขาไม่ยอมละทิ้งความพยายาม"หลงเหยียน!" เขาเรียกในใจ แม้จะรู้ว่าเสียงของเขาจะไม่สามารถส่งผ่านน้ำทะเลไปถึงนางได้ แต่เขาก็ยังคงว่ายตามร่างบางนั้นไปด้วยความหวังว่าตนจะสามารถช่วยนางได้ทันในแม่น้ำเย็นเยียบและมืดมิด แต่ในหัวใจของเขากลับร้อนรนขึ้น เขาพยายามว่ายให้เร็วขึ้นและเอื้อมมือไปอีกครั้ง ความรู้สึกของการใกล้จะถึงแต่ยังไม่ถึงทำให้เขายิ่งฮึดแรงสู้มากขึ้นในที่สุด ปลายนิ้วของเขาก็สัมผัสถึงผ้าของชุดมงคล เขารีบค

บทที่ 37แม้ปากจะเอ่ยบอกพี่ชายเช่นนั้นว่าเข้าใจและทำใจได้แต่ละวันช่างผ่านไปอย่างยากลำบาก บนหลังคาจวนอ๋องที่เงียบสงัด ภายใต้แสงจันทร์ที่สาดส่องลงมา หวงจิงอวี๋ยืนอยู่บนหลังคาของจวน ท้องฟ้าแห่งนี้เขาเคยมานั่งชมดวงดาวกับเหยียนเหยียน เสียงของนางที่พร่ำบ่นว่าท้องฟ้าในยุคที่นางจากมาดวงดาวไม่สว่างไสวเช่นนี้“เจ้าอยู่ทางนู้นยังชอบมองท้องฟ้าอยู่หรือไม่ เจ้ากำลังมองผืนฟ้าเดียวกันกับข้าใช่ไหมเหยียนเหยียน”สายตาอ๋องหนุ่มเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่มิอาจระงับได้ วิญญาณของหยูอิงและหย่งเล่อเพิ่งถูกปลดปล่อยจากคำสาปเสด็จพี่ของเขาปลดเปลื้องความทุกข์ในใจ แต่หวงจิงอวี๋กลับรู้สึกว่างเปล่า ชีวิตที่มีนางอยู่เคียงข้างไม่มีอีกแล้ว เหมือนดวงใจของเขาหายไปแล้ว แต่ความโศกเศร้ายังคงอยู่ น้ำตาที่เอ่อล้นออกมาจากดวงตาของเขาราวกับเป็นสายเลือด ไหลอาบแก้มเป็นทางยาวเสียงสะอื้นของเขาเงียบงันท่ามกลางความเงียบสงัด หวงจิงอวี๋ทรุดตัวลงกับพื้นหลังคา มือทั้งสองข้างกุมหน้าอก รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ทิ่มแทงหัวใจ น้ำตาแห่งความโศกเศร้าระคนด้วยความเสียใจ"หลงเหยียน... เหยียนเหยียน..." เขาพึมพำเบา ๆ ราวกับเรียกหาคนที่รักจากห้วงความทรงจำ

บทที่ 4ในขณะที่หลงเหยียนมองภาพสะท้อนในกระจก ความสับสนเริ่มก่อตัวขึ้นในใจ เธอพยายามรวบรวมความคิดว่าทำไมทุกอย่างถึงเปลี่ยนไปแบบนี้ เธอจำได้ว่าตัวเองใส่ชุดแฟนซี สีเป็นชุดจีนโบราณสีขาว และแน่นอนว่าสีผมของเธอควรจะเป็นสีขาวที่เธอถูกย้ อมไว้ตอนที่หลับ แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นสีดำธรรมชาติที่เริ่มเผยออกมา ตรงโคนผม“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่” เธอพึมพำกับตัวเองเสียงเบา แต่อีกฝ่ายที่อุ้มเธอไว้ได้ยินชัดเจน“คุณอาจจะรู้สึกเหนื่อยมากจนไม่ทันสังเกตความเปลี่ยนแปลงของตัวเอง” เขาตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง เหมือนกับว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่ท่าทีของเขากลับทำให้หลงเหยียนยิ่งสงสัยมากขึ้นเมื่อถึงห้องพัก เขาวางเธอลงอย่างระมัดระวัง หลงเหยียนรีบลุกขึ้นจากโซฟาตัวหรูและมองไปที่กระจกอีกครั้ง เธอพยายามหาคำอธิบายสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ไม่ว่าจะพยายามคิดอย่างไร ก็ไม่พบคำตอบที่ชัดเจนหวงต้าลู่หันไปสั่งเลขาให้คนหาชุดมาเปลี่ยนให้คนที่เขาอุ้มมาที่ห้องพัก ก่อนจะกระซิบบอกเลขาคนสนิทบางอย่าง “ดื่มชาร้อน ๆ สักหน่อย ชุดใหม่กำลังมา” เขาเอ่ยขณะที่ยืนพิงผนังห้อง เว้นระยะให้เธอที่อยู่ภายในห้องเดียวกัน สายตาคมมองเธอด้วยสายตาเป็นมิต